Πριν κατέλθει σε απεργία πείνας, ο Νίκος Ρωμανός, 21 ετών, έγραψε ένα κείμενο όπου εξηγούσε τους λόγους αυτής της απόφασης. Δυστυχώς, ως σήμερα, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας που του συμπαραστέκεται (γιατί η υπόλοιπη του εύχεται καθημερινά ψόφο) είτε δεν κατάλαβε είτε κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι είπε.
Ας κάνω λοιπόν τον αυτόκλητο μεταφραστή του, αναλαμβάνοντας και το όποιο κόστος (μικρό, χωρίς άλλο) των συνεπειών αυτής της αυτόκλητης μετάφρασης.
Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την ανάλυση την οποία κάνει, ο Ρωμανός ξεκινά με μια ανάλυση της λειτουργίας των νόμων στο αστικό κράτος. Η ανάλυση αυτή δεν εκπροσωπεί κάτι ουσιωδώς διαφορετικό από μαρξιστικές αναλύσεις. Στην μαρξιστική θεωρία του δικαίου, το δίκαιο είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα: α) είναι αποκρυστάλλωση των συσχετισμών ταξικής δύναμης σε μια δοσμένη κοινωνία και β) είναι μέσο, εργαλείο, όργανο ταξικής εξουσίας, όπλο ταξικής πάλης στα χέρια της τάξης που έχει την εξουσία.
Στον βαθμό που ο νόμος είναι το β), είναι προφανές ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει κανείς τίποτε απ' αυτόν, ότι η επίκλησή του είναι εις μάτην.
Στον βαθμό όμως που είναι επίσης το α), είναι εξίσου προφανές ότι ανάμεσα στον νόμο ως αποτύπωση έμπρακτα αποτυπωμένων (και για αυτό υποκείμενων σε μεταβολές) συσχετισμών ταξικής ισχύος και τον νόμο ως εργαλείο εξουσίας της άρχουσας τάξης υπάρχει απόσταση (το ίδιο ακριβώς ζήτημα τίθεται, και όχι τυχαία, από τη μαρξιστική θεωρία του κράτους, ειδικά σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή στο αντιδραστικό κοινοβούλιο, την χρησιμότητα της έννομης δράσης, κλπ).
Η απόσταση αυτή μπορεί, κάτω από ορισμένες και καθορισμένες συνθήκες να δημιουργήσει ρήγματα. Να αναδείξει αντιφάσεις. Και κάνοντάς το αυτό, να υποβοηθήσει στην αμφισβήτηση της δοσμένης έννομης τάξης ως αποκρυστάλλωσης της υφιστάμενης ταξικής εξουσίας. Αυτό είναι πολιτικό επιχείρημα και εγχείρημα. Και το αίτημα του Ρωμανού είναι πολιτικό αίτημα και όχι ατομικό γιατί δεν απευθύνεται ως ικέτης στο κράτος (αυτό το οποίο μπορεί να ρυθμίσει το δικαίωμά του να σπουδάσει). Απευθύνεται στους πολίτες (ας μην πούμε "στο λαό", διότι ο ίδιος δεν το λέει, και ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν λέμε ότι ο Ρωμανός έχει πολύ σαφή αντίληψη του πού τελικά μπορεί να βρει απήχηση αυτό που λέει -- πράγμα απόλυτα κατανοητό· εδώ αυτά που έγραψε με τον νου που έχει στα 21 του ανάθεμα ποιος τα κατάλαβε ή έχει τη διάθεση να τα καταλάβει).
Στοιχειοθετώ τους ισχυρισμούς μου:
1. Ο Ρωμανός δεν απευθύνεται στο αστικό δίκαιο, γιατί δεν το θεωρεί αντικειμενικό ή αμερόληπτο, αλλά εχθρικό προς τον ίδιο εξ ορισμού, και δεν το κάνει επειδή αναμένει "δικαίωση" απ' αυτό:
Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.
Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.
"Ξέρω ότι με βάση τους δικούς τους νόμους δικαιούμαι κάτι, αλλά δεν μου κάνει καμία εντύπωση που δεν το παίρνω, γιατί ξέρω τι είναι οι δικοί τους νόμοι και ποιο σκοπό έχουν."
2. Επισημαίνει την αντίφαση, παρ' όλα αυτά, ανάμεσα στις δύο λειτουργίες του νόμου. Επιμένει στη δυνατότητα δημιουργίας ρήγματος μέσα από την προβολή ενός επιμέρους, καθαρά τακτικού χαρακτήρα αιτήματος· τη δυνατότητα δημιουργίας, μέσα απ' αυτή την τακτική επιλογή, ενός "μετώπου αγώνα":
Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.
Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.
Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.
Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.
"Ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι αντιφατικό. Δεν μπορεί παρά να είναι. Και λόγω των συνθηκών υπό τις οποίες το κάνω, και λόγω της αντιφατικότητας της ίδιας της φύσης της έννομης τάξης (βλ. #2). Με την επιλογή που κάνω, να βάλω στην αντζέντα αυτό το επιμέρους αίτημα, δεν στοχεύω στο να μου ικανοποιηθεί το αίτημα γιατί δεν έχω ψευδαισθήσεις· θέλω, μέσα απ' αυτό, να ανοίξω ένα μέτωπο αγώνα σε μία περίοδο κρίσιμη για όλους μας."
3. Συνδέει την αναγκαιότητα αυτού του μετώπου αγώνα με την ύπαρξη ευρύτερης αυταρχοποίησης του κράτους εναντίον διάφορων κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων, δηλαδή η προσπάθειά του είναι να αναδείξει ότι το ζήτημα δεν είναι απλώς ο Ρωμανός, ούτε οι συγκρατούμενοι φίλοι του, ούτε οι φυλακισμένοι, αλλά περιλαμβάνει και αυτούς έξω απ' τη φυλακή· θίγει επίσης το ζήτημα ότι δεν υπάρχουν οι δέουσες κοινωνικές αντιστάσεις, πράγμα που χειροτερεύει την επιθετικότητα του αστικού κράτους. Απεύθυνση όχι στο κράτος, λοιπόν, αλλά σε "συντρόφισσες και συντρόφους."
Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.
Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.
Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.
Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.
"Αν το κάλεσμά μου δεν σας κάνει να καταλάβετε πόσο επείγον είναι για σας να συνειδητοποιήσετε ότι είστε με την πλάτη στον τοίχο, ότι θα είστε οι επόμενοι από μένα, και οι μεθεπόμενοι από μένα, θα είναι πολύ αργά για όλους. Μην περιμένετε να σωθείτε από την πολιτική ανάθεση στη σοσιαλδημοκρατία και τις προκάτ "εναλλακτικές". Όσο αδρανοποιείστε, τόσο θα αυξάνεται η επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων σας, εναντίον της ίδιας της ανθρώπινης φύσης σας."
4. Υπογραμμίζει την αναγκαιότητα, για να ξεκολλήσουν τα πράγματα απ' το τέλμα, μιας απόφασης σύγκρουσης. Ο ίδιος προσφέρει το σώμα του --την απειλή στη ζωή του-- για να δημιουργήσει αυτές τις προϋποθέσεις σύγκρουσης:
Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.
Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.
5. Λέει ευθέως: Μην ξημεροβραδιάζεστε στο τουίτερ και ανάβετε ρεσώ. Πάρτε μια απόφαση να συγκρουστείτε. Δεν προαποφασίζει ούτε υπαγορεύει τα μέσα της σύγκρουσης (βασικό, γιατί δίνει οικουμενικότητα στο λόγο του).
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ
6. Δηλώνει πως αντιτάσσεται εκ των προτέρων στην οικειοποίηση του αγώνα του από πολιτικάντηδες και τηλεμαϊντανούς (δεν τους εμπόδισε βέβαια αυτό τους ΛακηδοΤζιμάκους).
ΥΓ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.
***
Μια βασική ανάλυση της φύσης του δικαϊκού συστήματος, μια ανάλυση τακτικών μέσων για ένα άτομο στη θέση του σε σχέση με αυτή την ανάλυση, κι ένα κάλεσμα στους εκτός της τυπικά περιτειχισμένης φυλακής (υπάρχει και η άλλη, η χωρίς τείχη) να εκμεταλλευτούν την απεργία πείνας για να διευρύνουν το ρήγμα που επιχειρεί να ανοίξει η ίδια περαιτέρω, να αναδείξουν την ταξική φύση του κράτους και του δικαίου, να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη δύναμή του να πειθαρχεί τις μάζες, να δείξουν στην ισχύ του τη δική τους ισχύ.
Αυτό έγραψε ο Νίκος Ρωμανός, είτε αρέσει σε οποιονδήποτε είτε δεν του αρέσει. Δεν έγραψε "παρακαλώ το κράτος να με αφήσει να πάω να σπουδάσω." Με συγχωρείτε δηλαδή. Αν ήταν στην φυλακή ένας κομμουνιστής, η απαίτηση απ' αυτόν θα ήταν να οργανώσει τη λαϊκή πάλη με όποιον τρόπο μπορεί ή να "πάει να σπουδάσει"; Αυτό ήταν το καθήκον των κομμουνιστών στις φυλακές; Γιατί να είναι αυτό το καθήκον του αναρχικού; Μήπως αυτός που τα έγραψε αυτά είναι κανένας που του λείπει η μόρφωση και τη χρειάζεται επειγόντως; Πιο μορφωμένος από τη συντριπτική πλειοψηφία είναι ήδη. Ή μήπως ο στόχος του, απ' τη στιγμή που θεωρεί τον εαυτό του αγωνιστή, θα έπρεπε να είναι η ατομική καλυτέρευση των προοπτικών του να γίνει, πχ, ταμίας τράπεζας;
Δεν έχω απαιτήσεις από κανέναν να συμφωνήσει είτε με την ανάλυσή του είτε με τα συμπεράσματά της. Μπορεί να την βρει υπεραισιόδοξη, βολονταριστική, αφελή, ακόμα και επικίνδυνη. Ούτε εγώ συμφωνώ με την ανάλυσή του. Αλλά δεν θα κάνω πως δεν άκουσα τι είπε. Δε βρίσκω το λόγο να αλλάξω τα φώτα στο τι είπε (Να σπουδάσει το παλικάρι; Ο Χρυσαυγίτης, να σπουδάσει κι αυτός; Ο Μπρέιβικ, γιατί σπουδάζει; Ε, ρε κοίτα ρε τη Νορβηγία τι πολιτισμό έχει) για να μου κάνει εμένα, για να το φέρω στα μέτρα των δικών μου φοβιών (και ποιος δεν έχει τέτοιες;). Προτιμώ να εξηγήσω γιατί αυτό που είπε είναι χρήσιμο και υπό ποιες προϋποθέσεις είναι χρήσιμο απ' τη δική μου τη σκοπιά. Άλλωστε, τίποτε από όσα πράγματι είπε δεν μου το απαγορεύει (για αυτό και ο λόγος του είναι πολιτικός λόγος και όχι προσευχή στο κράτος).
Κλείνω με την ανακοίνωση της ΚΕ του Lenin Reloaded για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού, γιατί από ό,τι κατάλαβα, αν δεν την γράψω μόνος μου και εκ μέρους του εαυτού μου (αυστηρά), δεν πρόκειται και να την διαβάσω. Δεν είναι καμιά ηρωική πράξη, φυσικά. Τα για μένα αυτονόητα είναι:
Ο δηλών εκφράζει την συμπαράστασή του στον δίκαιο αγώνα του Ν. Ρωμανού ενάντια στον αυταρχισμό, την εκδικητικότητα, την τρομοκρατία του ελληνικού ταξικού κράτους και του δικαίου του, τον ενεργό τους ρόλο στην φυσική και οικονομική εξόντωση τόσο ατόμων που αντιτάσσονται σ' αυτό όσο και των απλών αγωνιστών του εργατικού κινήματος, αλλά και ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων που "δεν χωράνε" στο μέλλον του καπιταλισμού. Ως οπαδός της μαρξιστικής ιδεολογίας, ο δηλών θεωρεί ότι η πραγματική δικαίωση του αγώνα του Ν. Ρωμανού περνάει μέσα από την ταξικά συνειδητή οργάνωση της λαϊκής αντίστασης, την εξάπλωση της ανυπακοής και της άρνησης συμμόρφωσης μέσα στην ελληνική εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, την σχεδιασμένη και πειθαρχημένη τους αντεπίθεση στα αστικά συμφέροντα, στα Μονοπώλια και τελικά, όταν το κίνημα είναι αρκετά δυνατό και με αρκετή αυτοπεποίθηση έμπρακτα αποκτημένη, στο ίδιο το αστικό κράτος. Δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός ένας αγώνας που επαφίεται στην ηθική συνείδηση του ατόμου, γιατί απαιτείται επίσης η δυνατότητα να αποκαλυφθεί με τρόπο απτό και χειροπιαστό σε κάθε εργαζόμενο ότι έχει μεγαλύτερο και πολύ ουσιαστικότερο συμφέρον στην ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων από ό,τι στην διαιώνισή της.
Καθήκον όλων μας, λοιπόν, είναι η ανταπόκριση στο κάλεσμά του στη βάση της δικής μας τακτικής, που είναι η μετάδοση των επαναστατικών ιδεών και η έμπρακτη συμμετοχή στην συλλογική προσπάθεια να σπάσει το τείχος της παθητικότητας και της αδράνειας της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που έχει συμφέρον σε μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, χωρίς την κτηνώδη καταπίεση των λίγων σε βάρος των πολλών. Γιατί κανένας άλλος τρόπος, καμιά άλλη τακτική αγώνα, δεν έχει ρεαλιστικές ελπίδες να δημιουργήσει το είδος εκείνο της κοινωνικής συμμαχίας που θα επιτρέψει στο λαό όχι μόνο να αμυνθεί αποτελεσματικά στη διαρκή επίθεση του αστικού κράτους, αλλά και να οδηγήσει στη συντριβή του.
Χαιρετίζω το θάρρος, την ανυποταξία και το αγωνιστικό φρόνημά του ως αναρχικού, ποιότητες που τον καθιστούν φωτεινό φάρο για τον πραγματικό φορέα της επαναστατικής ανατροπής της αστικής εξουσίας, δηλαδή για τη συμμαχία της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, της Λαϊκής Συμμαχίας. Μόνο με την οργάνωση και την συσπείρωση του καθενός που εμπνέεται από το σθένος και τη γενναιότητα όχι μονάχα του Ρωμανού αλλά και των δεκάδων καθημερινών ηρώων του εργατικού και λαϊκού κινήματος θα μπορέσει να υλοποιηθεί το όραμα της ελευθερίας απ' την αστική καταπίεση που και ο ίδιος υπερασπίζεται με τις δικές του ιδέες και μέσα. Και επειδή για μένα, ο στρατηγικός στόχος είναι η σοσιαλιστική κοινωνία και όχι η αναρχία, προτάσσω, ακριβώς ως μέσο της δικής μου αλληλεγγύης, τα δικά μου συνθήματα: Όλοι στο δρόμο την Κυριακή με το ΠΑΜΕ! Ζήτω η εργατική και λαϊκή απειθαρχία και ανυπακοή! Ελευθερία σε όλους όσους άδικα και εκδικητικά διώκει η αστική τάξη και τα Μονοπώλια για να καθυποτάξουν το λαό!
πηγη
Ας κάνω λοιπόν τον αυτόκλητο μεταφραστή του, αναλαμβάνοντας και το όποιο κόστος (μικρό, χωρίς άλλο) των συνεπειών αυτής της αυτόκλητης μετάφρασης.
Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την ανάλυση την οποία κάνει, ο Ρωμανός ξεκινά με μια ανάλυση της λειτουργίας των νόμων στο αστικό κράτος. Η ανάλυση αυτή δεν εκπροσωπεί κάτι ουσιωδώς διαφορετικό από μαρξιστικές αναλύσεις. Στην μαρξιστική θεωρία του δικαίου, το δίκαιο είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα: α) είναι αποκρυστάλλωση των συσχετισμών ταξικής δύναμης σε μια δοσμένη κοινωνία και β) είναι μέσο, εργαλείο, όργανο ταξικής εξουσίας, όπλο ταξικής πάλης στα χέρια της τάξης που έχει την εξουσία.
Στον βαθμό που ο νόμος είναι το β), είναι προφανές ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει κανείς τίποτε απ' αυτόν, ότι η επίκλησή του είναι εις μάτην.
Στον βαθμό όμως που είναι επίσης το α), είναι εξίσου προφανές ότι ανάμεσα στον νόμο ως αποτύπωση έμπρακτα αποτυπωμένων (και για αυτό υποκείμενων σε μεταβολές) συσχετισμών ταξικής ισχύος και τον νόμο ως εργαλείο εξουσίας της άρχουσας τάξης υπάρχει απόσταση (το ίδιο ακριβώς ζήτημα τίθεται, και όχι τυχαία, από τη μαρξιστική θεωρία του κράτους, ειδικά σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή στο αντιδραστικό κοινοβούλιο, την χρησιμότητα της έννομης δράσης, κλπ).
Η απόσταση αυτή μπορεί, κάτω από ορισμένες και καθορισμένες συνθήκες να δημιουργήσει ρήγματα. Να αναδείξει αντιφάσεις. Και κάνοντάς το αυτό, να υποβοηθήσει στην αμφισβήτηση της δοσμένης έννομης τάξης ως αποκρυστάλλωσης της υφιστάμενης ταξικής εξουσίας. Αυτό είναι πολιτικό επιχείρημα και εγχείρημα. Και το αίτημα του Ρωμανού είναι πολιτικό αίτημα και όχι ατομικό γιατί δεν απευθύνεται ως ικέτης στο κράτος (αυτό το οποίο μπορεί να ρυθμίσει το δικαίωμά του να σπουδάσει). Απευθύνεται στους πολίτες (ας μην πούμε "στο λαό", διότι ο ίδιος δεν το λέει, και ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν λέμε ότι ο Ρωμανός έχει πολύ σαφή αντίληψη του πού τελικά μπορεί να βρει απήχηση αυτό που λέει -- πράγμα απόλυτα κατανοητό· εδώ αυτά που έγραψε με τον νου που έχει στα 21 του ανάθεμα ποιος τα κατάλαβε ή έχει τη διάθεση να τα καταλάβει).
Στοιχειοθετώ τους ισχυρισμούς μου:
1. Ο Ρωμανός δεν απευθύνεται στο αστικό δίκαιο, γιατί δεν το θεωρεί αντικειμενικό ή αμερόληπτο, αλλά εχθρικό προς τον ίδιο εξ ορισμού, και δεν το κάνει επειδή αναμένει "δικαίωση" απ' αυτό:
Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.
Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.
"Ξέρω ότι με βάση τους δικούς τους νόμους δικαιούμαι κάτι, αλλά δεν μου κάνει καμία εντύπωση που δεν το παίρνω, γιατί ξέρω τι είναι οι δικοί τους νόμοι και ποιο σκοπό έχουν."
2. Επισημαίνει την αντίφαση, παρ' όλα αυτά, ανάμεσα στις δύο λειτουργίες του νόμου. Επιμένει στη δυνατότητα δημιουργίας ρήγματος μέσα από την προβολή ενός επιμέρους, καθαρά τακτικού χαρακτήρα αιτήματος· τη δυνατότητα δημιουργίας, μέσα απ' αυτή την τακτική επιλογή, ενός "μετώπου αγώνα":
Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.
Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.
Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.
Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.
"Ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι αντιφατικό. Δεν μπορεί παρά να είναι. Και λόγω των συνθηκών υπό τις οποίες το κάνω, και λόγω της αντιφατικότητας της ίδιας της φύσης της έννομης τάξης (βλ. #2). Με την επιλογή που κάνω, να βάλω στην αντζέντα αυτό το επιμέρους αίτημα, δεν στοχεύω στο να μου ικανοποιηθεί το αίτημα γιατί δεν έχω ψευδαισθήσεις· θέλω, μέσα απ' αυτό, να ανοίξω ένα μέτωπο αγώνα σε μία περίοδο κρίσιμη για όλους μας."
3. Συνδέει την αναγκαιότητα αυτού του μετώπου αγώνα με την ύπαρξη ευρύτερης αυταρχοποίησης του κράτους εναντίον διάφορων κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων, δηλαδή η προσπάθειά του είναι να αναδείξει ότι το ζήτημα δεν είναι απλώς ο Ρωμανός, ούτε οι συγκρατούμενοι φίλοι του, ούτε οι φυλακισμένοι, αλλά περιλαμβάνει και αυτούς έξω απ' τη φυλακή· θίγει επίσης το ζήτημα ότι δεν υπάρχουν οι δέουσες κοινωνικές αντιστάσεις, πράγμα που χειροτερεύει την επιθετικότητα του αστικού κράτους. Απεύθυνση όχι στο κράτος, λοιπόν, αλλά σε "συντρόφισσες και συντρόφους."
Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.
Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.
Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.
Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.
"Αν το κάλεσμά μου δεν σας κάνει να καταλάβετε πόσο επείγον είναι για σας να συνειδητοποιήσετε ότι είστε με την πλάτη στον τοίχο, ότι θα είστε οι επόμενοι από μένα, και οι μεθεπόμενοι από μένα, θα είναι πολύ αργά για όλους. Μην περιμένετε να σωθείτε από την πολιτική ανάθεση στη σοσιαλδημοκρατία και τις προκάτ "εναλλακτικές". Όσο αδρανοποιείστε, τόσο θα αυξάνεται η επίθεση εναντίον των δικαιωμάτων σας, εναντίον της ίδιας της ανθρώπινης φύσης σας."
4. Υπογραμμίζει την αναγκαιότητα, για να ξεκολλήσουν τα πράγματα απ' το τέλμα, μιας απόφασης σύγκρουσης. Ο ίδιος προσφέρει το σώμα του --την απειλή στη ζωή του-- για να δημιουργήσει αυτές τις προϋποθέσεις σύγκρουσης:
Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.
Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.
5. Λέει ευθέως: Μην ξημεροβραδιάζεστε στο τουίτερ και ανάβετε ρεσώ. Πάρτε μια απόφαση να συγκρουστείτε. Δεν προαποφασίζει ούτε υπαγορεύει τα μέσα της σύγκρουσης (βασικό, γιατί δίνει οικουμενικότητα στο λόγο του).
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ
6. Δηλώνει πως αντιτάσσεται εκ των προτέρων στην οικειοποίηση του αγώνα του από πολιτικάντηδες και τηλεμαϊντανούς (δεν τους εμπόδισε βέβαια αυτό τους ΛακηδοΤζιμάκους).
ΥΓ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.
***
Μια βασική ανάλυση της φύσης του δικαϊκού συστήματος, μια ανάλυση τακτικών μέσων για ένα άτομο στη θέση του σε σχέση με αυτή την ανάλυση, κι ένα κάλεσμα στους εκτός της τυπικά περιτειχισμένης φυλακής (υπάρχει και η άλλη, η χωρίς τείχη) να εκμεταλλευτούν την απεργία πείνας για να διευρύνουν το ρήγμα που επιχειρεί να ανοίξει η ίδια περαιτέρω, να αναδείξουν την ταξική φύση του κράτους και του δικαίου, να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη δύναμή του να πειθαρχεί τις μάζες, να δείξουν στην ισχύ του τη δική τους ισχύ.
Αυτό έγραψε ο Νίκος Ρωμανός, είτε αρέσει σε οποιονδήποτε είτε δεν του αρέσει. Δεν έγραψε "παρακαλώ το κράτος να με αφήσει να πάω να σπουδάσω." Με συγχωρείτε δηλαδή. Αν ήταν στην φυλακή ένας κομμουνιστής, η απαίτηση απ' αυτόν θα ήταν να οργανώσει τη λαϊκή πάλη με όποιον τρόπο μπορεί ή να "πάει να σπουδάσει"; Αυτό ήταν το καθήκον των κομμουνιστών στις φυλακές; Γιατί να είναι αυτό το καθήκον του αναρχικού; Μήπως αυτός που τα έγραψε αυτά είναι κανένας που του λείπει η μόρφωση και τη χρειάζεται επειγόντως; Πιο μορφωμένος από τη συντριπτική πλειοψηφία είναι ήδη. Ή μήπως ο στόχος του, απ' τη στιγμή που θεωρεί τον εαυτό του αγωνιστή, θα έπρεπε να είναι η ατομική καλυτέρευση των προοπτικών του να γίνει, πχ, ταμίας τράπεζας;
Δεν έχω απαιτήσεις από κανέναν να συμφωνήσει είτε με την ανάλυσή του είτε με τα συμπεράσματά της. Μπορεί να την βρει υπεραισιόδοξη, βολονταριστική, αφελή, ακόμα και επικίνδυνη. Ούτε εγώ συμφωνώ με την ανάλυσή του. Αλλά δεν θα κάνω πως δεν άκουσα τι είπε. Δε βρίσκω το λόγο να αλλάξω τα φώτα στο τι είπε (Να σπουδάσει το παλικάρι; Ο Χρυσαυγίτης, να σπουδάσει κι αυτός; Ο Μπρέιβικ, γιατί σπουδάζει; Ε, ρε κοίτα ρε τη Νορβηγία τι πολιτισμό έχει) για να μου κάνει εμένα, για να το φέρω στα μέτρα των δικών μου φοβιών (και ποιος δεν έχει τέτοιες;). Προτιμώ να εξηγήσω γιατί αυτό που είπε είναι χρήσιμο και υπό ποιες προϋποθέσεις είναι χρήσιμο απ' τη δική μου τη σκοπιά. Άλλωστε, τίποτε από όσα πράγματι είπε δεν μου το απαγορεύει (για αυτό και ο λόγος του είναι πολιτικός λόγος και όχι προσευχή στο κράτος).
Κλείνω με την ανακοίνωση της ΚΕ του Lenin Reloaded για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού, γιατί από ό,τι κατάλαβα, αν δεν την γράψω μόνος μου και εκ μέρους του εαυτού μου (αυστηρά), δεν πρόκειται και να την διαβάσω. Δεν είναι καμιά ηρωική πράξη, φυσικά. Τα για μένα αυτονόητα είναι:
Ο δηλών εκφράζει την συμπαράστασή του στον δίκαιο αγώνα του Ν. Ρωμανού ενάντια στον αυταρχισμό, την εκδικητικότητα, την τρομοκρατία του ελληνικού ταξικού κράτους και του δικαίου του, τον ενεργό τους ρόλο στην φυσική και οικονομική εξόντωση τόσο ατόμων που αντιτάσσονται σ' αυτό όσο και των απλών αγωνιστών του εργατικού κινήματος, αλλά και ολόκληρων κοινωνικών στρωμάτων που "δεν χωράνε" στο μέλλον του καπιταλισμού. Ως οπαδός της μαρξιστικής ιδεολογίας, ο δηλών θεωρεί ότι η πραγματική δικαίωση του αγώνα του Ν. Ρωμανού περνάει μέσα από την ταξικά συνειδητή οργάνωση της λαϊκής αντίστασης, την εξάπλωση της ανυπακοής και της άρνησης συμμόρφωσης μέσα στην ελληνική εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, την σχεδιασμένη και πειθαρχημένη τους αντεπίθεση στα αστικά συμφέροντα, στα Μονοπώλια και τελικά, όταν το κίνημα είναι αρκετά δυνατό και με αρκετή αυτοπεποίθηση έμπρακτα αποκτημένη, στο ίδιο το αστικό κράτος. Δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικός ένας αγώνας που επαφίεται στην ηθική συνείδηση του ατόμου, γιατί απαιτείται επίσης η δυνατότητα να αποκαλυφθεί με τρόπο απτό και χειροπιαστό σε κάθε εργαζόμενο ότι έχει μεγαλύτερο και πολύ ουσιαστικότερο συμφέρον στην ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων από ό,τι στην διαιώνισή της.
Καθήκον όλων μας, λοιπόν, είναι η ανταπόκριση στο κάλεσμά του στη βάση της δικής μας τακτικής, που είναι η μετάδοση των επαναστατικών ιδεών και η έμπρακτη συμμετοχή στην συλλογική προσπάθεια να σπάσει το τείχος της παθητικότητας και της αδράνειας της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που έχει συμφέρον σε μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς ταξική εκμετάλλευση, χωρίς την κτηνώδη καταπίεση των λίγων σε βάρος των πολλών. Γιατί κανένας άλλος τρόπος, καμιά άλλη τακτική αγώνα, δεν έχει ρεαλιστικές ελπίδες να δημιουργήσει το είδος εκείνο της κοινωνικής συμμαχίας που θα επιτρέψει στο λαό όχι μόνο να αμυνθεί αποτελεσματικά στη διαρκή επίθεση του αστικού κράτους, αλλά και να οδηγήσει στη συντριβή του.
Χαιρετίζω το θάρρος, την ανυποταξία και το αγωνιστικό φρόνημά του ως αναρχικού, ποιότητες που τον καθιστούν φωτεινό φάρο για τον πραγματικό φορέα της επαναστατικής ανατροπής της αστικής εξουσίας, δηλαδή για τη συμμαχία της εργατικής τάξης, της αγροτιάς, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, της Λαϊκής Συμμαχίας. Μόνο με την οργάνωση και την συσπείρωση του καθενός που εμπνέεται από το σθένος και τη γενναιότητα όχι μονάχα του Ρωμανού αλλά και των δεκάδων καθημερινών ηρώων του εργατικού και λαϊκού κινήματος θα μπορέσει να υλοποιηθεί το όραμα της ελευθερίας απ' την αστική καταπίεση που και ο ίδιος υπερασπίζεται με τις δικές του ιδέες και μέσα. Και επειδή για μένα, ο στρατηγικός στόχος είναι η σοσιαλιστική κοινωνία και όχι η αναρχία, προτάσσω, ακριβώς ως μέσο της δικής μου αλληλεγγύης, τα δικά μου συνθήματα: Όλοι στο δρόμο την Κυριακή με το ΠΑΜΕ! Ζήτω η εργατική και λαϊκή απειθαρχία και ανυπακοή! Ελευθερία σε όλους όσους άδικα και εκδικητικά διώκει η αστική τάξη και τα Μονοπώλια για να καθυποτάξουν το λαό!
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου