Αντί για ευχές. Ο ακρογωνιαίος λίθος των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Συνδικαλιστικό κίνημα είναι το σύνολο των εργαζομένων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμμετέχει στην δράση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Είναι οι εργαζόμενοι που έχουν οργανωθεί στα σωματεία, που λίγο ή πολύ συμμετέχουν στη λειτουργία τους και στις δραστηριότητές τους, που αναγνωρίζουν έστω και στοιχειωδώς την οργανωμένη δράση σε σωματειακή, επαγγελματική, ταξική βάση ανεξαρτήτως αν έχουν καθαρή αντίληψη των ταξικών τους συμφερόντων.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι η πρωτόλεια (η αρχική) μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης- εφόσον μιλάμε μόνο για την εργατική τάξη- ώστε αυτή να αμυνθεί απέναντι στο κεφάλαιο, υπερασπιζόμενη και διεκδικώντας, καταρχήν, βασικά δικαιώματα στην πώληση της εργατικής της δύναμης (μεροκάματο- μισθός, συνθήκες εργασίας, ασφάλιση κλπ. Βασικό συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι ο ανταγωνισμός. Τον ανταγωνισμό ο καπιταλισμός τον περνάει και μέσα στην εργατική τάξη. Καταρχήν, την ίδια την εργατική δύναμη την αντιμετωπίζει ως προϊόν και την αγοράζει μέσα από αυτό που ονομάζει αγορά εργασίας. Σε κάθε αγορά- και στην αγορά εργασίας- τα προϊόντα (ειδικά τα ομοειδή) ανταγωνίζονται το ένα το άλλο. Ο καπιταλισμός θέλει μια αγορά εργασίας που ο ένας εργάτης θα ανταγωνίζεται τον άλλον στην πώληση της εργατικής του δύναμης. Η πρώτη συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης ότι αποτελεί ξεχωριστή τάξη με ξεχωριστά συμφέροντα – χωρίς ακόμα να έχει επίγνωση του ρόλου της στην καπιταλιστική κοινωνία και της ιστορικής της αποστολής - ήρθε με την οργάνωσή της σε συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Μέσω αυτών των οργανώσεων η εργατική τάξη ακύρωσε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργάτες στην αγορά εργασίας. Κι αυτό γιατί μέσω αυτών των οργανώσεων η εργατική τάξη πουλούσε και πουλάει συλλογικά την εργατική της δύναμη.

Αυτή είναι η βάση, ο ακρογωνιαίος λίθος, της ύπαρξης των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Στην πορεία βεβαίως της ταξικής πάλης, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις εμπλουτίζουν τη δράση τους, συμπληρώνουν τις διεκδικήσεις του. Σε καμία όμως περίπτωση- ότι και να κάνουν- αυτό δεν μπορεί να αναιρεί τον ακρογωνιαίο λίθο, την βάση της ύπαρξής τους.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Όλα αυτά σημαίνουν ότι τα σωματεία και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να απευθύνονται στο σύνολο των εργαζομένων ανεξαρτήτως των ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεων που έχει κάθε εργάτης, του βαθμού ωριμότητάς του, των θρησκευτικών του πιστεύω, του χρώματός του, της εθνικής του ταυτότητας. Με αυτή την έννοια- όπως έλεγε ο Λένιν- τα συνδικάτα είναι ακομμάτιστα. Αλλά μόνο με αυτή την έννοια. Στο πλαίσιό τους γίνεται ζύμωση ιδεών και πολιτικών αντιλήψεων, υπάρχει πολιτική και ιδεολογική δράση. Όμως αυτή η ζύμωση και δράση δεν μπορεί να ξεπερνά ένα όριο. Το όριο είναι να μην διαιρεί τους εργάτες και διασπά τις οργανώσεις τους. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο μια συνδικαλιστική οργάνωση δεν μπορεί ποτέ, ως οργάνωση της εργατικής τάξης, να παίξει το ρόλο του κόμματος της εργατικής τάξης. Αν επιχειρήσει να το κάνει αναιρεί τον εαυτό της. Γι’ αυτό και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις- όσα κι αν πετύχουν- παραμένουν πάντοτε αμυντικές οργανώσεις της τάξης.

