27 Φεβ 2015

Ποιός, πώς, πού και πόσο!



Στις 16/2/2015 το συνδικάτο και πολλα σωματεία στα ξενοδοχεία και τον επισιτισμό στην Αττική, μαζί με αντιπροσώπους από συνδικάτα και εργατικά κέντρα από τη νησιωτική Ελλάδα, έκαναν παρέμβαση στο υπουργείο εργασίας και στο νεοφερμένο υπουργό κ. Σκουρλέτη, ζητώντας την συνέχιση του επιδόματος ανεργίας για τους εποχικούς εργαζόμενους στον τουρισμο, τονίζοντας την ανάγκη για άμεση κατάθεση τροποποίησης του νόμου, αφού οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους έχουν συνέχιση του επιδόματος ανεργίας για τους εποχικούς εργαζόμενους στον τουρισμο, τονίζοντας την ανάγκη για άμεση κατάθεση τροποποίησης του νόμου, αφού οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους έχουν εξαθλιωθεί, απλήρωτοι άλλοι λίγο άλλοι πολύ για τους μισθούς και τα επιδόματα του 2014.
Ο υπουργός, ο οποίος σημειωτέον ήταν πολύ φιλικός, πράγμα που δε μας είχαν συνηθίσει οι προκατοχοί του, άκουσε προσεχτικα τα αιτηματα μας, συζήτησε για πολύ ώρα μαζί μας παρουσία των συμβούλων του και μας υποσχέθηκε να μας απαντήσει έως το τέλος του μηνα, (βλέπε και τη σχετική ανακοίνωση του συνδικάτου). Μου εκανε εντύπωση και με αφορμή αυτό να αναπτύξω το προβληματισμό μου, μια παραδοχή του υπουργού την οποία εμείς βέβαια γνωρίζουμε αλλά κατά κάποιο τρόπο την παραγκωνίζουμε, αρχίζοντας κι όλας την τοποθέτηση του με αυτή, ότι ο κλάδος μας από τη μία έχει εργοδοτική οργάνωση τον υπερσυντηρητικό ΣΕΤΕ και από την άλλη οι εργασιακές σχέσεις που τον διέπουν εκτός από τους νόμους του κράτους, τις διαμορφώνουν και διακρατικές συμφωνίες!
Ας θυμηθούμε λοιπόν στα γρήγορα ποιός είναι ο ΣΕΤΕ και ποιές οι διακρατικές συμφωνίες.
Καταρχην

25 Φεβ 2015

ΤΟ ΜΝΗΜΌΝΙΟ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ.




Κ.Μαραγκός για το Avantgarde

Μπορεί ο πρωθυπουργός και τα μεγαλοστελέχη της κυβέρνησης να παρουσιάζουν τη συμφωνία στο Eurogroup σαν μια μεγάλη επιτυχία που ακυρώνει στην πράξη τη λιτότητα και ανοίγει το δρόμο σε μια συνολικότερη διαπραγμάτευση, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για την πλήρη αποδοχή των όρων που έβαζαν εξαρχής οι δανειστές της ιεράς συμμαχίας και από δίπλα οι έλληνες καπιταλιστές που με τα απανωτά μνημόνια έχουν επιβάλει συνθήκες δουλοπαροικίας και άγριας εκμετάλλευσης στις υποτελείς τάξεις. Το επιχείρημα ότι έτσι «κερδίζουμε χρόνο» δεν προδίδει τίποτα περισσότερο πέρα από τα γνωστά που μέχρι τώρα μας έχει συνηθίσει ο Σύριζα και η υπάρχουσα αριστερά. Όταν φτάνει η ώρα της σύγκρουσης, ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχουν οι όροι και ας την αναβάλουμε μέχρι να διαμορφωθεί ένας καλύτερος συσχετισμός. Το είδαμε στις τεράστιες συγκεντρώσεις της περιόδου 2012-2012 που ποτέ δεν μας έφταναν οι 200000 στο δρόμο αλλά ψάχναμε το 1 εκατομμύριο. Το είδαμε στην απεργία των καθηγητών που οι συνδικαλιστές του Σύριζα με τις πλάτες του ΚΚΕ και των παρεμβάσεων την κρέμασαν πάλι γιατί δεν υπήρχε ο κατάλληλος συσχετισμός. Είδαμε ότι αυτός ο δήθεν ευνοϊκότερος συσχετισμός ποτέ δεν ερχόταν γιατί πολύ απλά είχε χαθεί την ώρα που τον είχαμε. Η κυβέρνηση απέκτησε μια τεράστια υποστήριξη όταν έδειχνε ότι πάει προς τη ρήξη. Τώρα η ευκαιρία αυτή χάθηκε. Και σίγουρα το καλοκαίρι με τα 7 δις σε ομόλογα που λήγουν δεν θα υπάρχει κανένας «συσχετισμός» και πολύ περισσότερο με τον κόσμο να έχει ξενερώσει εντελώς με τις πιρουέτες και το συμβιβαστικό πνεύμα της κυβέρνησης.

Το σκηνικό γίνεται εντελώς γελοίο αν δίπλα στα καραγκιοζιλίκια του Μαξίμου προσέξει κανείς τους πανηγυρισμούς της ντόπιας και διεθνούς αστικής αντεπανάστασης που ορθά κοφτά εξηγούν χωρίς πολλά λόγια ότι «εφ ‘όσον το πρόγραμμα δεν ολοκληρωθεί με επιτυχία, δεν θα υπάρχει χρηματοδότηση» [1]. Είναι προφανές ότι όσοι δεν βαριούνται να διαβάσουν το ανακοινωθέν του Eurogroup [2] το οποίο είναι μισή σελίδα Α4 και δεν αρκούνται στις μεταφράσεις των ορφανών του Μπερλίγκουερ του Κύρκου και του Φλωράκη, μπορούν να αντιληφθούν χωρίς καμία μα καμία αμφιβολία περί τίνος πρόκειται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και 3 χρόνια προσπαθούσε με το πλέον αυτιστικό τρόπο να αποδείξει ότι άλλο πράγμα το μνημόνιο και άλλο οι δανειακές συμβάσεις. Πράγματι πρόκειται για δύο διαφορετικά κείμενα. Τα μνημόνια είναι τα συγκεκριμένα μέτρα (μειώσεις μισθών, συντάξεων, νέο εργασιακό, ασφαλιστικό κοκ), ενώ οι δανειακές συμβάσεις αφορούν το ύψος της δανειοδότησης, τους όρους εκταμίευσης και αποπληρωμής, καθώς επίσης και τις κυρώσεις σε περίπτωση που παραβιάσουν οι όροι αυτοί. Κάθε μνημόνιο που πέρναγε από τη Βουλή και τις περισσότερες με ΠΝΠ συνοδευόταν ύστερα από 2-3 μέρες με έναν νόμο που αφορούσε τους όρους της δανειακής σύμβασης. ‘Όποιος δεν είναι εγκάθετος, παπαγαλάκι ή ανόητος μπορεί να καταλάβει ότι το εκάστοτε (αρχικό και έκτοτε επικαιροποιημένο) μνημόνιο είναι βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη της δανειακής σύμβασης. Είναι όρος, προαπαιτούμενο για την εκταμίευση των δόσεων, ύστερα φυσικά από την αξιολόγηση των εντεταλμένων των δανειστών, άσχετα αν αυτοί λέγονται τρόικα, θεσμοί, εταίροι, κοκ. Για οποιονδήποτε πονηρίδη που αμφιβάλει περί αυτού ή αδυνατεί λόγω υπερβολικής προσήλωσης στους θεσμούς και την αστική νομιμότητα να κατανοήσει, μπορεί να διαβάσει τους όρους των δανειακών συμβάσεων στους οποίους θα βρει όχι μια αλλά πολλές φορές τον όρο αυτό. Ότι προϋπόθεση εκτέλεσης της δανειακής σύμβασης είναι η εκπλήρωση των όρων του Μνημονίου. Μπορεί κανείς να πιστεύει ότι αν το διαπραγματευτεί να αλλάξει αυτούς τους όρους, αλλά να αρνείται την ύπαρξή τους, είναι από ανόητο μέχρι εκ του πονηρού.

Μνημόνιο προϋπόθεση της Δανειακής Σύμβασης

Αν και επ’ αυτού έχουν ήδη ειπωθεί πολλά υπενθυμίζουμε ότι

8 Φεβ 2015

ελληνικό χρέος: Το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές!

«Τα προγράμματα λιτότητας έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων».

Πλήρη απομυθοποίηση της περιλάλητης «γενναιοδωρίας» των πιστωτών μας, οι οποίοι τη στιγμή που η Ελλάδα κινδύνευε έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και την έσωσαν, όπως ισχυρίζεται η επίσημη αφήγηση, αποτελεί έκθεση βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Με βάση την ίδια αφήγηση, που κυριαρχεί στις στήλες όχι μόνο του λαϊκίστικου γερμανικού Τύπου (βλ. Bild), αλλά και σε σημαντικό μέρος του ελληνικού, το κίνητρο των δανειστών μας δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή αλληλεγγύη. Κι έτσι κι εμείς οφείλουμε τώρα, αφού εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, να φανούμε τυπικοί με τις υποχρεώσεις μας και να επιστρέφουμε τα χρήματα που όλοι μαζί υποτίθεται πως δανειστήκαμε…

Τίποτε απ” όλα αυτά δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια, αναφέρεται σε μια καλά τεκμηριωμένη έκθεση που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, με τίτλο «Έξι κρίσιμα σημεία για το ελληνικό χρέος και τις επερχόμενες εκλογές», η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign. Να τονίσουμε ότι από το 2010 ακόμη η συγκεκριμένη οργάνωση είχε προειδοποιήσει για τη μεροληψία και την κρυφή ατζέντα των προγραμμάτων δανειοδότησης στην Ελλάδα. «Επαναλαμβάνονταν λάθη που είχαν γίνει στις αναπτυσσόμενες χώρες τις δεκαετίες του 1980 και του 1990», σημειώνεται χαρακτηριστικά. Με βάση την παρούσα έκθεση, εν συντομία, το 92% των χρημάτων που δανειστήκαμε από την τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστρέφει στους πιστωτές!
Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει τυπικά στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Μάιο του 2010 -όταν ο Γιώργος Παπανδρέου με την παρέα του υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος- μέχρι το τέλος του 2014 ήταν 252 δις ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε τα 317 δις ευρώ. Από αυτά τα 252 δις ευρώ που χρεώθηκαν στα βιβλία του ελληνικού Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), 149,2 δις ευρώ -δηλαδή η μερίδα του λέοντος- κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών.
Επίσης, 48,2 δις ευρώ διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012, και 34,5 δις ευρώ ήταν τα διάφορα «γλυκαντικά» που δόθηκαν στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων για να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση. Άθροισμα όλων αυτών, 231,9 δις ευρώ ή το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η Ελλάδα για να σωθεί, υποτίθεται. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, ωστόσο, είναι ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και η βαθύτερη υποδούλωσή της στους δανειστές, μέσω της κρατικοποίησης του δημόσιου χρέους!


Αυτό ωστόσο, που από την δεύτερη κιόλας σελίδα της επισημαίνει η έκθεση ήταν πως η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το 2010 κιόλας. Ο κίνδυνος που ελλόχευε είχε περιγράφει πολύ καθαρά και σήμερα είναι αποτυπωμένος σε επίσημα πρακτικά. Ουδείς, επομένως, δικαιούται να επικαλείται το τεκμήριο της άγνοιας!

Η έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα στη συζήτηση που διεξήχθη στη διοίκηση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 και είδε το φως της δημοσιότητας το 2013 από τις στήλες της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal. Τονίζεται, για παράδειγμα, η τοποθέτηση της Βραζιλίας για τον δανεισμό της Ελλάδας στη σχετική συζήτηση, όπου, τον Μάιο του 2010, ο εκπρόσωπος της λατινοαμερικανικής χώρας ανέφερε ότι τα δάνεια του Ταμείου «μπορούν να ιδωθούν όχι ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων». Στην ίδια συνεδρίαση του ΔΝΤ, τον Μάιο του 2010, η Αργεντινή είχε υποστηρίξει ότι «θα έπρεπε να είναι στο τραπέζι μια αναδιάρθρωση χρέους». Το ίδιο είχε πει και ο εκπρόσωπος του Ιράν.
Κριτική άσκησαν εκπρόσωποι πολλών χωρών (Αίγυπτος, Κίνα κ.ά.) απέναντι επίσης στις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με την Ινδία να προειδοποιεί ότι οι περικοπές θα πυροδοτήσουν ένα σπιράλ ανεργίας, μειωμένων εσόδων και αύξησης του χρέους, που θα έκανε αναπότρεπτη μια μελλοντική αναδιάρθρωσή του. Όπως ακριβώς συνέβη…

Το συμπέρασμα που εξάγει η βρετανική οργάνωση είναι πέρα για πέρα εύστοχο: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους. Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων»…

Υπηρέτες των αρπακτικών!

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει η έκθεση του Jubilee Debt Campaign στην προθυμία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση -αντίθετα με ό,τι έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής- δέχτηκε να αποπληρώσει τους κερδοσκόπους που αρνήθηκαν να δεχτούν το «κούρεμα», τα περίφημα «αρπακτικά κεφάλαια». «Στο τέλος, ενώ μια μεγάλη πλειοψηφία ιδιωτών δανειστών συμφώνησε με τη μείωση του χρέους, διάφορα αρπακτικά κεφάλαια αρνήθηκαν να το κάνουν. Αυτοί οι κερδοσκόποι αγόρασαν φθηνά ελληνικά ομόλογα που είχαν εκδοθεί υπό το βρετανικό δίκαιο και συνεχίζουν να ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο. Το συνολικό ποσό του χρέους των «αρπακτικών κεφαλαίων» που αρνήθηκε τη συμφωνηθείσα αναδιάρθρωση ήταν 6,5 δις ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε νόμο για να επιβάλει τη συμφωνηθείσα μείωση χρέους σε όλα τα ομόλογα υπό τον ελληνικό νόμο, αλλά η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει το ίδιο. Τα αρπακτικά κεφάλαια έχουν συνεχίσει να πληρώνονται, πραγματοποιώντας ένα τεράστιο κέρδος επί του ποσού που αγόρασαν το χρέος. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν ένα κέρδος που δόθηκε στα αρπακτικά κεφάλαια από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που άφησαν το χρέος για τον ελληνικό λαό».



Τέλος, η έκθεση κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 (με 124 ψήφους υπέρ και 11 κατά), με την οποία ζητείται η θεσμοθέτηση ενός νέου νομικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις δημόσιων χρεών, με τις σχετικές διαπραγματεύσεις να ξεκινούν τον Φεβρουάριο. ΕΕ και Ελλάδα απείχαν από την ψηφοφορία, κρίνοντας προφανώς ότι δεν τους… αφορούν τέτοια θέματα, ενώ Αγγλία και Γερμανία ψήφισαν κατά, επιλέγοντας τη διαιώνιση του σημερινού ληστρικού καθεστώτος, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αρπακτικών και του Δ” Ράιχ.

Παρότι αυτή είναι η δεύτερη έκθεση από το εξωτερικό (μετά τη μελέτη της Attac τον Αύγουστο του 2013) η οποία αναλύει πού τελικά αξιοποιήθηκαν τα χρήματα των πιστωτών, αρμόδιες υπηρεσίες από την Ελλάδα -από το υπουργείο Οικονομικών μέχρι τη Στατιστική Υπηρεσία- ουδέποτε… καταδέχτηκαν να ενημερώσουν τον λαό για το ποιοι ωφελήθηκαν από τις δόσεις των δανείων.
Καθόλου τυχαία, μπορεί να πει κανείς, μια και έτσι συντηρούνταν ο μύθος της «διάσωσης της Ελλάδας» και αποκρύβονταν οι μεγάλοι κερδισμένοι των δανείων: οι ίδιοι οι δανειστές και οι τράπεζες. Συμπέρασμα που μπορεί να αποτελέσει και το πιο ισχυρό χαρτί από τη μεριά της νέας ελληνικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει με τους πιστωτές, για να διεκδικήσει τη διαγραφή του χρέους.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