Α.Σ. – MONT PARNES ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ – MONT PARNES

Μεγαλοεργοδοσία, Τρόικα, κυβέρνηση σε κοινό μέτωπο επιτίθενται σε όλες τις πλευρές της ζωής μας. Στο πλευρό τους και όλες εκείνες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που μιλάνε για ανάπτυξη, βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, «να βάλουμε πλάτη να ξεπεραστεί η κρίση», να ζητιανεύουμε ψίχουλα και να μας αρπάζουν το φαί από το τραπέζι.

Όλοι εκείνοι που είτε μέσα στο καζίνο, είτε σε άλλους χώρους δουλειάς βάζουν το ίδιο ακριβώς ζήτημα αλλάζοντας ίσως τη φρασεολογία:

• δεν μας ενδιαφέρει τι συμβαίνει εκτός του χώρου δουλειάς μας
• να κάνουμε κινητοποιήσεις μόνο για τα δικά μας ζητήματα
• δεν θέλουμε αλληλεγγύη από άλλους (και εννοούν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το Συνδικάτο, το ΠΑΜΕ)
• να αλλάξει η κυβέρνηση, να έρθουν κάποιοι άλλοι να μας λύσουν τα προβλήματα
• να μην αγωνιστούμε γιατί έτσι κάνουμε κακό στην επιχείρηση που μας δίνει φαί και τρώμε

Για την ταμπακέρα λέξη δεν λένε. Για το ποιος φταίει που η ζωή μας έχει γίνει αβάσταχτη δεν βρίσκουν μισή κουβέντα. Για το γεγονός ότι όπου κι αν κοιτάξεις βλέπεις εργαζόμενους να παραιτούνται γιατί δεν αντέχουν την ψυχολογική πίεση και την εντατικοποίηση της δουλειάς σφυρίζουν αδιάφορα.

Ακόμη και στον χώρο μας που τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε μείνει 200 λιγότεροι δεν λένε λέξη γι αυτό. Βγάζουν την εργοδοσία «λάδι» σαν να μην είναι αυτή που εξανάγκασε τους συναδέλφους μας σε «εθελούσιες» απολύσεις με τα προγράμματα εργασίας, τα εκ περιτροπής, τις μειώσεις μισθών με διάφορους τρόπους, την κατάργηση των λεωφορείων και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Οι ίδιοι συνδικαλιστές που μιλάνε για ενότητα και κοινούς αγώνες, στην πράξη αυτούς τους αγώνες τους κλείνουν σε μια «γυάλα». Κάθε χώρος δουλειάς, κάθε τμήμα, κάθε εργαζόμενος να είναι μόνος του. Να μην παλεύουμε όλοι οι εργαζόμενοι, όλος ο λαός σαν μια γροθιά απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε.

Όλοι αυτοί μας θέλουν στον καναπέ μας, «κοιμισμένους», υπάκουους, αμέτοχους στις εξελίξεις, να τους αφήνουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων και να καθορίζουν τη ζωή μας σύμφωνα με τις επιταγές και τις ανάγκες των κερδών της εργοδοσίας.

ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

Απέναντι στη δική τους ενότητα να αντιπαρατάξουμε την ενότητα της τάξης μας, την ενότητα και την αλληλεγγύη που έχουμε οι εργαζόμενοι μεταξύ μας.

Τα δικά μας συμφέροντα, οι δικές μας ανάγκες δεν έχουν καμιά σχέση με τις δικές τους απαιτήσεις και φιλοδοξίες.

Μπορούμε να τους αντιπαλέψουμε όταν γυρίσουμε την πλάτη σε συνδικαλιστές που από συμβιβασμό και συνειδητή επιλογή ρίχνουν νερό στο μύλο της εργοδοσίας.

Έχουμε τη δύναμη τους αντιμετωπίσουμε όταν καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Αν κοιτάξουμε λίγο καλύτερα τον διπλανό μας (τον γκρουπιέρη, τον λαντζέρη, τον οδηγό, τον δάσκαλο, τον αυτοαπασχολούμενο και τόσους άλλους) θα δούμε ότι έχει τα ίδια ακριβώς προβλήματα, τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιους φόβους.

Μπορούμε να τους σταματήσουμε, έχουμε τη δύναμη αρκεί να καταλάβουμε ότι δεν θα μας λύσουν άλλοι τα προβλήματα. Εμείς θα τα λύσουμε και την αρχή πρέπει να την κάνουμε στον χώρο δουλειάς, απέναντι στον εργοδότη. Εδώ που μας ξεζουμίζουν, που μας βγάζουν την ψυχή με τα προγράμματα, που αρκετοί από εμάς δεν προλαβαίνουν να δουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους, ή που για να μπορούν δουλεύουν νύχτες.

Αν ο κάθε ένας από εμάς πάρει θέση, εκφράσει την άποψή του όχι σε πηγαδάκια και παρεούλες αλλά να βγει ανοιχτά στη Γενική Συνέλευση του χώρου, πάρει ευθύνες όχι μόνο γι αυτά που λέει αλλά και για την οργάνωση του αγώνα στον χώρο δουλειάς και δεν τις αναθέτει σε κάποιον άλλο μπορούμε να πάρουμε αποφάσεις που να οδηγούν σε αυτή την κατεύθυνση, να γίνουμε μια γροθιά, να παλεύουμε για τις δικές μας ανάγκες και τα δικά μας συμφέροντα.

Χρειάζεται να αλλάξουμε περπατησιά. Να βάλουμε στην άκρη τον φόβο, τη μοιρολατρία, το «τίποτα δεν αλλάζει». Όλα αλλάζουν αρκεί να το πάρουμε απόφαση.

Μόνο αν καταλάβουμε ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας και συνειδητοποιήσουμε ότι όλα όσα μας αρπάζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ότι όλα όσα χαρίζουν στους εργοδότες είναι φτιαγμένα από τη δική μας δουλειά θα καταλάβουμε ότι έχουμε και τη δύναμη να τα διεκδικήσουμε για τον εαυτό μας και τις οικογένειές μας.

• Καλούμε το ΔΣ του σωματείου να αποφασίσει, αλλά πολύ περισσότερο όλους τους εργαζόμενους της Πάρνηθας να συμμετέχουν στο συλλαλητήριο που οργανώνουν τα ταξικά Συνδικάτα, η πλειοψηφία των σωματείων του κλάδου που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, το Σάββατο 5 Οκτώβρη στις 11 πμ στην Ομόνοια.
• Να συμμετέχουμε ΌΛΟΙ στη Γενική Συνέλευση του Συνδικάτου Επισιτισμού-Τουρισμού την Τετάρτη 9 Οκτώβρη 2013 στις 5 μμ στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ.
• Να απαιτήσουμε η Γενική Συνέλευση του Σωματείου μας να γίνει εκτός staff, γυρνώντας την πλάτη σε εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν να εκφυλίσουν την διαδικασία και να κρύψουν τη γύμνια τους ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι σε άλλη περίπτωση θα αποκαλυφθούν. Ξέρουν ότι στο staff όχι μόνο παρακολουθεί η εργοδοσία αλλά δεν γίνεται και επί της ουσίας συζήτηση.

Οι εργαζόμενοι της Πάρνηθας, όπως κι όλοι οι εργαζόμενοι του κλάδου έτσι μόνο θα απαντήσουν σε κυβέρνηση κι εργοδοσία που επιδιώκουν να τελειώνουν μια και καλή με τα σωματεία και το κίνημα.