29 Απρ 2014

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ-ΤΖΙΜΗ





Η αλήθεια πως ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας. Κά­ποιοι μας κάτω από τα είκοσι. Κάποιοι πιο πάνω. Αυτός σαρανταδυό! Από σεβασμό κι αγάπη τον εφωνάζαμε μπάρμπα, κι από ασυλλογισιά! Εγώ τότε νόμιζα πως χρειάζονταν τρεις αιώνες να φτάσω τα σαρανταδυό, που μου φαινότανε πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Το ίδιο θα νομίζανε κι οι άλλοι και κάναμε μπάρμπα τον Δημήτρη τον Ντεμίρη, πριν την ώρα του, κι ας μας έλεγε στην αρχή «μα γιατί δεν με φωνάζετε σκέτα Τζίμη ή Δημή­τρη;...»
Βέβαια, εξόν1 την ηλικία του, ήταν κι ο παλιότερος στην Αμερική. Εμείς οι άλλοι φρεσκοφερμένοι. Μυρίζαμε θυμάρι ακόμα, ξενάκια! Ξενάκια, και τόσο θέλαμε κά­ποιον, κάτι σαν πατέρα, σαν μεγάλο αδερφό, σαν θείο, και υιοθετήσαμε για κάτι τέτοιο τον μπαρμπα-Τζίμη, γιατί τον αγαπούσαμε. Όλοι μας τον αγαπούσαμε. Μα εγώ τον αγαπούσα απ' όλους πιο πολύ!
Ήταν γιατί μου φαινόταν ήρωας ο μπαρμπα-Τζίμης, που ήρθε στην Αμερική τον χρόνο που εγώ γεννήθηκα, κι όταν εγώ άρχισα να λέω ντα-ντα-ντα και μα-μα-μα, αυ­τός άρχισε να μιλάει τ' αγγλικά και τώρα όποια λέξη ήθελες, την ήξερε! Κι ακόμα σπουδαιότερο κι ηρωικό μού φαινότανε που στον πόλεμο - στον πρώτο μεγάλο πόλεμο - αυτός ήταν με τον αμερικάνικο στρατό και λαβώθηκε2 στη Γαλλία και πήρε και παράσημα. Είδα και φωτογρα­φίες του με στολή αξιωματικού και γαλόνια. Κι ήταν κι Αμερικανός πολίτης και ψήφιζε ο μπαρμπα-Τζίμης, σαν ήτανε να βγάλουν πρόεδρο της Αμερικής, ψήφιζε! Όλ' αυτά μου φαινόντανε τόσο σπουδαία τότε, τόσο ηρωικά...



«Μπαρμπα-Τζΐμη, το ξέρεις πως ακόμα δεν μας είπες την ιστορία, πώς τα πήρες τα γαλόνια και τα παράσημα, τότε που λαβώθηκες στη Γαλλία, στη Φλάντρα; Νιώθω τέτοια περηφάνια για σένα, μια τέτοια περηφάνια!...»

Με κάρφωσε με τη ματιά του.
«Νίτσα, παιδί μου, εγώ δεν είμαι της ηλικίας σου και δε νιώθω περηφάνια. Γιατί κατάλαβα πως ο πόλεμος δε λύ­νει κανένα πρόβλημα, και σαν τελειώνει, μαζί με τη φο­βερή καταστροφή και την ορφάνια, αφήνει και τον σπόρο για νέο πόλεμο, μεγαλύτερο απ' τον προηγούμενο. Ναι, δε νιώθω και τόση περηφάνια για κείνα τα παράσημά μου, μα έκαμα κι εγώ κάτι στη ζωή μου...»
Και νομίσαμε πως θα 'ταν καμιά ιστορία ηρωική για παλέματα με μπούφαλους και φίδια δέκα πήχες, εκεί στα δάση του Όρεγκον που έκοβε ξυλεία τα πρώτα χρόνια που ήρθε στην Αμερική, είτε με φάλαινες και μέδουσες στους πάγους της Αλάσκας, όπου δούλεψε ένα χρόνο με τα ψα­ράδικα ο μπαρμπα-Τζίμης.
Πες μας, μπαρμπα-Τζίμη, πες μας αυτή την ιστορία σου!...»


«Ήταν μετά που γυρίσαμε απ' τον πόλεμο. Η κατάσταση άσκημη, όπως πάντα μετά από κάθε πόλεμο. Έπιασα δουλειά δεύτερος μάγειρας.

Την εποχή εκείνη στα ρέστοραν και τα ξενοδοχεία δου­λεύαμε δώδεκα ώρες την ημέρα, κι εφτά μέρες τη βδομά­δα. Αν δε δούλεψες στην Αμερική, μέσα σε κουζίνα, δώδε­κα ώρες την ημέρα κι εφτά μέρες τη βδομάδα, τότε τι θα πει κό­λα­ση δεν έχεις ιδέα. Φεύ­γει πάνωθέ σου κάθε ζωή και­ νιώ­θεις φορτίο το κορμί σου. Και σαν σκολά­σεις, πού να κοιμη­θείς απ' τα ταραγμέ­να νεύρα. Α­κούς ακόμα τον σερβιτό­ρο να ξεφωνίζει τις παραγγελίες, μαλώ­νεις με τον πιατά, τον σαλατά, τον παραμάγερα! Οι πελάτες στέλ­νουν πίσω τις παραγγελίες — πολύ ωμή η μπριζόλα, πολύ ξεροψημένο το μπιφτέκι! — και, προτού ξεκουραστείς, στριγκλίζει το ξυπνητήρι!
Όταν, κάποιος δικός μας, που δούλευε αυτός σ' αμερι­κάνικο ρέστοραν μονάχα οχτώ ώρες την ημέρα κι έξι μέ­ρες τη βδομάδα κι έπαιρνε μισθό μεγαλύτερο απ' τον δικό μας, σκορπάει ένα ευαγγέλιο!
- Δεν μας τα δώσανε, παλέψαμε και τα πήραμε! Να οργανωθείτε κι εσείς στα γρεκικά3 μαγαζιά και ν' απαιτή­σετε να δουλεύετε σαν άνθρωποι!
Τότες εγώ — αρχές του είκοσι4 — δούλευα σ' εκείνο το μεγάλο ρέστοραν, αντίκρυ στο δημαρχείο, που το 'χε ένας συγχωριανός μου. Δεν δέχτηκε μήτε να το ακούσει.
- Είστε στα καλά σας; Οχτάωρο κι έξι μέρες τη βδο­μάδα και μισθό μεγαλύτερο!... Μα δε θα 'στε καλά!
Αποφασίσαμε ν' απεργήσουμε. Μεσημέρι αρχίσαμε.

Και πάνω στη μεγάλη φούρια, που πέφτανε απ' το δη­μαρχείο οι υπάλληλοι κι ήταν κάργα το μαγαζί — δώδεκα και τέταρτο ακριβώς - μαγέροι, πιατάδες, σερβιτόροι, σαλατάδες, τηγανάδες, πετάμε όλοι τις ποδιές!- 

Αμάν, βρε παιδιά!... να με καταστρέψετε γυρεύετε, εμένα, τον συμπατριώτη σας, που σας έδωσα δουλειά να ζήσετε; Βρε Δημήτρη, καίγονται τα κρέατα! Αμαρτία μεγάλη, Δημήτρη!...
- Κι εγώ που καίγομαι πάνω απ' τις σκάρες και τα τηγάνια, δώδεκα ώρες την ημέρα, δεν είναι αμαρτία, αφεντι­κό;
Υπόγραψε αμέσως. Μια ώρα μονάχα βάσταξε η απερ­γία στο μαγαζί αυτό. Και γίναμε φίλοι ύστερα και μας έλεγε πως τα κέρδη του δεν πέσανε κι ας δουλεύαμε λιγό­τερες ώρες κι ας πλήρωνε και μεγαλύτερα μισθά τώρα, κι απορούσε.
Μα βέβαια. Τώρα αναπαυόντανε τα κορμιά μας και δουλεύαμε και με κέφι, με καρδιά, και βγάζαμε περσότε­ρη και καλύτερη δουλειά.

Όμως ήταν και μαγαζιά που δε δέχτηκαν τα αιτήμα­τα και βάσταξε σε μερικά εφτά μήνες η απεργία!
Να βρίσκεσαι σ' απεργία εφτά μήνες δεν είναι εύκο­λο!... Όσοι δουλεύαμε σε μαγαζιά που υπόγραψαν, συ­ντηρούσαμε τους απεργούς κι είχαμε και περισσευάμενη ώρα να 'μαστε δίπλα τους να τους δίνουμε θάρρος. Μα είχαν πια χάσει το ηθικό τους κι ήταν έτοιμοι να υποτα­χτούν, όταν σκεφτήκαμε ν' αποταθούμε5 στην πελατεία και σοφιστήκαμε να πάρουμε ένα πουλάρι, να το φορτώ­σουμε δυο πελώριες ταμπέλες με γράμματα ένα μπόι6 με­γάλα, αγγλικά, που έλεγαν: Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΔΟΥΛΕΥΕΙ 8 ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ.
ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ 0 ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ».
ΜΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΑΥΤΟ ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝ­ΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ 12.

Το πήραμε απ' το καπίστρι και πήγαμε μπρος σε κείνο το μεγάλο, το αριστοκρατικό ρέστοραν, στο Μάρκετ στρητ, και κόβαμε βόλτες μπρος στην πόρτα. Αν υπόγραφε αυτό, τότε θα υπογράφανε και τ' άλλα μαγαζιά, τα μικρά και θα κερδιζόταν η απεργία.
Ήταν το πιο κεντρικό σημείο της πόλης! Σε λίγο μα­ζεύτηκε μεγάλο πλήθος. Πελά­της δεν μπαίνει στο μαγαζί.
Κι ο ρεστοραντιέρης βλέπει από μέσα κατατρομαγμέ­νος και καταλαβαίνει πως για να δια­λυθεί το πλήθος πρέ­πει να υπο­γράψει!
Υπόγραψε κι ακολούθησαν και τα μικρά αμέσως και γιορ­τάστηκε η νίκη μας μεγαλό­πρεπα, μα 'γω δεν πήρα μέρος, γιατί βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Με παραφύλαξαν και με σακάτεψαν στο ξύλο, επειδή εγώ μίλησα και κα­τάφερα τον σέριφ7 να δώσει άδεια να περιφέρουμε το που­λάρι στο Μάρκετ στρητ.
Και ξεκούμπωσε το πουκάμισό του και μας έδειξε ο μπαρμπα-Τζίμης μια ουλή στο σβέρκο του με περηφάνια! «Να, τότε πήρα κι αυτό εδώ». Και θαρρείς πως μας έδειχνε κανα παράσημο!
«Νίτσα, παιδί μου, νιώθω περηφάνια γιατί, όταν το κάλεσε η στιγμή, έκανα το χρέος μου απέναντι στους συναδέλφους μου και βοήθησα να γίνει ευκολότερη και καλύτερη η ζωή μας, κι αυτό είναι σαν να 'βαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στο χτίσιμο καλύτερης κοινωνίας!... 

Αν χά­ναμε τότε εκείνη την απεργία, ποιος ξέρει πόσα χρόνια θα περνούσαν όσο να ξαναβρούμε κουράγιο να ξαναπολεμήσουμε για τα δίκια μας!.. 
Και γίναμε και παράδειγμα! 



Αμέσως σηκώθηκαν κι απαιτούσαν οχτάωρο και στ' άλλα μέρη της Αμερικής οι γρεκοί μαγεροσερβιτόροι! Στο Λος Άντζελες, στο Σικάγο, στη Νέα Υόρκη!..
Κι έτσι τώρα έχουμε καιρό να λιαστούμε και μεις μια φορά τη βδομάδα και να δούμε και τις ομορφιές της φύ­σης. Έχουμε και ώρα, και το έξοδο, για ένα κονσέρτο, ένα θέατρο, ένα βιβλίο, ένα περιοδικό!.. Κι όλ' αυτά δίνουν χαρά στον άνθρωπο, και τον κάνουν και καλύτερο, και καλυτερεύει η κοινωνία, καλυτερεύει η ζωή!.. Έχου­με τώρα και μια πεντάρα παραπάνου να στείλουμε στους δικούς μας, κι έχουμε και περισσότερη ώρα για ένα γράμ­μα στη μάνα μας που το καρτερεί να χαρεί κι αυτή!.. Και ωφελήθηκες και συ, Νίτσα! Πού θα βρίσκαμε καιρό να σε πηγαίναμε να δεις τους κάμπους και τ` ακρογιάλια της Καλιφόρνιας άμα δουλεύαμε ακόμα όπως κείνο τον και­ρό… Κατάλαβες, Νίτσα, γιατί νιώθω περηφάνια για ό,τι έκαμα τότε;...»
Κατάλαβα, κατάλαβα, είπα, αλλά μέσα μου έλεγα, «κοτζάμ αξιωματικός κι έκατσε και τονε δείρανε και το λέει και δίχως ντροπή!» Μα να τον αντάμωνα σήμερα θα του 'λεγα: «Ναι μπαρμπα-Τζίμη, καταλαβαίνω τώρα, καταλαβαίνω, και είμαι πολύ υπερήφανη που κάποτε σε γνώρισα»! Έτσι θα του 'λεγα!
Μα μπορεί και να μη ζει τώρα, μπορεί να 'κλεισε πια τα μάτια του τα θλιμμένα!.. Και θα τόνε βάλανε στης ξένης γης την αγκαλιά, άκλαυτον κι αμοιρολόγητο, όπως τόσους άκλαυτους κι αμοιρολόγητους σκέπασε τούτο το χώμα της ξενιτιάς!..




