31 Δεκ 2014

Αντί για ευχές. Ο ακρογωνιαίος λίθος των συνδικαλιστικών οργανώσεων.




Συνδικαλιστικό κίνημα είναι το σύνολο των εργαζομένων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμμετέχει στην δράση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Είναι οι εργαζόμενοι που έχουν οργανωθεί στα σωματεία, που λίγο ή πολύ συμμετέχουν στη λειτουργία τους και στις δραστηριότητές τους, που αναγνωρίζουν έστω και στοιχειωδώς την οργανωμένη δράση σε σωματειακή, επαγγελματική, ταξική βάση ανεξαρτήτως αν έχουν καθαρή αντίληψη των ταξικών τους συμφερόντων.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι η πρωτόλεια (η αρχική) μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης- εφόσον μιλάμε μόνο για την εργατική τάξη- ώστε αυτή να αμυνθεί απέναντι στο κεφάλαιο, υπερασπιζόμενη και διεκδικώντας, καταρχήν, βασικά δικαιώματα στην πώληση της εργατικής της δύναμης (μεροκάματο- μισθός, συνθήκες εργασίας, ασφάλιση κλπ. Βασικό συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού είναι ο ανταγωνισμός. Τον ανταγωνισμό ο καπιταλισμός τον περνάει και μέσα στην εργατική τάξη. Καταρχήν, την ίδια την εργατική δύναμη την αντιμετωπίζει ως προϊόν και την αγοράζει μέσα από αυτό που ονομάζει αγορά εργασίας. Σε κάθε αγορά- και στην αγορά εργασίας- τα προϊόντα (ειδικά τα ομοειδή) ανταγωνίζονται το ένα το άλλο. Ο καπιταλισμός θέλει μια αγορά εργασίας που ο ένας εργάτης θα ανταγωνίζεται τον άλλον στην πώληση της εργατικής του δύναμης. Η πρώτη συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης ότι αποτελεί ξεχωριστή τάξη με ξεχωριστά συμφέροντα – χωρίς ακόμα να έχει επίγνωση του ρόλου της στην καπιταλιστική κοινωνία και της ιστορικής της αποστολής - ήρθε με την οργάνωσή της σε συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Μέσω αυτών των οργανώσεων η εργατική τάξη ακύρωσε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργάτες στην αγορά εργασίας. Κι αυτό γιατί μέσω αυτών των οργανώσεων η εργατική τάξη πουλούσε και πουλάει συλλογικά την εργατική της δύναμη.

Αυτή είναι η βάση, ο ακρογωνιαίος λίθος, της ύπαρξης των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Στην πορεία βεβαίως της ταξικής πάλης, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις εμπλουτίζουν τη δράση τους, συμπληρώνουν τις διεκδικήσεις του. Σε καμία όμως περίπτωση- ότι και να κάνουν- αυτό δεν μπορεί να αναιρεί τον ακρογωνιαίο λίθο, την βάση της ύπαρξής τους.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Όλα αυτά σημαίνουν ότι τα σωματεία και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να απευθύνονται στο σύνολο των εργαζομένων ανεξαρτήτως των ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεων που έχει κάθε εργάτης, του βαθμού ωριμότητάς του, των θρησκευτικών του πιστεύω, του χρώματός του, της εθνικής του ταυτότητας. Με αυτή την έννοια- όπως έλεγε ο Λένιν- τα συνδικάτα είναι ακομμάτιστα. Αλλά μόνο με αυτή την έννοια. Στο πλαίσιό τους γίνεται ζύμωση ιδεών και πολιτικών αντιλήψεων, υπάρχει πολιτική και ιδεολογική δράση. Όμως αυτή η ζύμωση και δράση δεν μπορεί να ξεπερνά ένα όριο. Το όριο είναι να μην διαιρεί τους εργάτες και διασπά τις οργανώσεις τους. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο μια συνδικαλιστική οργάνωση δεν μπορεί ποτέ, ως οργάνωση της εργατικής τάξης, να παίξει το ρόλο του κόμματος της εργατικής τάξης. Αν επιχειρήσει να το κάνει αναιρεί τον εαυτό της. Γι’ αυτό και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις- όσα κι αν πετύχουν- παραμένουν πάντοτε αμυντικές οργανώσεις της τάξης.

Μια συνδικαλιστική οργάνωση, παράλληλα με την ελευθερία της πολιτικής δράσης πρέπει να εξασφαλίζει και την ενότητα των εργαζομένων, στο πλαίσιό της, στην βάση των κοινών τους προβλημάτων. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις οφείλουν να υποδεικνύουν την αιτία των προβλημάτων- άρα να στρέφουν τους εργαζόμενους ενάντια στην αστική τάξη. Αλλά ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στο επίπεδο της διαμόρφωσης ενός συνολικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού. Αν το κάνουν μετατρέπονται σε κόμμα. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις φτάνουν στο επίπεδο να συντονίσουν συνολικά τη δράση τους με το εργατικό κόμμα μόνο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης κι εφόσον αυτό το κόμμα έχει με το μέρος του την πλειοψηφία της τάξης και του εργαζόμενου λαού, εφόσον δηλαδή έχει αναγνωριστεί ο ηγετικός, πολιτικός του ρόλος στην επανάσταση.

Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να τεθούν οι άμεσοι, μεσοπρόθεσμοι και μακροπρόθεσμοι στόχοι και ως προς τα αιτήματα καθώς και ως προς την οργάνωση της εργατικής τάξης. Τα αιτήματα δεν μπορεί παρά να ξεκινάνε από το σήμερα, από την αντίσταση σε κάθε αντεργατικό μέτρο και ταυτόχρονα να ανοίγουν το δρόμο για αντεπίθεση, για ανακατάκτηση των χαμένων δικαιωμάτων στην προοπτική των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, όλων των εργαζομένων. Παράλληλα θα πρέπει να ανεβάζουν τη συνείδηση ώστε να ωριμάζει η πεποίθηση ότι για μόνιμες και ασφαλείς λύσεις απαιτούνται ριζικότερες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές και στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Στο επίπεδο των λειτουργιών, των γενικών συνελεύσεων και άλλων διαδικασιών των συνδικάτων, θα πρέπει να τηρούνται όλες εκείνες οι διαδικασίες για την όσο γίνεται πιο μαζική συμμετοχή και για τη λήψη αποφάσεων με πλήρη διαφάνεια και δημοκρατικότητα. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις θα πρέπει να αποφασίζονται στη βάση αιτημάτων και στόχων που συσπειρώνουν και κινητοποιούν όλους τους εργαζόμενους αλλά και «δένουν» συμμαχίες με την κοινωνία.

Με αυτόν τον μπούσουλα μπορούμε και πρέπει να λειτουργήσουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου