21 Ιουν 2015

ΛΟΓΩ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ», ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΡΗΞΗΣ!



Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ*

Η διακοπή των διαπραγματεύσεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών είναι μια κρίσιμη στιγμή, που μπορεί να προετοιμάσει τις πιο διαφορετικές προοπτικές: είτε μια συμφωνία στον ενδιάμεσο τόπο μεταξύ της πρότασης της ελληνικής κυβέρνησης (κείμενο των 47 σελίδων plus) και του τελεσιγράφου των δανειστών αλλά μετατοπισμένη «λίγο ακόμη» προς την κατεύθυνση του δεύτερου, είτε μια σύντομη περίοδο «χωρίς συμφωνία» αλλά με εντεινόμενα στοιχεία οικονομικής και κοινωνικο-πολιτικής αστάθειας που θα λειτουργήσει σαν ευκαιρία για τον αντίπαλο, είτε το σταμάτημα του καθοδικού σπιράλ στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί και την υλοποίηση ενός συνειδητού σχεδίου ρήξης με το σύστημα.

Αριστερή πολιτική στη συγκεκριμένη στιγμή είναι να ενισχύσουμε όλους τους δυνατούς παράγοντες που θα κλείνουν το δρόμο στην πρώτη εκδοχή και θα προσπαθούν να αξιοποιήσουν το (προσωρινό;) ναυάγιο των συνομιλιών ενάντια στη δεύτερη εκδοχή και υπέρ της τρίτης!

2+1 ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις πολύ σκληρές απαιτήσεις του που οδήγησαν στο ναυάγιο των συνομιλιών, το ΔΝΤ προέβη στη γνωστή δήλωση ότι είναι «τεχνικός και όχι πολιτικός οργανισμός». Ωστόσο, η παράλληλη δήλωση ότι θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί τη (χρεοκοπημένη) Ουκρανία ακόμη και αν αυτή δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της διαψεύδει πανηγυρικά την προηγούμενη δήλωση, αποδεικνύοντας ότι το ΔΝΤ λειτουργεί «τεχνικά» για την Ελλάδα και πολιτικά για την Ουκρανία για τους ίδιους λόγους, που είναι και στις δύο περιπτώσεις καθαρά πολιτικοί.



Η στάση των Ευρωπαίων (Γερμανία, Κομισιόν, Ντράγκι κ.λπ.) διέπεται επίσης από κατεξοχήν πολιτικά κριτήρια. Δεν θέλουν να υπάρξει «ευδιάκριτη» ρωγμή στο οικοδόμημα της πανευρωπαϊκής λιτότητας διότι το μήνυμα ότι η Αριστερά μπορεί να αμφισβητήσει τη λιτότητα θα είναι καταλυτικά διαβρωτικό γι’ αυτό το οικοδόμημα.

Τώρα, ήρθε η ώρα να εξαχθούν, με τη σκληρή επικύρωση μιας οδυνηρής τετράμηνης εμπειρίας, δύο συν ένα θεμελιώδη συμπεράσματα για τα οποία κάποιοι προειδοποιούσαμε εδώ και καιρό:

1. Η λεγόμενη «διαπραγμάτευση» είναι

Μια αποκαλυπτική μαρτυρία για τις συνθήκες δουλειάς στα ξενοδοχεία



Ο Πάνος (τα πλήρη στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) δουλεύει τα τελευταία εφτά χρόνια ως εποχιακός στον τομέα του Επισιτισμού - Τουρισμού σε μεγάλα νησιά. Προηγούμενα, δούλευε στην Αθήνα, σε εστιατόρια με πλήρη απασχόληση. Μίλησε στον «Ριζοσπάστη» και καταθέτει όχι μόνο τη δική του εμπειρία, αλλά και άλλων συναδέλφων του, για τις συνθήκες δουλειάς στον κλάδο.
Οπως μας είπε χαρακτηριστικά, «όσο περισσότερα αστέρια έχει ένα ξενοδοχείο, τόσο λιγότερους "κανονικούς" εργαζόμενους απασχολεί. Τι εννοώ; Είτε για να το βάλεις στο βιογραφικό σου, είτε για να κάνεις πρακτική, εκτός από κάποιους μόνιμους, το ξενοδοχείο απασς από το εξωτερικό, με ό,τι σημαίνει αυτό για το μισθό και το ωράριο...
Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιούν και το πρόσχημα της ξένης γλώσσας και παίρνουν κυριολεκτικά τσάμπα προσωπικό από το εξωτερικό, από τα λεγόμενα "γραφεία εργασίας". Αυτοί οι εργαζόμενοι, στην καλύτερη περίπτωση, παίρνουν το "υπέρογκο" ποσό των 550 ευρώ, στη χειρότερη των 350 ευρώ. Το καταπληκτικό είναι ότι πρέπει και αυτοί να δώσουν στα ιδιωτικά γραφεία, που υποτίθεται ότι τους βολεύουν, μέχρι και ένα μισθό...».
«Στο πόδι» για 14 συνεχόμενες ώρες
...δεν έχει καμιά σχέση με τις συνθήκες που απασχολούνται οι εργαζόμενοι στον τουρισμό

Ο Πάνος μας μιλάει για τις συνθήκες που δουλεύει ο ίδιος και οι συνάδελφοί του. «Αξίζει να σου πω για το ωράριο: Σηκώνεσαι το πρωί, με την ανατολή του ήλιου, πας στο μαγαζί και φεύγεις το βράδυ. Στην καλύτερη περίπτωση, δουλεύεις 12 ώρες. Ο μέσος όρος δουλειάς είναι 14 ώρες. Αυτά είναι τα ωράρια. Σου ζητάνε να δουλεύεις κάτω από πίεση, να στέκεσαι στα πόδια σου πολλές ώρες... Αν κοιτάξεις, μάλιστα, σε αγγελίες για εποχιακούς, αυτό είναι το πνεύμα, τα εξοντωτικά ωράρια!
Οσο για τα λεφτά που παίρνεις, είναι στην καλύτερη περίπτωση ο κόπος σου, χρήματα 4-5 μηνών, συν αν πάρεις από το ταμείο ανεργίας το χειμώνα τα 360 ευρώ περίπου. Για να καταλάβεις τις αναλογίες με τις αμοιβές, υπάρχουν πεντάστερα ξενοδοχεία που πληρώνεις 700 και 800 ευρώ τη βραδιά και άμα δεις τους μισθούς που δίνουν στους εργαζόμενους, είναι λιγότερα από ό,τι κοστίζει το βράδυ σε ένα δωμάτιο, το πιο απλό.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, φεύγεις από το νησί με

Από την ανάπτυξη του τουρισμού κερδίζουν μια χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι




Ο «Ριζοσπάστης» συζητάει με τον Νίκο Παπαγεωργίου, πρόεδρο του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής



- Τι τάσεις καταγράφονται σε ό,τι αφορά την τουριστική κίνηση τη σεζόν που «τρέχει» και ποια είναι τα μεγέθη για τον κλάδο του τουρισμού στη χώρα μας;
-- Οι εργοδοτικές οργανώσεις και η κυβέρνηση μιλάνε φέτος για πάνω από 810.000 διεθνείς αφίξεις μέχρι τέλος Μάρτη, γεγονός που συνεπάγεται αύξηση κατά περίπου 29% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2014. Αντίστοιχη αύξηση είχε και η Αθήνα, κατά 29,5%. Πρόκειται για νούμερα εντυπωσιακά αν σκεφτεί κανείς ότι έρχονται μετά από δυο συνεχόμενες χρονιές - ρεκόρ σε έσοδα και αφίξεις.
Το ζήτημα, όμως, είναι ότι τα μεγέθη αυτά δεν αποτυπώνουν το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τη «βιτρίνα». Η ανάπτυξη του τουρισμού που είχαμε καθ' όλη την περίοδο της κρίσης, συνοδεύτηκε από ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ακόμη χειρότερους όρους εργασίας και, βέβαια, ακόμα μεγαλύτερο αποκλεισμό των λαϊκών στρωμάτων από τις διακοπές και την αναψυχή.
Σε ό,τι αφορά τα μεγέθη, υπάρχουν σήμερα περίπου 10.000 ξενοδοχεία σε όλη τη χώρα, πάνω από 400 στην Αττική, τα οποία θα φιλοξενήσουν τα 25 και πλέον εκατομμύρια του εισερχόμενου τουρισμού, όπως είναι οι προσδοκίες για φέτος. Παρά την κρίση, την περίοδο 2009 - 2013 άνοιξαν 914 νέα ξενοδοχεία, 300 περισσότερα από όσα έκλεισαν, συνολικής δυναμικής 63.392 κλινών.
Ο Νίκος Παπαγεωργίου

Οι επενδύσεις αυτές χρηματοδοτήθηκαν από διεθνή και εγχώρια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με κεφάλαια που προέκυψαν από την αφαίμαξη των λαών της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, αφού στις τράπεζες καταλήγουν και μέσω των τραπεζών επανεπενδύονται. Στα παραπάνω πρέπει να συμπεριλάβει κανείς την παραχώρηση δημόσιων εκτάσεων - αιγιαλών, λιμανιών, μαρίνων, αεροδρομίων, δασών - σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να «αξιοποιηθούν» για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας.
-- Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, ποια είναι η αντίστοιχη εικόνα;
-- Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, πάνω από 600.000 απασχολούνται άμεσα ή έμμεσα στον τουρισμό. Ανάμεσά τους βρίσκονται χιλιάδες νέοι από τις εγχώριες τουριστικές σχολές, αλλά κι από την Ανατολική Ευρώπη, που προωθούνται στα ξενοδοχεία με το καθεστώς της «μαθητείας».
Το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον», που απαιτούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου, διασφαλίζεται πρώτα απ' όλα από τους μειωμένους κατά 15% μισθούς, από τον Ιούλη του 2012, για τους ελάχιστους που αμείβονται ακόμη με τη Συλλογική Σύμβαση. Η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδοχειακών μονάδων, σε όλη τη χώρα, εφαρμόζει τα 586 ευρώ μεικτά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πληρώνουν τελικά τα δεδουλευμένα, τα επιδόματα, τις άδειες και τα Δώρα Χριστουγέννων.
Πάνω από 160 είναι οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις που «υπογράφηκαν» από Ενώσεις Προσώπων - όργανα των ίδιων των ξενοδόχων - στις οποίες μάλιστα διευθετείται με διευθυντικό δικαίωμα ο χρόνος εργασίας. Αυτό σημαίνει ατελείωτα, απλήρωτα 12ωρα, ολόκληρη σεζόν δίχως μέρα ανάπαυσης.
Στα επισιτιστικά καταστήματα η κατάσταση είναι κυριολεκτικά χαώδης. Οι εστιάτορες και οι μεγάλες αλυσίδες γρήγορου φαγητού και καφέ πληρώνουν όποτε θέλουν, ό,τι θέλουν, όπως θέλουν και για ασφάλιση ...ούτε κουβέντα.
Αυτό το «επενδυτικό κλίμα» θέλουν όλοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι στον τουρισμό να διατηρήσουν και να επεκτείνουν. Γι' αυτό και είναι οι πρώτοι που πιέζουν να υπάρξει συμφωνία ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους δανειστές, νέο δηλαδή μνημόνιο. Αυτό σημαίνει γι' αυτούς «σταθερότητα» και «ανταγωνιστικό περιβάλλον».
-- Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν διαφοροποιήσεις τόσο ανάμεσα σ' εκείνους που πουλάνε το λεγόμενο «τουριστικό προϊόν», αλλά και σ' εκείνους που το αγοράζουν. Ετσι δεν είναι;
-- Πράγματι, τα 25 εκατ. των τουριστών που αναμένονται φέτος, δεν είναι όλοι για τα «δόντια» των 5άστερων ξενοδοχειακών μονάδων.
Τον «αφρό», όσους δηλαδή μπορούν να πληρώσουν αδρά για

22 Μαΐ 2015

ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ Η ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ



ΜΕΤΡΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Των ΤΑΚΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ & ΘΑΝΑΣΗ ΣΚΑΜΝΑΚΗ

Μέσω της Διατλαντικής Συμφωνίας (TTIP) επιχειρείται η άλωση κυριολεκτικά κάθε προστατευτικού μέτρου και κανόνα που υπήρχε σε όφελος των λαών και της φύσης. Τα γιγαντιαία μονοπώλια προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, με την ελπίδα εντέλει να διαμορφώσουν το νέο μοντέλο ανθρώπου.

Πολλά φαντάσματα πλανώνται πάνω από τη γηραιά Ευρώπη, πλην όμως κανένα από αυτά δεν είναι δυστυχώς εκείνο του κομμουνισμού, το οποίο κρύβεται ακόμη στους σωρούς των ερειπίων του παρελθόντος αναμένοντας την αφύπνιση των γενεών. Οπότε, όσο το φάντασμα του κομμουνισμού παραμένει στα ερείπια και το εργατικό κίνημα αναζητεί ακόμα τον τρόπο να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, οι εξουσίες, μεγάλα υπερεθνικά μονοπώλια, κλάστερ, χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια και μεγαθήριες κυβερνήσεις τους, ανακαλύπτουν στην εξαύλωση των εργαζομένων τον τρόπο αντμετώπισης της κρίσης.

Φυσικά, κάθε παρόμοια λύση διαρκεί λίγο καιρό, καθώς μια επόμενη κρίση καιροφυλακτεί, και όχι σε μεγάλη χρονική απόσταση. Προς το παρόν όμως, όσο εμείς ασχολούμαστε με τα δανεικά και το αν η Ε.Ε. και το ευρώ είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους που δεν μπορούμε να θίξουμε, και αναζητώντας ουσιαστικά τον τρόπο που θα γίνει πράξη ένας «έντιμος συμβιβασμός» με τους βιαστές, όπως κάνει η κυβέρνηση, στα μεγαλα σαλόνια εκπονούνται τα μεγάλα σχέδια.
Σε τι συνίστανται αυτά τα μεγάλα σχέδια;

Μια Διατλαντική Συμφωνία (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, (Transatlantic Trade and Investment Partneship- TTIP) και με ανάλογη των χωρών του Ειρηνικού (Trans-Pasific Parnteship -TPP). Η πρώτη είναι ανάμεσα στις ΗΠΑ-Καναδά και Ε.Ε., η δεύτερη περιλαμβάνει ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Χιλή, Περού, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Μπρουνέι και Βιετνάμ. Οι δυο συμφωνίες καλύπτουν το 72,5% του παγκόσμιου εμπορίου και των παγκόσμιων επενδύσεων και έχουν στόχο την άρση κάθε υφιστάμενης ρύθμισης που περιορίζει τα δυνητικά κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Προσβλέπει στη δημιουργία νέων αγορών με το άνοιγμα του δημοσίου και των δημόσιων υπηρεσιών στον ιδιωτικό ανταγωνισμό και είναι ένας τρόπος να παρακαμφθούν τα προβλήματα που προκύπτουν στον Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου απομονώνοντας την Κίνα, Ρωσία, Ινδία και λοιπές χώρες.

Φυσικά καμιά συμφωνία δεν θα παρακάμψει και πολύ περισσότερο δεν θα σβήσει τις αντιθέσεις του πολυπολικού κόσμου μας, οι οποίες μαίνονται ούτως ή άλλως, αλλά και καμία αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει για το εργατικό κίνημα, πως αυτές οι αντιθέσεις μπορεί να αποβούν προς όφελος του λαού. Οπότε τα μνημόνια που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι απλά επεισόδια μπρος στο μεγάλο κατακτητικό πόλεμο που κάνουν οι πολυεθνικές και οι κυβερνητικές πλανητικές εξουσίες.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα περί τίνος πρόκειται:

1. Ανατρέπεται το ευρωπαϊκό μοντέλο για το κράτος και το δημόσιο και επιβάλλεται ολοκληρωτική απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών. Η εύηχη λέξη «απελευθέρωση» είναι ο γνωστός ευφημισμός και σημαίνει το ακριβώς αντίθετο, ότι ανοίγει ο δρόμος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα δημοσίων υπηρεσιών επιθυμούν, όπως η υγεία, η παιδεία, το νερό κ.λ.π. χωρίς κανέναν ουσιαστικό περιορισμό. Επειδή το θέμα εγείρει πολλές αντιδράσεις υπήρξαν πληροφορίες ότι ενδέχεται να εξαιρεθούν κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ωστόσο, τελικά, μάλλον δεν θα εξαιρεθούν και θα αντικατασταθούν από εξαιρέσεις που σχετίζονται με υπηρεσίες ασφαλείας, όπως είναι η δικαιοσύνη, η φύλαξη συνόρων και ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας.

Η TTIP καθιστά επιπλέον ουσιαστικά αδύνατη την ανατροπή οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης δημόσιας υπηρεσίας και την επαναφορά της στον έλεγχο του δημοσίου. Και τούτο γιατί οι ξένοι επενδυτές θα έχουν δυνατότητα προσφυγής (όπως θα δούμε παρακάτω) κατά των χωρών υποδοχής για απώλεια κερδών. Από αυτό τον κανόνα ουσιαστικά δεν εξαιρούνται και οι ντόπιες επιχειρήσεις δεδομένου ότι θα μπορούν να προσφύγουν για ανάλογες περιπτώσεις μέσω θυγατρικών τους που διατηρούν στο εξωτερικό.

Η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της υγείας κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει αντιδράσεις, καθώς το σύστημα λειτουργεί μόνο για όσους έχουν χρήματα, επιδρά, προς το παρόν, ανασταλτικά.

Μαζί με την απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών ανοίγουν μέσω της συμφωνίας και

Με την κατσίκα …ή χωρίς.



Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένας δούλος σε ένα μεγάλο αρχοντόσπιτο ενός πλούσιου. Ο δούλος αυτός παιδευόταν πάρα πολύ να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού από νωρίς το πρωΐ, μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Όταν δε, σταμάταγε για να φάει ένα ξεροκόματο που του έδιναν τα αφεντικά του, μόνο και μόνο για να μη πεθάνει από την πείνα, καθόταν και χάζευε τους ανθρώπους που βολτάριζαν ελεύθεροι έξω από το αρχοντικό και έσκαγε από την επιθυμία να ζήσει και αυτός ελεύθερος όπως εκείνοι.

Μία ημέρα λοιπόν που τον είχαν δείρει και αφήσει νηστικό επειδή δεν είχε προλάβει να ποτίσει τις κατσίκες, αποφάσισε να δραπετεύσει και να ζήσει ελεύθερος. Για κακή του τύχη όμως, όταν το επιχείρησε, οι στρατιώτες του άρχοντα τον έπιασαν και τον οδήγησαν αλυσοδεμένο μπροστά στον αφέντη του. Εκείνος, προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων δεν διέταξε ούτε να τον σκοτώσουν, ούτε να τον μαστιγώσουν , μα ούτε και να τον ρίξουν στα μπουντρούμια, παρά μόνο να του δέσουν με αλυσίδα … μία κατσίκα στο πόδι και να τον αφήσουν να συνεχίσει να κάνει τις δουλειές που έκανε και πριν. Μετά από λίγες ημέρες, όλοι κατάλαβαν, μα πιο πολύ από όλους ο άτυχος δούλος, ότι ο άρχοντας είχε διαλέξει την πιο σκληρή τιμωρία από όλες, γιατί η κατσίκα φυσικά, ταλαιπωρούσε αφάνταστα τον δούλο και στις δουλειές που έκανε κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και τη νύχτα στην ολιγόωρη αναπαυλά του.

Έτσι όταν ο πονηρός και σκληρός άρχοντας τον ρώτησε αν θα το ξαναέσκαγε για να τον έλυνε από την κατσίκα, ο δούλος του υποσχέθηκε ότι όχι μόνο δε θα το έσκαγε, αλλά θα γινόταν ο καλύτερος υπηρέτης όλου του σπιτιού, όπως και έγινε.

Τελικά, όπως μπορούμε να καταλάβουμε από αυτή τη μικρή αλλά πολύ διδακτική ιστορία, το διακύβευμα της εποχής θα έπρεπε να είναι η πλήρη ελευθερία μας από τους δυνάστες μας και όχι αν θα μας απαλλάξουν ή όχι από την κατσίκα, όπου κατσίκα που προσπαθούν να μας φορτώσουν εδω και μήνες μέσω της διαπραγμάτευσης είναι επιπλέον αντιλαικά μέτρα, με τους δανειστές μας να ζητάνε ανοιχτά να αποσυρθεί το ν/σ για τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, βασικός μισθός) και να απελευθερωθούν εντελώς οι απολύσεις, να μειωθούν οι βασικές συντάξεις όπως επίσης και το μισθολόγιο του δημοσίου, ενώ ζητείται και η κατάργηση της κατώτερης σύνταξης και φυσικά περικοπές στο ΕΚΑΣ. Επίσης ο ΕΝΦΙΑ να παραμείνει για μια χρονιά ως έχει ενώ μάλλον και το αφορολόγητο των 12000 ευρώ να αναβάλλεται επ’ αόριστο. Δια στόματος επίσης του Πρωθυπουργού η κυβέρνηση θα αναζητά ισοδύναμα μέτρα για κάθε τι που διαφοροποιείται από τις απαιτήσεις ενώ και η άνοδος των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνηθεί.

Επί της ουσίας όμως με ή χωρίς τα παραπάνω, το μνημόνιο συνεχίζεται.

Η περιβόητη λοιπόν κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι, όχι μόνο η μη αποδοχή νέων αντιλαικών μέτρων αλλά συνολικά η κατάργηση των μνημονίων και των 420 εφαρμοστικών νόμων, με την κατάργηση της λιτότητας που έχει πνίξει στα χρέη τα ελληνικά νοικοκυριά και παραπέρα η ρήξη με την Ε.Ε και η διαγραφή του χρέους που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να επανακεφαλοποιηθούν οι ελληνικές τράπεζες, που μόνο ελληνικές δεν είναι, αφού κύριοι μέτοχοι σε αυτές είναι γαλλικές και γερμανικές.

Κάπου εδώ λοιπόν θέλουν να κολλήσουν και ένα δημοψήφισμα του στυλ με κατσίκα ή χωρίς κατσίκα, ενώ το ερώτημα είναι λιτότητα ή όχι και σε αυτό φυσικά έχουμε απαντήσει ποικιλοτρόπως.

Πετρολέκας Σπύρος

πηγή


14 Μαΐ 2015

Παγιώνεται η μερική απασχόληση



Αύξηση των θέσεων μισθωτής απασχόλησης, κατά 19.623, τον Απρίλιο καταγράφει το σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ», σε σχέση με πέρσι.
Με αφορμή την δημοσίευση των στοιχείων, το Υπουργείο Εργασίας εξέδωσε ανακοίνωση που μεταξύ άλλων αναφέρει:
»Τα στοιχεία αποτυπώνουν και το πολύ θετικό κλίμα που δημιουργείται από την δράση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας σε μια νέα «βάση», η οποία υπηρετεί ένα διαφορετικό πολιτικό όραμα για την απασχόληση στην χώρα μας, που θα καταγραφεί με ιδιαίτερη ακρίβεια το επόμενο χρονικό διάστημα».
»Είναι μια πρώτη ″απάντηση″ -που με επιμονή και σχέδιο μπορεί να παγιωθεί- σε όσους αμφισβητούν τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, υπέρ του κόσμου της εργασίας. Πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι πλέον φανερό, αποκτούν τη δική τους θετική δυναμική».
Το Υπουργείο εργασίας μπορεί να πανηγυρίζει όσο θέλει, ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται θετικό ισοζύγιο προσλήψεων, με  αφορμή την έναρξη της τουριστικής περιόδου. Εξάλλου ο Γ. Βρούτσης, κατά καιρούς έκανε λόγο «για σταθεροποίηση της αγορά εργασίας και μείωση της ανεργίας».
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι λένε τα στοιχεία
Τον Απρίλη οι προσλήψεις (186.479) ήταν περισσότερες από τις προσλήψεις που έγιναν τον αντίστοιχο περσινό μήνα (145.812), ενώ δημιουργήθηκαν 19.623 περισσότερες θέσεις εργασίας σε σχέση με πέρσι.
Σε υψηλότερα επίπεδα κινήθηκαν ωστόσο και οι απολύσεις. Ας μην μας διαφεύγει ότι είναι συνήθης η τακτική των εργοδοτών να απολύουν «παλιούς» εργαζόμενους και να τους αντικαθιστούν με «νέους» με μικρότερο μισθό. Συγκεκριμένα τον φετινό Απρίλιο πραγματοποιήθηκαν 106.256 απολύσεις και «αποχωρήσεις», έναντι 85.212 που έγιναν τον ίδιο μήνα πέρσι, δηλαδή 21.044 περισσότερες.
Η μεγαλύτερη συμμετοχή στο θετικό ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων εντοπίζεται στον κλάδο του τουρισμού και της εστίασης. Καλύτερη επίδοση καταγράφεται στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με δεύτερη καλύτερη την Περιφέρεια Κρήτης και ακολουθούν άλλες τουριστικές περιοχές. Ωστόσο στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις καταγράφεται αρνητικό ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων.
Οι ειδικότητες που είχαν την μεγαλύτερη ζήτηση αυτό το μήνα είναι: Σερβιτόροι, Τραπεζοκόμοι και Μπάρμαν Μάγειροι ξενοδοχείων και εστιατορίων, καμαριέρες σε ξενοδοχεία Υπάλληλοι υποδοχής και ενημέρωσης πελατών, ρεσεψιονίστ και γκρουμ.
Στο επίπεδο των μορφών εργασίας τον Απρίλη το 56,78% των προσλήψεων (105.871) είναι πλήρους απασχόλησης, το 28,57% είναι μερικής απασχόλησης (53.281), ενώ το 14,61% είναι εκ περιτροπής απασχόλησης (27.327 θέσεις εργασίας).
Για την περίοδο 01.01.2014 – 30.04.2015, οι προσλήψεις που έγιναν ήταν κατά το 50,19% θέσεις πλήρους απασχόλησης, το 35,23% μερικής απασχόλησης και το 14,58 εκ περιτροπής εργασίας.
Από τα στοιχεία φαίνεται ότι το τελευταίο έτος αυξήθηκε η μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία. Συγκεκριμένα, από τον Μάρτιο του 2013 που ξεκινά η εφαρμογή του συστήματος Εργάνη, έως και τον Ιανουάριο του 2014, το 53,90% των προσλήψεων, αφορούσαν συμβάσεις πλήρους απασχόλησης το 36,89% μερικής απασχόλησης και το 9,21%, συμβάσεις εκ περιτροπής απασχόλησης.
Σημειώνεται ότι στις θέσεις πλήρους απασχόλησης συμπεριλαμβάνονται και οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που αποτελούν μια από τις διαδεδομένες μορφές ελαστικής εργασίας. Παράλληλα στις θέσεις πλήρους απασχόλησης συναντάμε μια σειρά από ευέλικτες μορφές εργασίας (πχ επινοικίαση εργαζομένων) που είναι όλο και πιο διαδεδομένες και συχνότατα εμφανιζόμενες. Μέσα στις νέες θέσεις εργασίας θα συναντήσουμε όλες τις μορφές ανακύκλωσης της ανεργίας (5μηνα, τα voucher κ.ά.).
Σοκαριστικά τα στοιχεία για την ανεργία, την απλήρωτη και μαύρη εργασία
Το πρόβλημα της τεράστιας ανεργίας έχει πλέον αποκτήσει δομικά χαρακτηριστικά στη φάση της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ σε 1.061.221 ανήλθαν συνολικά οι εγγεγραμμένοι άνεργοι, το Φλεβάρη 2015, ενώ το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων που αναζητούν εργασία για το μήνα Φλεβάρη ανέρχεται σε 864.512 άτομα. Από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων οι 424.045 (39,95%) είναι άντρες και οι 637.176 γυναίκες (60,05%). Ακόμα οι 429.748 (40,49%) άνεργοι είναι ηλικίας 30 έως 44 ετών. Το σύνολο των επιδοτούμενων ανέργων για το μήνα Φλεβάρη ανήλθε σε 153.602 άτομα (14,47%)!
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, περίπου ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση που φτάνει έως και τους 5 μήνες.
Ακόμα πολύ διαδεδομένο είναι το καθεστώς όπου ένα τμήμα του μισθού των εργαζόμενων δίνεται είτε «μαύρα» και αδήλωτα, είτε ως παροχή σε είδος (πχ κουπόνια), ώστε να απαλλάσσονται οι εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές για αυτό το τμήμα του μισθού.
1 στους 5 εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος, με αποτέλεσμα το σύνολο των εργαζομένων σε καθεστώς μαύρης εργασίας να προσεγγίζει τις 500.000.
300.000 είναι οι λεγόμενοι «ψευδοαπασχολούμενοι» οι οποίοι ενώ παρέχουν εξαρτημένη μισθωτή εργασία, παρουσιάζονται ως «ελεύθεροι επαγγελματίες» (μπλοκάκια).
Διεύρυνση των ελαστικών μορφών εργασίας
Από τα στοιχεία φαίνεται ότι έχει παγιωθεί μια κατάσταση όπου το 50% των προσλήψεων είναι μερικής απασχόλησης, συμπεριλαμβανομένης και της εκ περιτροπής απασχόλησης, ενώ στο 50% της  μόνιμης εργασίας περιλαμβάνονται μια σειρά από ελαστικές μορφές εργασίας.  Παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης, δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε η γιγάντωση της ευέλικτης εργασίας, ούτε ο εργασιακός μεσαίωνας που επικρατεί, ούτε τα τρομακτικά ποσοστά ανεργίας.
Η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να καταργήσει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Το Υπουργείο Εργασίας κάνει λόγο για προσπάθειες περιορισμού, αλλά δεν μιλά για την κατάργησή  τους, καθώς υπάρχουν οι μορφές ελαστικής εργασίας που κατοχυρώνονται από κοινοτικές αποφάσεις και οδηγίες της ΕΕ.
Εξάλλου, διακηρυγμένη πρόθεση της κυβέρνησης είναι οι πολιτικές «ενεργητικής απασχόλησης», δηλαδή η διεύρυνση και γενίκευση της ελαστικής εργασίας, με πόρους του ΕΣΠΑ (5μηνα, voucher κ.ά.) ως αντίδοτο για την ανεργία. Παράλληλα εξαγγέλλει «ενίσχυση της υγιούς επιχειρηματικότητας» και «κίνητρα» προς τους εργοδότες, όπως είναι η μετατροπή των επιδομάτων ανεργίας σε «επιδόματα απασχόλησης», η μείωση των εργοδοτικώνεισφορών ή ακόμα και η αμοιβή με κρατικό χρήμα.
Εφαρμόζει δηλαδή πιστά την καπιταλιστική στρατηγική για «ενεργητική» επιδότηση της ανεργίας, που όχι μόνο δεν δίνει απάντηση στο κορυφαίο ζήτημα της ανεργίας, αλλά αντίθετα ενισχύει τον φαύλο κύκλο ανεργίας – κατάρτισης – «δουλειάς» και αυξάνει τις ευέλικτες και προσωρινές μορφές σε βάρος της μόνιμης και σταθερής εργασίας.
Σ.Κ.

πηγή

12 Μαΐ 2015

ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΕΩΝ



Για την κατάρτιση του «Εθνικού Προγράμματος Μεταρρυθμίσεων του 2015», όπως αναφέρεται στο προοίμιό του, συνέβαλαν όλα τα συναρμόδια υπουργεία, σε βαθμό που κανείς από τους υπουργούς να μην μπορεί να δηλώσει αύριο δεν ήξερα, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα.
Στο σύνολό της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεσμεύεται από αυτό το πρόγραμμα, με το οποίο δηλώνεται σαφέστατα ότι από την εφαρμογή των μέχρι τώρα μνημονίων υπήρχε όφελος για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, υπήρχε, μάλιστα, αναφέρεται, πρόοδος ως αποτέλεσμα «των σημαντικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»! Αυτά, δηλαδή, που τσάκισαν τη ζωή του λαού χαρακτηρίζονται ήδη πρόοδος. Αναφέρει, για παράδειγμα, ότι τα μέτρα συνέβαλαν στη «συγκράτηση του κόστους της συνταξιοδοτικής ασφάλισης», στον «εξορθολογισμό του συστήματος Υγείας», στην «αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου της αγοράς εργασίας». Δηλαδή, σύμφωνα με την κυβέρνηση, τα μέχρι τώρα αντιασφαλιστικά μέτρα είχαν θετικό αντίκτυπο, το ίδιο οι περικοπές στην Υγεία, όπως επίσης και οι ανατροπές στα Εργασιακά. Αυτά ακριβώς θεωρεί ως «βάσεις για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας από την παρατεταμένη ύφεση στη διατηρήσιμη ανάπτυξη».
 Δεν αρκείται, όμως, μόνο σε αυτό η κυβέρνηση αφού δηλώνει ότι «είναι σημαντικό να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα δράσης για την ανάπτυξη και τις διαρθρωτικές αλλαγές, σε συνδυασμό με τους βασικούς στόχους της Ευρώπης 2020». Πρόκειται για την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, που καθορίζει το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων στο όνομα της υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ σε σχέση με ΗΠΑ, Κίνα κι άλλους ανταγωνιστές της. Το κυβερνητικό σχέδιο περιέχει και μερικές γενικότητες για «κοινωνικό δίχτυ» προστασίας από την ακραία φτώχεια, για ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης κι άλλα πολλά με τα οποία και προηγούμενες κυβερνήσεις έντυναν την αντιλαϊκή τους πολιτική. Βεβαίως, από το εν λόγω πρόγραμμα λείπει οποιαδήποτε δέσμευση για επαναφορά όσων έχασαν οι εργαζόμενοι ή για εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα.
Ολα αυτά αποκαλύπτουν ότι είναι ψέμα πως τα αντιλαϊκά μέτρα θα περάσουν αναγκαστικά εξαιτίας της διαπραγμάτευσης και ότι αυτά βρίσκονται και στον πυρήνα της πολιτικής που η ίδια σχεδιάζει να υλοποιήσει μετά τον Ιούνη πολύ απλά γιατί πρόκειται για απαιτήσεις του κεφαλαίου, συστατικά της περιβόητης ανάκαμψης.

8 Μαΐ 2015

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΘΙΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ



Θα ξεκινήσω από  το κρίσιμο ζήτημα της πολιτικής  και πληροφοριακής σύγχυσης. Αυτό που βιώνουν οι πολίτες της Ελλάδας από τις αρχές Φεβρουαρίου και μετά, οπότε και επήλθε η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό που οι ψυχίατροι και ιδιαίτερα το ρεύμα της Αντιψυχιατρικής έχουν προσδιορίσει ως «σύνδρομο του διπλού δεσμού» («double bind»). Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μέσα σε μια οικογένεια λαμβάνει απολύτως αντιφατικά μηνύματα από τους γονείς του, πραγματικά ή συναισθηματικά, τα οποία καταλήγουν σε απολύτως αντίθετα συναισθηματικά ή και λογικά συμπεράσματα. Το παιδί εισπράττει ταυτόχρονα αγάπη και εχθρότητα, τρυφερότητα και απομόνωση. Όπως επισημαίνουν οι φορείς του ρεύματος της Αντιψυχιατρικής, αυτή η κατάσταση, εφόσον παρατείνεται, μπορεί να οδηγήσει στο αποτέλεσμα της βαριάς ψυχικής νόσου του παιδιού στην επόμενη ζωή του και ειδικότερα στη σχιζοφρένεια, τη βασίλισσα των ψυχικών παθήσεων (dementia).

Όπως γράφω αυτές τις γραμμές, αισθάνομαι έκπληκτος που η ελληνική κοινωνία δεν έχει παραφρονήσει ήδη εντελώς. Γιατί, θα με ρωτήσετε: μα είναι απλό. Τη μια μέρα πάμε σε κάθετη ρήξη. Οι σημαίες υψωμένες.  Οι κόκκινες γραμμές σε διάταξη. Η Διεθνής να απαγγέλλεται από το «Κόκκινο». Την επόμενη μέρα, ο σ. Πρόεδρος ή κάποιο άλλο κυβερνητικό στέλεχος ανοίγει μυστηριωδώς το δρόμο για την επίτευξη μιας «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας», ίσως μάλιστα και «έντιμης». Χαρά στο Πανελλήνιο. Την τρίτη μέρα, η συμφωνία σκαλώνει και έχουμε ανάγκη ξανά από το ζωογόνο αεράκι της «ρήξης». Η κυρίαρχη τάση ξαναμιλά για τη «ρήξη» και η κομματική αντιπολίτευση πλειοδοτεί. Το εσωκομματικό μέτωπο φαίνεται να κλείνει. Την επόμενη μέρα, νέες προοπτικές για συμφωνία κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.



Και ο πιο ενεργός και ενημερωμένος πολίτης άγεται στην αμηχανία και στη μη κατανόηση της κατάστασης. Πόσο μάλλον που η κομματική λειτουργία, για όσους/ες συμμετέχουν σε αυτήν, είναι χαλαρωμένη, ανεσταλμένη, ουσιαστικά ανύπαρκτη, και δεν διαφωτίζει, όταν συμβαίνει, ούτε διαυγάζει το τι πραγματικά γίνεται, το τι πραγματικά διακυβεύεται ούτε και καλεί σε κάποια συγκεκριμένη δράση. Άρα, το να ζητάς ενεργοποίηση και κινητοποίηση από μια κοινωνία την οποία άγεις στη σύγχυση, και μάλιστα να εξανίστασαι για την «κοινωνική παθητικότητα» ή ακόμη και την «κοινωνική αφασία», είναι ηθικά ένα ψέμα. Εδώ δεν καταφέρνεις να ενεργοποιήσεις ως ηγεσία το κόμμα σου, είναι δυνατόν να καταφέρεις, μέσα σε αυτήν την παραλυτική σύνθεση αντιφατικών πληροφοριών, να ενεργοποιήσεις την πολύπαθη (αλλά όχι αθώα) κοινωνία και την εργατική τάξη; Στην πορεία αυτού του κειμένου, θα ανακαλύψουμε μαζί και άλλα «ψέματα» ή έστω ανακρίβειες και παρασιωπήσεις.
Βεβαίως, η ίδια η διαπραγμάτευση είναι αντικειμενικά μια δύσκολη, αντιφατική και -κάπως- συγκρουσιακή διαδικασία. Θα ήταν άδικο να επιρρίψει κανείς στην κυβέρνηση και τους διαπραγματευτές της όλα τα άδικα, τα λάθη και τις ευθύνες. Υπάρχει μια αιμοβόρα και κανιβαλική ηγεσία της Ευρωζώνης και των δανειστών που δεν ορρωδεί προ ουδενός. «Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά». Δεν ζητεί μόνο το πάγωμα του προγράμματός μας αλλά και την εισαγωγή νέων μνημονιακών μέτρων όπως οι ομαδικές απολύσεις, το κούρεμα κι άλλο των συντάξεων και επιδομάτων, την παράταση όλων των ιδιωτικοποιήσεων, την κατάλυση της ελληνικής αστικής δημοκρατίας με λίγα λόγια. Πιστεύω ότι καταρχήν η κυβέρνηση διστάζει έντονα να αποδεχθεί αυτά τα νέα μνημονιακά μέτρα, γνωρίζοντας ότι αυτό μπορεί να επιφέρει το τέλος της με την ισχύουσα μορφή της. Άρα, υπάρχει -ακόμη- ένα ιδιότυπο αλλά πραγματικό πεδίο συγκρούσεων. Άρα, υπάρχουν και πραγματικές στιγμές όπου η κυβέρνηση όντως τα «στυλώνει» και άλλες στιγμές όπου η κυβέρνηση υποχωρεί.

Όμως, η αντιφατικότητα των μηνυμάτων που αποστέλλονται στην ελληνική κοινωνία και τους εργαζόμενους δεν απορρέει μόνο και αποκλειστικά από το πραγματικό πεδίο σύγκρουσης. Συνδέεται και με το φαινόμενο που επιτυχημένα έχει προσδιορισθεί ως «κοινωνία του θεάματος». Αποκρύπτεται δηλαδή ουσιαστικά ότι, πέρα από τις αντιθέσεις, υπάρχει δυστυχώς και ένα ευρύ πεδίο αντικειμενικής σύγκλισης μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών.

Ας απαριθμήσω ορισμένα πιθανότατα σημεία επαφής κυβέρνησης-δανειστών, που αναφέρονται και στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη αλλά και στις λίστες μεταρρυθμίσεων Βαρουφάκη:

α) τη συνέχιση όλων των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν τουλάχιστον ξεκινήσει (ο ΟΛΠ και τα περιφερειακά αεροδρόμια, η μη κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ είναι σημαντικά τέτοια παραδείγματα)

β) την ανάγκη δήθεν παρέμβασης στο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο περιέχει «υπερβάσεις» και πρέπει να γίνει δημοσιονομικά βιώσιμο (;;;)

γ) την ταλάντευση για τις σ.σ.ε. στο πλαίσιο των Βέλτιστων Ευρωπαϊκών Προτύπων και του ΟΟΣΑ και την αποδοχή παγώματος σημαντικών ρυθμίσεων για τα εργασιακά-ασφαλιστικά  (751, αφορολόγητο, 13η σύνταξη κ.ά. )

δ) την αναδιάταξη του φορολογικού συστήματος, η οποία δεν είναι αποκλειστικά αντιπλουτοκρατική ή ορθολογική και μπορεί να σημάνει μια φοροεπιδρομή κατά της μεσαίας τάξης ή πάντως τη μη άρση άδικων μέτρων που στρέφονται κυρίως κατά των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων (π.χ. ΕΝΦΙΑ )

ε) τη συνέχιση του καπιταλιστικού/ιμπεριαλιστικού ελέγχου πάνω στις τράπεζες.

Το συνεχές πέρασμα από το «ψυχρό» στο «θερμό» αποσιωπά ότι αυτό το πεδίο συμφωνίας πιθανότατα είναι υπαρκτό και πάγιο και η διαφωνία επεκτείνεται στο «πέραν αυτού», στην πραγματικότητα στο πιο μαύρο από το μαύρο.

Όμως, θα πει κανείς, ρήξεις και «ατυχήματα» μπορεί όντως να συμβούν όσο οι τοκογλύφοι γίνονται πιο ανελέητοι και άπληστοι και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην ελληνική κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, δυστυχώς, αρχίζει να αναπτύσσεται ένας δεύτερος «μύθος». Δεν θέλουμε, λέει η αφήγηση αυτή, τη σύγκρουση, αλλά αυτή θα επισυμβεί αντικειμενικά και αυτό θα είναι από μόνο του θετικό - «πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες». Η λογική της «αντικειμενικής ρήξης διά του ατυχήματος» έχει πολλά και σημαντικά αδύναμα σημεία.

Το πρώτο ζήτημα είναι το πώς θα εξηγήσεις στην κοινωνία και στο λαό ότι

3 Μαΐ 2015

ΆΝΤΕ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΕΝΔΙΆΜΕΣΗ, ΚΑΛΌ ΜΝΗΜΌΝΙΟ



Αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ρευστότητας, τονίζει με νόημα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην «Αυγή», «μπορεί να υποχρεωθούμε να πάρουμε από μόνοι μας μέτρα που τώρα προσπαθούμε να αποφύγουμε». Επισημαίνοντας, ταυτόχρονα, ότι «δεν εξυπηρετεί κανέναν η παράταση της αβεβαιότητας» και ότι πρέπει να εργαστούμε για συμφωνία «με βάση το πνεύμα της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου». Η φράση αυτή προδιαγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τα επόμενα επεισόδια στο σίριαλ των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Η τακτική “τρώω το χρόνο και περιμένω ένα θαύμα να με σώσει” έχει φάει τα ψωμιά της και η ώρα του μοιραίου έφτασε. Μαζί και το τέλος των αυταπατών για μια κοινά “αμοιβαία επωφελή λύση”.
Από δω και πέρα η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να διαχειριστεί επικοινωνιακά την υπογραφή μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, αν της κάνουν το χατήρι οι δανειστές και σε ένα μήνα και κάτι ένα τρίτο μνημόνιο με νέα σκληρά μέτρα για την εργατική τάξη και τους συνταξιούχους.
Η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων βδομάδων συμφώνησε να κρατήσει ιγκόγνιτο το περιεχόμενό τους. Αν κάτι έβγαινε στη φόρα ήταν από τις διαρροές που έδιναν οι εταίροι για να πιέσουν ακόμα περισσότερο, επιβεβαιώνοντας το ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στο Μαξίμου επέλεξαν μια άλλη τακτική αυτή του στρουθοκαμήλου. Να μας λένε ότι όλα πάνε περίφημα και ότι είναι αισιόδοξοι για τη συμφωνία με τους “εταίρους”. Και ως συνήθως, λίγες μέρες πριν το κρίσιμο ραντεβού στο Eurogroup στις 11 Μάη, μαθαίνουμε ότι η ρευστότητα τελειώνει και ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για μη συμφωνία ακόμα κι αν γι’ αυτό χρειαστεί να παρθούν μέτρα που “μέχρι τώρα προσπαθήσαμε να αποφύγουμε”. Ο Φίλης μιλάει ήδη για μια “ήπια λιτότητα” και ο Μάρδας για τα ρετιρέ των επικουρικών που θα περικοπούν. Και ο Πρωθυπουργός μας ενημερώνει στον eniko ότι οι ιδιωτικοποιήσεις προχωράνε κανονικά με τη διαφορά ότι δεν είναι ξεπούλημα και ότι οι δανειστές ζητάνε ανοιχτά να αποσυρθεί το ν/σ για τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, βασικός μισθός) και να απελευθερωθούν εντελώς οι απολύσεις. Από αλλού μαθαίνουμε ότι στο τραπέζι βρίσκονται και οι βασικές συντάξεις όπως επίσης και το μισθολόγιο του δημοσίου αν όχι τώρα σίγουρα για την κύρια συμφωνία του Ιούνη, ενώ ζητείται και η κατάργηση της κατώτερης σύνταξης και φυσικά περικοπές στο ΕΚΑΣ. Επίσης ο ΕΝΦΙΑ θα παραμείνει για μια χρονιά ως έχει ενώ μάλλον και το αφορολόγητο των 12000 ευρώ αναβάλλεται επ’ αόριστο. Δια στόματος επίσης του Πρωθυπουργού η κυβέρνηση αναζητά ισοδύναμα μέτρα για κάθε τι που διαφοροποιείται από τις απαιτήσεις ενώ και η άνοδος των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνηθεί. Επί της ουσίας λοιπόν το μνημόνιο συνεχίζεται και η κυβέρνηση εγκαταλείπει τις προεκλογικές δεσμεύσεις καθώς και τις κυβερνητικές εξαγγελίες της.
Την ίδια στιγμή σε απανωτά γκάλοπ πληροφορούμαστε ότι το 70 με 80% επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ, το ΝΑΤΟ (;) και την ΕΕ, ενώ επίσης η συντριπτική πλειοψηφία δεν επιθυμεί καμία ρήξη ακόμα και αν οι πιστωτές απορρίπτουν εντελώς τις ελληνικές θέσεις και μόνο μια μειοψηφία θα συμφωνούσε αντί για συμβιβασμό προσφυγή στις κάλπες και ακόμα λιγότερο μια ρήξη. Η αντίδραση του Μαξίμου σε αυτά τα γκάλοπ είναι από χαλαρή έως ανύπαρκτη για να μην πούμε ότι έχει βάλει το χέρι του, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα η κοινή γνώμη και να περιθωριοποιηθούν οι αντιδράσεις όταν θα πέφτουν οι υπογραφές.

Οι λαγοί

Ο Στάθης σε άρθρο του τη Δευτέρα που αναδημοσιεύτηκε και στη Ισκρα  (τυχαίο;) παίζοντας με τις λέξεις θέτει τα δικά του διλήμματα έστω και αν τα φορτώνει στην άλλη πλευρά. “Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το δίλημμα που βρέθηκε να είναι σε θέση να μας θέτει η άλλη πλευρά είναι: ξαφνικός θάνατος (ρήξη) ή αργός θάνατος (υποταγή)”. Ο ίδιος αποφεύγει να απαντήσει αλλά η απάντηση προκύπτει από τη φύση του ερωτήματος. Τουλάχιστον με την υποταγή κερδίζει κανείς λίγο χρόνο ακόμα. Η μόνιμη επωδός όσων απεχθάνονται τη σύγκρουση και την αναβάλουν μέχρι να αλλάξει δήθεν ο συσχετισμός. Σε μια άλλη δημοσίευση επίσης

28 Μαρ 2015

THE DAY AFTER




K.Μαραγκός για το Avantgarde

Ο Σύριζα κέρδισε τις εκλογές με την υπόσχεση να καταργήσει τα μνημόνια και να επαναδιαπραγματευτεί τη δανειακή σύμβαση, με τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους. Δύο μήνες μετά ο Τσίπρας δηλώνει στο πλάι της Μέρκελ από το Βερολίνο ότι «Είναι λάθος να λέμε ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι ξένοι, φταίνε κάποιοι άλλοι, δε φταίμε εμείς καθόλου γι’ αυτό. Υπάρχουν… και ενδογενείς αιτίες που συνέβαλαν να μπει η Ελλάδα στην κρίση, τα πέντε χρόνια του προγράμματος δε βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε αυτές τις αιτίες… άρα το συμπέρασμα που πρέπει βγει είναι ότι δεν πρέπει να γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε, αλλά να αλλάξουμε μείγμα πολιτικής για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις παθογένειες και κοινός στόχος πρέπει να είναι η υλοποίηση μεγάλων κι αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα… κοινός στόχος είναι ότι αλλάζοντας τις προτεραιότητες της πολιτικής και έχοντας συναίνεση κοινωνική στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, μπορούμε να προχωρήσουμε και να ολοκληρώσουμε διαδικασία δημοσιονομικής προσαρμογής που θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση!». Είναι προφανές, όπως και να ερμηνεύσει κανείς αυτά τα λόγια, ότι όχι μόνο οι προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά ακόμα και οι εξαγγελίες των πρώτων ημερών έχουν πάει περίπατο. Εδώ δεν υπάρχει καμία πλέον αμφισβήτηση των μνημονιακών στόχων. Το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να ολοκληρωθεί και μαζί με αυτό να προχωρήσουν οι «αναγκαίες διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις».  Πάνω σε αυτή τη βάση μπορούν να συζητηθούν οι λεπτομέρειες, τα ισοδύναμα μέτρα του συντρόφου Κουβέλη, το διαφορετικό μείγμα πολιτικής του Σαμαρά και να μην τα γκρεμίσουμε όλα του Σταύρου Θεοδωράκη. Αλλά μετά από όλα αυτά θα μας πει κανείς, από οποιαδήποτε τάση του Σύριζα, τι ακριβώς έχει απομείνει από την «λαϊκή εντολή» της 25ης Γενάρη;

Κυβέρνηση σε επιστασία και υπό ασφυξία

Βεβαίως το πρόβλημα δεν ξεκινάει με τις δηλώσεις του Τσίπρα στο πλάι της μελιστάλακτης Μέρκελ. Η μεγάλη στροφή γίνεται στις 20 Φλεβάρη όταν η κυβέρνηση υπογράφει την συμφωνία του Eurogroup με την οποία παρατείνεται η δανειακή σύμβαση, αλλά και το μνημόνιο που προϋποθέτει την εκταμίευσή της, για ακόμα 4 μήνες. Μπορεί στην προπαγάνδα του, το Μαξίμου να σκαρφίστηκε ότι αυτό ήταν μια μεγάλη επιτυχία γιατί «η χώρα δεν έπεσε στα βράχια», όμως η ουσία είναι ότι αντί να σκίσει τα μνημόνια πλέον ζητούσε την παράταση και την εκταμίευση της τελευταίας δόσης, αφού πρώτα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση του τρέχωντος προγράμματος από τα κλιμάκια της τρόικα στην Αθήνα. Η κυβέρνηση επίσης παρουσίασε τη συμφωνία ως μια εκεχειρία. Πρόκειται για ακόμα ένα επικοινωνιακό τέχνασμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μονομερή εκεχειρία, καθώς κάθε νομοθέτημα θα πρέπει να έχει την έγκριση των δανειστών, ενώ παραμένει η δέσμευση για ολοκλήρωση του τρέχωντος προγράμματος.

Η κυβέρνηση ακολουθώντας μια εντελώς αλλοπρόσαλλη τακτική καθυστερήσεων, χωρίς να περιμένει κάτι συγκεκριμένο στον ορίζοντα, πέρα από μια ακαθόριστη αλλαγή των συσχετισμών στην Ισπανία στο τέλος του χρόνου, συνεχίζει να πέφτει στις παγίδες που στήνουν κάθε τρεις και λίγο οι εταίροι της. Όταν τα κλιμάκια που έφτασαν στην Αθήνα μετά τη συμφωνία του Eurogroup δεν πήραν τις απαντήσεις που ήθελαν και η λίστα Βαρουφάκη συνέχισε να κινείται σε ένα ασαφές πεδίο, οι στρόφιγγες του Ντράγκι άρχισαν να κλείνουν ασφυκτικά. Η ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες από τον ELA, ρέει με το σταγονόμετρο ίσα για να μην προκληθεί έμφραγμα, αφήνοντας μια ελάχιστη χαραμάδα ανακύκλωσης του χρέους με την αγορά εντόκων γραμματίων προκειμένου να πληρωθούν οι δόσεις προς το ΔΝΤ μέσα στο Φλεβάρη. Πλέον ύστερα από την απόφαση της ΕΚΤ της 24ης Μαρτίου απαγορεύτηκε δια ροπάλου η αγορά εντόκων γραμματίων και ως εκ τούτου δεν υπάρχει πλέον καμία ανοιχτή πηγή αναχρηματοδότησης του χρέους. Η απόφαση αυτή έρχεται να πιστοποιήσει τα αποτελέσματα της 8μερούς συνάντησης στο περιθώριο της σύσκεψης κορυφής της ΕΕ στις 19 Μάρτη, αλλά και της επίσκεψης Τσίπρα στο Βερολίνο. Όσο κι αν η ελληνική πλευρά ζητάει μερικές ανάσες ακόμα (1,2 δις από τον EFSF και το 1,9 δις από την ΕΚΤ) η απάντηση των «θεσμών» συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν παρουσιάσει μια κοστολογημένη λίστα μεταρρυθμίσεων (σε επικαιροποίηση της «ασαφούς» λίστας Βαρουφάκη) δεν μπορεί να υπάρξει καμία εκταμίευση. Και όλα αυτά για να εκταμιευθούν το πολύ 2 δις, να μπαλωθούν οι ανάγκες του Απρίλη και η Αθήνα να μπορέσει μέχρι τότε να παρουσιάσει σύμφωνα με τον Μάρτιν Σούλτς «ένα αξιόπιστο, λεπτομερές και οριστικό σχέδιο».

Βήμα-βήμα η παράδοση

Η τακτική της ιεράς συμμαχίας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Eurogroup) δεν είναι να ρίξει με νοκ άουτ την κυβέρνηση Τσίπρα. Εξάλλου υπάρχει και κάτι καλύτερο από μια ηρωική πτώση της που ωστόσο θα κράταγε ζωντανό το πολιτικό της διακύβευμα: Ο πλήρης εξευτελισμός της. Η υποταγή της στο διευθυντήριο, η αποδοχή των μνημονίων, η υπογραφή της σε νέες δεσμεύσεις και η συνέχεια αυτής της πολιτικής. Αν κάποτε ο Αλιέντε πέθανε με το όπλο στο χέρι, αφήνοντας ανοιχτές τις εκκρεμότητες ενός τέτοιου σχεδίου, ο Τσίπρας πρέπει να εξοντωθεί πολιτικά με το μνημόνιο στο χέρι, για να το πούμε όσο πιο ευγενικά γίνεται. Η εντύπωση ότι ο στόχος δεν είναι η εδώ και τώρα ανατροπή του, μπορεί να καλλιεργεί την αυταπάτη ότι το παιχνίδι παραμένει ανοιχτό, ακόμα και για το πιο ψαγμένο στρατευμένο κοινό του Σύριζα, ότι έτσι «κερδίζουμε χρόνο για να επανέλθουμε δριμύτεροι όταν θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ισπανία» κα. Όμως κανένας συσχετισμός δεν θα αλλάξει αν η κυβέρνηση του Συριζα υπογράψει ένα νέο μνημόνιο, αφού πρώτα έχει αποδεχτεί ότι «θετικό έχει συμβεί μέχρι τώρα και την ανάγκη ολοκλήρωσης της δημοσιονομικής προσαρμογής». Όταν δηλαδή ο Σύριζα αποτελεί πλέον την μετεμψύχωση της ΔΗΜΑΡ των ισοδύναμων μέτρων και της επαναδιαπραγμάτευσης εντός ευρώ. (Και ως εκ θαύματος επανεφανίσθει ο μη ανιχνεύσιμος Κουβέλης για να μας πει ότι η λίστα είναι ήδη έτοιμη. Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή;) Με αυτό το σύστημα παιχνιδιού δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από συνεχείς υποχωρήσεις στις απατήσεις της τρόικα δηλαδή στις απαιτήσεις της αστικής αντεπανάστασης.

Η κυβέρνηση εμμένοντας

Η ΑΠΟΚΤΗΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ





ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΡΟΣ ΕΞΑΓΩΓΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ «ΘΑΥΜΑ»

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΡΑΜΑΝΤΙΩΤΗ*

Πρέπει οπωσδήποτε να συνεχιστεί στην αγορά εργασίας η μεταρρυθμιστική πνοή που έχει καταλάβει τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε. Αυτό αποφάσισε το Συμβούλιο των Υπουργών Εργασίας στην τελευταία συνεδρίασή του, την προηγούμενη εβδομάδα. Για να διατηρηθεί η μεταρρυθμιστική πνοή, μάλιστα, επιστρατεύονται μια σειρά εκφράσεις που ηχούν «άκακες» στα αφτιά: Επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο μέσω της εκπαίδευσης και της κατάρτισης για την αύξηση της παραγωγικότητας. Επανένταξη των μακροχρόνια ανέργων στην αγορά εργασίας. Βελτίωση των φορολογικών συστημάτων για να υποστηρίξουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Εκσυγχρονισμός των συστημάτων κοινωνικής προστασίας για να παρέχουν αποτελεσματική προστασία για όλους.
Μέχρι εδώ, τίποτε καινούργιο. Οι ειδικοί του μάρκετινγκ έχουν ρίξει όλα τα όπλα τους στην προσπάθεια να βρουν τις όμορφες εκφράσεις που θα αποκρύπτουν την πραγματικότητα της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη. Μια ματιά στην Ελλάδα της εκτεταμένης ανεργίας και της διευρυμένης ημιανεργίας θα μπορούσε να είναι αποκαλυπτική για τις «κατευθυντήριες γραμμές στις πολιτικές απασχόλησης». Ούτε κι αυτό όμως είναι ολόκληρη η εικόνα.
Γιατί; Απλούστατα, διότι στην πρωτοπορία της εργασιακής απορρύθμισης, ακόμη πιο μπροστά κι από την Ελλάδα των μνημονίων, βρίσκεται εδώ και χρόνια η Γερμανία. Δεν είναι μόνο τα χαμηλά μεροκάματα και οι διαβόητες πλέον mini jobs. Είναι πολύ περισσότερο ένα ολόκληρο σύστημα πραγματικού καιάδα για εργαζόμενους και άνεργους, που δημιούργησε το «γερμανικό εργασιακό θαύμα» των αρχών του 21ου αιώνα. Ένα «θαύμα» προς εξαγωγή, βεβαίως.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Καλεσμένος του Ινστιτούτου Ρόζα Λούξεμπουργκ βρέθηκε στην Ελλάδα τις προηγούμενες μέρες ο καθηγητής Εργασιακών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Γένας, Κλάους Ντέρε. Σε συναντήσεις και ενημερώσεις που πραγματοποιήθηκαν τις προηγούμενες μέρες, ο Ντέρε είχε την ευκαιρία να αναλύσει το γερμανικό εργασιακό μοντέλο. Να αποδομήσει, για την ακρίβεια, το γερμανικό εργασιακό θαύμα που προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού στους κύκλους των νεοφιλελεύθερων διανοούμενων. Η γλώσσα των γερμανικών αριθμών δείχνει ότι το ποσοστό των ανέργων πέφτει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, η αμειβόμενη εργασία αγγίζει επίπεδα ρεκόρ, εμφανίζονται αξιοσημείωτες ελλείψεις ειδικευμένου προσωπικού σε κάποιους τομείς της αγοράς εργασίας.
«Όποιος πει κάτι αρνητικό για το γερμανικό εργασιακό μοντέλο, συναντά την έκπληξη των συνομιλητών του», λέει ο Ντέρε, που συνδέει το «εργασιακό θαύμα» της Γερμανίας με τις μεταρρυθμίσεις Χαρτς επί καγκελαρίας του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ. Πίσω από το θαύμα, λέει ο Ντέρε, «κρύβεται μια τρομακτική επιστροφή και επέκταση της αναξιοπρεπούς εργασίας. Μια κατάσταση όπου η διεύρυνση των συνθηκών ανασφαλούς εργασίας και διαβίωσης θα επιβάλλει την πειθαρχία ακόμη και σε εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται ακόμη σε σχετικά σταθερές συνθήκες».

ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ

«Την ίδια στιγμή που παρατηρείται αριθμός-ρεκόρ απασχολούμενων και η επίσημη ανεργία παρουσιάζει πτωτική πορεία», λέει ο Ντέρε, «η πραγματικότητα άλλα δείχνει». Πράγματι, στη μελέτη του η οποία την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησε μεταφρασμένη στα ελληνικά (Το γερμανικό εργασιακό θαύμα- Μοντέλο για την Ευρώπη; Έκδοση του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ), ο καθηγητής δείχνει με αριθμούς ότι «ο όγκος των ολοκληρωμένων και πληρωμένων ωρών εργασίας μεταξύ 1991 και 2012 έχει μειωθεί εμφανώς περισσότερο από 10%. Ακόμη και μετά την κρίση του 2008-2009 ο αριθμός των εργαζομένων αυξήθηκε αρχικά γρηγορότερα από ό,τι ο όγκος των ωρών εργασίας. [...] Η αύξηση της απασχόλησης διαπιστώνεται όχι αποκλειστικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό, στις επισφαλείς δουλειές».
Ο μειωμένος όγκος εργασίας συνοδεύεται από τη συνεχόμενη αύξηση της μη-τυπικής απασχόλησης: «Ήδη, πριν από την κρίση το ποσοστό της προσωρινής απασχόλησης, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, της μερικής απασχόλησης και της ελάχιστης εγγυημένης απασχόλησης ("μίνι" και "μίντι" δουλειές) αυξήθηκε κατά 46,2% μέσα σε δέκα χρόνια (1998-2008). Το 2008, 7,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι κι εργαζόμενες δούλευαν με τις λεγόμενες "άτυπες" σχέσεις απασχόλησης (22,9 εκατομμύρια δούλευαν με κανονική απασχόληση). Σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν 2,1 εκατομμύρια αυτοαπασχολούμενοι και αυτοαπασχολούμενες. Η ανοδική τάση της μη τυπικής απασχόλησης συνεχίστηκε και μετά την κρίση».
Ταυτόχρονα, ένα αξιοσημείωτο 23% των εργαζομένων απασχολούνται στη Γερμανία στο χαμηλόμισθο τομέα, που σημαίνει ότι βγάζουν λιγότερα από τα δύο τρίτα του λεγόμενου μέσου μισθού (σταθμισμένος μέσος όρος μισθών). Σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι σε μη-τυπική απασχόληση, αλλά και το 10,6% των κατόχων θέσεων πλήρους απασχόλησης, εργάζονται σε χαμηλά αμειβόμενους τομείς. «Η Γερμανία με την εκτεταμένη χαμηλόμισθη απασχόλησή της βρίσκεται στη δεύτερη θέση στην Ευρώπη, πίσω από τη βαλτική Δημοκρατία της Λιθουανίας. Συνολικά, το 42,6% των χαμηλόμισθων εργάζονται με μια τυπική σχέση εργασίας (20 και περισσότερες ώρες την εβδομάδα). Τα υψηλότερα ποσοστά τα συναντάμε στις γυναίκες (30,5%) και στους εργαζομένους κι εργαζόμενες χαμηλής εξειδίκευσης (45,6%). Τα τρία τέταρτα περίπου του συνόλου των χαμηλόμισθων διαθέτουν ολοκληρωμένη επαγγελματική κατάρτιση ή είναι κάτοχοι ακόμη και πτυχίου πανεπιστημίου».
Σημειώνεται ότι όλα τα παραπάνω συμβαδίζουν με τη στρατηγική χρησιμοποίηση της ενοικιαζόμενης εργασίας και των συμβάσεων έργου. Ενώ αρχικά οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι χρησιμοποιήθηκαν για να απορροφήσουν τον αντίκτυπο από την απότομη άνοδο της παραγωγής και την έλλειψη προσωπικού, τώρα εμφανίζεται μια διαφορετική τάση. Σε πολλές περιοχές της χώρας υπάρχουν εταιρίες όπου οι ενοικιαζόμενοι αναλαμβάνουν βασικά καθήκοντα.

ΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΧΑΡΤΣ

Το σημείο τομής για τη Γερμανία, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, ήταν οι μεταρρυθμίσεις Χαρτς, μία βασική πλευρά των οποίων ήταν

27 Μαρ 2015

Κλωβός Ασφαλείας


του Πετρολέκα Σπύρου

Στο εργατικό κίνημα ανέκαθεν, όταν οι εργαζόμενοι ενός κλάδου πετύχαιναν βελτίωση των συνθηκών της εργασίας και της ζωής τους, λειτουργούσαν πιλοτικά για ανάλογες διεκδικήσεις και για τους άλλους εργαζόμενους, ένας από τους λόγους που η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων διαφορετικών κλάδων είναι δεδομένη. Αλληλεγγύη, που τα επιτελεία των εργοδοτών μας, μέσω ενός συγκεκριμένου μηχανισμού προπαγάνδας, προσπάθησαν να πλήξουν, ενεργοποιώντας τα «αντανακλαστικά της κοινωνίας» ενάντια σε ολόκληρους κλάδους – συντεχνίες κατ αυτούς – που κινητοποιούνταν, διαμαρτύρονταν, απεργούσαν.

Σε αυτό τον ίδιο μηχανισμό έχει ανατεθεί και η προπαγάνδιση στη κοινωνία και στους εργαζόμενους της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει να κάνει – όσο κοινότυπο κι αν ακούγετε – με τη μεταφορά της χασούρας των πολυεθνικών στις πλάτες των εργαζόμενων, του «μοιράσματος δηλαδή της φτώχειας» ή αλλιώς «η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», λες και θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι εδώ δεν πρόκειται για λιμό ή για πόλεμο, παρά μόνο για την επίθεση των παγκοσμιοποιημένων πια πολυεθνικών ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων και ενάντια στο κοινωνικό κράτος. Μυαλό πολύ σίγουρα δε θέλει, σίγουρα όμως χρειάζεται προσοχή, να μην πατάμε τις μπανανόφλουδες του στυλ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ κτλ. γιατί αν την πατήσουμε και αποδεχτούμε τέτοιες γελοιότητες, τότε τα ήδη λίγα δικαιώματα που έχουν εναπομείνει θα εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού, γιατί η Ε.Ε. των πολυεθνικών, έχει ήδη δημιουργήσει αλλά και δοκιμάσει σε άλλα κράτη και τα εργαλεία, και τους νόμους και τους τρόπους που απαιτούνται για την επιτυχία του στρατηγικού τους στόχου, να προστατέψουν δηλαδή και να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους.

Θα φανεί πάλι κοινότυπο, αλλά πρέπει να επισημάνουμε, ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδίου κρατάει εδώ και 20 χρόνια, αφού από το 1992 μέχρι το 2012, συμφωνήθηκαν από τις κυβερνήσεις των Ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και με την σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων που συμμετέχουν στα εθνικά κοινοβούλια – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, συνθήκες που καταργούσαν στη πράξη εργατικά κεκτημένα που με πολύ κόπο, αγώνα και αίμα είχαν επιβάλει οι εργαζόμενοι.

Η Ενιαία Ευρωπαϊκή πράξη, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Λευκή Βίβλος το 1993 όπου ήταν η υλοποίηση των στόχων των προηγούμενων δύο. Χαρακτηριστικά ανάμεσα

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ








Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ


Ο νέος ρόλος που αποδίδεται στο ΤΑΙΠΕΔ στα σίγουρα επιχειρεί να ξεπεράσει τις επιδιώξεις και πρακτικές «ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου» που χαρακτήριζαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας. Εντούτοις θέτει σε κίνηση διαδικασίες αξιοποίησης της έγγειας δημόσιας περιουσίας οι οποίες σε γενικές γραμμές επαναφέρουν την φιλοσοφία των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Πρόκειται για μια διαδικασία που είχε νομοθετηθεί το 2005 από την τότε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, και είχε αποτελέσει αντικείμενο επικρίσεων από το σύνολο των αριστερών δυνάμεων [π.χ. Μ. Παπαδόπουλος «ΣΔΙΤ : Απαιτείται απάντηση στην επίθεση των μονοπωλίων», Ριζοσπάστης 7-8-2005, Α. Ξηροτύρη «Άνευ όρων παράδοση στους ιδιώτες οι συμβάσεις ΣΔΙΤ», Αυγή 24-7-2005, Α. Ταρπάγκος «Το αριστερό εργατικό κίνημα απέναντι στις ΣΔΙΤ», περιοδικό Εκτός Γραμμής, τεύχος 8, 2005]. Μάλιστα αυτός ο τρόπος αξιοποίησης της περιουσίας του δημοσίου στην πραγματικότητα έτυχε εντελώς περιορισμένης εφαρμογής και υλοποίησης, πράγμα που προφανώς είχε να κάνει και με την κρίση του τραπεζικού συστήματος που προέκυψε μια τριετία αργότερα (2008), και την αδυναμία χρηματοδοτήσεων από την πλευρά του τραπεζικού κεφαλαίου.

Βέβαια ο προσανατολισμός του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού που ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην ελληνική οικονομία εδώ και μια εικοσιπενταετία, περιελάμβανε ως βασική του παράμετρο την γενικευμένη ιδιωτικοποίηση κοινωφελών υπηρεσιών, δημόσιων επιχειρήσεων, τεχνικών υποδομών κλπ. Η πιο εμβληματική μορφή αυτής της πολιτικής ενσαρκώθηκε από τις Συμβάσεις Παραχώρησης στην χρηματοδότηση, λειτουργία και εκμετάλλευση μεγάλων δημόσιων έργων (Αττική Οδός, Γέφυρα Ρίου – Αντιρίου, Αεροδρόμιο Ε. Βενιζέλος), πράγμα που και συνεχίστηκε, ωστόσο με προβλήματα λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, με την αντίστοιχη μορφή κατασκευής των επόμενων έξι μεγάλων αυτοκινητοδρόμων (Τμήμα Μαλλιακός – Κλειδί του ΠΑΘΕ, Άξονας Κεντρικής Ελλάδας κ.ά.), που ακόμη δεν έχουν ολοκληρωθεί. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν να φυτρώσουν σαν τα μανιτάρια ένα ολόκληρο δίκτυο πυκνών σταθμών είσπραξης διοδίων, τα οποία μάλιστα προσαυξήθηκαν στην πορεία, προκειμένου να χρηματοδοτούνται οι τράπεζες και οι κατασκευάστριες εταιρίες, και η χρήση των εθνικών αυτοκινητοδρόμων να γίνει οικονομικά δυσβάστακτη.

Η χρησιμοποίηση της μεθοδολογίας των ΣΔΙΤ βασίζεται σ’ αυτή την εμπειρία των Συμβάσεων Παραχώρησης (ιδιωτικοποίησης των τεχνικών υποδομών), ωστόσο σε μικρότερη κλίμακα, εφόσον οι σχετικές επενδύσεις για την αξιοποίηση τμημάτων της κρατικής περιουσίας τοποθετούνται σε χαμηλότερα επίπεδα. Εντούτοις η ίδια η ευρωπαϊκή εμπειρία που έχει αναδειχθεί, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της Πορτογαλίας, καταδεικνύει ότι αυτή η επενδυτική παρέμβαση του ιδιωτικού κεφαλαίου στην δημόσια περιουσία είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα : Τα έργα που επιχειρήθηκε να πραγματοποιηθούν δεν κατόρθωσαν να καλύψουν τα έξοδά τους, με αποτέλεσμα το δημόσιο να καταβάλει τελικά στους επιχειρηματίες υπέρογκα ετήσια «ενοίκια». Σε καμία περίπτωση δεν προέκυψαν έσοδα τέτοια από αυτές τις εκμεταλλεύσεις που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για κοινωνικούς σκοπούς (λ.χ. στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος), λειτουργώντας προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.

Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι και με την μεγάλη στενότητα του τραπεζικού συστήματος για την χρηματοδότηση τέτοιου είδους δραστηριοτήτων ΣΔΙΤ σε μορφές έγγειας περιουσίας του δημοσίου, η οποιαδήποτε παρέμβαση του ιδιωτικού κεφαλαίου (κατασκευαστικού, real estate κλπ.). θα μπορεί να εξασφαλίσει μόνον μια οριακή αποδοτικότητα και κερδοφορία του ιδίου (αποσβέσεις, λειτουργικά έξοδα κ.ά.), που δεν αφήνουν σοβαρά περιθώρια για την είσπραξη ωφελειών για λογαριασμό του δημοσίου. Αλλά κι’ αν ακόμη αυτό επιτευχθεί, δεν πρόκειται παρά για πενιχρά αποτελέσματα, που κατά κανέναν τρόπο δεν μπορούν να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» της κοινωνικής ασφάλισης ή άλλων κοινωνικών προγραμμάτων. Άλλωστε δεν μπορεί κανείς να περιμένει ουσιαστικά την κάλυψη του ετήσιου ελλείμματος του ασφαλιστικού συστήματος (20 δισεκατ. ευρώ απώλειες από την μαζική ανεργία και την αδήλωτη εργασία) από τέτοιου είδους συμμετοχές : Αυτές δεν μπορούν να καλυφθούν παρά με την ανάκαμψη της απασχόλησης των ανέργων και την σχετική εισροή πόρων στα ασφαλιστικά ταμεία και τον κρατικό προϋπολογισμό.

Εκείνο που μπορεί να προβληθεί και να επιχειρηθεί να υλοποιηθεί και που έχει μέγιστη κοινωνική σημασία και μια ορισμένη αποτελεσματικότητα, είναι η κοινωνική παραγωγική αξιοποίηση τμημάτων της περιουσίας του ελληνικού κράτους. Μ’ άλλες λέξεις ο σχηματισμός δημοκρατικών παραγωγικών συνεταιρισμών που απαρτίζονται από το πολυπληθές άνεργο εργατικό δυναμικό (επιστημονικό, τεχνικό κλπ.) σε όλες τις περιφέρειες της χώρας προκειμένου να προχωρήσουν στη λειτουργία και εκμετάλλευση τέτοιου είδους δραστηριοτήτων (λ.χ. τουριστικών εκμεταλλεύσεων, αγροτικών καλλιεργειών κ.ά.). Ένα παράδειγμα μεταξύ πολλών άλλων θα μπορούσε να είναι αυτού του είδους η κοινωνική εκμετάλλευση ολόκληρου του δικτύου της περιουσίας του ΕΟΤ, μέσα από την αναβάθμιση και λειτουργία τους, με σχετικά προσιτό κόστος, τη στιγμή που εδώ και χρόνια ερημώνουν.

Το όφελος θα ήταν από τη μια πλευρά η σχετική συμβολή στην άνοδο του ΑΕΠ μέσα από την ανάπτυξη αυτών των υπηρεσιών, και από την άλλη πλευρά η εξασφάλιση της απασχόλησης ενός μέρους των ανέργων.Σ’ αυτή την περίπτωση οι εκμεταλλεύσεις της δημόσιας περιουσίας περιέρχονται σε μια μορφή συλλογικής ιδιοκτησίας (δημοσίου – συνεταιρισμένων παραγωγών – τοπικής αυτοδιοίκησης), σε κάθε περίπτωση κοινωνικού χαρακτήρα, με δεδομένη προφανώς την αναγκαιότητα δημόσιας τραπεζικής τους χρηματοδότησης για τον εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων ή τη δημιουργία νέων, για κεφάλαια κίνησης κλπ

πηγή

26 Μαρ 2015

Μπροσούρα του ΠΑΜΕ για τη λειτουργία και δράση των σωματείων με βάση τις θέσεις για την ανασύνταξη του κινήματος - 902.gr


Μπροσούρα του ΠΑΜΕ για τη λειτουργία και δράση των σωματείων με βάση τις θέσεις για την ανασύνταξη του κινήματος - 902.gr

.......Ο συνδικαλιστικός τύπος είναι μια από τις κύριες μορφές επικοινωνίας του σωματείου με τους εργαζόμενους του κλάδου. Το τελευταίο διάστημα με την αύξηση των ταχυδρομικών τελών, πολλά σωματεία αδυνατούν να βγάλουν και να στείλουν την εφημερίδα του σωματείου στα μέλη τους. Να μην αφεθεί στην τύχη ή να παραιτηθούμε από τέτοιες προσπάθειες επαφής με τα μέλη και τους εργαζόμενους του κλάδου. Τι μέτρα πρέπει να παρθούν: • Χρέωση σε νέους ανθρώπους να γράφουν άρθρα σε εφημερίδες που κυκλοφορούν. • Να υπάρχει ενημέρωση γύρω από τις εξελίξεις στον κλάδο, να είναι πραγματική εφημερίδα του σωματείου. Να ενημερώνει, να προπαγανδίζει, να είναι επίκαιρη. • Ανάπτυξη πρωτοβουλιών στο χώρο του διαδικτύου. Στο χώρο του διαδυκτίου, είμαστε πολύ πίσω. Ενώ υπάρχουν αυξημένες δυνατότητες παρέμβασης και ενημέρωσης, υπάρχει καθυστέρηση ή υποτίμηση στη συγκεκριμένη μορφή. Να πάρουμε υπόψη μας, ότι πολύ μεγάλο κομμάτι νεολαίας έχει πρόσβαση στο internet, ψάχνει και ψάχνεται. Σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να υποκαταστήσει την προσωπική-άμεση επαφή αλλά δεν παύει ν’ αποτελεί ένα ισχυρό μέσο ενημέρωσης σε ζωντανό χρόνο......


.......Η τέχνη και ο πολιτισμός είναι εφόδια. Είναι τρόπος σκέψης, είναι στάση ζωής. Το δικαίωμα στην πολιτιστική δημιουργία σπάζοντας το δεσμό πολιτισμός=κέρδος που μας κατακλύζει στις μέρες μας, αλλά κυρίως η ανάδειξη μέσω δραστηριοτήτων της ερασιτεχνικής δημιουργίας μέσα στα συνδικάτα αποτελούν άξονες συσπείρωσης. Λαθεμένα συνήθως εκτιμάμε πως τέτοιες πλευρές δε συγκινούν την εργατική οικογένεια, τη νεολαία......


......[για τους άνεργους]. Ο προσανατολισμός με κέντρο-βάρος τη γειτονιά, δε σημαίνει ότι τα σωματεία θα παραιτηθούν από την επαφή και την οργάνωση των ανέργων. Οι κλάδοι θα τροφοδοτούν τη γειτονιά και αντίστροφα. Κάθε σωματείο έχει καθήκον να παρακολουθεί τις εξελίξεις στο χώρο ευθύνης, να έχει επαφή με το μητρώο του. Δεν απαλλάσσεται από την ευθύνη να οργανώνει συνολικά τη δουλειά στον κλάδο, να παίρνει υπόψη του, το άνοιγμα και το κλείσιμο επιχειρήσεων, τις εργασιακές σχέσεις, την ανεργία στον κλάδο. Χρειάζεται: • Να υπάρχει χρεωμένο μέλος της Διοίκησης για τους άνεργους του κλάδου. • Να υπάρχει σταθερή παρακολούθηση στο μητρώο, στον κλάδο • Να αξιοποιείται ως αναντικατάστατος τρόπος δουλειάς, οι συσκέψεις με άνεργους....

......Τα σωματεία πρέπει να έχουν χαρτογραφημένη και συνεχώς επικαιροποιημένη εικόνα για την κατάσταση των μελών τους. Έτσι θεμελιώνονται οι δεσμοί με τους εργαζόμενους. Να γνωρίζει το σωματείο πόσοι είναι άνεργοι, τι προβλήματα αντιμετωπίζουν, πόσα παιδιά έχουν, αν πάνε σχολείο, αν έχουν ρεύμα κ.ο.κ.......

.......Ο βαθμός συνειδητοποίησης σε ένα κλαδικό σωματείο αποτελεί βήμα σε σχέση με την οργάνωση σε ένα επιχειρησιακό σωματείο. Η ίδρυση μιας σειράς κλαδικών σωματείων και η μαζικοποίηση τους, αμβλύνει το συντεχνιασμό, είναι άλμα στη συνείδηση ενός εργάτη στη βάση της ενότητας στον κλάδο, την κοινή δράση απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία του κλάδου......

......Τα σωματεία δεν πρέπει να «κρύβονται» πίσω από τη δράση του ΠΑΜΕ, να τυποποιούν τη δράση τους, να αφυδατώνεται η λειτουργία τους. Το ΠΑΜΕ πρέπει να είναι η συσπείρωση της ζωντανής λειτουργίας των σωματείων. Μέσα από αυτήν την προσπάθεια, καταφέρνει να πραγματοποιεί με επιτυχία συντονισμένους αγώνες, απεργιακές κινητοποιήσεις πανελλαδικής εμβέλειας. Αυτό είναι μεγάλη κατάκτηση για το σύνολο των εργαζομένων και επιβάλλεται να ενισχυθεί παραπέρα, ώστε το ταξικό κίνημα να συγκρουστεί από καλύτερες θέσεις με την αντιλαϊκή πολιτική και τη στρατηγική του κεφαλαίου, αντιπαραθέτοντας τα δικά του αιτήματα, τη δική του αντίληψη για το δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας με γνώμονα τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργατών και των εργατριών, την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Είναι λάθος να δουλεύουμε χωρίς τη γνώμη των σωματείων για μια ενέργεια ή κίνηση του ΠΑΜΕ. Δεν αρκεί μια πλειοψηφία στη Διοίκηση για να είναι ένα σωματείο ενταγμένο στις γραμμές του ΠΑΜΕ. Χρειάζεται ανανέωση της εμπιστοσύνης μέσα από τη συζήτηση και τη διείσδυση της παρέμβασης μας στους εργαζόμενους.

Να μην είναι κανόνας ώστε κεντρικές πρωτοβουλίες των σωματείων να μην έχουν εξουσιοδότηση από γενική συνέλευση, χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων.

Ψήφισμα της Α' Τακτικής Γενικής Συνέλευσης Μαγείρων Εμπορικού Ναυτικού




Σε ψήφισμα της Α' Τακτικής Γενικής Συνέλευσης της Πανελλήνιας Ένωσης Μαγείρων Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΕΜΑΓΕΝ) τη Δευτέρα 23 Μάρτη, αναφέρεται:

«Τα προηγούμενα χρόνια -κι όχι μόνο της οικονομικής κρίσης- το σύνολο των Ναυτεργατών και ιδιαίτερα των ειδικοτήτων των Μαγείρων, Θαλαμηπόλων, Τροφοδοσίας, Λογιστών, δέχτηκαν επίθεση γενικευμένη από την εργοδοσία, που ανοιχτά απαιτούσε, το διαχωρισμό τους σε σχέση με τις ειδικότητες Μηχανοστασίου - Γέφυρας, την πλήρη κατάργηση των δικαιωμάτων τους που προκύπτουν από τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με τελικό στόχο, να μετατραπούν σε χαμηλόμισθους, "ανταγωνιστικούς" "ευέλικτους" κ.λπ.

Η απαίτηση αυτή υιοθετήθηκε από το σύνολο των Εφοπλιστικών Ενώσεων και τέθηκε με επιμονή, είτε ως προϋπόθεση για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων των υπολοίπων είτε ως λύση για τη βιωσιμότητα των εταιρειών των επιβατηγών πλοίων.

Αντλώντας εμπειρία και διδάγματα από την Ποντοπόρο ναυτιλία, ανατρέχοντας στο παρελθόν, διαπιστώνουμε το μέγεθος της κοροϊδίας, που περιέχει το πάντα διαχρονικό επιχείρημα του ανταγωνισμού, που δεν "επιτρέπει" στη μεγαλύτερη ναυτιλία του κόσμου την απασχόληση Ελλήνων με δικαιώματα.

Η διακίνηση πληρωμάτων μεταξύ ατζέντηδων και ναυτιλιακών εταιρειών ανά το κόσμο είναι ο "επίσημος και αποδεκτός τρόπος" για τη μεγάλη μας Ναυτιλία, αποσπώντας εκατομμύρια δολάρια από την ανάγκη και την αγωνία αλλοδαπών (και όχι μόνο) να εργαστούν, επικαλούμενοι τους νόμους της ελεύθερης αγοράς και την ιδιαιτερότητα της ναυτιλίας ως μια δραστηριότητα εκτός εθνικών ορίων. Το "Ευαγγέλιό" τους αναγιγνώσκεται ως εξής: "Δικά μου είναι τα πλοία - παίρνω όποιον θέλω - πληρώνω όσο θέλω - εκλέγω όποιον θέλω για να νομοθετεί όπως θέλω".

Οι κυβερνήσεις διευκόλυναν αυτές τις πρακτικές και όχι μόνο διεύρυναν προκλητικά τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, αλλά θεωρούσαν υποχρέωσή τους κάθε φορά που αναλάμβαναν την εξουσία να αλλάξουν το θεσμικό πλαίσιο εις βάρος των Ναυτεργατών (εγκριτικές πράξεις - άρση του cabotage - N.4150 - υπουργικές αποφάσεις κ.λπ.) συνεπικουρούμενοι από τους γνωστούς "ειδικούς" ΜΜΕ, επιμελητήρια, ΣΕΤΕ, γνωστούς Εμποροαυθεντίες και άλλους, με κοινό τους χαρακτηριστικό την αλλεργία στην πρόταση "εργαζόμενος με δικαιώματα". Και πάντα η λύση που προτείνουν, πλεγμένη στο γαϊτανάκι της λιτότητας, των μειώσεων του μισθού, της ληστείας των συντάξεων κι ας πέφτει η κατανάλωση κι ας κλείνουν τα μαγαζιά κι ας μεγαλώνουν τα ελλείμματα.

Συνάδελφοι, παρά την αλλαγή της κυβέρνησης τα προβλήματα παραμένουν και οξύνονται.

Δεν νομιμοποιούνται στη συνείδησή μας - δεν υπάρχει χρόνος αναμονής.

Αγωνιζόμαστε για να:

Υπογραφούν άμεσα Συλλογικές Συμβάσεις σε όλες τις κατηγορίες πλοίων.

Λύση στο πρόβλημα της απλήρωτης εργασίας στην Ακτοπλοΐα.

Μέτρα για τα θύματα της ανταγωνιστικότητας, τους άνεργους συναδέλφους μας.

Επάνδρωση των πλοίων της Ποντοπόρου Ναυτιλίας με Έλληνες ναυτεργάτες με δικαιώματα.

Κατάργηση των επικίνδυνων για τα πληρώματα και τους επιβάτες υπουργικών αποφάσεων.

Να σταματήσουν οι διώξεις των Ναυτεργατών και των εκπροσώπων τους.

Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και κατάρτιση.

Δεν υπάρχουν πλοία φαντάσματα. Τα κινούσαν και θα τα κινούν πάντα εργαζόμενοι και τους ανήκει το σύνολο του ναυτιλιακού έργου.

Ο εργαζόμενος είναι η κινητήρια δύναμη στη ναυτιλία και στην κοινωνία

πηγή

24 Μαρ 2015

1821




Επισήμως, η επανάσταση του '21 ξεκίνησε στις 25 Μάρτη, ενώ είναι γνωστό ότι στις 21 Μάρτη είχε σηκώσει τη σημαία της επανάστασης ο Π. Καρατζάς στην Πάτρα και στις 23 Μάρτη ο Κολοκοτρώνης απελευθέρωσε την Καλαμάτα, αφού πρώτα από τις 22 Φλεβάρη 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας) είχε περάσει τα σύνορα της Ρωσίας με την οθωμανική αυτοκρατορία, κηρύσσοντας στη Μολδαβία την επανάσταση.
Η επιλογή της 25ης Μάρτη σηματοδοτεί αυτό που το επίσημο κράτος ήθελε να επιβάλει: ότι η «σημαία της Επανάστασης υψώθηκε από το δεσπότη Παλαιών Πατρών Γερμανό». Η επιλογή αυτή έγινε μετά τη νίκη της Επανάστασης, για να επιβάλει στο συμβολισμό και τη συμμετοχή της επίσημης εκκλησίας στην Επανάσταση, παρότι αυτό καθαυτό το γεγονός της «σημαίας στην Αγία Λαύρα από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό» είναι ανύπαρκτο.
Καθώς, όμως, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα, να θυμίσουμε ότι η ηγεσία της επίσημης εκκλησίας και στον ελλαδικό χώρο, όπως και το Φανάρι, ήταν εχθρός της Επανάστασης. Ο συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας» «Ανώνυμος Ελλην», «ξεσκεπάζει και μαστιγώνει αλύπητα τους εχθρούς της Επανάστασης, τους εκμεταλλευτές του λαού, τον κλήρο, τους Φαναριώτες, τους κοτζαμπάσηδες», (από το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη, «Κείμενα από την απομόνωση»). Γνωστοί είναι, επίσης, οι χαρακτηριστικοί διάλογοι του Παπαφλέσσα με τους κοτζαμπάσηδες και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Βοστίτσα (σήμερα Αίγιο), στις 26 Γενάρη 1821, όταν ως πληρεξούσιος του Αλέξανδρου Υψηλάντη τους συνάντησε στο σπίτι τού Αντρέα Λόντου, προκειμένου να τους πείσει να συμμετάσχουν στην Επανάσταση. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός αρνιόταν την Επανάσταση, ρωτώντας: «Πού πολεμοφόδια; Πού όπλα; Πού χρήματα πολυάριθμα; Πού στρατός πεπαιδευμένος; Πού στόλος εφοδιασμένος;». Για να καταλήξει: «... Αλλ' εις την εποχήν ταύτην οποία δείγματα θετικότητας έχομεν, διά να πιστεύσωμεν όσα λέει ο Δικαίος και όσα γράφει ο Υψηλάντης;». Ενώ ο Σωτήρης Χαραλάμπης είπε: «... πιστεύω πως η Ρωσία, όπου έχει την ίδια θρησκεία μ' εμάς, θα συντροφέψει τον Υψηλάντη με στρατεύματα... Μα εμείς εδώ, αφού ξεκάνουμε τους Τούρκους, σε ποιον θα παραδοθούμε; Ποιον θα 'χουμε ανώτερο; Ο ραγιάς, αφού πάρει τα όπλα δε θα μας ακούει πια και δε θα μας σέβεται και θα πέσουμε στα χέρια εκείνου, που δεν μπορεί να κρατήσει το πιρούνι να φάει! (σ.σ. αυτός ήταν ο Νικήτας Φλέσσας, αδελφός του Παπαφλέσσα). Κάλλιο οι Τούρκοι κι ο ραγιάς υπόδουλος, παρά λεύτερο έθνος με το λαό να 'χει δικαιώματα»! Αυτό ήταν το πραγματικό τους πρόβλημα. Ο επαναστατημένος λαός, με τα όπλα, θα αφαιρούσε τα προνόμια των κοτζαμπάσηδων, θα αποκτούσε ο ίδιος δικαιώματα.

Αλλά ο Παπαφλέσσας τούς δίνει

22 Μαρ 2015

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΌ ΣΧΈΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΌΦΕΥΚΤΗ ΡΉΞΗ




Κατάρρευση τραπεζών και στάση πληρωμών: ο διπλός εκβιασμός και η απάντηση

Για έναν στοιχειωδώς προσεκτικό παρατηρητή είναι φανερό ότι τα βασικά όπλα εκβιασμού εκ μέρους των δανειστών είναι οι τράπεζες (απειλή κατάρρευσης όταν ο Ντράγκι κλείσει τη στρόφιγγα της παροχής ρευστότητας) και τα τοκοχρεολύσια (στάση πληρωμών του Δημοσίου προς τους δανειστές λόγω διακοπής της χρηματοδότησης… από τους δανειστές).

Στάση
Υπάρχουν απαντήσεις σε αυτές τις δύο βασικές απειλές, σε αυτά τα δύο θεμελιώδη όπλα εκβιασμού; Ασφαλώς και υπάρχουν! Για το ζήτημα της στάσης πληρωμών στα τοκοχρεολύσια του δημόσιου χρέους, η απάντηση είναι ακριβώς η στάση πληρωμών! Το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Που μάλιστα έχει ισχυρά στοιχεία νομιμοποίησης ακόμη και με αστικούς όρους, αφού είναι οι δανειστές που προκαλούν συνειδητά τη χρηματοδοτική ασφυξία. Έχοντας έστω και μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, ο προϋπολογισμός μπορεί να καλύψει μισθούς και συντάξεις χωρίς τα δανεικά της τρόικας, οπότε από μια στάση πληρωμών του ελληνικού Δημοσίου το πρόβλημα θα είναι κατ’ αρχάς όλο της άλλης πλευράς. Ύστερα από το ελληνικό «κανόνι», και μάλιστα εντός ευρώ, οι καπιταλιστικές αγορές θα αρχίσουν να τιμολογούν αλλιώς το αξιόχρεο της Ιταλίας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, του Βελγίου, της ίδιας της Γαλλίας… Η ελληνική κυβέρνηση δεν χρειάζεται καν να διαγράψει μονομερώς το χρέος: αρκεί η στάση πληρωμών στα τοκοχρεολύσια και η διατύπωση επίσημου αιτήματος για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους –η διαβρωτική για την Ευρωζώνη δύναμη από μια τέτοια στάση θα είναι τεράστια.
Ναι, αλλά τότε ο Ντράγκι θα κλείσει τη στρόφιγγα της ρευστότητας και οι τράπεζες θα καταρρεύσουν, έρχεται ο αντίλογος. Αυτή είναι λοιπόν η πραγματική απειλή. Υπάρχει απάντηση σε αυτήν; Υπάρχει.
Όλο το πρόβλημα με τις τράπεζες είναι οι καταθέσεις. Οι καταθέσεις έχουν μια διπλή και αντιφατική υπόσταση: με αυτές οι τράπεζες χρηματοδοτούν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν διαρκή απαίτηση των καταθετών από τις τράπεζες. Σε μια ρήξη λοιπόν με τους δανειστές (στάση πληρωμών), οι τράπεζες θα βρεθούν σε διπλή πίεση: οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά από τη μια δεν θα εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους ως δανειζόμενοι, ενώ από την άλλη θα ζητούν να κάνουν ανάληψη των καταθέσεών τους ή θα τις μεταφέρουν στο εξωτερικό σε μαζική κλίμακα. Μοιάζει αδύνατο να ξεφύγει κανείς από αυτή την παγίδα, εκτός αν εφραρμόσουμε ταξικά κριτήρια. Αν καταλάβουμε δηλαδή ότι τόσο τα δάνεια όσο και οι καταθέσεις διαφορίζονται ταξικά. Τα δάνεια προκειμένου για τα νοικοκυριά αφορούν είτε υψηλά εισοδηματικά στρώματα (τους «πλούσιους») είτε τον κόσμο της εργασίας, ενώ προκειμένου για τις επιχειρήσεις αφορούν είτε μεγάλες-κερδοφόρες επιχειρήσεις είτε κατεστραμμένους μικρομαγαζάτορες. Οι δε καταθέσεις είναι προϊόν είτε μισθού (καταθέσεις εργαζομένων) είτε κερδών. Φυσικά πρόκειται για μια εικόνα «σε τελική ανάλυση», που πρέπει να εκλεπτυνθεί με επιμέρους προσδιορισμούς και υποκατηγορίες, αλλά μας δίνει ένα βασικό μπούσουλα.

Μέτρα
Όταν λοιπόν οι τράπεζες βρεθούν στη διπλή μέγγενη, μπορούν και πρέπει να ληφθούν μέτρα έκτακτης ανάγκης που θα έχουν διπλό στόχο: από τη μια να σώσουν τις καταθέσεις που αποτελούν προϊόν του μισθού της εργασίας ή εισόδημα αυτοαπασχολούμενων ελεύθερων επαγγελματιών και μικροαστών, από την άλλη να επιβάλουν την αποπληρωμή των δανείων τους σε επιχειρήσεις (ιδιαίτερα τις μεγάλες και κερδοφόρες) και υψηλά εισοδηματικά στρώματα. Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, πρέπει να ληφθούν μέτρα «έκτακτης ανάγκης»:
• Άμεση απαγόρευση εξόδου κεφαλαίων από τη χώρα: Ένας θηριώδης φορολογικός συντελεστής για τα κεφάλαια που φεύγουν, είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος ώστε οι καταθέσεις-προϊόν κερδών να μη διαφύγουν από τη χώρα.
• Επιβολή πλαφόν στις αναλήψεις καταθέσεων: Ένα μέτρο που προφανώς δεν θα πλήξει τους μικροκαταθέτες και τους μισθοσυντήρητους.
• Αναγκαστική δέσμευση τμήματος των υψηλών καταθέσεων: Κατά προτίμηση με άμεση βαριά φορολόγηση, αλλά έστω με ανταλλαγή μεγάλου μέρους τους με πενταετή ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου. Θα πρόκειται για έκτακτη εισφορά επί των συσσωρευμένων κερδών.
• Μέτρα για να πληρώσουν οι ιδιώτες μέτοχοι και οι ομολογιούχοι: Συγκέντρωση του σάπιου ενεργητικού των τραπεζών σε «κακή» τράπεζα (bad bank) και μετατροπή του μετοχολογίου των ιδιωτών μεγαλομετόχων σε κοινές μετοχές της «κακής» τράπεζας. Η αντίθετη ακριβώς πρακτική από αυτήν που ακολούθησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες φόρτωσαν το σάπιο ενεργητικό στο Δημόσιο και πούλησαν έναντι πινακίου φακής τις υγιείς τράπεζες στον Σάλλα και στους ομοίους του.
• Σεισάχθεια: Διαδικασία εκκαθάρισης-ρύθμισης των «κόκκινων δανείων», πάλι με ταξικό κριτήριο, ανάλογα αν είναι δάνεια προς επιχειρήσεις (ιδιαίτερα μεγάλες και κερδοφόρες), προς νοικοκυριά με υψηλά εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία ή προς εργαζομένους, μισθοσυντήρητους, συνταξιούχους ή ανέργους.
Όλα αυτά μπορούν να γίνουν με το «γράμμα του νόμου», αν κηρυχτούν οι ελληνικές τράπεζες σε διαδικασία bail-in, δηλαδή εκκαθάρισης. Εξάλλου, έχουν γίνει στην Κύπρο το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο, στη Σουηδία της δεκαετίας του ’90 το τρίτο, είναι σε συζήτηση το τέταρτο, ενώ τα 4 πρώτα, ως δυνατότητες και όχι με τον τρόπο που τα προτείνουμε εδώ, προβλέπονται από τη διαδικασία του bail-in στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας.
Είναι όμως προφανές ότι τίποτε από αυτά δεν μπορεί να γίνει αν η κυβέρνηση δεν αποκτήσει άμεσα τον έλεγχο των τραπεζών, του ΤΧΣ και της ΤτΕ, που σημαίνει να τοποθετήσει εδώ και τώρα τις δικές της διοικήσεις, όχι διαλέγοντας από το ψηλό ράφι των ανακυκλούμενων «στελεχών της αγοράς» αλλά από στελέχη αφοσιωμένα σε μια πολιτική ταξικής μονομέρειας!

Το ζήτημα του νομίσματος: η μάχη με τους «έξω» και η μάχη με τους «μέσα»

Στις σχεδόν 50 μέρες ύστερα από τις εκλογές, έγινε ένα άλμα στη συνείδηση των ανθρώπων: κατάλαβαν ότι κατάργηση των μνημονίων και ανατροπή της λιτότητας χωρίς ρήξη και σύγκρουση με την Ευρωζώνη δεν είναι εφικτή. Είναι καιρός και η Αριστερά να καταλάβει αυτή τη σχέση: είναι η εφαρμογή μιας ταξικής πολιτικής που κάνει αναπόφευκτη τη ρήξη με την Ευρωζώνη, και είναι μέσα από μια τέτοια διαδρομή που αυτή η ρήξη πρέπει να ενδιαφέρει την Αριστερά. Διότι κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρξει ρήξη με την Ευρωζώνη από μια σκοπιά «εθνική» και όχι ταξική, όπως θα δούμε παρακάτω.

Οι «μέσα» και οι «έξω»

Δεν είναι όμως μόνο αυτό: η ρήξη με τους «έξω» (με την Ευρωζώνη), αν πρόκειται να γίνει με στόχο να καταργήσουμε τα μνημόνια και να ανοίξουμε το δρόμο για την ανατροπή της λιτότητας, προϋποθέτει και συνεπάγεται ταυτόχρονα ρήξη και με τους «μέσα», δηλαδή με την ελληνική αστική τάξη. Πότε η ελληνική κυβέρνηση

27 Φεβ 2015

Ποιός, πώς, πού και πόσο!



Στις 16/2/2015 το συνδικάτο και πολλα σωματεία στα ξενοδοχεία και τον επισιτισμό στην Αττική, μαζί με αντιπροσώπους από συνδικάτα και εργατικά κέντρα από τη νησιωτική Ελλάδα, έκαναν παρέμβαση στο υπουργείο εργασίας και στο νεοφερμένο υπουργό κ. Σκουρλέτη, ζητώντας την συνέχιση του επιδόματος ανεργίας για τους εποχικούς εργαζόμενους στον τουρισμο, τονίζοντας την ανάγκη για άμεση κατάθεση τροποποίησης του νόμου, αφού οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους έχουν συνέχιση του επιδόματος ανεργίας για τους εποχικούς εργαζόμενους στον τουρισμο, τονίζοντας την ανάγκη για άμεση κατάθεση τροποποίησης του νόμου, αφού οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους έχουν εξαθλιωθεί, απλήρωτοι άλλοι λίγο άλλοι πολύ για τους μισθούς και τα επιδόματα του 2014.
Ο υπουργός, ο οποίος σημειωτέον ήταν πολύ φιλικός, πράγμα που δε μας είχαν συνηθίσει οι προκατοχοί του, άκουσε προσεχτικα τα αιτηματα μας, συζήτησε για πολύ ώρα μαζί μας παρουσία των συμβούλων του και μας υποσχέθηκε να μας απαντήσει έως το τέλος του μηνα, (βλέπε και τη σχετική ανακοίνωση του συνδικάτου). Μου εκανε εντύπωση και με αφορμή αυτό να αναπτύξω το προβληματισμό μου, μια παραδοχή του υπουργού την οποία εμείς βέβαια γνωρίζουμε αλλά κατά κάποιο τρόπο την παραγκωνίζουμε, αρχίζοντας κι όλας την τοποθέτηση του με αυτή, ότι ο κλάδος μας από τη μία έχει εργοδοτική οργάνωση τον υπερσυντηρητικό ΣΕΤΕ και από την άλλη οι εργασιακές σχέσεις που τον διέπουν εκτός από τους νόμους του κράτους, τις διαμορφώνουν και διακρατικές συμφωνίες!
Ας θυμηθούμε λοιπόν στα γρήγορα ποιός είναι ο ΣΕΤΕ και ποιές οι διακρατικές συμφωνίες.
Καταρχην

25 Φεβ 2015

ΤΟ ΜΝΗΜΌΝΙΟ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ.




Κ.Μαραγκός για το Avantgarde

Μπορεί ο πρωθυπουργός και τα μεγαλοστελέχη της κυβέρνησης να παρουσιάζουν τη συμφωνία στο Eurogroup σαν μια μεγάλη επιτυχία που ακυρώνει στην πράξη τη λιτότητα και ανοίγει το δρόμο σε μια συνολικότερη διαπραγμάτευση, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για την πλήρη αποδοχή των όρων που έβαζαν εξαρχής οι δανειστές της ιεράς συμμαχίας και από δίπλα οι έλληνες καπιταλιστές που με τα απανωτά μνημόνια έχουν επιβάλει συνθήκες δουλοπαροικίας και άγριας εκμετάλλευσης στις υποτελείς τάξεις. Το επιχείρημα ότι έτσι «κερδίζουμε χρόνο» δεν προδίδει τίποτα περισσότερο πέρα από τα γνωστά που μέχρι τώρα μας έχει συνηθίσει ο Σύριζα και η υπάρχουσα αριστερά. Όταν φτάνει η ώρα της σύγκρουσης, ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχουν οι όροι και ας την αναβάλουμε μέχρι να διαμορφωθεί ένας καλύτερος συσχετισμός. Το είδαμε στις τεράστιες συγκεντρώσεις της περιόδου 2012-2012 που ποτέ δεν μας έφταναν οι 200000 στο δρόμο αλλά ψάχναμε το 1 εκατομμύριο. Το είδαμε στην απεργία των καθηγητών που οι συνδικαλιστές του Σύριζα με τις πλάτες του ΚΚΕ και των παρεμβάσεων την κρέμασαν πάλι γιατί δεν υπήρχε ο κατάλληλος συσχετισμός. Είδαμε ότι αυτός ο δήθεν ευνοϊκότερος συσχετισμός ποτέ δεν ερχόταν γιατί πολύ απλά είχε χαθεί την ώρα που τον είχαμε. Η κυβέρνηση απέκτησε μια τεράστια υποστήριξη όταν έδειχνε ότι πάει προς τη ρήξη. Τώρα η ευκαιρία αυτή χάθηκε. Και σίγουρα το καλοκαίρι με τα 7 δις σε ομόλογα που λήγουν δεν θα υπάρχει κανένας «συσχετισμός» και πολύ περισσότερο με τον κόσμο να έχει ξενερώσει εντελώς με τις πιρουέτες και το συμβιβαστικό πνεύμα της κυβέρνησης.

Το σκηνικό γίνεται εντελώς γελοίο αν δίπλα στα καραγκιοζιλίκια του Μαξίμου προσέξει κανείς τους πανηγυρισμούς της ντόπιας και διεθνούς αστικής αντεπανάστασης που ορθά κοφτά εξηγούν χωρίς πολλά λόγια ότι «εφ ‘όσον το πρόγραμμα δεν ολοκληρωθεί με επιτυχία, δεν θα υπάρχει χρηματοδότηση» [1]. Είναι προφανές ότι όσοι δεν βαριούνται να διαβάσουν το ανακοινωθέν του Eurogroup [2] το οποίο είναι μισή σελίδα Α4 και δεν αρκούνται στις μεταφράσεις των ορφανών του Μπερλίγκουερ του Κύρκου και του Φλωράκη, μπορούν να αντιληφθούν χωρίς καμία μα καμία αμφιβολία περί τίνος πρόκειται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και 3 χρόνια προσπαθούσε με το πλέον αυτιστικό τρόπο να αποδείξει ότι άλλο πράγμα το μνημόνιο και άλλο οι δανειακές συμβάσεις. Πράγματι πρόκειται για δύο διαφορετικά κείμενα. Τα μνημόνια είναι τα συγκεκριμένα μέτρα (μειώσεις μισθών, συντάξεων, νέο εργασιακό, ασφαλιστικό κοκ), ενώ οι δανειακές συμβάσεις αφορούν το ύψος της δανειοδότησης, τους όρους εκταμίευσης και αποπληρωμής, καθώς επίσης και τις κυρώσεις σε περίπτωση που παραβιάσουν οι όροι αυτοί. Κάθε μνημόνιο που πέρναγε από τη Βουλή και τις περισσότερες με ΠΝΠ συνοδευόταν ύστερα από 2-3 μέρες με έναν νόμο που αφορούσε τους όρους της δανειακής σύμβασης. ‘Όποιος δεν είναι εγκάθετος, παπαγαλάκι ή ανόητος μπορεί να καταλάβει ότι το εκάστοτε (αρχικό και έκτοτε επικαιροποιημένο) μνημόνιο είναι βασική προϋπόθεση για την ύπαρξη της δανειακής σύμβασης. Είναι όρος, προαπαιτούμενο για την εκταμίευση των δόσεων, ύστερα φυσικά από την αξιολόγηση των εντεταλμένων των δανειστών, άσχετα αν αυτοί λέγονται τρόικα, θεσμοί, εταίροι, κοκ. Για οποιονδήποτε πονηρίδη που αμφιβάλει περί αυτού ή αδυνατεί λόγω υπερβολικής προσήλωσης στους θεσμούς και την αστική νομιμότητα να κατανοήσει, μπορεί να διαβάσει τους όρους των δανειακών συμβάσεων στους οποίους θα βρει όχι μια αλλά πολλές φορές τον όρο αυτό. Ότι προϋπόθεση εκτέλεσης της δανειακής σύμβασης είναι η εκπλήρωση των όρων του Μνημονίου. Μπορεί κανείς να πιστεύει ότι αν το διαπραγματευτεί να αλλάξει αυτούς τους όρους, αλλά να αρνείται την ύπαρξή τους, είναι από ανόητο μέχρι εκ του πονηρού.

Μνημόνιο προϋπόθεση της Δανειακής Σύμβασης

Αν και επ’ αυτού έχουν ήδη ειπωθεί πολλά υπενθυμίζουμε ότι

8 Φεβ 2015

ελληνικό χρέος: Το 92% των δανείων από το 2010 έχει επιστραφεί στους πιστωτές!

«Τα προγράμματα λιτότητας έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων».

Πλήρη απομυθοποίηση της περιλάλητης «γενναιοδωρίας» των πιστωτών μας, οι οποίοι τη στιγμή που η Ελλάδα κινδύνευε έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και την έσωσαν, όπως ισχυρίζεται η επίσημη αφήγηση, αποτελεί έκθεση βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Με βάση την ίδια αφήγηση, που κυριαρχεί στις στήλες όχι μόνο του λαϊκίστικου γερμανικού Τύπου (βλ. Bild), αλλά και σε σημαντικό μέρος του ελληνικού, το κίνητρο των δανειστών μας δεν ήταν άλλο από την ανιδιοτελή αλληλεγγύη. Κι έτσι κι εμείς οφείλουμε τώρα, αφού εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, να φανούμε τυπικοί με τις υποχρεώσεις μας και να επιστρέφουμε τα χρήματα που όλοι μαζί υποτίθεται πως δανειστήκαμε…

Τίποτε απ” όλα αυτά δεν αντιστοιχεί στην αλήθεια, αναφέρεται σε μια καλά τεκμηριωμένη έκθεση που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, με τίτλο «Έξι κρίσιμα σημεία για το ελληνικό χρέος και τις επερχόμενες εκλογές», η βρετανική οργάνωση Jubilee Debt Campaign. Να τονίσουμε ότι από το 2010 ακόμη η συγκεκριμένη οργάνωση είχε προειδοποιήσει για τη μεροληψία και την κρυφή ατζέντα των προγραμμάτων δανειοδότησης στην Ελλάδα. «Επαναλαμβάνονταν λάθη που είχαν γίνει στις αναπτυσσόμενες χώρες τις δεκαετίες του 1980 και του 1990», σημειώνεται χαρακτηριστικά. Με βάση την παρούσα έκθεση, εν συντομία, το 92% των χρημάτων που δανειστήκαμε από την τρόικα από το 2010 μέχρι σήμερα έχει επιστρέφει στους πιστωτές!
Το συνολικό ποσό που έχει εισρεύσει τυπικά στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από τον Μάιο του 2010 -όταν ο Γιώργος Παπανδρέου με την παρέα του υπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο του ξεπουλήματος- μέχρι το τέλος του 2014 ήταν 252 δις ευρώ, σε ένα σύνολο χρέους που στα τέλη του 2014 έφτανε τα 317 δις ευρώ. Από αυτά τα 252 δις ευρώ που χρεώθηκαν στα βιβλία του ελληνικού Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), 149,2 δις ευρώ -δηλαδή η μερίδα του λέοντος- κατευθύνθηκαν στην αποπληρωμή παλιότερων χρεών.
Επίσης, 48,2 δις ευρώ διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012, και 34,5 δις ευρώ ήταν τα διάφορα «γλυκαντικά» που δόθηκαν στους ιδιώτες κατόχους ομολόγων για να συμμετάσχουν στην αναδιάρθρωση. Άθροισμα όλων αυτών, 231,9 δις ευρώ ή το 92% των χρημάτων που δανείστηκε η Ελλάδα για να σωθεί, υποτίθεται. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη, ωστόσο, είναι ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και η βαθύτερη υποδούλωσή της στους δανειστές, μέσω της κρατικοποίησης του δημόσιου χρέους!


Αυτό ωστόσο, που από την δεύτερη κιόλας σελίδα της επισημαίνει η έκθεση ήταν πως η μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί από το 2010 κιόλας. Ο κίνδυνος που ελλόχευε είχε περιγράφει πολύ καθαρά και σήμερα είναι αποτυπωμένος σε επίσημα πρακτικά. Ουδείς, επομένως, δικαιούται να επικαλείται το τεκμήριο της άγνοιας!

Η έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα στη συζήτηση που διεξήχθη στη διοίκηση του ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 και είδε το φως της δημοσιότητας το 2013 από τις στήλες της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal. Τονίζεται, για παράδειγμα, η τοποθέτηση της Βραζιλίας για τον δανεισμό της Ελλάδας στη σχετική συζήτηση, όπου, τον Μάιο του 2010, ο εκπρόσωπος της λατινοαμερικανικής χώρας ανέφερε ότι τα δάνεια του Ταμείου «μπορούν να ιδωθούν όχι ως διάσωση της Ελλάδας, η οποία θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών κατόχων χρέους στην Ελλάδα, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων». Στην ίδια συνεδρίαση του ΔΝΤ, τον Μάιο του 2010, η Αργεντινή είχε υποστηρίξει ότι «θα έπρεπε να είναι στο τραπέζι μια αναδιάρθρωση χρέους». Το ίδιο είχε πει και ο εκπρόσωπος του Ιράν.
Κριτική άσκησαν εκπρόσωποι πολλών χωρών (Αίγυπτος, Κίνα κ.ά.) απέναντι επίσης στις υπεραισιόδοξες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με την Ινδία να προειδοποιεί ότι οι περικοπές θα πυροδοτήσουν ένα σπιράλ ανεργίας, μειωμένων εσόδων και αύξησης του χρέους, που θα έκανε αναπότρεπτη μια μελλοντική αναδιάρθρωσή του. Όπως ακριβώς συνέβη…

Το συμπέρασμα που εξάγει η βρετανική οργάνωση είναι πέρα για πέρα εύστοχο: «Η διάσωση και τα προγράμματα λιτότητας δεν πραγματοποιήθηκαν επειδή πίστευαν ότι θα βοηθούσαν τον ελληνικό λαό ή θα μείωναν το βάρος του χρέους. Έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες και για να προστατευτούν τα κέρδη των κερδοσκόπων»…

Υπηρέτες των αρπακτικών!

Ιδιαίτερη αναφορά κάνει η έκθεση του Jubilee Debt Campaign στην προθυμία με την οποία η ελληνική κυβέρνηση -αντίθετα με ό,τι έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής- δέχτηκε να αποπληρώσει τους κερδοσκόπους που αρνήθηκαν να δεχτούν το «κούρεμα», τα περίφημα «αρπακτικά κεφάλαια». «Στο τέλος, ενώ μια μεγάλη πλειοψηφία ιδιωτών δανειστών συμφώνησε με τη μείωση του χρέους, διάφορα αρπακτικά κεφάλαια αρνήθηκαν να το κάνουν. Αυτοί οι κερδοσκόποι αγόρασαν φθηνά ελληνικά ομόλογα που είχαν εκδοθεί υπό το βρετανικό δίκαιο και συνεχίζουν να ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο. Το συνολικό ποσό του χρέους των «αρπακτικών κεφαλαίων» που αρνήθηκε τη συμφωνηθείσα αναδιάρθρωση ήταν 6,5 δις ευρώ. Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε νόμο για να επιβάλει τη συμφωνηθείσα μείωση χρέους σε όλα τα ομόλογα υπό τον ελληνικό νόμο, αλλά η βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε να κάνει το ίδιο. Τα αρπακτικά κεφάλαια έχουν συνεχίσει να πληρώνονται, πραγματοποιώντας ένα τεράστιο κέρδος επί του ποσού που αγόρασαν το χρέος. Αυτό, στην πραγματικότητα, ήταν ένα κέρδος που δόθηκε στα αρπακτικά κεφάλαια από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, που άφησαν το χρέος για τον ελληνικό λαό».



Τέλος, η έκθεση κάνει συγκεκριμένη αναφορά στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών που ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2014 (με 124 ψήφους υπέρ και 11 κατά), με την οποία ζητείται η θεσμοθέτηση ενός νέου νομικού πλαισίου για τις αναδιαρθρώσεις δημόσιων χρεών, με τις σχετικές διαπραγματεύσεις να ξεκινούν τον Φεβρουάριο. ΕΕ και Ελλάδα απείχαν από την ψηφοφορία, κρίνοντας προφανώς ότι δεν τους… αφορούν τέτοια θέματα, ενώ Αγγλία και Γερμανία ψήφισαν κατά, επιλέγοντας τη διαιώνιση του σημερινού ληστρικού καθεστώτος, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αρπακτικών και του Δ” Ράιχ.

Παρότι αυτή είναι η δεύτερη έκθεση από το εξωτερικό (μετά τη μελέτη της Attac τον Αύγουστο του 2013) η οποία αναλύει πού τελικά αξιοποιήθηκαν τα χρήματα των πιστωτών, αρμόδιες υπηρεσίες από την Ελλάδα -από το υπουργείο Οικονομικών μέχρι τη Στατιστική Υπηρεσία- ουδέποτε… καταδέχτηκαν να ενημερώσουν τον λαό για το ποιοι ωφελήθηκαν από τις δόσεις των δανείων.
Καθόλου τυχαία, μπορεί να πει κανείς, μια και έτσι συντηρούνταν ο μύθος της «διάσωσης της Ελλάδας» και αποκρύβονταν οι μεγάλοι κερδισμένοι των δανείων: οι ίδιοι οι δανειστές και οι τράπεζες. Συμπέρασμα που μπορεί να αποτελέσει και το πιο ισχυρό χαρτί από τη μεριά της νέας ελληνικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει με τους πιστωτές, για να διεκδικήσει τη διαγραφή του χρέους.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

30 Ιαν 2015

Fast track επενδύσεις «ανακτορικού» τύπου στο Κάβο Σίδερο



Η φαραωνικού τύπου επένδυση στο Κάβο Σίδερο συνεχίζει να δημιουργεί αντιδράσεις. Με ψήφισμα καταγγελία αλλά και κάλεσμα για διαμαρτυρία ο Σύλλογος Φοιτητών Φιλοσοφικών του Πανεπιστημίου Κρήτης εκφράζει την ενταντίωσή του στην  έναρξη εργασιών της τερατώδους “τουριστικής” επένδυσης στη χερσόνησο του Κάβο Σίδερο στη ΒΑ Κρήτη. Το ψήφισμα έχει ήδη γίνει δεκτό από τον Σύλλογο Εκτάκτων Αρχαιολόγων ενώ όπως τονίζεται στο ψήφισμα όταν ανακοινωθεί η μέρα έναρξης των εργασιών “θα είμαστε εκεί για να τις σταματήσουμε, μαζί με όλο τον κόσμο από συλλόγους, σωματεία και κατοίκους χωριών που εναντιώνονται σε αυτό.

Ολόκληρο το ψήφισμα έχει ως εξής: Η επένδυση της βρετανικής επιχείρησης Loyalward, θυγατρική της χρηματιστηριακής εταιρείας Minoan Group, ανέρχεται στα 267.7 εκ. ευρώ και περιλαμβάνει την τουριστική «αξιοποίηση» 25.000 στρεμμάτων στην περιοχή του Κάβο Σίδερο της ΒΑ Κρήτης. Η «αξιοποίηση» περιλαμβάνει την ανέγερση πέντε ξενοδοχειακών μονάδων συνολικής χωρητικότητας 1.936 κλινών και των βοηθητικών τους υποδομών, καθώς και την ανάλογη «ανάπλαση» του τοπίου για την δημιουργία ενός γηπέδου γκόλφ έκτασης 18 οπών.

Προφανώς, η επένδυση αυτή αντιμετωπίζεται σαν ένα μέτρο οικονομικής ανακούφισης τόσο των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής όσο και ολόκληρης της Κρήτης και για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρώτη από όλους η Μονή Τοπλού παραχώρησε τις εκτάσεις της, το Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης έδωσε πλειοψηφικά την έγκριση του χάρη στους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και τέλος, το κατά τα άλλα επιστημονικό προσωπικό του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, έδωσε με συνοπτικές διαδικασίες παραμονές γιορτών την έγκριση του.

Όμως, όλοι οι προαναφερθέντες φορείς «αμέλησαν» να αναφερθούν στην περιβαλλοντική και πολιτιστική σημασία της περιοχής του Κάβο Σίδερο, η οποία αποτελεί ζώνη περιβαλλοντικής προστασίας Natura 2000, την ίδια στιγμή που μερικές εκατοντάδες αρχαιολόγων έχουν εντοπίσει θέσεις εγκατάστασης από τη μινωική, την ελληνιστική, τη βυζαντινή και τη μεταβυζαντινή περίοδο σε ολόκληρη την έκταση της.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επιστρατεύτηκε μία επιτροπή Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων από μέρους του κρατικού οργανισμού “Invest in Greece”, στο ΔΣ του οποίου συμμετέχει εντελώς συμπωματικά μέλος της Loyalward, και αναφέρθηκε σε «κάποιες σημειακές αρχαιολογικές θέσεις» οι οποίες θα συμπεριληφθούν στα αξιοθέατα που θα αντικρίζει ο επισκέπτης του τουριστικού θέρετρου.

Σύμφωνα με τον Νόμο 4179/2013, το ειδικό καθεστώς προστασίας των εκτάσεων παραχωρείται επι της ουσίας στον εκάστοτε επενδυτή, αφήνοντας προφανέστατά την Αρχαιολογική Υπηρεσία στην απέξω. Το γεγονός αυτό δεν εξοργίζει μόνο εμάς, αλλά και δεκάδες κατοίκους της περιοχής, επαγγελματίες αρχαιολόγους και περιβαλλοντολόγους.

Το πρόστυχο ξεπούλημα με την λογική του fast track τεράστιων εκτάσεων υψηλού φυσικού και πολιτιστικού κάλλους, στο βωμό του κέρδους κάποιων συγκεκριμένων μεγαλοεπιχειρηματιών που επιχειρούν να κάνουν τα πλούτη τους από πολλά, ακόμη περισσότερα, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο όπως μας υποδεικνύει η εμπειρία μας από τις Σκουριές Χαλκιδικής. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, οφείλουμε όχι μόνο να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας στην ελεύθερη πρόσβαση του απλού κόσμου στο πολιτιστικό του απόθεμα, αλλά επιπλέον να διεκδικήσουμε την δημόσια διαχείριση και αξιοποίηση του με άξονα και τα εργασιακά μας δικαιώματα και διεκδικήσεις.

Είναι προφανές πως με τέτοιες καθόλα «νόμιμες» ανακτορικού τύπου επενδύσεις προμοτάρονται οι ανασκαφικές λογικές τύπου Αμφίπολης ,με απευθείας αναθέσεις σε μεγαλοεργολάβους ιδιωτικών επιχειρήσεων, καθώς και άλλοθι για την προοπτική της ανάπτυξης και «εξόδου από την κρίση» με απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία μέσω voucher στις υπηρεσίες τουρισμού και επισιτισμού.

Ως Σύλλογος Φοιτητών Φιλοσοφικής, καταδικάζουμε τόσο τη επένδυση, όσο και ολόκληρο το νομοθετικό της πλαίσιο, και προασπιζόμενοι τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις μας, αποφασίζουμε πως όταν ανακοινωθεί η μέρα έναρξης των εργασιών θα είμαστε εκεί για να τις σταματήσουμε, μαζί με όλο τον κόσμο από συλλόγους, σωματεία και κατοίκους χωριών που εναντιώνονται σε αυτό.

Διάβασε ακόμα:  

H μεταλλαγμένη επένδυση της Μονής Τοπλού στην Β.Α. Κρήτη


Η χωροταξία αποδίδεται στους ιδιώτες μέσω «επενδύσεων» όπως αυτή στο Κάβο Σίδερο. Εκείνος που κερδίζει είναι πρώτα απ’ όλα η μετοχή της βρετανικής εταιρείας που αγόρασε την τεράστια έκταση από τη Μονή Τοπλού


Μια τεράστια τουριστική επένδυση στο Λασίθι της Κρήτης επανέρχεται τα τελευταία χρόνια ως Τοπλού ή Κάβο Σίδερο ή Ιτανος Γαία και προσαρμόζεται σαν χαμαιλέοντας στις απαιτήσεις μιας βρετανικής εταιρείας που υποστηρίζει ότι προσαρμόζεται στους νόμους και επιχειρεί να πείσει τους κατοίκους της περιοχής ότι όλα θα γίνουν για το καλό τους. Στις 2 Απριλίου η Περιφέρεια Κρήτης θα καλωσορίσει τη ΣΜΠΕ (Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων) για το έργο, στο όνομα της ανάπτυξης.

Μια φαραωνική επένδυση

Η επένδυση-φάντασμα στο Κάβο Σίδερο σέρνεται εδώ και 20 χρόνια. Αλλά σε πείσμα όσων συνήθως επικαλούνται οι εγχώριοι θαυμαστές της τρόικας δεν ευθύνεται γι’ αυτή την καθυστέρηση κάποια δομική δυσλειτουργία των σχετικών θεσμών ή οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις των αρμόδιων υπαλλήλων. Για την ακρίβεια, στην περίπτωση αυτή συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η καθυστέρηση οφείλεται στο γεγονός ότι εξ αρχής υπήρχαν προβλήματα στον τρόπο που επιχειρήθηκε να επιβληθεί αυτή η επένδυση, με τη συνδρομή ισχυρών κυβερνητικών και διοικητικών παραγόντων.

Τα προβλήματα αυτά ξεκίνησαν από το ίδιο το ιδιοκτησιακό καθεστώς της έκτασης των 26.000 στρεμμάτων, τα οποία πωλήθηκαν το 1995 από το Ιδρυμα Παναγία η Ακρωτηριανή της Μονής Τοπλού και της Μητρόπολης Σητείας σε μια βρετανική εταιρεία, η οποία μέχρι και τότε δεν είχε καμιά δραστηριότητα (βλ. σχετ. σελίδα 17 του «Ιού»). Για τον τρόπο εκχώρησης της έκτασης είχε εκφράσει σοβαρές ενστάσεις στις 19.11.2008 ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεώργιος Σανιδάς. Με αναλυτικό έγγραφό του προς την Εισαγγελία Εφετών Κρήτης είχε ζητήσει τη διερεύνηση κακουργηματικών πράξεων που συνδέονται με την παραχώρηση αυτή, εφόσον,