Θεανώ Παπάζογλου-Μάργαρη

ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. - ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ

23 Απρ 2014

Ξερεις γιατι δε γινεται;

Ξερεις γιατι δε γινεται?

γιατι σκεφτεσαι και τα περιμενεις συνθετα…
εχεις αποκλεισει οτι θα γινει αυτο που θες, γιατι στο μυαλο σου τα εχεις πλασει με διαδικασιες…γραφειοκρατικου τυπου..
ποιος σου ειπε οτι αυτο που περιμενεις δε μπορει να ερθει με ενα..λαθος τηλεφωνημα?
γιατι αποκλειεται να βρεις τη χαρα στη σταση του μετρο? τυχαια αν παρεις λαθος δρομο?
Ξερεις γιατι δε γινεται;το σφαλμα ειναι οτι κρινεις με βαση την κατασταση που εισαι τωρα..και πλαθει ο νους σεναρια, γραφει, σβηνει, και τοτε μπαινει η φραση του θανατου…”αποκλειεται να γινει, γιατι”
…τι γιατι? ξερεις το αυριο? γιατι ψαχνεις επιβεβαιωτες εξω απο σενα?
τοσα χρονια σ αυτη τη γη, βιωνεις ηδη τεχνολογια που οταν ησουν παιδι ηταν επιστημονικη φαντασια, κι ακομη να πιστεψεις οτι δεν υπαρχει αδυνατον…
ακομη να πιστεψεις οτι αν πλησιασεις με παιδικη αθωοτητα ολα τα πλασματα, πλησιαζεις εσενα…
παραπονιεσαι για ανεκπληρωτα ορια..καθρεφτη εχεις?
ειναι βλασφημια να μην εχεις καταλαβει τη δυναμη σου και να περιμενεις ψιχουλα καλης διαθεσης απο αλλους…
κι αν δεν πιστευεις το ποσο μοναδικο θαυμα εισαι, βρες μου αλλον με το ιδιο δακτυλικο αποτυπωμα με το δικο σου, και θα ομολογησω οτι εχεις δικιο..
σε φιλω..
αυριο ολα θα τα κανεις καλυτερα..
*
Thanasis Manaras – Facebook

στη Λώρια και σε όλους

21 Απρ 2014

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΜΕ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ 11 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΕΞΑΩΡΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ

PDF

ΜΕΣΩ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΑΕΔ
ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΠΕΝΤΕΒΗ*
Στις σημερινές εφημερίδες, πίσω από τις πρώτες σελίδες της καλοπληρωμένης αστικής προπαγάνδας για δήθεν "έξοδο από το τούνε" διαβάζουμε μια είδηση που θα μπορούσε να έχει σαν (δικό μας) τίτλο: Αυτό θα πει εκπαιδευτικό σύστημα και εργασιακός βίος σε »καιρό ανάπτυξης»: 
altΠρόγραμμα μαθητείας για 12 χιλιάδες μαθητές, μέσω ΟΑΕΔ, ανακοινώθηκε με κοινή υπουργική απόφαση.
Τέσσερα εξάμηνα, εξάωρη απασχόληση, για 11 ευρώ την ημέρα σε φορείς του δημοσίου, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα.
Μαθητεία, πρακτική άσκηση ταυτόχρονα, και »εξαφάνιση» της νέας γενιάς από την λίστα της ανεργίας- όλα αυτά μαζί, με το... ιλιγγιώδες μεροκάματο των 11 ευρώ!
Αντιλαμβανόμαστε σε αυτό το σημείο δύο πράγματα.
Πρώτον, τα μεροκάματα της »νέας εποχής» θα είναι έτσι κι αλλιώς 11 ευρώ, ίσως και παρακάτω, μάλιστα και με τον νόμο.
Οι εργοδότες θα μπορούν δωρεάν (πληρώνει ο ΟΑΕΔ, δηλαδή εμείς) να εκμεταλλεύονται την νέα γενιά εργαζομένων, με τους παλιούς εργαζόμενους στα αζήτητα, με την συγκρότηση των πολλών ταχυτήτων στην αγορά εργασίας- και με συμπιεσμένη, φυσικά, την αξία της εργατικής δύναμης προς τα κάτω, σε ιστορικά χαμηλά.
Δεύτερον, αντιλαμβανόμαστε απτά, συγκεκριμένα, το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν όλες εκείνες οι διαφημίσεις που κατέκλυσαν τους τηλεοπτικούς μας δείκτες το τελευταίο διάστημα.
»Δεν μπορούν όλοι να γίνουν επιστήμονες». »Βρες την αληθινή κλίση σου και ακολούθησε την, μην έχεις την εντύπωση ότι μπορείς να γίνεις γιατρός ή μηχανικός, γίνε υδραυλικός, ψυκτικός, κομμώτρια, εμείς θα σε βοηθήσουμε»- εννοώντας την νομιμοποίηση της εργασιακής ομηρείας και την χυδαία παρουσίαση της...σαν ευκαιρία.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας ταυτοποιμένο με τους πλέον σκληρούς ταξικούς φραγμούς πρόσβασης στην μόρφωση, θα έχει, συνοπτικά, την εξής δομή:
Η μαθητική διαρροή πριν από το Λύκειο θα φτάσει σε επίπεδα πάνω του 35% με 40% (από το 2009 μέχρι και σήμερα βρίσκεται στο 20%, με διαρκώς ανοδική πορεία).
Ήδη από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού θα ξεσκαρτάρονται ποιοί είναι για το Λύκειο, ποιοί για το Πανεπιστήμιο, και ποιοί για τα εργασιακά Γκουαντανάμο της απλήρωτης »μαθητείας» και εκμετάλλευσης (που ήδη υπάρχουν, και τώρα »αναβαθμίζονται» σε πυλώνες της σύνδεσης σχολείου- εργοδοτικής εκμετάλλευσης, με »αναπτυξιακή», μάλιστα, σφραγίδα!).
Αυτό θα επιτυγχάνεται με πάμπολλους τρόπους ταξικής και άλλης διαφοροποίησης μέσα και έξω από τα σχολεία. Από πολύ νωρίς.
Το πολιτικό εξουσιαστικό σύστημα και το Κεφάλαιο, θέλουν να πάρουν την ιστορική ρεβάνς και στον χώρο της εκπαίδευσης. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση, εξάλλου, προκαλεί και τις αντίστοιχες ταξικές/κοινωνικές αναδιαρθρώσεις.
Τέρμα πια με τους χιλιάδες απόφοιτους ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η κυριαρχία, εξάλλου, γνωρίζει πολύ καλά ότι οι αμόρφωτοι υπήκοοι είναι οι πλέον ακίνδυνοι υπήκοοι.
Κοντολογίς, επιστρέφουμε στα εκπαιδευτικά status πριν από το 1960, πριν από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Γεωργίου Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του '60.
Ίσως με ακόμα χειρότερους όρους, ωστόσο. Μιας και σήμερα, το εκπαιδευτικό process της γνώσης έχει ανατεθεί στο ακέραιο στα χέρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του απόλυτα κεφαλαιοποιημένου – σε μορφή, ουσία αλλά και σαν διαδικασία- διαδικτύου.
Αποσπασματικότητα της γνώσης, αποειδίκευση, καλύτεροι όροι για την κεφαλαιοποίηση της, διάσπαση της ενότητας των τομέων της και της σύνδεσης της με τον άνθρωπο, την κοινωνία και την φύση. Αυτό είναι το εκπαιδευτικό ιδεώδες που ανταποκρίνεται στις οικονομετρικές ανάγκες του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Η συντεχνοποίηση του εκπαιδευτικού κινήματος, δυστυχώς, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας ότι αυτή η νέα πραγματικότητα θα γνωρίσει (όπως μπορεί, και όπως πρέπει) σοβαρές αντιστάσεις.
Αποτελεί, ωστόσο, ιστορική αναγκαιότητα οι εκπαιδευτικοί αγώνες να βρουν το νήμα που τους ενώνει με την κοινωνία, και εν γένει με το λαϊκό κίνημα.
Αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η εντύπωση ότι οι φορείς του λαϊκού κινήματος έχουν διαρρήξει τους δεσμούς τους με την μεγάλη μάζα των νέων, των ανέργων, των επισφαλώς εργαζόμενων, των αποκλεισμένων μαζών της κοινωνίας που δεν βρίσκουν θέση στις τοποθετήσεις της Αριστεράς που απευθύνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στα μεσαία στρώματα και στις διεκδικήσεις των εργαζόμενων του δημόσιου τομέα...
Τότε, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Η διεκδίκηση για την κοινωνικοποίηση της γνώσης προς όφελος του κόσμου της εργασίας, για την ποιοτική άνοδο του μορφωτικού του επιπέδου, για την δίχως φραγμούς πρόσβαση του σε ανώτατη εκπαίδευση, αποτελεί τον μόνο αναγκαίο όσο και ικανό όρο ώστε οι εκπαιδευτικοί αγώνες να γίνουν αληθινά λαϊκοί αγώνες, να συναντήσουν, δηλαδή, την ενότητα και την ανταπόκριση από την κοινωνική πλειοψηφία.
Ας ξεκινήσει από εδώ η προσπάθεια για την ανάσχεση του ολοκληρωτισμού, πάνω στην βάση της ηγεμονίας των συμφερόντων της μεγάλης πλειοψηφίας που συγκροτεί το αποκλεισμένο-περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας.
Επίδικο είναι, άλλωστε, αν αυτό το κομμάτι θα το κερδίσει πολιτικά το απελευθερωτικό κίνημα ή αν θα παραμείνει (σε μεγάλο βαθμό) αιχμάλωτο στα δίχτυα της αποϊδεολογικοποίησης και του εκφασισμού.
* ΠΗΓΗ mao.gr

Αντιλαϊκή πολιτική και ταξική Δικαιοσύνη πάνε μαζί

Συζήτηση με τον δικηγόρο Αγγελο Βρεττό, μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων της ΚΕ του ΚΚΕ, για την καταδικαστική απόφαση σε βάρος των χαλυβουργών
Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Αγγελο Βρεττό, δικηγόρο και μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων της ΚΕ του ΚΚΕ, για τη δικαστική απόφαση σε βάρος των απεργών χαλυβουργών. Ο Α. Βρεττός είναι μεταξύ των δικηγόρων που προσφέρθηκαν να υπερασπιστούν αφιλοκερδώς τους χαλυβουργούς στα δικαστήρια. Οι υπόλοιποι δικηγόροι της ίδιας ομάδας είναι οι Ευάγγελος Κατσιάβας, Ιορδάνης Προυσανίδης, Θεόδωρος Θεοδωρόπουλος και Ελένη Ζαφειρίου.
***
-- Πώς κρίνετε τη δικαστική απόφαση σε βάρος των χαλυβουργών;
-- Κρίνεται αρχικά σκόπιμο να επισημάνω ότι η απεργία και ο αγώνας των απεργών χαλυβουργών στη «Χαλυβουργία Ελλάδος», ιδιοκτησίας Μάνεση, για το δικαίωμα στη ζωή, στη δουλειά και την αξιοπρέπεια, ενάντια στους εκβιασμούς της εργοδοσίας, έχει καταχωρηθεί στις πιο λαμπρές σελίδες του ελληνικού και παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε στον απεργιακό αυτό αγώνα, στην Ελλάδα και διεθνώς, ήταν πρωτοφανής.
Την καταξίωση αυτή δεν μπορεί να την αμαυρώσει καμία καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου. Η συγκεκριμένη, με αριθμό 37933/9.4.14, δικαστική απόφαση, που εξέδωσε το Α' Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με πρόεδρο την κα Πολυζωγοπούλου και εισαγγελέα την κα Γνεσούλη, σε βάρος των 24 πρωτοπόρων αγωνιστών απεργών χαλυβουργών, κρίνεται ως μια κατάφωρα άδικη, μεροληπτική και αντιδραστική απόφαση.

Ευθυγραμμισμένη η απόφαση με την αντιλαϊκή και αντεργατική κυβερνητική πολιτική, κινούμενη στο πλαίσιο του αυταρχικού δόγματος «νόμος και τάξη», υιοθέτησε την άκρως επικίνδυνη έμπνευση και αντιδραστική αντίληψη περί «συλλογικής ευθύνης» και επικύρωσε τη σκόπιμη ποινικοποίηση ενός μεγαλειώδους νόμιμου απεργιακού αγώνα, επιβάλλοντας πολύμηνες ποινές φυλάκισης με αναστολή στους απεργούς. Ασκήθηκε έφεση και η υπόθεση θα επανακριθεί στο Εφετείο με στόχο την ανατροπή της.
Στην κατεύθυνση αυτή, η απόφαση αγνόησε παντελώς, με τρόπο που δε συνάδει και με το εφαρμοζόμενο δίκαιο, την αποδειχθείσα κατά την ακροαματική διαδικασία υπέρ των απεργών ουσιαστική αλήθεια. Με επιλεκτική και μεροληπτική κρίση, υπερβαίνοντας μάλιστα το δικαστήριο την αρμοδιότητά του, εσφαλμένα έκρινε ότι ευσταθούν οι εις βάρος των απεργών αποδιδόμενες, αβάσιμες, κατασκευασμένες και ανυπόστατες κατηγορίες της δήθεν «παραβίασης δικαστικής απόφασης» και της δήθεν «παράνομης βίας».
-- Τι δικαζόταν τελικά σε αυτήν την υπόθεση;
-- Είναι προφανές και βέβαιο ότι η δίκη των χαλυβουργών δεν αποτελεί μια συνηθισμένη, με τυπικό ποινικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, δίκη. Είναι μια δίκη με ευρύτερο για το εργατικό και λαϊκό κίνημα χαρακτήρα, που κύριο και αποκλειστικό της αντικείμενο ήταν το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία και το πώς αυτό το δικαίωμα και όπλο των εργαζομένων, από το αστικό κράτος, με τη συμβολή και της ταξικής Δικαιοσύνης, θα ποινικοποιηθεί, θα χτυπηθεί, θα αποδυναμωθεί και ει δυνατόν να καταργηθεί, στην προσπάθεια να μην υπάρχουν συλλογικοί ταξικοί αγώνες και να μη διεκδικούνται από τους εργαζόμενους δικαιώματα, στην κατεύθυνση της ανεμπόδιστης κερδοφορίας της εργοδοσίας και του μεγάλου κεφαλαίου.
Είναι πεντακάθαρο ότι αποκλειστικό αντικείμενο της καθαρά ταξικής δίκης των χαλυβουργών ήταν να πληγεί το απεργιακό δικαίωμα συνολικά των εργαζομένων. Στο εδώλιο του δικαστηρίου, στο «σκαμνί», όπως λέει ο λαός μας, ήταν το ίδιο το απεργιακό δικαίωμα, η ταξική πάλη των εργαζομένων.
--Υπάρχει προηγούμενο σε ό,τι αφορά τη δίκη;
-- Αντιλαϊκή πολιτική, εργοδοτική τρομοκρατία και κρατική καταστολή πάνε χέρι χέρι. Διαχρονικά έτσι, στο πλαίσιο των αγώνων και της ταξικής πάλης, υπήρξαν και θα υπάρχουν ποινικοποιήσεις εργατικών και λαϊκών αγώνων, δίκες πρωτοπόρων ταξικών αγωνιστών. Μην ξεχνάμε μεταξύ άλλων την υπόθεση «Jumbo» και την ανεπίτρεπτη παρέμβαση του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στην υπόθεση υπέρ του μεγαλοεπιχειρηματία και των εκπροσώπων του κεφαλαίου.
Το ιδιαίτερο στοιχείο της δίκης των χαλυβουργών είναι ότι αυτή αποτελούσε πιλοτική δίκη στο πλαίσιο του δόγματος «νόμος και τάξη» και των εντολών της σημερινής κυβέρνησης, «τα έργα και οι ημέρες» της οποίας εγκαινιάστηκαν τον Ιούλη του 2012 με το χτύπημα των ΜΑΤ στη «Χαλυβουργία Ελλάδος». Ηταν ουσιαστικά προεκλογική δέσμευση του σημερινού πρωθυπουργού στις κοινές τηλεοπτικές του εμφανίσεις, μπροστά στις εκλογές του Ιούνη του 2012, με τον απεργοσπαστικό μηχανισμό της εργοδοσίας του Μάνεση.
Δεν είναι τυχαία η αναφορά του κ. Γεωργιάδη, συνεργάτη του πρωθυπουργού, σε όλες τις μηνύσεις των απεργοσπαστών. Κύριο μήνυμα που θέλει να περάσει η δίκη των χαλυβουργών, είναι το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και η αναγόρευση της απεργοσπασίας ως «δικαίωμα στην εργασία». Επρεπε, λοιπόν, αυτή η επιδειχθείσα κυβερνητική πυγμή να εκφραστεί και μέσα από την ταξική Δικαιοσύνη.
-- Τι ισχυριζόταν η εργοδοσία;
-- Η εργοδοσία ισχυρίστηκε ότι οι απεργοί παραβίασαν δήθεν από 5/6/2012 τη δικαστική απόφαση που έκρινε για τυπικούς λόγους παράνομη την απεργία τους, που αποφάσισε η πρώτη από Οκτωβρίου 2011 Γενική τους Συνέλευση. Προέβαλε τον αβάσιμο αυτό ισχυρισμό αν και γνώριζε ότι από 28/5/2012, με νέα απόφαση της Γενικής τους Συνέλευσης, οι εργαζόμενοι, με συντριπτική πλειοψηφία και μυστική ψηφοφορία, αποφάσισαν νέα απεργία με νέα αιτήματα.
Το πραγματικό αυτοτελές νομικό και ουσιαστικό αυτό γεγονός καθιστούσε ανενεργό και χωρίς αντικείμενο την επικαλούμενη απόφαση, λαμβανομένου μάλιστα υπόψη ότι η απόφαση της ΓΣ της 28/5/2012 για νέα απεργία ουδέποτε προσβλήθηκε. Ισχυρίστηκε ότι παραβιάστηκε δήθεν το υπέρτατο και ιερό γι' αυτήν δικαίωμα του «επιχειρείν», που υιοθέτησε και το δικαστήριο, ως υπέρτατο συνταγματικά της απεργίας.
Τα σάπια επιχειρήματα της εργοδοσίας και των απεργοσπαστών, ότι δήθεν ασκήθηκε σε βάρος τους παράνομη βία, συνέτριψε η πλευρά των απεργών, κύρια δε με τις απολογίες τους οι φερόμενοι ως κατηγορούμενοι. Ηταν απολογίες περήφανες, συγκινητικές, γεμάτες εργατική συνείδηση, πίστη στο συνεχιζόμενο αγώνα τους. Μίλησαν για δικαίωση του αγώνα τους και δίδαξαν για μια ακόμα φορά ποιες είναι οι αξίες της ζωής. Εστειλαν μήνυμα στο δικαστήριο, στην εργοδοσία και την κυβέρνηση ότι οι αλληλέγγυοι με αυτούς εργαζόμενοι και ο λαός έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν το σάπιο εκμεταλλευτικό τους σύστημα. Απέδειξαν ότι αυτοί, η εργατική τάξη, είναι το φως και το μέλλον και η εργοδοσία και οι υποστηρικτές της το σκοτάδι.
Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι αποτελεί μεγάλη τιμή για όλους εμάς τους δικηγόρους που υπερασπιστήκαμε τους απεργούς, συμπορευόμενοι με το ταξικό εργατικό κίνημα, που μας δόθηκε η δυνατότητα να προσφέρουμε τη γνώση μας στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, της τάξης μας.
-- Ποιο ήταν τελικά το σκεπτικό της απόφασης;
-- Το σκεπτικό της απόφασης είναι προφανές και βέβαιο ότι δέχτηκε τις ανυπόστατες και κατασκευασμένες εις βάρος των απεργών κατηγορίες, όχι γιατί αυτές αποδείχθηκαν, αλλά για να δικαιολογήσει την σκοπιμότητά της και να στείλει το δικό της μήνυμα. Θέλησε η απόφαση, σε συνέχεια των πολιτικών παρεμβάσεων και των ΜΑΤ, να δώσει μήνυμα πυγμής στην εργατική τάξη, ότι όποιος σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται, θα βρίσκει απέναντι τη σιδερένια φτέρνα του νόμου.
-- Βλέπουμε ότι στον Πειραιά και αλλού έχει ανοίξει φάμπρικα δικαστικών διώξεων σε βάρος συνδικαλιστών...
-- Τα ταξικά σωματεία του Πειραιά και της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος δυναμώνουν τους αγώνες τους με κατακτήσεις ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και την εργοδοσία. Οι ταξικοί αυτοί αγώνες τους ενοχλούν. Μέσο για να αντιμετωπιστούν είναι και η ποινικοποίησή τους και οι ποινικές διώξεις των πρωτοπόρων ταξικών αγωνιστών.
Κατά των ταξικών σωματείων της Ζώνης και των εκπροσώπων τους εκκρεμούν εκατοντάδες μηνύσεις - «καρμπόν», με φανερά ανυπόστατες και κατασκευασμένες κατηγορίες από εργολάβους που δραστηριοποιούνται συγχρόνως και στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού. Πρόκειται για την ομάδα εργολάβων που καλούσαν τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής να «καθαρίσει» τη Ζώνη από τα ταξικά σωματεία του ΠΑΜΕ.
Μια συνηθισμένη τακτική των εργοδοτών - όχι μόνο της Ζώνης - είναι να καταθέτουν μηνύσεις για δήθεν συκοφαντική δυσφήμιση, για κάθε ανακοίνωση σωματείου που καταγγέλλει την εργοδοτική αυθαιρεσία και την καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων ή που γενικότερα το περιεχόμενό της δεν είναι αρεστό στην εργοδοσία.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, οι εισαγγελείς σπεύδουν να ασκήσουν ποινικές διώξεις κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των μηνύσεων, παρόλο που στο σύνολό τους θα έπρεπε να τεθούν στο αρχείο. Στη συνέχεια έρχονται τα δικαστήρια να καταδικάσουν πρωτοπόρους αγωνιστές εργάτες. Το ίδιο συμβαίνει παντού στη χώρα όπου αναπτύσσεται ταξική πάλη. Στόχος και σκοπιμότητα αυτών των διώξεων είναι να εκφοβίσει και να αποτρέψει εργατικές μάζες να αγωνιστούν.
-- Τι συμπεράσματα βγαίνουν ;
-- Η απόφαση για τους απεργούς χαλυβουργούς επιβεβαιώνει ότι μεταξύ του δικαίου της αστικής και της εργατικής τάξης υπάρχει η ανειρήνευτη, ασυμφιλίωτη και αδιάλλακτη πάλη. Δεν μπορούν να συμβιβαστούν αυτά τα δύο δίκαια. Η ύπαρξη του ενός αποκλείει την ύπαρξη του άλλου, η υπεροχή του ενός προϋποθέτει τη συντριβή του άλλου.
Το δίκαιο, λοιπόν, για όσους θέλουν να βλέπουν ταξικά την πραγματικότητα, είναι η αναγόρευση των συμφερόντων της αστικής τάξης στο επίπεδο του νόμου. Η Δικαιοσύνη και το δικαστικό σύστημα έρχονται να λειτουργήσουν μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Με βάση αυτό, δε θα κυριαρχήσει ποτέ το δίκαιο της εργατικής τάξης, το δικαίωμά της δηλαδή να καρπώνεται η ίδια τον πλούτο τον οποίο παράγει, αν πρώτα δεν ανατρέψει η ίδια μαζί με τους συμμάχους της την εξουσία του κεφαλαίου, δεν ανατρέψει τους οικονομικούς όρους την καπιταλιστική δηλαδή ιδιοκτησία πάνω στην οποία στηρίζεται το δίκαιο του κεφαλαίου.
Επιβεβαιώνει η απόφαση οτι βάση λειτουργίας της αστικής Δικαιοσύνης είναι η κυριαρχία του κεφαλαίου, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης. Αποκαλύπτεται έτσι η καλυμμένη κάτω από το μανδύα της «ταξικής ανεξαρτησίας» αστική Δικαιοσύνη - με φωτεινές εξαιρέσεις - επιβεβαιώνοντας τον ταξικό της ρόλο στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, στην καταδίκη πρωτοπόρων αγωνιστών του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
ριζοσπάστης

οδηγία «για την απόσπαση εργαζομένων»

Ενταση της αντεργατικής πολιτικής και μηχανισμοί χειραγώγησης του εργατικού κινήματος
Ενίσχυση της αντιλαϊκής φαρέτρας της λυκοσυμμαχίας με την οδηγία «για την απόσπαση εργαζομένων» και τη θέσπιση της «τριμερούς κοινωνικής συνόδου κορυφής»
Οι λαοί με την πάλη τους έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν παλιούς και νέους μηχανισμούς καταστολής και χειραγώγησης της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ
Η νομοθεσία της ΕΕ, που καταρτίζουν από κοινού τα κοινοτικά όργανα, οι αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της και το πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπηρετεί το στρατηγικό στόχο αυτής της διακρατικής συμμαχίας του κεφαλαίου. Την ενίσχυση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, μέσα από τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης στο κατώτερο δυνατό όριο. Οι στρατηγικές κατευθύνσεις της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου έχουν καθοριστεί από τηΣυνθήκη του Μάαστριχτ και τις τέσσερις ελευθερίες του κεφαλαίου, τις οποίες αναγνωρίζει σαν «θεμελιώδεις αρχές». Εξειδικεύτηκαν και αναπτύχθηκαν παραπέρα, στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης - για να φορτώσουν τα βάρη της στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα - με τη «Στρατηγική Ευρώπη 2020», το «Σύμφωνο για το ευρώ+», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», την «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση» και το«Ευρωπαϊκό Εξάμηνο». Τους σιδερένιους μηχανισμούς δηλαδή των διαρκών μνημονίων και της συνεχούς μείωσης του «κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος», που από την 1-1-2014 γενικεύτηκαν για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Στην ομοβροντία των αντεργατικών μέτρων της ΕΕ, που ψήφισαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου στο Ευρωκοινοβούλιο (14 - 17 Απρίλη 2014), στην τελευταία συνεδρίασή του πριν τις ευρωεκλογές, περιλαμβάνονται 115 αντιλαϊκά νομοθετικά κείμενα, οδηγίες, κανονισμοί, εκθέσεις και ψηφίσματα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωενωσιακών μονοπωλίων μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Ιδιαίτερη θέση στη φαρέτρα των μονοπωλίων κατέχουν ηοδηγία για την «απόσπαση εργαζομένων στα πλαίσια παροχής υπηρεσιών - 96/71/EK» [COM (2012) 0131], καθώς και η Απόφαση του Συμβουλίου για την «τριμερή σύνοδο κορυφής» [COM (2013) 0740 -31.10.2013].
Η «νέα» αντεργατική οδηγία έχει την ιστορία της
Η «νέα» αντεργατική οδηγία για «την απόσπαση εργαζομένων στα πλαίσια παροχής υπηρεσιών» έχει την ιστορία της. Συνδέεται άμεσα με την οδηγία για την απελευθέρωση παροχής υπηρεσιών στην εσωτερική αγορά (γνωστή και ως «οδηγία Μπολκεστάιν») και τις αποφάσεις του Ευρωδικαστηρίου στις υποθέσεις «Viking Line»(υπόθεση C-438/05 της 11/12/2007) και «Laval» (υπόθεση C-341/05 της 18/12/2007).
Με την «οδηγία Μπολκεστάιν» καταργείται κάθε «εθνικό εμπόδιο» για την εγκατάσταση των επιχειρήσεων και την παροχή υπηρεσιών σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος της ΕΕ. Συμπληρώνοντας την οδηγία αυτή, οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ έκριναν παράνομες τις απεργίες των συνδικάτων των Φινλανδών ναυτεργατών και των Σουηδών οικοδόμων, επειδή παραβιάζουν τη «θεμελιώδη ελευθερία» που κατοχυρώνουν οι Συνθήκες της ΕΕ, την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου. Το Ευρωδικαστήριο έκρινε παράνομο το αίτημα των απεργιών να εφαρμόζονται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) της Φινλανδίας και της Σουηδίας, αντί των αντίστοιχων εσθονικών και λετονικών ΣΣΕ, όπου είχαν την έδρα τους ή ήθελαν να την μεταφέρουν οι εταιρείες «Laval» και «Viking», για να πληρώνουν με μεροκάματα και μισθούς πείνας.
Για να θεσμοθετήσει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος και την κατάργηση των ΣΣΕ (εθνικών - σε όποια κράτη-μέλη υπάρχουν - και κλαδικών) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσίευσε το 2012 πρόταση Κανονισμού «για την αποσαφήνιση της άσκησης του δικαιώματος της συλλογικής δράσης στο πλαίσιο των οικονομικών ελευθεριών της ενιαίας αγοράς και ιδίως της ελευθερίας εγκατάστασης και της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών»1. Το αντιαπεργιακό αυτό τερατούργημα (γνωστό και ως «Κανονισμός Μόντι ΙΙ», από το όνομα του εμπνευστή του, πρώην αστού Ιταλού πρωθυπουργού και επιτρόπου της ΕΕ) είχε αποκαλύψει πριν ακόμη την επίσημη δημοσίευσή του και είχε καταγγείλει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ2. Με τον κανονισμό αυτό η κάθε απεργία πρέπει να σέβεται τις οικονομικές ελευθερίες κίνησης του κεφαλαίου, που καθιέρωσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ενώ υποχρεώνει τα κράτη - μέλη να ενημερώνουν τα άλλα κράτη - μέλη των οποίων οι επιχειρήσεις τους θίγονται από μία απεργιακή κινητοποίηση, καθώς και την Επιτροπή για τα μέτρα που παίρνουν ή που σκοπεύουν να πάρουν για να σταματήσουν την απεργία, όταν θίγει τις οικονομικές ελευθερίες του κεφαλαίου.
Ετσι, οι απεργίες δεν θα κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές μόνο από την ταξική Δικαιοσύνη των κρατών - μελών (όπως κατά κανόνα συμβαίνει σε όλες τις χώρες της ΕΕ και στην Ελλάδα), αλλά και από το Ευρωδικαστήριο, που αποκτά τη γενική εποπτεία καταστολής των ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης, στο όνομα της επιβολής του δικαίου της ΕΕ, που υπερτερεί του εθνικού δικαίου. Η πρόταση της Επιτροπής για τον «Κανονισμό Μόντι ΙΙ» τελικά αποσύρθηκε, γιατί κρίθηκε ότι οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους μπορούν ευκολότερα και με λιγότερες αντιδράσεις να εφαρμοστούν από τα κράτη - μέλη, την εθνική νομοθεσία και το αστικό δικαστικό τους σύστημα.
Η οδηγία «για την απόσπαση των εργαζομένων» ολοκληρώνει τον αντεργατικό κύκλο που περιγράψαμε, καταργώντας ουσιαστικά και τους όποιους ελάχιστους περιορισμούς στις επιχειρήσεις να διαλέγουν για έδρα τους κράτη - μέλη με τσακισμένους μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και στη συνέχεια να εφαρμόζουν αυτούς τους άθλιους εργασιακούς και μισθολογικούς όρους στους εργάτες που απασχολούν σε όλες τις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, ως «αποσπασμένους εργαζόμενους». Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Μισθούς Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Πολωνίας, Εσθονίας, Λετονίας ή μάλλον Κίνας και Ινδίας, όπως προβλέπει το «Σύμφωνο για το ευρώ», κατάργηση των ΣΣΕ, χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος παντού, σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, για να διασωθούν και να αυξηθούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.
Η «τριμερής κοινωνική σύνοδος κορυφής»
Για την επιβολή της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής τους, τα ευρωενωσιακά όργανα, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου επιστρατεύουν τους ρεφορμιστές και οπορτουνιστές, την εργατική αριστοκρατία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων - ETUC/CES, τον «κοινωνικό εταιρισμό» και την «ταξική συνεργασία». Ηδη, από τις 14-12-1970, με την Απόφαση 70/532/ΕΟΚ, η τότε ΕΟΚ είχε καθιερώσει τη λεγόμενη «μόνιμη επιτροπή απασχόλησης», ως «το κατάλληλο φόρουμ για τις διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους».
Με την απόφαση 2003/174/ΕΚ της 6ης Μάρτη 2003 θεσπίστηκε η «τριμερής κοινωνική σύνοδος κορυφής», που επισημοποίησε τις άτυπες συνεδριάσεις μεταξύ των οργανώσεων των εργοδοτών, της εργατικής αριστοκρατίας και των οργάνων της ΕΕ. Με την ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο στις 15 Απρίλη 2014, από το μεγάλο συνασπισμό των κομμάτων του κεφαλαίου, της Απόφασης του Συμβουλίου για την «τριμερή σύνοδο κορυφής», η «τριμερής» αποτελεί επίσημο όργανο της ΕΕ, στο οποίο συμμετέχουν ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Προεδρία του Συμβουλίου και οι δύο επόμενες Προεδρίες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ένωση των καπιταλιστών, η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Επιχειρήσεων «BUSINESSEUROPE» και η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων ETUC-CES, όπου συμμετέχει και ο ντόπιος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Το ευρωενωσιακό αυτό όργανο ταξικής συνεργασίας επεξεργάζεται τις κατευθύνσεις και τις δράσεις που πρέπει να αναπτύξει ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός σε ευρωενωσιακό και εθνικό επίπεδο με τις αντίστοιχες οργανώσεις της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης, την καλλιέργεια του «κοινωνικού εταιρισμού», την παράδοση της εργατικής τάξης στους καπιταλιστές, το χτύπημα του ταξικού εργατικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι το αντεργατικό έκτρωμα, η οδηγία που προαναφέραμε για τους αποσπασμένους εργαζόμενους, αποτέλεσε αντικείμενο και αποτέλεσμα του «τριμερούς κοινωνικού διαλόγου», στο πλαίσιο του αιτήματος της ETUC/CES για ένα «Πρωτόκολλο κοινωνικής προόδου» που να τροποποιεί τη Συνθήκη της ΕΕ, για να συμφωνήσει τελικά με την οργάνωση των κεφαλαιοκρατών BUSINESSEUROPE στην πρόταση που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο ότι τα συμπεράσματα της πρόσφατης «τριμερούς κοινωνικής συνόδου κορυφής», που πραγματοποιήθηκε πριν την «εαρινή» Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 20 Μάρτη 2014, μεταφέρθηκαν αυτούσια στην ΕΓΣΣΕ, που υπογράφηκε από τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ, η οποία όχι απλά επικυρώνει όλο το οπλοστάσιο των αντεργατικών μέτρων (μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, ΣΣΕ, κατεδάφιση Κοινωνικής Ασφάλισης κ.λπ.) αλλά κλιμακώνει την επίθεση του κεφαλαίου με τη «συγκρότηση δικτύου συνεργασίας» μεταξύ ΓΣΕΕ - ΣΕΒ «στη βάση των παρακάτω θεματικών ενοτήτων: 1. Απασχόληση - Εκπαίδευση - Κατάρτιση 2. Κοινωνική Προστασία 3. Ανταγωνιστικότητα 4. Επιχειρηματικότητα Καινοτομία»3.
Παραπομπές:
1. COM(2012) 130 τελικό
2. Βλ. άρθρο στον «Ρ», 26-2-2012
3. ΕΓΣΣΕ της 26ης Μάρτη 2014, Προοίμιο, σελ. 1

Του Γιώργου ΤΟΥΣΣΑ*
*Ο Γιώργος Τούσσας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος

18 Απρ 2014

mikel

...υποχρεώνει τους εργαζόμενους να υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό-ρήτρα πολλών χιλιάδων ευρώ, δεσμευόμενοι πίστη και υπακοή στην εταιρία.
«Η Γραμματεία Επισιτισμού-Τουρισμού του Π.Α.ΜΕ. και το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τουριστικών-Επισιτιστικών Επιχειρήσεων Θεσσαλονίκης-Πιερίας-Χαλκιδικής καταγγέλλει την απαράδεκτη τακτική της εταιρίας «ΜΙΚΕΛ καφέ Ανώνυμη Εταιρία Α.Ε.» (υπό καθεστώς franchise ή και ιδιοκτησίας της εταιρίας) για την τακτική της να υποχρεώνει τους εργαζόμενους να υπογράφουν ιδιωτικό συμφωνητικό-ρήτρα πολλών χιλιάδων ευρώ, δεσμευόμενοι πίστη και υπακοή στην εταιρία.

altΗ υπογραφή αυτών των συμφωνητικών είναι άκρως αντιδραστική, ισοδυναμεί με αλλαγή της σύμβασης εργασίας και ο εργοδότης μπορεί να απολύσει τον εργαζόμενο άμεσα και χωρίς αποζημίωση. Η εταιρία υποχρεώνει τους εργαζόμενους ακόμα και μετά από ένα χρόνο μετά τη λήξη της εργασίας τους να μην δουλέψουν σε οποιαδήποτε επισιτιστική επιχείρηση, αλλά και να μην ενεργήσουν οποιαδήποτε ανταγωνιστική προς την εταιρία πράξη, χωρίς να διευκρινίζεται τι είδους είναι αυτή πράξη.
Απαγορεύεται ακόμα και σε συγγενικό πρόσωπο (α' βαθμού) των εργαζόμενων να εργάζεται σε επισιτιστική επιχείρηση.
Το παραπάνω συμφωνητικό προσβάλλει βασικά εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζόμενων, καθώς τους καθιστά ομήρους της επιχείρησης ακόμα και στην περίπτωση που αυτοί απολυθούν από την εν λόγω επιχείρηση. Είναι αδιανόητο να απειλούνται οι εργαζόμενοι με αποζημίωση προς την επιχείρηση αν πιάσουν δουλειά μέσα σε ένα χρόνο από την απόλυση ή την αποχώρησή τους. Και μάλιστα με κριτήρια που είναι εντελώς αυθαίρετα και εναπόκεινται αποκλειστικά στην κρίση της εταιρίας.
Για το λόγο αυτό επικρατεί αναστάτωση μέσα στους εργαζόμενους. Η προσυπογραφή από μέρους τους του συμφωνητικού δεν σημαίνει συμφωνία αλλά είναι αποτέλεσμα φόβου για τις επιπτώσεις από την άρνηση της υπογραφής.
Ήδη έχει γίνει απόλυση εργαζόμενης στη Θεσσαλονίκη που απλά «συζήτησε» το πρόβλημα.
Το περιστατικό με τη συναδέλφισσά μας δεν είναι το μοναδικό και δεν θα μείνει αναπάντητο. Είναι εκατοντάδες τα παραδείγματα στους χώρους δουλειάς με εργαζόμενους να διώκονται ή να καταδικάζονται επειδή διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή με αξιοπρέπεια.
Καλούμε τους εργαζόμενους όλων των κλάδων, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία να οργανωθούν και να αντιπαλέψουν τη λαίλαπα που τσακίζει τη ζωή μας».