Μια συνδικαλιστική οργάνωση, παράλληλα με την ελευθερία της πολιτικής δράσης πρέπει να εξασφαλίζει και την ενότητα των εργαζομένων, στο πλαίσιό της, στην βάση των κοινών τους προβλημάτων. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις οφείλουν να υποδεικνύουν την αιτία των προβλημάτων- άρα να στρέφουν τους εργαζόμενους ενάντια στην αστική τάξη. Αλλά ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στο επίπεδο της διαμόρφωσης ενός συνολικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού. Αν το κάνουν μετατρέπονται σε κόμμα. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις φτάνουν στο επίπεδο να συντονίσουν συνολικά τη δράση τους με το εργατικό κόμμα μόνο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης κι εφόσον αυτό το κόμμα έχει με το μέρος του την πλειοψηφία της τάξης και του εργαζόμενου λαού, εφόσον δηλαδή έχει αναγνωριστεί ο ηγετικός, πολιτικός του ρόλος στην επανάσταση.

Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να τεθούν οι άμεσοι, μεσοπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι και ως προς τα αιτήματα καθώς και ως προς την οργάνωση της εργατικής τάξης. Τα αιτήματα δεν μπορεί παρά να ξεκινάνε από το σήμερα, από την αντίσταση σε κάθε αντεργατικό μέτρο και ταυτόχρονα να ανοίγουν το δρόμο για αντεπίθεση, για ανακατάκτηση των χαμένων δικαιωμάτων στην προοπτική των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων. Παράλληλα θα πρέπει να ανεβάζουν τη συνείδηση ώστε να ωριμάζει η πεποίθηση ότι για μόνιμες και ασφαλείς λύσεις απαιτούνται ριζικότερες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές και στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Στο επίπεδο των λειτουργιών, των γενικών συνελεύσεων και άλλων διαδικασιών των συνδικάτων, θα πρέπει να τηρούνται όλες εκείνες οι διαδικασίες για την όσο γίνεται πιο μαζική συμμετοχή και για τη λήψη αποφάσεων με πλήρη διαφάνεια και δημοκρατικότητα. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα πρέπει να αποφασίζονται στη βάση αιτημάτων και στόχων που συσπειρώνουν και κινητοποιούν όλους τους εργαζόμενους αλλά και «δένουν» συμμαχίες με την κοινωνία.

Με αυτόν τον μπούσουλα μπορούμε και πρέπει να λειτουργήσουμε.

Το Δικαστήριο των μικρών ζώων.

Το δικαστήριο των μικρών ζώων αθώωσε τα μικρά λιονταράκια για τις σκανταλιές τους και μας προτρέπει να κάνουμε και εμείς το ίδιο με τα δικά μας μικρά, ο κ. Εισαγγελέας, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα αυστηρός με τους μεγάλους - έτσι μπάχαλο που τα έχουμε κάνει - τόνισε ότι δεν θα πρέπει να έχουμε τίποτα σαν δεδομένο και γι' αυτό το λόγο θα πρέπει να μην ξεχνάμε να δείχνουμε την αγάπη μας στα μικρά μας - και όχι μόνο - κάθε ώρα και στιγμή που περνάμε μαζί τους!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Η παιδική θεατρική ομάδα του Συνδικάτου Επισ. Τουρ. και Ξενοδοχείων Αττικής και το σωμ. Royal Olympic.

ΠΑΡΤΥ με ΣΟΥΣΙ

Του ΑΡΗ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*

Ο Πάρις! Ο γόνος μιας φαμίλιας που έχει τις ρίζες της σ' έναν δοσίλογο. Μιας φαμίλιας που εξουσιάζει τον τόπο και που ανδρώθηκε ,όπως κι άλλες σαν κι αυτήν,σε περιόδους που ο κάθε κατακτητής λυσσομανούσε σε βάρος του. Όπως οι τσιφλικάδες που πήραν δώρο από τους Τούρκους τη μισή Ελλάδα για να μας εμφανιστούν στην συνέχεια ως…ευεργέτες.

Ο Πάρις λοιπόν, το μονάκριβο αγόρι τής Μαριάννας,  έχει τα γενέθλιά του. Και σε μια Ελλάδα φτωχοποιημένη κατά τα δυο τρίτα,  μαζί μ ένα σωρό λακέδες γύρω του εορτάζει. Στο 32ο χλμ της Αθηνών Λαμίας,  στo Grey Warehouse. Ω, τι συγκίνηση!

Οι καλεσμένοι, λέει,  άφησαν έξω τα κινητά τους και σύμφωνα με το κόνσεπτ της εκδήλωσης παρέλαβαν από μια βενετσιάνικη μάσκα. Οι μασκαράδες…

Μέσα,  είχε φτάσει από ώρα η μαμά Μαριάννα, που φορούσε μια δαντελένια μάσκα,  για να ξεχωρίζει από τούς άλλους μασκαράδες! Μέσα και οι…ακόλουθοι. Άνθρωποι τής δημοσιογραφίας και πρόσωπα από την πολιτική ηγεσία.

Οι σερβιτόροι ήταν ντυμένοι σκλάβοι και γύρω περιφέρονταν χορεύτριες,  που φορούσαν τα  απολύτως απαραίτητα.  Καί στο σούσι μπαρ ήταν αραχτή μια γυμνή κυρία,  που κάλυπτε, λέει,  τα γυμνά της σημεία με….σούσι.

Τι γούστο!  Τι αισθητική! Οι σκλάβοι, οι γυμνές κοπελιές…

Έτσι είναι. Αυτή είναι και η πολιτική αντίληψη. Σκλάβους μας θέλουν και γύρω μας να διασκεδάζουν με την απόλυτη κατάντια μας όλοι αυτοί. Να γλεντάνε με τη γύμνια μας και την πενία μας. Μια Πομπηία που φτύνει κατάμουτρα τον Πολιτισμό, την παράδοση και την ανάγκη. Ο απόλυτος ξεπεσμός μιας τάξης, σε μια χώρα που πνέει τα λοίσθια. Με νέους ανθρώπους να λιμοκτονούν και με τις αυτοκτονίες να είναι καθημερινή αναφορά του κοινωνικού μας στάτους.

Πέραν όλων αυτών όμως, το πάρτι του Πάρι με τις ξέκωλες έχει έναν συμβολισμό.  Ότι η άρχουσα τάξη του τόπου έτσι μας θέλει. Ξέκωλους και σκλάβους.  Με το κεφάλι σκυμμένο στα ελάχιστα αφεντικά που διαφεντεύουν χρόνια αυτόν τον τόπο. Πού τον λυμαίνονται μέσα από Τράπεζες και επιχειρήσεις. Και που ορίζουν τις ηγεσίες του.

Είναι αυτή,  η Τάξη,  που φροντίζει να φωτίζει πρόσωπα της επιλογής της και να μας τα φερμάρει μέσα από τα ΜΜΕ, πού φροντίζει να συντηρεί. Κι αυτά τα πρόσωπα,  που επιλέγει,  τα μοστράρει στη συνέχεια και ως πολιτική ηγεσία.

Εμείς,  άβουλοι και μοιραίοι,  πάντα έρμαια των επιλογών αυτής της τάξης,  αναπαράγουμε κανονικά το πολιτικό τοπίο έτσι όπως μας το υπαγορεύουν. Κι ύστερα αρχίζουμε τη γκρίνια,  αλλά είναι αργά για μάς.  Μονο πια,  όταν η τάξη αυτή δει ότι κάποιοι δικοί της «καίγονται»,  τους ξαποστέλνει (αφού πρώτα τους έχει εξασφαλίσει το υπόλοιπον του βίου) και βγάζει από την καβάντζα άλλους (ίδε Θεοδωράκης).

Σ αυτή την τάξη βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν ενδιαφέρει καθόλου τον Σόιμπλε αν πλουτίζουν οι ελάχιστοι με τρόπο προκλητικό. Οχι. Για τον απλούστατο λόγο: Αυτοί οι ελάχιστοι είναι που ρυθμίζουν την επιθυμητή ισορροπία του συστήματος σ αυτόν τον έρμο τόπο.  Διότι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλουν ακριβώς αυτό που συμβολίζει το πάρτι του Πάρι.  Έναν λαό ξέκωλο με υποτακτικούς που τους κουμαντάρουν οι εντολοδόχοι διαχειριστές του μεγάλου κεφαλαίου.

Ένα κεφάλαιο, που επιβάλλει αστέρια στην πολιτική και στην τηλεόραση και που διαθέτει τους σκλάβους,  τις ξέκωλες και τους κλόουν του.

Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Μήπως όμως ήρθε η ώρα, η  δική μας,  ν”  ανοίξουμε τα στραβά μας, γιατί αρκετά πια ανοίξαμε τα…πόδια μας!

*Πηγή: imerodromos.gr

The real Junk Food Project

10.000 άτομα τράφηκαν με 20.000 τόνους ανεπιθύμητων τροφίμων χάρη σε ένα ιδιότυπο σχέδιο: Το The real Junk Food Project είναι μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε σε ένα καφέ της Βρετανίας και ταΐζει ανθρώπους με τρόφιμα που θα είχαν πεταχτεί από σούπερ μάρκετ, μανάβικα και τράπεζες τροφίμων.


Ο Adam Smith, ιδρυτής του The Real Junk Food Project, στο Λιντς, αποφάσισε να δράσει κατά της «εγκληματικής ποσότητας απόβλητων τροφίμων» ενώ τόσοι άνθρωποι πεινούν. Στο καφέ του μαγειρεύονται φαγητά, σούπες και κέικ, και στη συνέχεια προσφέρονται στους ανθρώπους με αντίτιμο «ό,τι μπορούν».

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα χρήματα. Ακόμα κι αν δεν έχουν ούτε ένα κέρμα, μπορούν απλώς να βοηθήσουν με το πλύσιμο των πιάτων. Στους 10 μήνες που λειτουργεί, έχει τροφοδοτήσει περίπου 10.000 ανθρώπους με 20 τόνους ανεπιθύμητων τροφίμων, αξίας πάνω από 30.000 λίρες.

Το εγχείρημα είχε τόσο μεγάλη απήχηση που ενέπνευσε άλλα 47 βρετανικά καφέ να κάνουν το ίδιο τους τελευταίους μήνες, ενώ η ιδέα εξαπλώνεται και στο Λος Άντζελες, τη Βραζιλία, τη Βαρσοβία και τη Ζυρίχη.

Ο κύριος Smith λέει πως αυτό το project είναι κάτι περισσότερο από φιλανθρωπία: «Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Αρχίζουν να νοιάζονται για το τι συμβαίνει στην κοινωνία και στους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι επανάσταση». Παρ' όλα αυτά υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να γίνει.

Ο νόμος προβλέπει ότι τα τρόφιμα που λήγουν πρέπει να πετιούνται ακόμα κι αν δεν είναι χαλασμένα. Πολλά καταλήγουν στα σκουπίδια πριν την ημερομηνία λήξης. Έτσι πολλές φορές τα μαζεύουν κατευθείαν από τους κάδους ενώ παράλληλα δέχονται πόλεμο από ιδιοκτήτες κάποιων σούπερ μάρκετ.

«Περίπου το 90% αυτών των τροφίμων είναι μια χαρά», λέει. Ωστόσο, κάτι αρχίζει να αλλάζει αφού ο κύριος Smith διαπραγματεύεται με μεγάλο σούπερ μάρκετ που θέλει να παρέχει τρόφιμα για το καφέ του ενώ έχει ήδη συμφωνήσει να βοηθήσει και η αλυσίδα εστιατορίων Nandos. Όταν τον ρωτάνε αν ανησυχεί μήπως ο νόμος στραφεί εναντίον του, αυτός έχει την απάντηση:

«Η Επιθεώρηση Υγείας μάς έχει δώσει 3 από τα 5 αστέρια. Έχουμε ταΐσει 10.000 άτομα και ούτε ένα από αυτά δεν αρρώστησε». Όχι άλλοι γεμάτοι κάδοι και άδεια στομάχια.

doctv.gr

Κι αν σου κάτσει;… Κερδίζεις μια θέση εργασίας!

Τι προσφορά νομίζετε πως μπορεί να κάνει στους πελάτες του ένα αρτοποιείο σε συνεργασία με ένα ιδιωτικό ΙΕΚ;
Μία δωροεπιταγή; Δωρεάν αναλώσιμα; Δωρεάν ψωμί για ένα χρόνο; Έκπτωση στα δίδακτρά;
Αν υποθέσατε κάτι από αυτά, δεν έχετε μπει ακόμα στο πνεύμα της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα του ’14.
Πνεύμα που έχουν «πιάσει» άριστα οι «Αττικοί Φούρνοι», που μας ενημερώνουν ότι αν σπουδάσουμε στα ΙΕΚ ΑΛΦΑ (και μόνο) μπορούμε να διεκδικήσουμε (δεν είναι και τίποτα σίγουρο δηλαδή) μια θέση εργασίας στην αλυσίδα!

Μιλάμε για την απόλυτη παράνοια! Αντί οι επιχειρήσεις να ζητούν εργαζόμενους, μετατρέπουν μια κακοπληρωμένη θέση εργασίας σε έπαθλο! Δεν ξέρουμε αν έχει δει την αφίσα ο Τζήμερος, αλλά σίγουρα θα ένοιωθε κάποια δικαίωση.
Όση οργή προκαλεί σε εμάς, από την άλλη, ο τέτοιος εξευτελισμός της εργασίας και τη ζωής μας.
Οργή που πρέπει να γίνει δύναμη ανατροπής, με οργάνωση και αγώνα στους χώρους δουλειάς!
Γ.Μ.

Πηγή

Χριστουγεννιάτικη Παιδική Γιορτή Αλληλεγγύης

Το Συνδικάτο διοργανώνει για τους μικρούς φίλους Χριστουγεννιάτικη Γιορτή με πολλές εκπλήξεις και δώρα την Κυριακή 21 Δεκέμβρη και ώρα 5 μμ στην αίθουσα του σωματείου του ξενοδοχείου Royal Olympic (Λεμπέση και Καλλιρρόης, σταθμός Μετρό Ακρόπολη)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΠΟΓΙΕΣ
ΜΟΥΣΙΚΟΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ με μια μικρή ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ

Δώρο Χριστουγέννων

Μην περιμένεις το δώρο Χριστουγέννων να στο δώσει ο Άι Βασίλης
 Γιορτές. Ψώνια, κόσμος, διασκέδαση, ξενύχτι, τα μαγαζιά γεμάτα. Το αλκοόλ να ρέει, οι πελάτες να καταναλώνουν, τα μαγαζιά να τζιράρουν και όλοι να μαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Και να σου οι σαμπάνιες, και να σου τα καλά κόκκινα κρασιά και να σου τα φιλέτα. Θα δουλέψουμε λίγες ώρες παραπάνω, θα τρέξουμε ακόμα πιο γρήγορα, θα φορέσουμε το γιορτινό χαμόγελο του εξυπηρετικού εργαζόμενου, με το αζημίωτο βέβαια αλλά δεν πειράζει, το μαγαζί να πάει καλά αφού έχει κρίση και ο κόσμος είναι άνεργος. Μια κακή λέξη όμως χαλάει την εορταστική ατμόσφαιρα και πιθανόν ενοχλεί τον εργοδότη μας. ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Ναι καλά ακούσατε. ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ. Όχι βέβαια κάποιο παιχνιδάκι, όχι από αυτά που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας.Το άλλο που είναι χρήματα, ισοδυναμεί με ένα μισθό και είναι υποχρεωμένος ο εργοδότης να καταβάλλει στους εργαζόμενους βάση της τυπικής εργατικής νομοθεσίας, ακόμα και της μνημονιακής.
 Βέβαια στον χώρο του επισιτισμού, στα καφέ, στα εστιατόρια, στα μπαρ και στα ξενυχτάδικα το μνημόνιο οι εργοδότες το είχαν φέρει από καιρό. Εδώ είναι ειδικές συνθήκες, οι εργαζόμενοι πρόσκαιροι, συνδικαλισμό δεν έχουμε άρα: ποιο δώρο και κουραφέξαλα. Το μεροκαματάκι σου φίλε και πολύ σου είναι…
 Από φέτος ‘όμως τα πράγματα θα πάνε αλλιώς. Εμείς οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό, σερβιτόρες-οι, μπάρμαν, μάγειροι μπουφετζήδες θα απαιτήσουμε να πληρωθούμε χωρίς καθυστέρηση το δώρο Χριστουγέννων, άλλωστε βάση της σύμβασης που έχουμε υπογράψει με τον εργοδότη μας φορολογούμαστε κανονικά γι αυτό! Θα απαιτήσουμε επιπλέον να πληρωθούμε διπλό μεροκάματο τις αργίες των γιορτών 25η δεκέμβρη ( και παραμονή βράδυ), παραμονή πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Η χορήγηση των δώρων δεν είναι προαιρετική για τον εργοδότη αλλά ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΉ! Με βάση αυτό αποτελεί νόμιμο δικαίωμα μας το οποίο θα υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο! Απαιτούμε λοιπόν:
- ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΔΩΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 23 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ
- ΠΛΗΡΩΜΉ ΤΩΝ ΔΙΠΛΩΝ ΗΜΕΡΟΜΙΣΘΙΩΝ ΣΤΙΣ ΑΡΓΙΕΣ
- ΠΛΗΡΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΉ ΚΑΛΥΨΗ ΜΕ ΕΝΣΗΜΑ ΟΣΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ
- ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΒΟΛΉ ΥΠΕΡΩΡΙΩΝ
 Σε περίπτωση που ο εργοδότης μας αρνηθεί επικοινωνούμε με τα συνδικαλιστικά όργανα του χώρου, το Συνδικάτο Επισιτισμού Αθήνας, το Σωματειο Σερβιτορων Μαγείρων ή αλλιώς την επιθεώρηση εργασίας.
ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟΝ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ ΘΑ ΤΟΝ ΦΕΡΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ!!!!
Mail επικοινωνίας: episitismosnea@gmail.com Τηλέφωνο επικοινωνίας: 697 1765434

Απίστευτο! Χαρίζουν τα Ελληνικά δάση σε καταπατητές!

Φίλοι και φίλες,



H κυβέρνηση ετοιμάζει σχέδιο για να χαρίσει τα Ελληνικά δάση σε καταπατητές. Με όλα τα μάτια στραμμένα στην εκλογή του Προέδρου, ελπίζουν πως θα περάσει απαρατήρητο. Αν όμως δημιουργήσουμε ένα τεράστιο κύμα αντίδρασης μπορούμε να ξεσκεπάσουμε το σκάνδαλο και να σώσουμε τα δάση μας. Κάνε κλικ για να προσθέσεις τη φωνή σου:


Αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση ετοιμάζει νομοσχέδιο για να χαρίσει τα πολύτιμα δάση μας σε καταπατητές, ενώ τα ΜΜΕ τηρούν σιγή ιχθύος. Μόνο ένα τεράστιο κύμα αντίδρασης από εμάς τους πολίτες μπορεί να σταματήσει το ξεπούλημα του φυσικού πλούτου της χώρας μας που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.  

Αν το νομοσχέδιο περάσει, εκτιμάται πως θα νομιμοποιηθούν τεράστιες εκτάσεις καταπατημένου δάσους – αλλά επίσης θα ανοίξει το δρόμο για νέες καταπατήσεις. Οι Υπουργοί Περιβάλλοντος Γ. Μανιάτης και Ν. Ταγαράς έχουν την πολιτική δύναμη να αποσύρουν το δασοκτόνο νομοσχέδιο, αλλά ελπίζουν ότι με όλα τα μάτια στραμμένα στην εκλογή του νέου Προέδρου, το σχέδιό τους θα περάσει απαρατήρητο. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι δύο Υπουργοί σ’αυτή την προεκλογική περίοδο εντυπώσεων είναι μια δημόσια κατακραυγή που θα ξεσκεπάσει το σκάνδαλο. Ας τους τη δώσουμε λοιπόν!

Μας μένουν μόνο 48 ώρες – αν χιλιάδες από εμάς ενώσουμε τις φωνές μας τώρα και δημιουργήσουμε ένα κύμα αντίδραση από κάθε γωνιά της Ελλάδας, θα τραβήξουμε την προσοχή των ΜΜΕ και θα αποδείξουμε στους Υπουργούς πως το ξεπούλημα των δασών μας θα έχει τεράστιο πολιτικό κόστος και για τους ίδιους και για τα κόμματά τους. Η δύναμή μας είναι στον αριθμό μας. Κάνε κλικ εδώ για να υπογράψεις για την προστασία των δασών μας και διάδωσέ το σε φίλους και γνωστούς – μέλη και συνεργάτες του Avaaz θα παραδώσουν τις υπογραφές μπροστά στα ΜΜΕ πριν τη ψηφοφορία

Με πρόφαση την ανάπτυξη, η κυβέρνηση μ’αυτό το νομοσχέδιο-έκτρωμα ουσιαστικά επιβραβεύει την παρανομία, τους καταπατητές και τους εξυπνάκηδες που επί δεκαετίες καταχρώνται το φυσικό πλούτο της χώρας μας εις βάρος εκατομμυρίων πολιτών. Ήρθε λοιπόν η ώρα να χαράξουμε τα όρια της ανοχής μας ακριβώς εδώ και να βάλουμε τέλος στη διαιώνιση αυτής της νοοτροπίας.

Τα Ελληνικά δάση έχουν επιβιώσει χιλιάδες χρόνια ιστορίας και τώρα είναι η δική μας σειρά να ενώσουμε τις φωνές μας για να διαφυλάξουμε τη φυσική μας κληρονομιά για τις επόμενες γενιές. Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει αυτό το έγκλημα είμαστε όλοι εμείς. Υπόγραψε τώρα και διάδωσέ το στους πάντες – μας μένουν μόνο λίγες ώρες πριν τεθεί το σχέδιο νόμου για ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής:

https://secure.avaaz.org/el/save_greek_forests_new_txt/?bxTdzdb&v=50168

Πριν μερικούς μήνες, όταν η κυβέρνηση προσπάθησε να ξεπουλήσει τις Ελληνικές παραλίες, 150.000 από εμάς ενώσαμε τις φωνές μας και δημιουργήσαμε μια πρωτοφανή διαδικτυακή κατακραυγή που ξεσκέπασε το σκάνδαλο, δημιούργησε διεθνή θύελλα αντιδράσεων κι ανάγκασε τελικά την κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο. Έτσι σώσαμε τις παραλίες μας – και τώρα μπορούμε να το επαναλάβουμε για να σώσουμε τα δάση μας, αλλά πρέπει να κινηθούμε γρήγορα.

Με ελπίδα,
Σπύρος, Luis, Pascal κι ολόκληρη η ομάδα του Avaaz

Τι ζήτησε ο Ν. Ρωμανός και τι μπορώ να αποκριθώ εγώ

Πριν κατέλθει σε απεργία πείνας, ο Νίκος Ρωμανός, 21 ετών, έγραψε ένα κείμενο όπου εξηγούσε τους λόγους αυτής της απόφασης. Δυστυχώς, ως σήμερα, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που του συμπαραστέκεται (γιατί η υπόλοιπη του εύχεται καθημερινά ψόφο) είτε δεν κατάλαβε είτε κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι είπε.

Ας κάνω λοιπόν τον αυτόκλητο μεταφραστή του, αναλαμβάνοντας και το όποιο κόστος (μικρό, χωρίς άλλο) των συνεπειών αυτής της αυτόκλητης μετάφρασης.

Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την ανάλυση την οποία κάνει, ο Ρωμανός ξεκινά με μια ανάλυση της λειτουργίας των νόμων στο αστικό κράτος. Η ανάλυση αυτή δεν εκπροσωπεί κάτι ουσιωδώς διαφορετικό από μαρξιστικές αναλύσεις. Στην μαρξιστική θεωρία του δικαίου, το δίκαιο είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα: α) είναι αποκρυστάλλωση των συσχετισμών ταξικής δύναμης σε μια δοσμένη κοινωνία και β) είναι μέσο, εργαλείο, όργανο ταξικής εξουσίας, όπλο ταξικής πάλης στα χέρια της τάξης που έχει την εξουσία.

Στον βαθμό που ο νόμος είναι το β), είναι προφανές ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει κανείς τίποτε απ' αυτόν, ότι η επίκλησή του είναι εις μάτην.

Στον βαθμό όμως που είναι επίσης το α), είναι εξίσου προφανές ότι ανάμεσα στον νόμο ως αποτύπωση έμπρακτα αποτυπωμένων (και για αυτό υποκείμενων σε μεταβολές) συσχετισμών ταξικής ισχύος και τον νόμο ως εργαλείο εξουσίας της άρχουσας τάξης υπάρχει απόσταση (το ίδιο ακριβώς ζήτημα τίθεται, και όχι τυχαία, από τη μαρξιστική θεωρία του κράτους, ειδικά σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή στο αντιδραστικό κοινοβούλιο, την χρησιμότητα της έννομης δράσης, κλπ).

Η απόσταση αυτή μπορεί, κάτω από ορισμένες και καθορισμένες συνθήκες να δημιουργήσει ρήγματα. Να αναδείξει αντιφάσεις. Και κάνοντάς το αυτό, να υποβοηθήσει στην αμφισβήτηση της δοσμένης έννομης τάξης ως αποκρυστάλλωσης της υφιστάμενης ταξικής εξουσίας. Αυτό είναι πολιτικό επιχείρημα και εγχείρημα. Και το αίτημα του Ρωμανού είναι πολιτικό αίτημα και όχι ατομικό γιατί δεν απευθύνεται ως ικέτης στο κράτος (αυτό το οποίο μπορεί να ρυθμίσει το δικαίωμά του να σπουδάσει). Απευθύνεται στους πολίτες (ας μην πούμε "στο λαό", διότι ο ίδιος δεν το λέει, και ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν λέμε ότι ο Ρωμανός έχει πολύ σαφή αντίληψη του πού τελικά μπορεί να βρει απήχηση αυτό που λέει -- πράγμα απόλυτα κατανοητό· εδώ αυτά που έγραψε με τον νου που έχει στα 21 του ανάθεμα ποιος τα κατάλαβε ή έχει τη διάθεση να τα καταλάβει).

Στοιχειοθετώ τους ισχυρισμούς μου: