30 Ιαν 2015

Fast track επενδύσεις «ανακτορικού» τύπου στο Κάβο Σίδερο



Η φαραωνικού τύπου επένδυση στο Κάβο Σίδερο συνεχίζει να δημιουργεί αντιδράσεις. Με ψήφισμα καταγγελία αλλά και κάλεσμα για διαμαρτυρία ο Σύλλογος Φοιτητών Φιλοσοφικών του Πανεπιστημίου Κρήτης εκφράζει την ενταντίωσή του στην  έναρξη εργασιών της τερατώδους “τουριστικής” επένδυσης στη χερσόνησο του Κάβο Σίδερο στη ΒΑ Κρήτη. Το ψήφισμα έχει ήδη γίνει δεκτό από τον Σύλλογο Εκτάκτων Αρχαιολόγων ενώ όπως τονίζεται στο ψήφισμα όταν ανακοινωθεί η μέρα έναρξης των εργασιών “θα είμαστε εκεί για να τις σταματήσουμε, μαζί με όλο τον κόσμο από συλλόγους, σωματεία και κατοίκους χωριών που εναντιώνονται σε αυτό.

Ολόκληρο το ψήφισμα έχει ως εξής: Η επένδυση της βρετανικής επιχείρησης Loyalward, θυγατρική της χρηματιστηριακής εταιρείας Minoan Group, ανέρχεται στα 267.7 εκ. ευρώ και περιλαμβάνει την τουριστική «αξιοποίηση» 25.000 στρεμμάτων στην περιοχή του Κάβο Σίδερο της ΒΑ Κρήτης. Η «αξιοποίηση» περιλαμβάνει την ανέγερση πέντε ξενοδοχειακών μονάδων συνολικής χωρητικότητας 1.936 κλινών και των βοηθητικών τους υποδομών, καθώς και την ανάλογη «ανάπλαση» του τοπίου για την δημιουργία ενός γηπέδου γκόλφ έκτασης 18 οπών.

Προφανώς, η επένδυση αυτή αντιμετωπίζεται σαν ένα μέτρο οικονομικής ανακούφισης τόσο των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής όσο και ολόκληρης της Κρήτης και για αυτόν ακριβώς τον λόγο πρώτη από όλους η Μονή Τοπλού παραχώρησε τις εκτάσεις της, το Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης έδωσε πλειοψηφικά την έγκριση του χάρη στους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και τέλος, το κατά τα άλλα επιστημονικό προσωπικό του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, έδωσε με συνοπτικές διαδικασίες παραμονές γιορτών την έγκριση του.

Όμως, όλοι οι προαναφερθέντες φορείς «αμέλησαν» να αναφερθούν στην περιβαλλοντική και πολιτιστική σημασία της περιοχής του Κάβο Σίδερο, η οποία αποτελεί ζώνη περιβαλλοντικής προστασίας Natura 2000, την ίδια στιγμή που μερικές εκατοντάδες αρχαιολόγων έχουν εντοπίσει θέσεις εγκατάστασης από τη μινωική, την ελληνιστική, τη βυζαντινή και τη μεταβυζαντινή περίοδο σε ολόκληρη την έκταση της.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επιστρατεύτηκε μία επιτροπή Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων από μέρους του κρατικού οργανισμού “Invest in Greece”, στο ΔΣ του οποίου συμμετέχει εντελώς συμπωματικά μέλος της Loyalward, και αναφέρθηκε σε «κάποιες σημειακές αρχαιολογικές θέσεις» οι οποίες θα συμπεριληφθούν στα αξιοθέατα που θα αντικρίζει ο επισκέπτης του τουριστικού θέρετρου.

Σύμφωνα με τον Νόμο 4179/2013, το ειδικό καθεστώς προστασίας των εκτάσεων παραχωρείται επι της ουσίας στον εκάστοτε επενδυτή, αφήνοντας προφανέστατά την Αρχαιολογική Υπηρεσία στην απέξω. Το γεγονός αυτό δεν εξοργίζει μόνο εμάς, αλλά και δεκάδες κατοίκους της περιοχής, επαγγελματίες αρχαιολόγους και περιβαλλοντολόγους.

Το πρόστυχο ξεπούλημα με την λογική του fast track τεράστιων εκτάσεων υψηλού φυσικού και πολιτιστικού κάλλους, στο βωμό του κέρδους κάποιων συγκεκριμένων μεγαλοεπιχειρηματιών που επιχειρούν να κάνουν τα πλούτη τους από πολλά, ακόμη περισσότερα, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο όπως μας υποδεικνύει η εμπειρία μας από τις Σκουριές Χαλκιδικής. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, οφείλουμε όχι μόνο να υπερασπιστούμε το δικαίωμα μας στην ελεύθερη πρόσβαση του απλού κόσμου στο πολιτιστικό του απόθεμα, αλλά επιπλέον να διεκδικήσουμε την δημόσια διαχείριση και αξιοποίηση του με άξονα και τα εργασιακά μας δικαιώματα και διεκδικήσεις.

Είναι προφανές πως με τέτοιες καθόλα «νόμιμες» ανακτορικού τύπου επενδύσεις προμοτάρονται οι ανασκαφικές λογικές τύπου Αμφίπολης ,με απευθείας αναθέσεις σε μεγαλοεργολάβους ιδιωτικών επιχειρήσεων, καθώς και άλλοθι για την προοπτική της ανάπτυξης και «εξόδου από την κρίση» με απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία μέσω voucher στις υπηρεσίες τουρισμού και επισιτισμού.

Ως Σύλλογος Φοιτητών Φιλοσοφικής, καταδικάζουμε τόσο τη επένδυση, όσο και ολόκληρο το νομοθετικό της πλαίσιο, και προασπιζόμενοι τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις μας, αποφασίζουμε πως όταν ανακοινωθεί η μέρα έναρξης των εργασιών θα είμαστε εκεί για να τις σταματήσουμε, μαζί με όλο τον κόσμο από συλλόγους, σωματεία και κατοίκους χωριών που εναντιώνονται σε αυτό.

Διάβασε ακόμα:  

H μεταλλαγμένη επένδυση της Μονής Τοπλού στην Β.Α. Κρήτη


Η χωροταξία αποδίδεται στους ιδιώτες μέσω «επενδύσεων» όπως αυτή στο Κάβο Σίδερο. Εκείνος που κερδίζει είναι πρώτα απ’ όλα η μετοχή της βρετανικής εταιρείας που αγόρασε την τεράστια έκταση από τη Μονή Τοπλού


Μια τεράστια τουριστική επένδυση στο Λασίθι της Κρήτης επανέρχεται τα τελευταία χρόνια ως Τοπλού ή Κάβο Σίδερο ή Ιτανος Γαία και προσαρμόζεται σαν χαμαιλέοντας στις απαιτήσεις μιας βρετανικής εταιρείας που υποστηρίζει ότι προσαρμόζεται στους νόμους και επιχειρεί να πείσει τους κατοίκους της περιοχής ότι όλα θα γίνουν για το καλό τους. Στις 2 Απριλίου η Περιφέρεια Κρήτης θα καλωσορίσει τη ΣΜΠΕ (Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων) για το έργο, στο όνομα της ανάπτυξης.

Μια φαραωνική επένδυση

Η επένδυση-φάντασμα στο Κάβο Σίδερο σέρνεται εδώ και 20 χρόνια. Αλλά σε πείσμα όσων συνήθως επικαλούνται οι εγχώριοι θαυμαστές της τρόικας δεν ευθύνεται γι’ αυτή την καθυστέρηση κάποια δομική δυσλειτουργία των σχετικών θεσμών ή οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις των αρμόδιων υπαλλήλων. Για την ακρίβεια, στην περίπτωση αυτή συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Η καθυστέρηση οφείλεται στο γεγονός ότι εξ αρχής υπήρχαν προβλήματα στον τρόπο που επιχειρήθηκε να επιβληθεί αυτή η επένδυση, με τη συνδρομή ισχυρών κυβερνητικών και διοικητικών παραγόντων.

Τα προβλήματα αυτά ξεκίνησαν από το ίδιο το ιδιοκτησιακό καθεστώς της έκτασης των 26.000 στρεμμάτων, τα οποία πωλήθηκαν το 1995 από το Ιδρυμα Παναγία η Ακρωτηριανή της Μονής Τοπλού και της Μητρόπολης Σητείας σε μια βρετανική εταιρεία, η οποία μέχρι και τότε δεν είχε καμιά δραστηριότητα (βλ. σχετ. σελίδα 17 του «Ιού»). Για τον τρόπο εκχώρησης της έκτασης είχε εκφράσει σοβαρές ενστάσεις στις 19.11.2008 ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεώργιος Σανιδάς. Με αναλυτικό έγγραφό του προς την Εισαγγελία Εφετών Κρήτης είχε ζητήσει τη διερεύνηση κακουργηματικών πράξεων που συνδέονται με την παραχώρηση αυτή, εφόσον,

"Κάλυψη όλων των απωλειών - Δεν θα ζήσουμε με τα ψίχουλα".

Ανακοίνωση για τις άμεσες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης εξέδωσε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Η ανακοίνωση αναφέρει:

«Το ΠΑΜΕ, το ταξικό κίνημα βρέθηκε όλη την προηγούμενη περίοδο στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και σε αυτή τη ρότα θα συνεχίσουμε, διότι τα προβλήματα και οι παράγοντες που οδήγησαν τη συντριπτική λαϊκή πλειοψηφία στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και στην απώλεια δικαιωμάτων και κατακτήσεων βρίσκονται εδώ.


Ο αντίπαλός μας είναι εδώ! Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι μεγαλέμποροι, όλοι αυτοί που μαζί με τις κυβερνήσεις τους και την ΕΕ φόρτωσαν τις συνέπειες της κρίσης και των χρεών στις πλάτες του λαού, συνεχίζουν να θησαυρίζουν πάνω στη δυστυχία και την εξαθλίωση της συντριπτικής λαϊκής πλειοψηφίας.

Αυτός ο αντίπαλος δεν έφυγε με την εναλλαγή της κυβέρνησης. Αξιοποιώντας αυτή την εναλλαγή βρίσκεται εδώ πιο έτοιμος και εξοπλισμένος. Tα συχαρίκια και οι φιλοφρονήσεις από τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου στη νέα κυβέρνηση πηγάζουν από τις δεσμεύσεις για νέα προνόμια, για ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης που θα τους βοηθήσει να βγουν από την κρίση. Θέλουν να παγιωθεί όλο αυτό το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχει δημιουργηθεί ώστε σε συνθήκες ανάκαμψης να έχει εξουδετερωθεί η αγωνιστική - διεκδικητική φωνή των εργαζομένων. Βασικός πυλώνας της νέας διαχείρισης του συστήματος είναι να μάθουμε να ζούμε με τα λίγα, να ικανοποιούμαστε με τα ψίχουλα, όπως ακριβώς τόνισε ο νέος υπουργός Οικονομικών με τη δήλωση περί "λιτού βίου".

Οι δηλώσεις υπουργών που κλείνουν το μάτι στην "ισχυρή επιχειρηματικότητα", που αναφέρονται σε σταδιακή αποκατάσταση των απωλειών σύμφωνα με "τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας" φανερώνουν τους βασικούς σχεδιασμούς που υπάρχουν, αλλά κρύβονται επιμελώς πίσω από επικοινωνιακά τρικ.

Σε όλους τους κλάδους παραμένει και εντείνεται η εργοδοτική επίθεση. Οι απολύσεις, η ανεργία, η κυριαρχία των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, τα απαράδεκτα προγράμματα απασχόλησης, το τσάκισμα των μισθών με κάθε τρόπο συνεχίζουν να υπάρχουν με έναν και μόνο στόχο: Να μειώνεται συνεχώς το "εργατικό κόστος" για να πλουτίζουν και να αυγαταίνουν τα κέρδη τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Εφόσον τα μονοπώλια και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν την οικονομία και την εξουσία στα χέρια τους, το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να βρίσκεται σε μόνιμη επιφυλακή, σε αγωνιστική ετοιμότητα. Να αγωνίζεται για την ανάκτηση των απωλειών, αλλά και για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης.

Όσοι ισχυρίζονται με τα λόγια και τις θέσεις τους ότι μπορεί να υπάρχει κοινό συμφέρον και επικαλούνται την ταξική συνοχή ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, λένε ψέματα. Είναι κοροϊδία και απάτη να υποστηρίζει κάποιος ότι μπορεί οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοξενοδόχοι, οι τραπεζίτες και εφοπλιστές να έχουν άθικτα τα κέρδη και τα συμφέροντά τους και παράλληλα οι εργαζόμενοι να ελπίζουν σε ανακούφιση και βελτίωση της ζωής τους.

Η εργατική τάξη και το κίνημά της έχει διατυπώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια με σθένος, δυναμισμό και με συλλογικούς, μαζικούς αγώνες στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς τις διεκδικήσεις της. Διεκδικήσεις που συμπυκνώνονται στο αίτημα:

"Κάλυψη όλων των απωλειών - Δεν θα ζήσουμε με τα ψίχουλα".

Nα βάλουμε μπρος για ουσιαστικές αυξήσεις παντού!

ΥΠΟΓΡΑΦΗ Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης με επαναφορά στα 751 ευρώ για όσους αμείβονται με το βασικό μισθό, ως ελάχιστη βάση για αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς.

Κανένας εργαζόμενος να μη βρίσκεται κάτω από τα 751 ευρώ.

Να καταργηθεί το αίσχος των άθλιων μισθών πείνας, των 586 και 511 ευρώ.

Να επανέλθουν οι κατώτεροι κλαδικοί μισθοί στα επίπεδα του 2009.

Κανένας εργαζόμενος χωρίς Συλλογική Σύμβαση. Να μπει τέρμα στη σύγχρονη γκιλοτίνα των ατομικών συμβάσεων, στις Ενώσεις Προσώπων.

Να καταργηθούν άμεσα όλοι οι αντεργατικοί νόμοι που τσακίζουν τις Συλλογικές Συμβάσεις. Καθολική ισχύς και υποχρεωτικότητα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Εφαρμογή της μετενέργειας μέχρι την υπογραφή νέας ΣΣΕ χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό. Κατάργηση της δυνατότητας που καθιερώθηκε για υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων με μισθούς χαμηλότερους από τις κλαδικές συμβάσεις.

Επαναφορά της Συλλογικής Σύμβασης στον κλάδο των ΟΤΑ. Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας σε όλους τους κλάδους του Δημοσίου και επαναφορά των μισθών στα προ κρίσης επίπεδα και επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού.

Να καταργηθεί τώρα το νέο μισθολόγιο - φτωχολόγιο (Ν. 4024).

Να καταργηθεί ο νόμος 4250/2014 για την αξιολόγηση.

Να αποκατασταθούν οι σταθερές εργασιακές σχέσεις. Κατάργηση των νόμων που προωθούν και ενισχύουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

"Όχι" στην απελευθέρωση του ωραρίου. "Όχι" στην κατάργηση της Κυριακής αργίας. 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο.

Πρακτική άσκηση των σπουδαστών με πλήρεις αποδοχές και εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Υπεράσπιση και διεύρυνση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Πλήρης αποκατάσταση των απωλειών σε συντάξεις και εφάπαξ.

Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων και των εφαρμοστικών νόμων που κατακρεούργησαν την Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις (κύριες - επικουρικές και εφάπαξ), να μπει τέρμα στους μηχανισμούς που μειώνουν τις συντάξεις από το 2015.

Άμεση κάλυψη των απωλειών, επαναφορά 13ης και 14ης σύνταξης.

Πλήρης κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών.

Να καλυφθούν άμεσα όλες οι ανάγκες των Ταμείων από το κράτος και τη μεγαλοεργοδοσία.

Αύξηση της βασικής σύνταξης από τα 486 ευρώ στα 600 ευρώ.

Κανένας εργαζόμενος ανασφάλιστος.

Επιστροφή των οικογενειακών επιδομάτων και των άλλων επιδομάτων του ΟΑΕΔ που καταργήθηκαν.

Άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους.

Άμεση κάλυψη ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ για όσο διαρκεί η ανεργία.

Αύξηση του επιδόματος ανεργίας στα 600 ευρώ.

Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος χωρίς επιβάρυνση των ανέργων. Να βαρύνονται το κράτος και οι εργοδότες.

Πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους ίδιους και την οικογένειά τους χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Επιδότηση ενοικίου για το διάστημα της ανεργίας, διάθεση τροφίμων, ρουχισμού, σχολικών ειδών, ειδών υγιεινής, πετρελαίου θέρμανσης από κρατικό δίκτυο για ανέργους και εργαζόμενους με χαμηλό εισόδημα.

Δωρεάν μετακίνηση για όλους τους ανέργους σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Καμία διακοπή ρεύματος, νερού, σταθερού τηλεφώνου, σε ανέργους, απλήρωτους εργαζόμενους.

Αναστολή κάθε υποχρέωσης προς τράπεζες και Δημόσιο.

Διαγραφή των χρεών από τόκους.

Να σταματήσει το σκλαβοπάζαρο των προγραμμάτων απασχόλησης.

Να σταματήσει το άθλιο καθεστώς των ενοικιαζόμενων εργαζομένων. Να κλείσουν τώρα τα σύγχρονα δουλεμπορικά γραφεία των εταιρειών προσωρινής απασχόλησης. Κατάργηση του νόμου για τη δημιουργία των ΚΟΙΝΣΕΠ.

Επανασύσταση ή σύσταση θέσεων εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα για όλους τους εργαζόμενους που βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, χωρίς βλαπτική μεταβολή των εργασιακών και μισθολογικών τους δικαιωμάτων.

Κατάργηση όλων των ρυθμίσεων που προβλέπουν την αύξηση του ορίου απολύσεων καθώς και τη μείωση των αποζημιώσεων.

Ανακούφιση της εργατικής - λαϊκής οικογένειας από τα χαράτσια και τη φοροληστεία.

Καμία ιδιωτικοποίηση, καμία εκχώρηση δημόσιων, κοινωνικών υπηρεσιών και οργανισμών στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Όχι στη φοροληστεία και σε όλα τα χαράτσια. Να καταργηθούν τώρα ο ΕΝΦΙΑ και ο φόρος αλληλεγγύης. Να φορολογηθεί στο 45% το μεγάλο κεφάλαιο.

Άμεσο πάγωμα τιμών σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες και κατάργηση του ΦΠΑ με αντίστοιχη μείωση τιμών σε όλα τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, κατάργηση των διοδίων, μείωση κατά 50% των τιμολογίων των πρώην ΔΕΚΟ.

Κατάργηση του ανατοκισμού όλων των δανείων, απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης και δευτερεύουσας κατοικίας.

Να σταματήσουν τώρα όλα τα χαράτσια είτε της ΔΕΗ είτε της εφορίας. Να σταματήσει κάθε κατάσχεση και πλειστηριασμός στα σπίτια του εργαζόμενου λαού. Να καταργηθούν οι φόροι σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Ανασύσταση των Οργανισμών Εργατικής Εστίας και Κατοικίας με το σύνολο των αρμοδιοτήτων τους. Να ξεκινήσει πάλι το κατασκευαστικό πρόγραμμα του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας

Αποκλειστικά Δημόσια - Δωρεάν Υγεία και Παιδεία.

Ενιαίο, Καθολικό, αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, Προληπτικής και Επείγουσας Ιατρικής για όλους, που θα χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το κράτος.

Να καταργηθεί κάθε πληρωμή για την Υγεία. Να παρθεί πίσω το χαράτσι των 25 ευρώ για τα νοσήλια, να καταργηθεί το εισιτήριο των 5 ευρώ στην είσοδο των νοσοκομείων, το 1 ευρώ στη συνταγογράφηση.

Ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας στους τόπους εργασίας, με αντίστοιχες υποδομές, κρατικό σώμα Γιατρών Εργασίας, Τεχνικών Ασφάλειας, νοσηλευτών.

Όχι στα σφαγεία των Κέντρων Εκτίμησης και Πιστοποίησης Αναπήρων. Ανεξάρτητα από ποσοστό αναπηρίας, πλήρη κάλυψη σε φάρμακα, περίθαλψη, τεχνικά βοηθήματα από το κράτος και επίδομα ανεργίας σε όλους άνεργους ανάπηρους.

Δωρεάν προγεννητικός έλεγχος για όλα τα ζευγάρια. Ουσιαστικά και άμεσα μέτρα για την προστασία της μητρότητας.

Αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης.

Διεύρυνση του δικτύου δημόσιων δωρεάν βρεφονηπιακών σταθμών για όλα τα παιδιά. Κατάργηση των τροφείων.

Δωρεάν σίτιση και στέγαση για όλους τους φοιτητές και σπουδαστές σε σύγχρονες ασφαλείς εστίες.

Το ΠΑΜΕ παράλληλα στηρίζει τα αιτήματα των αυτοαπασχολούμενων για:

Πάγωμα των χρεών προς τον ΟΑΕΕ, το Δημόσιο, τις τράπεζες και τους ιδιώτες. Κεφαλαιοποίηση των χρεών, χωρίς προσαυξήσεις και πρόσθετα τέλη. Μακρόχρονη ρύθμιση, με δόσεις που να μην ξεπερνούν συνολικά το 10% του διαθέσιμου εισοδήματος.

Αποποινικοποίηση των χρεών προς τον ΟΑΕΕ, κατάργηση των αντίστοιχων νόμων. Κατάργηση του ΚΕΑΟ για χρέη στον ΟΑΕΕ. Κατάργηση της ασφαλιστικής ενημερότητας για τον ΟΑΕΕ.

Καμία κατάσχεση πρώτης κατοικίας. Αναστολή των κατασχέσεων επαγγελματικής στέγης, εξοπλισμού, μεταφορικών μέσων, τραπεζικών λογαριασμών για τους αυτοαπασχολούμενους που διατηρούν την επιχείρησή τους.

Το ΠΑΜΕ υπενθυμίζει πως όποιος ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων με τα κέρδη των επιχειρήσεων, όποιος βάζει τις δεσμεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση πάνω από την επιβίωση και την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου λαού, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Το συνεχές κυνήγι του κέρδους απαιτεί αφοπλισμένο εργατικό κίνημα, εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, ανοργάνωτους.

Καμιά κυβέρνηση, ό,τι πρόσημο και αν έχει, δεν μπορεί να ξεπεράσει σε ισχύ τη δύναμη που έχει η εργατική τάξη όταν διεκδικεί το δίκιο της. Να μην περάσουν λογικές αναμονής ή αυταπάτης πως το κεφάλαιο, που σε όλες τις φάσεις είτε σε περιόδους ανάκαμψης είτε σε περιόδους κρίσης της οικονομίας άρπαζε τον πλούτο που με ιδρώτα έβγαζαν οι εργαζόμενοι, θα σταυρώσει τα χέρια και θα παραχωρήσει δικαιώματα και κατακτήσεις. Η αδράνεια, η καθυστέρηση δημιουργούν νέες υποχωρήσεις, νέες απώλειες, παγιώνεται η φτώχεια και η εξαθλίωση.

Το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν αλλάζει, δεν γίνεται πιο ανθρώπινο μέσω των εναλλαγών στις κυβερνήσεις. Από τη δική μας δράση, από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας εξαρτάται η "σωτηρία" μας, η αξιοπρεπής ζωή, η μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα.

Η ταξική συσπείρωση και η αποφασιστική πάλη κατά του κεφαλαίου και των κομμάτων που το υπηρετούν είναι ο σημερινός μονόδρομος για τους εργαζόμενους για να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια και τη δυστυχία, για να αποσπάσουν αυτά που έχασαν, για να βάλουν μπρος για τις διεκδικήσεις τους που να καλύπτουν σύγχρονες ανάγκες.

Η ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, οι ζωντανές συλλογικές διαδικασίες των σωματείων, η υιοθέτηση αιτημάτων που θίγουν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων πρέπει να είναι σε πρώτο πλάνο.

Ο δρόμος του αγώνα, της οργάνωσης στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους και τις γειτονιές είναι ζήτημα άμεσης προτεραιότητας για όλους τους εργαζόμενους. Η δύναμή μας βρίσκεται στην ενότητα της εργατικής τάξης, της συμμαχίας της με τους αυτοαπασχολούμενους, με τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία και τις γυναίκες

28 Ιαν 2015

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ.

το ζωτικό αριστερό αίτημα για μεταφορά εισοδήματος από τις κυρίαρχες τάξεις στον λαϊκό εργαζόμενο κόσμο, ως μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης και αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας, δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από ρηξικέλευθες παρεμβάσεις στο ίδιο το επίπεδο των καπιταλιστικών δομών της οικονομίας, από μορφές κοινωνικοποίησης παραγωγικών δραστηριοτήτων, από συνεταιριστικά λαϊκά εγχειρήματα, από την θεσμοθέτηση δραστικών εξουσιών εργατικού ελέγχου, από την επιβολή κοινωνικών αρχών δημοκρατικού παραγωγικού σχεδιασμού.




Η τελευταία δημοσίευση των στοιχείων της έρευνας της IBHS (Info Bank Hellastat) για την συνολική πορεία του μεγαλύτερου μέρους των ελληνικών επιχειρήσεων (21.000), σε συνέχεια προηγούμενων δημοσιεύσεων από την ICAP (Οδηγός Ελληνικών Επιχειρήσεων) και το ΙΟΒΕ (Ινστιντούτο Οικονομικών Βιομηχανικών Ερευνών), καταδεικνύει κατά τον σαφέστερο τρόπο τον συνολικό κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης της τελευταίας εξαετίας (2008 – 14) από όλες τις οικονομικές πλευρές. Κι' αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός της πλήρους αντιφατικότητας της οικονομικής λογικής όλων αυτών των αστικών οικονομικών κέντρων, που από τη μια πλευρά είναι ιδεολογικοί θιασώτες της πιο ακραία περιοριστικής πολιτικής δημοσιονομικών περικοπών (που επιφέρουν αναπότρεπτα τη μείωση της κατανάλωσης των λαϊκών νοικοκυριών), ενώ από την άλλη πλευρά (και προκειμένου να αποκρύψουν τον εγγενή και δομικό χαρακτήρα της κρίσης κεφαλαιακής υπερσυσσώρευσης) εντοπίζουν αποκλειστικά σ' αυτή την μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης την κύρια αιτία της καθοδικής γενικά πορείας των επιχειρήσεων του εταιρικού τομέα της οικονομίας.


Από μια γενική άποψη εκείνο που καταγράφεται αδιαμφισβήτητα είναι το γεγονός ότι στην πενταετία 2008 – 13 σημειώνεται κάμψη του κύκλου εργασιών (τζίρου) των ελληνικών εταιριών κατά 29%, ενώ στην ίδια περίοδο μειώνεται δραστικά η επενδυτική τους δραστηριότητα κατά 63%, ενώ παράλληλα

20 Ιαν 2015

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 4. Δημήτρης Κουτσούμπας:

Τα μνημόνια θα συνεχίσουν να ματώνουν τον λαό όποια κι αν είναι η αυριανή κυβέρνηση

Στην πλατεία Κοραή στον Πειραιά μίλησε τη Δευτέρα ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στέλνοντας το μήνυμα ότι «την επόμενη ημέρα των εκλογών, όποια κι αν είναι η νέα κυβέρνηση, το πιθανότερο μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι παρών όλο το αντιλαϊκό οπλοστάσιο της ΕΕ και θα συνεχίζουν να ματώνουν τον λαό τα μνημόνια με το ίδιο ή άλλο όνομα, με παλιά και νέα μέτρα».


Όπως σημείωσε ο επικεφαλής του ΚΚΕ, ενώ η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ «κάθε μέρα τελειώνουν και καταργούν το μνημόνιο», δεν λένε κουβέντα για τη σύμπλευσή τους με το «μνημόνιο των μνημονίων», τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Αναφερόμενος στην ιδιωτικοποίηση και την αξιοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, ο Δημήτρης Κουτσούμπας επισήμανε ότι η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά είναι πολιτική της ΕΕ, όπως περιγράφεται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ που ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝασπισμός/ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τις συνέπειες πληρώνουν οι εργαζόμενοι στη ναυτιλία, τον ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο, οι κλάδοι αυτοαπασχολουμένων και μικρών επαγγελματοβιοτεχνών στο εμπόριο, τις μεταφορές και την αλιεία.

Ο γγ. του ΚΚΕ αναφέρθηκε επίσης στις συνέπειες που είχε η άρση του καμποτάζ στον κλάδο των ναυτεργατών και στην ενδυνάμωση τριών ναυτιλιακών ομίλων που συγκεντρώνουν στα χέρια τους περίπου το 90% των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, με αποτέλεσμα «αυξήσεις-φωτιά» στα εισιτήρια και τα οχήματα, μείωση της συχνότητας των δρομολογίων «αφήνοντας τα νησιά απομονωμένα στη μοίρα τους» και συνολική χειροτέρευση της κατάστασης των ναυτεργατών και των εργαζόμενων στον κλάδο.

Είπε επίσης ότι οι δεσμεύσεις της ΕΕ που υλοποίησαν διαχρονικά οι προηγούμενες κυβερνήσεις και τώρα θέλει να υλοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησαν στη συρρίκνωση του ναυπηγοεπισκευαστικού τομέα της χώρας με οδυνηρές συνέπειες για τις παραγωγικές δυνάμεις της και τους εργαζομένους, την ώρα που «οι Έλληνες εφοπλιστές απολαμβάνουν μεγάλα προνόμια, κτίζουν εκατοντάδες καράβια στα ασιατικά ναυπηγεία».

Ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ κατέληξε ότι την επόμενη των εκλογών θα υπάρχει «από χέρι» αντιλαϊκή κυβέρνηση, απέναντι στην οποία χρειάζεται μια δυνατή, μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση, «μια δύναμη ελπίδας, αποκάλυψης, ενημέρωσης, διαφώτισης και κινητοποίησης του λαού, που μπορεί να υπάρξει με ένα ισχυρότερο ΚΚΕ και όχι με κόμματα αμφιλεγόμενα και επικίνδυνα για το λαό».

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 3. ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ 1000.



Αδιαμφισβήτητα, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα ιστορικών διαστάσεων με πρωτόγνωρη διεθνή εμβέλεια. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου θα σημαδέψει βαθιά τον κοινωνικό και πολιτικό ιστό και θα επιταχύνει όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές που καθορίζουν την πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Η δυναμική των πολιτικών διακυβευμάτων των ελληνικών εκλογών ξεπερνούν κατά πολύ το άμεσο εθνικό επίπεδο και εμφανίζεται να εμπεριέχουν ευρύτερη ευρωπαϊκή αλλά ακόμη και διεθνή σημασία.

Το ερώτημα που τίθεται στην εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αφορά το εάν θα συνεχιστεί η κοινωνική και πολιτική λαίλαπα των μνημονίων και της οικονομικής, δημοκρατικής και εθνικής υποτίμησης της  ελληνικής κοινωνίας, ή θα επιχειρηθεί μια αλλαγή πορείας με την εκλογή μιας αριστερής κυβέρνησης, εν προκειμένω της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο το ερώτημα, αδιαμφισβήτητα, είναι δυνατό να  αναγνωστεί με μια μεγάλη ποικιλία υποπροσδιορισμών και σημάνσεων που αφορούν επιμέρους συστατικά της πολιτικής και ταξικής πάλης (απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, ανεργία, μισθοί, συντάξεις, περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια, κλειστά σχολεία, φορολογία, εργασιακά-πολιτικά και κοινωνικά  δικαιώματα, ρατσισμός, δικαιοσύνη, ασφάλεια, μετανάστευση από και προς την Ελλάδα, παραβατικότητα, καταστολή, κοινωνικός έλεγχος του κράτους και των επιχειρήσεων, χρέη, νόμισμα, χρηματοδότηση, επιτόκια, παραγωγικός σχεδιασμός, δημοκρατία, εθνική κυριαρχία, διεθνισμός κ.λπ.).

Σε αυτήν την πολιτική συγκυρία ιστορικής σημασίας για τη χώρα μας, αυτά τα θέματα συναρθρώνονται  σε ένα μεγάλο και ιστορικής σημασίας ερώτημα:
«Νίκη της Αριστεράς και αλλαγή πορείας» ή ήττα και συνεπακόλουθη συνέχιση του ακροδεξιού κοινωνικού μοντέλου που προωθεί η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και η οχύρωση και η εμπέδωση της πολιτικής και οικονομικής επέλασης του κεφαλαίου, της Ε.Ε., του ΔΝΤ.

Το γεγονός αυτό, το να αποτελεί, δηλαδή, έναν άμεσα εφικτό πολιτικό στόχο η διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά σε μια χώρα της Ευρώπης, και να διαθέτει, πλέον, τη δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών εθνικής ή ακόμη και διεθνούς κλίμακας, αποτελεί τεράστιας σημασίας πολιτική επιτυχία για την ελληνική Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ), ανεξαρτήτως των υποκειμενικών προσδιορισμών της κάθε επιμέρους δύναμης. Το στοιχείο αυτό είναι αντικειμενικό, ανεξάρτητα από το εάν μικροκομματικές σκοπιμότητες και ιστορικά διαμορφωμένες αντιθέσεις μεταξύ αυτών των δυνάμεων, συγκαλύπτουν ή μειώνουν την πολιτική αξία αυτού του γεγονότος και ανεξάρτητα από το εάν και σε ποιο βαθμό οι δυνάμεις αυτές μπορούν να ανταλλάξουν με τον πολιτικό-εκλογικό ριζοσπαστισμό που ανακύπτει.

Άλλωστε, αυτή η ιστορικής σημασίας δυνατότητα για την ελληνική Αριστερά και εν προκειμένω για τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν απολύτως αδύνατο να συντελεστεί, χωρίς τη συνεχή παρέμβαση, αγωνία και διεκδίκηση του λαϊκού παράγοντα, χωρίς τους μεγάλους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες όλης της περιόδου από το 2010 έως σήμερα (δεκάδες πανεργατικές απεργίες, πλατείες, Κερατέα, Χαλυβουργία, Σκουριές, ΕΡΤ, αντιφασιστικό κίνημα, κίνημα για την τιμωρία των δολοφόνων του Φύσσα, κίνημα συμπαράστασης στον Ρωμανό  κ.λπ.).

Επίσης, θα ήταν αδύνατη αυτή η δυνατότητα χωρίς την ιστορία και του βαθιούς δεσμούς του ελληνικού αριστερού κινήματος και του ελληνικού λαού, χωρίς την ιστορική ικανότητα της Αριστεράς να συμμετέχει, να εμπνέει, να οργανώνει και να καθοδηγεί μεγάλους πολιτικούς και πατριωτικούς αγώνες. Όπως, επίσης, θα ήταν αδύνατη αυτή η δυνατότητα, χωρίς την ανάληψη συγκεκριμένης πολιτικής ευθύνης από την πλευρά της Αριστεράς και εν προκειμένου από την ηγεσία και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν τιθόταν με αποφασιστικότητα η προοπτική σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης. Αδιαμφισβήτητα, έχουμε μπροστά μας μια ιστορικής σημασίας γνήσια ριζοσπαστική αριστερή έκφραση του ελληνικού λαού. Το στοιχείο αυτό δεν είναι απαλλαγμένο από διαλεκτικές αντιφάσεις, οι οποίες, όμως, με κανένα τρόπο δεν μπορούν να αναιρέσουν την ουσία αυτής της διαπίστωσης.

Η ανάγνωση αυτή βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την άποψη που επιχειρεί  να προβάλει η αστική τάξη και

18 Ιαν 2015

ΕΥΡΩΖΩΝΗ;





Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ*

«Μας οδηγούν (σ.σ. ο ΣΥΡΙΖΑ) σε σύγκρουση με τους εταίρους, σε χρεοκοπία, σε έξοδο από το ευρώ» (…) Η Ελλάδα έχει δύο δρόμους: Ή θα παραμερίσει την πολιτική αβεβαιότητα και θα πάει στην ανάπτυξη ή θα κατρακυλήσει στο χείλος της χρεοκοπίας (…) Το λένε οι δικοί τους, πως δεν μπορείς να ζητάς τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να μην ακολουθείς τους κανόνες της» (Αντώνης Σαμαράς, ομιλία στο Αγρίνιο)

«Θα πρέπει να είμαστε παρανοϊκοί για να θέλουμε να βγούμε από την ευρωζώνη. Δεν έχουμε ούτε κρυφή ατζέντα, ούτε plan B (…) Κανένα δημοψήφισμα, κανένα δίλημμα, να τελειώνουμε με αυτά: το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι επαρκώς κοστολογημένο ώστε με δικούς μας πόρους, μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε το απαιτούμενο κόστος για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης σε περιβάλλον δημοσιονομικής ισορροπίας». (Αλέξης Τσίπρας, συνέντευξη στο STAR)

Απίστευτος συναγωνισμός αποκήρυξης κάθε προοπτικής απελευθέρωσης και αποτίναξης της άθλιας επιτροπείας και της υποταγής στο κέντρο της νεοφιλελεύθερης αντεργατικής επίθεσης!

Σε αυτές τις συνθήκες ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει ένα 35-40% στην Ελλάδας- άνθρωποι ‘’παρανοϊκοί’’ ως φαίνεται- που ζητούν έξοδο από την ευρωζώνη, ενώ δεν θεωρούν την παραμονή στην ΕΕ κατάχτηση.

Και αν παρ’ όλα αυτά, ‘’από ατύχημα’’ όπως λένε, βγούμε από την ευρωζώνη, τι θα συμβεί; Τι καταστροφή θα επέλθει; Τι θα σημάνει αυτός ο Αρμαγεδδών;

Οι λογικοί άνθρωποι ξεκινούν από την ανάγκη και την εκτίμηση πως υπάρχει η δυνατότητα να μπει τέρμα στην κοινωνική καταστροφή που ζούμε.

Θέλουν να έχουν αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, με αφετηρία την επιστροφή στο 2009.

Να λειτουργήσει και πάλι και να βελτιωθεί το σύστημα υγείας και οι άλλες ζωτικές δημόσιες δραστηριότητες.

Να αποτραπούν οι ιδιωτικοποιήσεις στα δημόσια κοινωνικά αγαθά όπως το νερό ή το ρεύμα.

Να αναταχθεί η έκρηξη της ανεργίας με εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις ώστε να δουλέψουν όλοι και ειδικά οι νέοι που ξενιτεύονται.

Θα ήμασταν αφελείς αν δε βλέπαμε τι βρίσκουμε μπροστά μας, αν έχουμε απαιτήσεις σαν τις παραπάνω.

Ασφαλώς αυτοί οι κοινωνικοί στόχοι είναι που στοιχειοθετούν ξήλωμα του μνημονιακού καθεστώτος.

Όμως- και σε πείσμα όσων λένε διάφοροι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ- όλες αυτές οι αντιδραστικές μνημονιακές λεγόμενες ‘’μεταρρυθμίσεις’”, ήταν και είναι οι όροι των δανειακών συμβάσεων, με στόχο την πληρωμή του χρέους. Είναι αναπόσπαστα πράγματα. Και πολύ βαριά: περίπου 17 δις το χρόνο απαιτούνται για εξυπηρέτηση του χρέους (τόκοι και τοκοχρεολύσια).

Χωρίς άρνηση πληρωμής και διαγραφή του χρέους, αναγκαστικά δε χωρεί τίποτα από τα παραπάνω, παρά μόνο μένει ένα πρόγραμμα σαν αυτό της Θεσσαλονίκης που υπακούει στη λογική ‘’Φτώχεια για όλους, ελεημοσύνη για λίγους από τους πλέον φτωχούς’’. Αρκεί να σκεφτούμε ότι μια προσπάθεια επέκτασης του επιδόματος ανεργίας σε όλους τους ανέργους και όχι μόνο στο 12%-18% που παίρνουν σήμερα θα στοίχιζε στον κρατικό προϋπολογισμό γύρω στα 6 δισ. ευρώ.

Το χρέος όμως δεν είναι κυρίως σε funds πλέον, αλλά επίσημο χρέος στην ΕΚΤ και τους θεσμούς και τις χώρες της ευρωζώνης.

Βρίσκουμε λοιπόν απέναντί μας ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ την ευρωζώνη ως εξής:

-Ως κύριο απαιτητή της πληρωμής του χρέους. Δεν είναι εταίροι, είναι οι δανειστές.

-Ως ‘’Σύμφωνο του ευρώ’’ που απαιτεί πανευρωπαϊκή λιτότητα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας

-Ως ‘’Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας’’ που απαιτεί ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και μόνιμα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής σε όσους αποκλίνουν ή/και έχουν δανειστεί από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό (δηλαδή για 50 χρόνια για την Ελλάδα!)

-Ως απαιτητή ιδιωτικοποιήσεων, με σχεδόν ρητή απαγόρευση ή σκληρούς περιορισμούς για δημόσιο τομέα, στο όνομα του ‘’ελεύθερου ανταγωνισμού’’.

-Ως μοχλό εργασιακής απορρύθμισης σύμφωνα με συνθήκες Λισσαβόνας, την ατζέντα ‘’Ευρώπη 2020’’ και άλλες σχετικές

Τέλος, μια ευρωζώνη με το αποκλειστικό προνόμιο της έκδοσης νομίσματος, ελέγχου της χρηματοδοτικής ροής και της ρευστότητας, που σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή κόβει το αίμα σε όποια οικονομία και χώρα θέλει, απαιτώντας την χρεωκοπία και τη ληστεία του λαού της (βλέπε Κύπρος)

Συμπέρασμα: Η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ

Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αναγκαίο κακό, αλλά, αντίθετα αφετηρία μιας θετικής προοπτικής.

Η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ και η είσοδος σε ένα άλλο δρόμο οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης για την Ελλάδα και κάθε άλλη χώρα που θα αποδεσμεύεται, όχι μόνο δεν οδηγεί σε καταστροφή, αλλά σηματοδοτεί την αφετηρία αναίρεσης της κοινωνικής καταστροφής.

Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είναι αναγκαία (αν και όχι ικανή) συνθήκη για ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική με κριτήριο την κοινωνική και οικονομική αναγέννηση των λαϊκών στρωμάτων. Θα αποτελέσει όπλο άμυνας και ανάσχεσης της εισαγωγής προϊόντων των πολυεθνικών και ανεργίας και ενίσχυσης των παραγωγικών δυνατοτήτων, της απασχόλησης και των εξαγωγών.

Φυσικά αυτά τα οφέλη θα είναι προσωρινά εάν δεν συνοδευτούν ταχύτατα με ένα πρόγραμμα αξιοποίησης των συνολικών παραγωγικών δυνατοτήτων και του πλούτου της χώρας, με μοχλό τη δημόσια κοινωνική ιδιοκτησία, τον εργατικό έλεγχο και την ανάδειξη του κόσμου της εργασίας σε κέντρο των κοινωνικών εξελίξεων.

Επίσης, τα οφέλη αυτά, θα είναι μονομερή και ταξικά ιδιοτελή, αν τα διαχειριστούν οι εκπρόσωποι του ελληνικού κεφαλαίου, που θέλουν να τα οικοδομήσουν πάνω στην απαξίωση των μισθών και να βάλουν το παραδάκι στην τσέπη τους. Αν δεν κλονιστεί και δεν ανατραπεί τελικά η πολιτική και οικονομική κυριαρχία της αστικής ολιγαρχίας, αυτής που είναι άλλωστε τόσο δεμένη με την ΕΕ.

Για να ζήσει ο λαός, απαιτούνται δύο πράγματα:

Αφενός διπλή αποδέσμευση από ευρωζώνη και ΕΕ.

Αφετέρου, να βαδίσουμε σε ένα άλλο δρόμο αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης με κέντρο τις κοινωνικές ανάγκες, βάθρο την κοινωνική ιδιοκτησία, με θεσμούς εργατικής και λαϊκής δημοκρατίας .

Είναι δύο προϋποθέσεις ποιοτικά αλληλένδετες, χωρίς σχέσης τυπικής χρονικής αλληλουχίας όπως το αντιλαμβάνεται στατικά το ΚΚΕ, αλλά με δυνατότητα, ανάλογα με τους λαϊκούς αγώνες η μία πτυχή να σύρει ή/και να δρα πολλαπλασιαστικά και δυναμικά στην άλλη.

Ας δούμε σύντομα ορισμένες αντιρρήσεις.

Πρώτο: ‘’Θα μας κόψει η ΕΕ την χρηματοδότηση και θα πεινάσουμε’’.

Είναι σα να λέμε ότι δε θα περάσει ο πρεζέμπορος να δώσει τη δόση στον ναρκομανή. Οι εισροές (πχ ΕΣΠΑ κλπ) είναι μικρό κλάσμα μπροστά στην αιμοδοσία της αποπληρωμής του χρέους. Η ΕΕ δε χρηματοδοτεί καμία ανάπτυξη παρά μόνο την στήριξη της δραστηριότητας των μεγάλων πολυεθνικών, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την υποστήριξη των ιδιωτικοποιήσεων

Δεύτερο: ‘’Αν θα πάμε στη δραχμή, σε συνδυασμό με την υποτίμησή της, θα γιγαντωθεί το χρέος’’.

Αυτά είναι επιχειρήματα μόνο όσων έχουν σκοπό να πληρώσουν ένα χρέος και όχι να αρνηθούν την αποπληρωμή του.

Τρίτο: ‘’Αν συγκρουστούμε με την ευρωζώνη, ό κόσμος θα τρομάξει, θα αποσύρει καταθέσεις (bank run), θα καταρρεύσουν οι τράπεζες και μετά τα πάντα’’.

Τόσο το bank run όσο και το κούρεμα καταθέσεων (με το οποίο τρομοκρατεί διαρκώς ο Σαμαράς), σχετίζεται ακριβώς με πιθανές επιλογές και την ασυδοσία της ΕΚΤ και του ECOFIN. Αντίθετα μια επιλογή αμφισβήτησης αυτής της παντοδυναμίας, σε συνδυασμό φυσικά με τον έλεγχο κίνησης κεφαλαίων, αποτελούν προστασία και όχι απειλή. Ας θυμίσουμε επιτέλους ότι το άγριο κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο δεν έγινε επειδή μια αριστερή κυβέρνηση έκανε επανάσταση, αλλά επειδή μια δεξιά κυβέρνηση (ΔΗΣΥ, Αναστασιάδης), ψέλλιζε για ‘’διαπραγμάτευση’’, χωρίς να τολμήσει την απόφαση εξόδου.

Τέταρτο: ‘’Θα δημιουργηθούν προβλήματα τροφοδοσίας σε καύσιμα, φάρμακα και άλλα βασικά είδη’’.

Τίποτα πιο ψεύτικο. Η ΕΕ ούτε παράγει ούτε μας χαρίζει πετρέλαιο. Το αντίθετο ισχύει: Η πρόσδεση της Ελλάδας στην ΕΕ, η οποία πχ επιβάλει εμπάργκο στις πωλήσεις του Ιράν, είναι που μας περιορίζει και όχι το σπάσιμο αυτής της δέσμευσης. Φάρμακα παράγονται και στην Ελλάδα, η κρατική εθνική φαρμακοβιομηχανία έχει παράδοση και δυνατότητα γρήγορης επανα-συγκρότησης, ενώ το διεθνές εμπόριο σε ένα περιβάλλον σπασίματος των πατεντών (πχ από Ινδία), αποτελεί μια καλή και φτηνότερη δυνατότερη δυνατότητα.

Πέμπτο: ‘’Θα απομονωθούμε από την Ευρώπη και τον κόσμο’’

Από τις 50 χώρες στην Ευρώπη και τις 240 σε ολόκληρο τον κόσμο, στην ΕΕ συμμετέχουν 28 και στην ευρωζώνη συμμετέχουν 20 χώρες.

Ποια απομόνωση; Μειονέκτημα και όχι πλεονέκτημα είναι ο περιορισμός στην ΕΕ. Μην το ξεχνάμε: Η ευρωζώνη αποδεικνύεται το βασικό και αιώνιο λίκνο εξέλιξης μιας ευρύτερης καπιταλιστικής κράσης, με την Ελλάδα, μεστά σε αυτή, να είναι στο ρόλο του πειραματόζωου των αντεργατικών πολιτικών και οι εργαζόμενοι σε αυτήν είναι τα θυσιάσματα.

Έκτο: ‘’Η άρνηση πληρωμής του χρέους δε σημαίνει ότι φορτώνουμε αμαρτίες δικές μας στους λαούς της Ευρώπης;’’

Όσο δεν είναι αλήθεια είναι ότι τα δάνεια προς την Ελλάδα τα ζήτησε, τα πήρε και τα ‘’έφαγε’’ ασυλλόγιστα ο ελληνικός, άλλον τόσο είναι ψέμα ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί αποφάσισαν και έδωσαν χρήματα και έσωσαν τον ελληνικό λαό. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση η ευθύνη ανήκει στις κυβερνήσεις και στις αντίστοιχες αστικές τάξεις οι οποίες είναι οι μόνες που κερδίζουν από τις σχετικές κινήσεις. Το συμφέρον των λαών δεν βρίσκεται στον ανταγωνισμό και τα αναθέματα μεταξύ τους, αλλά η ανατροπή αυτών των άθλιων κυβερνήσεων και των πολιτικών τους,

Έβδομο: ‘’Μήπως όμως με την έξοδο, χάνουμε το όπλο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης των λαών και μένουμε χωρίς φυσικούς συμμάχους;’’

Ίσα ίσα. Μια ήττα της δολοφονικής πολιτικής λιτότητας και αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, μαζί με ένα πλήγμα στο αντιδραστικό οικοδόμημα της ευρωζώνης και της ΕΕ, θα αποτελέσει μια χαραμάδα νίκης, που θα λειτουργήσει ως θετικό ντόμινο εξελίξεων ειδικά στις χώρες της Ν. Ευρώπης. Αντίθετα, η προσμονή μιας ταυτόχρονης αλλαγής των πραγμάτων σε χώρες με διαφορετική πολιτική παράδοση και συσχετισμούς, αποτελεί αυταπάτη.

Φαίνεται τραγικό, αλλά είναι έτσι: Έπρεπε να σωριαστεί άδοξα καταγής (ή μάλλον πάνω στα κεφάλια μας) η Σοβιετική Ένωση, για να συνειδητοποιήσει η ‘’ορθόδοξη’’ κομμουνιστική αριστερά ότι ο ‘’υπαρκτός’’ ήταν ανύπαρκτος και χωρίς μέλλον, έχοντας μεταβληθεί σε εκμεταλλευτικό σύστημα. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει σήμερα με την λεγόμενη ‘’ευρωπαϊκή αριστερά’’ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές. Όποιος θεωρεί βέβαιη τη μακροημέρευση της ευρωζώνης κάνει λάθος. Όποιος επίσης θεωρεί δεδομένη για πάντα την συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και αποκλείει το ενδεχόμενο να τη βάλουν κάποια στιγμή τα ίδια τα αφεντικά της ΕΕ σε καραντίνα, επίσης δε λογαριάζει σωστά. Όπως η παραμονή δεν έχει δεδομένους όρους έτσι και η έξοδος δεν έχει το ίδιο χρώμα. Άλλο πράγμα μια έξωση με πρωτοβουλία του αντιπάλου, άλλο μια έξοδος απροετοίμαστη ‘’από ατύχημα’’, άλλο λόγω κατάρρευσης της ευρωζώνης, άλλο πράγμα μια αποχώρηση με τις σημαίες του φασισμού, του εθνικισμού και της Λεπέν

Και είναι άλλο πράγμα η έξοδος με επιλογή και πρωτοβουλία των δυνάμεων του αριστερού και εργατικού κινήματος, με πρόσημο εργατικό, δημοκρατικό, αντικαπιταλιστικό και με μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης.

*Πηγή: pandiera.gr

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2. ΜΙΚΡΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ – ΜΙΚΡΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Υπάρχουν δύο γλώσσες απέναντι στους ψηφοφόρους στην πολιτική εκλογικών εκβιασμών που άρχισε να ασκείται από τη μεριά του Σύριζα απέναντι στους ψηφοφόρους -βασικά- της αριστεράς.
Η επίσημη απεύθυνση είναι η πρώτη γλώσσα μέσω της οποίας τα επιτελεία του κόμματος διαλέγονται με το σύστημα αλλά ταυτόχρονα προβάλλουν το πρόγραμμα μιας νεκραναστημένης διαχειριστικής-ρεφορμιστικής αυταπάτης που προσπαθούν να την κάνουν όλο και πιο «ρεαλιστική».
Υπάρχει και η δεύτερη ανεπίσημη γλώσσα, εκείνη δηλαδή που απευθύνεται πιο άμεσα, πιο «χύμα» και πιο πειστικά στον λαό και τους ψηφοφόρους της αριστεράς. Η γλώσσα αυτή αξιοποιεί κάτι που δεν βρίσκεται τυπικά στα εκλογικό πρόγραμμα αλλά διαχέεται και κυκλοφορεί ως κουλτούρα θα λέγαμε του μικρότερου, υπαρκτού κακού μέσα στο λαό. Μερικά από αυτά τα «λαϊκά» ερωτήματα ή προβληματισμούς θα θέλαμε να απαντήσουμε. Θα τα εκθέσουμε και είτε στην ερωτηματική είτε στην αποφατική τους μορφή.
1ο Ερώτημα: Μα να μην αλλάξει κάτι; Ή ακόμα και κάτι να εφαρμόσουν από το πρόγραμμα θα είναι μια ανακούφιση για τον κόσμο.
Όσοι υποστηρίζουν ή αναμένουν κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να απαντήσουν γιατί

9 Ιαν 2015

Ευρώ ή δραχμή;

Παρατήρηση πρώτη: Εκτός από το ξεκατίνιασμα υπάρχει και η πολιτική ανάλυση. Εκτός από την κινδυνολογία υπάρχει και η αλήθεια των πραγματικών και όχι των κατασκευασμένων διλλημάτων. Εκτός από την αερολογία που βαφτίζει σαν «πολιτική αντιπαράθεση» τον σκυλοκαυγά υπάρχει και ο καθαρός αέρας της ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης που προάγει την πολιτική σκέψη.

Παρατήρηση δεύτερη: Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα που αντί για «απάνεμο λιμάνι» αποδείχτηκε το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα μετράει τη φτώχεια της. Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα χρεοκόπησε το 2010. Ευρώ είναι εκείνο το νόμισμα που μόλις εμφανίστηκε πριν από δεκαπέντε χρόνια ό,τι το βράδυ κόστιζε 50 δραχμές το αμέσως επόμενο πρωί κόστιζε 170 δραχμές (ήτοι 0,50 ευρώ) και ό,τι το βράδυ κόστιζε 100 δραχμές το αμέσως επόμενο πρωί κόστιζε 341 δραχμές (ήτοι 1 ευρώ).

Παρατήρηση τρίτη: Δραχμή είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα χρεοκόπησε το 1893 και το 1932. Δραχμή είναι το νόμισμα που στο όνομα της «ισχυροποίησής της», μέσα σε ένα βράδυ, δια της υποτίμησής της κατά 50% και της σύνδεσής της με το δολάριο (9 Απρίλη 1953) διπλασίασε τη φτώχεια για το λαό και πολλαπλασίασε τον πλούτο των «δολαριούχων». Δραχμή ήταν το νόμισμα όταν η Ελλάδα έστελνε τα παιδιά της μετανάστες στις στοές του Βελγίου και όταν (με πρόσχημα και τότε το χρέος) η κυβέρνηση Αντρέα Παπανδρέου έφτιαχνε τα «νέα τζάκια» της ολιγαρχίας, από τη μια και από την άλλη επέβαλε πάγωμα μισθών και συντάξεων στο λαό.

Κόντρα λοιπόν στην προεκλογική έξαρση της ευρωλατρείας και της δραχμοφοβίας από τη μια, είτε της δραχμολατρείας και της ευρωφοβίας από την άλλη, ας δούμε ορισμένες πλευρές του θέματος:

To νόμισμα, εν γένει η νομισματική πολιτική, συνιστά σημαντικό εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά από τη στιγμή που μέσω της νομισματικής πολιτικής καθορίζονται οι χειρισμοί στους τομείς της προσφοράς του χρήματος, της πίστης, των επιτοκίων.  Με άλλα λόγια όταν μιλάμε για νομισματική πολιτική μιλάμε για τον παράγοντα που σφραγίζει το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας. Από τις επενδύσεις μέχρι το επίπεδο των τιμών, από τις εισαγωγές και εξαγωγές (ειδικά σε συνθήκες δυνατότητας  υποτίμησης ή ανατίμησης του νομίσματος)  μέχρι τους όρους και τη δυνατότητα του εξωτερικού δανεισμού.

Όμως, αν το πρόβλημα στην Ελλάδα – και στον κόσμο - ήταν νομισματικό, τότε τα πράγματα θα ήταν σχετικά «εύκολα». Θα βρίσκαμε το καλύτερο νόμισμα και θα περνούσαμε ζωή χαρισάμενη από τον Ατλαντικό μέχρι το Βλαδιβοστόκ. Αλλά στην Ελλάδα – και όχι μόνο – το πρόβλημα δεν είναι στενά  νομισματικό. Μάλιστα θα λέγαμε (και θα το αναλύσουμε) το πρόβλημα  δεν είναι καν οικονομικό. Είναι βαθιά πολιτικό.

Εξηγούμαστε: Όταν αναφέρουμε ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι οικονομικό, δεν το λέμε για να αντιπαραθέσουμε την πολιτική με την οικονομία. Το αντίθετο! Το λέμε για να τονίσουμε ακριβώς τη βαθιά διαλεκτική τους σύνδεση, όπως την αποδίδει με μέγιστη επιστημονική διαύγεια ο μαρξισμός: «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» έγραφε ο Λένιν προσθέτοντας ότι «η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία» (Β.Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμ. 42, σελ. 278, εκδ. Σύγχρονη Εποχή).

Υπ’ αυτή την έννοια, το πολιτικό πρόβλημα της χώρας κάθε άλλο παρά αποδίδεται  μέσα από την αντιπαράθεση «ευρώ ή δραχμή». Στην πραγματικότητα το πολιτικό πρόβλημα συσκοτίζεται και αυτός είναι ο τελικός στόχος της τρομοκρατίας που αναπτύσσεται περί το νόμισμα. Η «νομισματο-τρομοκρατία» επιδιώκεται να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά ως προς τα πραγματικά διλλήματα που τίθενται ενώπιον του ελληνικού λαού.

Εξηγούμαστε: Από τη μια μεριά έχουμε τους σεσημασμένους εκβιαστές του «μονόδρομου» που με το γνωστό τους ύφος κραυγάζουν: «Ευρώ»! «Ευρώ»! Δεδομένης της πολιτικής τους που προκαλεί κοινωνικά ερείπια και μη έχοντας να πιαστούν από πουθενά αλλού, έχουν μετατρέψει το ίδιο το νόμισμά «τους» σε κάτι σαν «καθρεφτάκι». Το επιδεικνύουν στους «ιθαγενείς» για να τους ...ξεγελάσουν. Η τακτική τους είναι μια πρώτης τάξεως απόδειξη, αφ' ενός τού πόση αξία έχει το νόμισμά «τους», αφού οι ίδιοι το περιφέρουν σαν «φύκι» που καμώνεται τη «μεταξωτή κορδέλα», αφ' ετέρου τού πόσο σέβονται τον ελληνικό λαό, στον οποίο συμπεριφέρονται σαν σε «ιθαγενή» που αυτοί, οι «κονκισταδόρες», του κουνάνε «μπιχλιμπίδια».

Πρόκειται για αστείους κομπογιαννίτες της πολιτικής οικονομίας. Πασχίζουν να προσδώσουν ρόλο «τοτέμ» στο ευρώ. Αλλά παρά την καταρρακτώδη προπαγάνδα, παρά τον φετιχισμό του εμπορεύματος - νομίσματος που προσπαθούν να καλλιεργήσουν, παρά τη μετατροπή του ευρώ σε «τοτέμ», πίσω από το οποίο η άρχουσα τάξη πασχίζει να κρυφτεί για να συνεχίσει τη βάρβαρη πολιτική της, η ουσία είναι άλλη και απολύτως ευδιάκριτη: Το νόμισμα, το κάθε νόμισμα, δεν είναι ο σκοπός. Δεν είναι η αρχή και δεν είναι το τέλος. Είναι το επίπεδο της οικονομίας μιας χώρας, είναι το παραγωγικό της επίπεδο, είναι η θέση της στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης εντός του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος και του παγκόσμιου «καταμερισμού εργασίας», που καθορίζουν την αξία και τη σημασία (και) του νομίσματός της.

Στην «φετιχοποίηση» του νομίσματος κατρακυλούν, από άλλη σκοπιά, και οι οπαδοί της δραχμής. Ειδικά όσοι μιλούν βάζοντας στη δραχμή «αριστερό» πρόσημο μοιάζουν να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο. Δείχνουν να ξεχνούν ότι η ύπαρξη της δραχμής από το 1833 μέχρι το 2000, είτε σε διασύνδεση με το φράγκο είτε όχι, δεν είχε τίποτα το «αριστερό» μέσα στην καπιταλιστική Ελλάδα. Κάνουν την λάθος εκτίμηση να αντιμετωπίζουν το ζήτημα του νομίσματος σαν «κρίκο» από τον οποίο θα μπορούσε να τραβηχτεί το σύνολο της πολιτικής «αλυσίδας» υπέρ του λαού. Αλλά έναν τέτοιο κίνδυνο θα τον είχαν αντιληφθεί και εκείνες οι μερίδες της ολιγαρχίας που και στην Ελλάδα, και στην Γερμανία και στην Γαλλία – για δικούς τους λόγους – επίσης «παίζουν» με το εθνικό νόμισμα. Αλλά: Το «εθνικό» νόμισμα σε μια χώρα που απαρτίζεται από «δυο έθνη» δεν θα είναι ποτέ νόμισμα στην υπηρεσία του «έθνους» των εργαζομένων όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια του «έθνους» των κεφαλαιοκρατών.
Ας κάνουμε μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τον ορθολογισμό: Το νόμισμα, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι είναι αναγκαία, εντούτοις δεν είναι ταυτόχρονα και η ικανή συνθήκη που θα καθορίσει την πορεία μιας οικονομίας.

Για παράδειγμα: Αν αύριο η Ταγκανίκα ανακηρύξει ως επίσημο νόμισμά της το δολάριο, προφανώς δεν θα γίνει Αμερική. Από την άλλη είναι οι ΗΠΑ του δολαρίου που το χρέος τους φτάνει στα 14 τρισεκατομμύρια! Παρακάτω: Όταν η Αργεντινή κατέρρευσε και χρεοκόπησε, το νόμισμά της, το πέσο, ήταν διασυνδεδεμένο με το δολάριο. Επίσης: Η Κίνα ανεβαίνει την πυραμίδα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης χωρίς να έχει νόμισμα το ευρώ ή το δολάριο. Και η Ελβετία δε χρειάζεται το ευρώ ή το δολάριο για να λειτουργεί ως παγκόσμιος αποθησαυριστής.

Το συμπέρασμα είναι πρόδηλο: Το νόμισμα είναι ένα «εργαλείο». Και όπως κάθε εργαλείο κρίνεται με βάση το «ποιανού» τη δουλειά κάνει, και σε ποιο πλαίσιο την κάνει. Και είτε με τη δραχμή, είτε τώρα με το ευρώ, εκείνα που υπηρετούνται, δεδομένης της ανισομετρίας εντός της ΕΕ, είναι τα συμφέροντα της τάξης των κεφαλαιοκρατών, είναι τα συμφέροντα της εγχώριας πλουτοκρατίας.Η οποία γι' αυτό, άλλωστε, επέλεξε την προσχώρηση της χώρας στο ευρώ, καταθέτοντας από την πρώτη στιγμή ένα κομμάτι εθνικής κυριαρχίας (την οποία τώρα θυμούνται οι θιασώτες του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και της Ευρωζώνης) διά της απεμπόλησης της δυνατότητας άσκησης αυτοτελούς νομισματικής πολιτικής.

Σε ό,τι αφορά το λαό, όμως, στην καπιταλιστική Ελλάδα (όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ με το παγκόσμιο δολάριο, στην Αγγλία με την εθνική λίρα και στον κόσμο όλο με τον χρυσό ως γενικό ανταλλακτικό ισοδύναμο), το ευρώ, η δραχμή, η αρχαία μνα, τα τάλαντα και τα γρόσια, το χρήμα, γενικά, αποτελεί και θα αποτελεί εκείνο το γενικό ισοδύναμο που αποτυπώνει την ανταλλακτική αξία των εμπορευμάτων και την αποκρυσταλλωμένη κοινωνική εργασία, μέσα στο καθεστώς της εκμετάλλευσης.

Το ζήτημα για το λαό, επομένως, δεν είναι μια «καλύτερη» δραχμο-διαχείρηση ή μια «καλύτερη» ευρω-διαχείρηση της εκμετάλλευσής του και της βαρβαρότητας. Δεν είναι αν θα μετράει τη φτώχεια του σε ευρώ ή σε δραχμές. Το καίριο, το αποφασιστικό, το καθοριστικό, είναι η αποτίναξη της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας. Με όποιο γενικό ισοδύναμο κι αν την μετρούν. Είτε σε ευρώ. Είτε σε δραχμές.

Από τη στιγμή λοιπόν που αυτά που καθορίζουν την αξία και τη σημασία (και) του νομίσματός μιας χώρας είναι – επαναλαμβάνουμε - το επίπεδο της οικονομίας της, οι παραγωγικές της δυνατότητες, η δυνατότητά της να καθορίζει χωρίς εξαρτήσεις τη θέση της στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, η αξιοποίηση όλων των φυσικών και ανθρώπινων πόρων που της επιτρέπουν την κατάκτηση της θέσης που της ανήκει στον παγκόσμιο «καταμερισμό εργασίας», τότε για να γίνουν όλα αυτά - με όρους λαϊκών συμφερόντων - απαιτούνται πολιτικές λύσεις.

Και το ερώτημα είναι: Τι είδους πολιτικές λύσεις; Απαντούμε: Εφόσον τα όσα ζούμε στην Ελλάδα και στον κόσμο συνιστούν (το συνομολογούν οι πάντες) την εκδήλωση μιας κρίσης συστημικού χαρακτήρα, τότε δεν μπορεί παρά και η πολιτική λύση να είναι συστημικού χαρακτήρα.

Τέτοια λυσιτελής πολιτική δεν είναι εκείνη που έχει ως σημαία της το «τι νόμισμα». Αλλά εκείνη που προσδιορίζεται με βάση το «τι οικονομία». Που σημαίνει: Η οικονομία θα λειτουργεί με γνώμονα το συμφέρον των λίγων ή των πολλών; Και εδώ οι απαντήσεις έχουν δοθεί από την εποχή των πεντακοσιομέδιμνων και των τριακοσιομέδιμνων, από την εποχή των θητών και των ειλώτων, από την εποχή των πατρικίων και των πληβείων: Όσο τα κλειδιά της οικονομίας θα τα έχουν οι πρώτοι, τότε η πολιτική που θα ασκείται (είτε με ευρώ είτε με δραχμή) θα υπηρετεί τα συμφέροντα των πρώτων. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης υπέρ των δεύτερων μπορεί να συμβεί υπό μια προϋπόθεση: Εφόσον η ακολουθούμενη πολιτική θα έχει εκείνο το πρόσημο που κατατείνει στο να πάρει ο λαός τα κλειδιά του συνόλου της οικονομίας στα χέρια του. Αυτά είναι που προσδιορίζουν αν η νομισματική πολιτική που ακολουθείται θα έχει φιλολαϊκό ή αντιλαϊκό χαρακτήρα.

Μια νομισματική πολιτική, συνεπώς, που είτε με ευρώ είτε χωρίς ευρώ θα συνεχίσει να ασκείται στο πλαίσιο μιας πολιτικής που αναγνωρίζει ότι ο λαός «χρωστάει» σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους και δεν προχωρά στην άρνηση του χρέους (μονομερώς), που αναγνωρίζει τα δεσμά της ΕΕ και των «Αγορών» και δεν τα απορρίπτει (μονομερώς), που αποδέχεται ότι η οικονομία λειτουργεί στη βάση του κέρδους του μονοπωλίου που κατέχει τα μέσα παραγωγής και όχι με γνώμονα το κοινωνικό όφελος μιας κοινωνίας που αποστερείται τον πλούτο που η ίδια παράγει, τότε, μια τέτοια νομισματική πολιτική (και με ευρώ και με δραχμή) θα αποτελεί πάντα εργαλείο της ίδιας (ευρω)βαρβαρότητας και της ίδιας (δραχμο)εκμετάλλευσης

Toυ Νίκου Μπογιόπουλου. Αναδημοσίευση από το enikos.gr  

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ


Καλά ξεκουμπίδια

Η εκλογική αναμέτρηση στις 25 Γενάρη είναι μια ευκαιρία να στείλουμε στον αγύριστο το ακροδεξιό επιτελείο των μνημονίων, της αιώνιας λιτότητας, της ανεργίας, της διάλυσης της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης, των ναζιστικής έμπνευσης στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες και του τείχους τους αίσχους στον Έβρο, των εκατοντάδων πνιγμένων απόκληρων στον πάτο του Αιγαίου, των φυλακών ύψιστης ασφάλειας, της παλινόρθωσης του μεταεμφυλιακού και χουντικού κράτους και παρακράτους, των μαφιόζων που με τις συμμορίες επιχειρούν να ελέγξουν δήμους, άλση, λιμάνια, παραλίες, του φασιστικού υπόκοσμου που η σημερινή κυβέρνηση θέλει να εκπροσωπήσει χωρίς πια τη διαμεσολάβηση της ΧΑ.

Η ήττα της μαύρης αντίδρασης που έχει κατσικωθεί στο Μάξιμου εδώ και 5 χρόνια με διαφορετικές εκπροσωπήσεις, επιβάλλοντας κατάσταση πολιορκίας, δεν έχει ως προαπαιτούμενο την πίστη του ΣΥΡΙΖΑ στις -έτσι κι αλλιώς πετσοκομμένες- προεκλογικές του δεσμεύσεις. Με το αν θα τολμήσει να ακυρώσει το μνημόνιο, να καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις, να επαναφέρει το 13ο μισθό/σύνταξη ή το βασικό στα 730 ευρώ. Η κυβέρνηση πρέπει

3 Ιαν 2015

Η Τραπεζική Ένωση της ΕΕ: παραδίδοντας την πολιτική κυριαρχία στους τραπεζίτες, κεντρικούς κι ιδιωτικούς



[ Για να αρχίζουμε να εμπεδώνουμε σε τι απάτη έχουμε εισέλθει και τι πραγματικά πρεσβεύει.
“Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν ψηφίζει νόμους και δεν ανακαλεί νόμους.
Οι νόμοι, με την μορφή οδηγιών, κανονισμών κλπ., που ήδη έχουν φθάσει τους 30.000, (!) αποφασίζονται από μη εκλεγμένους αξιωματούχους (οι οποίοι μαζί με τους υπαλλήλους φθάνουν τους 30.000 περίπου), με πλήρη μυστικότητα και αδιαφάνεια μετά από παρασκηνιακές πιέσεις και διαπραγματεύσεις, για τις οποίες κανείς δεν είναι υπόλογος.
Οι υπουργοί των χωρών-μελών υποχρεώνονται να αποδεχθούν τις προκανονισμένες αποφάσεις των μονίμων αντιπροσώπων, και πολλές φορές το «ανακοινωθέν» γίνεται δεκτό πριν (!). την «συζήτηση» των Υπουργών, η οποία λαμβάνει χώρα μόνο για προσχηματικούς λόγους.
Οι Δημοσιογράφοι που επικρίνουν αυτήν την κατάσταση απομακρύνονται έντεχνα από τις Βρυξέλλες, και παραμένουν όσοι συμφωνούν με το σύστημα.
Όταν οι ευρωβουλευτές καλούνται να ψηφίσουν, πληροφορούνται στις 8 το πρωί για την ημερήσια διάταξη ψηφοφορίας επί εκατοντάδων θεμάτων, που διεξάγεται στις 12.00 με πατήματα κουμπιών “ναι”, “όχι”, “αποχή”. Αλλά οι φάκελοι των θεμάτων έχουν χιλιάδες σελίδες στην Γαλλική γλώσσα, και κανείς Ευρωβουλευτής δεν προλαβαίνει να τους μελετήσει. Έτσι, οι ευρωβουλευτές λαμβάνουν από τα ευρωπαϊκά κόμματα, στα οποία ανήκουν, μια μεγάλη «λίστα» με το τι πρέπει να ψηφίσουν μέσα σε ένα τέταρτο της ώρας!!!»
Δηλαδή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι μόνο μία μεγάλη φάρσα εξαπατήσεως των Ευρωπαϊκών λαών.
Το «Ευρωπαϊκό Σχέδιο» οδηγεί σε ένα ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος βάσει του Γάλλο-Γερμανικού άξονα, το οποίο συντρίβει την διαφορετικότητα και τις εθνικές παραδόσεις των λαών των χωρών-μελών χωρίς να τους ενημερώσει ή να τους ρωτήσει.
Οποιος διαφωνήσει στο μέλλον, θα έχει να αντιμετωπίσει την ενιαία ευρωπαϊκή «ταυτότητα», την ευρωπαϊκή αστυνομία, την ευρωπαϊκή δικαιοσύνη και τον ευρωπαϊκό στρατό. ]

C.B.



του Γιώργου Βασσάλου    
Το άρθρο είναι η πλήρης εκδοχή του κειμένου που δημοσιεύτηκε στο Εκτός Γραμμής, τ. 35 | Άνοιξη 2014

Με το σχέδιο για την Τραπεζική Ένωση, η ΕΕ θέλει να μας πείσει ότι βάζει τέρμα στη διάσωση των τραπεζών από τους φορολογούμενους –ως επί το πλείστον δηλαδή τους εργαζόμενους- κι ότι υποχρεώνει τους μετόχους τους να πληρώσουν τα σπασμένα.
Η πραγματικότητα είναι η ακριβώς αντίθετη: η νέα νομοθεσία θα προωθήσει την απορρόφηση πολλών τραπεζών από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, κάνοντας τις ακόμα πιο μεγάλες, ενώ θα παραμένουν υπό τον έλεγχο των ιδιωτών μετόχων τους. Ταυτόχρονα, θα τις θωρακίσει από το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας και θα κάνει ακόμα πιο εύκολη τη χρήση δημοσίου χρήματος για τη διάσωσή τους, με λιγότερο κοινοβουλευτικό έλεγχο και διαφάνεια. Η συμβολή των ιδιοκτητών τους στη διάσωση θα είναι ελάχιστη, μπροστά στο βάρος που θα επωμιστούν οι απλοί φορολογούμενοι.
Από τον Οκτώβρη του 2008 ως τον Οκτώβρη του 2011, η Κομισιόν ενέκρινε 4,5 τρισεκατομμύρια ευρώ κρατικής βοήθειας προς τις τράπεζες σε δάνεια και εγγυήσεις ή αλλιώς το 37% του ετήσιου ΑΕΠ όλης της ΕΕ (σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, η Κομισιόν πρέπει να εγκρίνει κάθε κρατική ενίσχυση προς επιχειρήσεις).[1] Από αυτά, τουλάχιστον 1,7 τρισ. έχουν ήδη εκταμιευτεί υπέρ των τραπεζών. Από το 2009, έγινε ξεκάθαρο ότι το οικονομικό μοντέλο της ΕΕ είχε βασιστεί τόσο πολύ στην επέκταση του τραπεζικού δανεισμού που κάθε χώρα ξεχωριστά δεν μπορούσε να σώσει τις ιδιωτικές τράπεζές της. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) αποφάσισε, παραβιάζοντας το καταστατικό της, να παρέχει ευρεία στήριξη στις τράπεζες, τόσο απευθείας όσο και μέσω των κρατών. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένα ενιαίο κράτος με άμεση πρόσβαση σε φορολογικά έσοδα, ώστε να εγγυάται τις ενέργειες της ΕΚΤ, ήταν το στοιχείο που προσέδωσε στην κρίση στην Ευρώπη το στοιχείο της θεσμικής αστάθειας και ασάφειας που την έκανε τόσο εκρηκτική. H Γερμανία και η Γαλλία δεν ήθελαν να εγγυηθούν για τα χρέη των άλλων κρατών και τραπεζών, αφού στην ΕΕ, παρότι έχουν μπει αυστηρά όρια στη δημοσιονομική πολιτική των κρατών-μελών με ποινές από την Κομισιόν, δεν υπάρχει –προς το παρόν– κάποιο όργανο που να ασκεί ενιαία δημοσιονομική πολιτική σε όλη την έκτασή της. [2] Αυτή την αντίφαση επιχειρεί να λύσει το εγχείρημα της Τραπεζικής Ένωσης σε συνδυασμό με τις μεταρρυθμίσεις της Οικονομικής Διακυβέρνησης που έχουν ήδη ξεκινήσει.
Η κατεύθυνση είναι η καταστροφή κάθε στοιχείου δημοκρατικής – λαϊκής κυριαρχίας και η ενίσχυση της δύναμης των τραπεζών.
Η αυτορρύθμιση και ασυδοσία των τραπεζών παραμένουν ανέγγιχτες
Πολλά παχιά λόγια έχουν ακουστεί από το ξέσπασμα της κρίσης στην Ευρώπη, όπως

2 Ιαν 2015

Ο Αγροτουρισμός ως «ανανεώσιμη ενέργεια»


Τις τελευταίες δεκαετίες γίναμε μάρτυρες ενός μοντέλου ανάπτυξης - αυτό του μαζικού τουρισμού, που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στο φυσικό τοπίο, στο δομημένο περιβάλλον αλλά ακόμη χειρότερα, στις συνειδήσεις των ανθρώπων και στον τρόπο ζωής τους.
Οι Έλληνες που έγιναν γνωστοί για τους νικηφόρους αγώνες ενάντια στην σκλαβιά του εκάστοτε κατακτητή, δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στη λογική του κέρδους. Και μάλιστα ποιου κέρδους; Του κέρδους του απατηλού. Του κέρδους που σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι θα κρατήσει αιώνια επειδή είναι πολύ ξαφνικό. Η ανάπτυξη, όπως τη μάθαμε είναι απόλυτα συνδεδεμένη με αριθμούς διανυκτερεύσεων, κλινών, κρατήσεων, απορροφήσεων, εγκλείστων τουριστών με βραχιόλι ή μη.

Οι αριθμοί όμως είναι ευμετάβλητοι και σίγουρα δεν μπορούν από μόνοι τους να αποτελέσουν τη βάση για να οικοδομήσουμε ένα ποιοτικό μοντέλο ζωής. Η λογιστική είναι ένα απαραίτητο εργαλείο, αρκεί όμως να υπάρχει ένα όραμα για να υπηρετήσει.
* Μας ικανοποιούν μέχρι σήμερα οι όψεις των κτιρίων;

* Πως θα μπορέσουμε να επανακτήσουμε την αίσθηση του ωραίου που είχαν ανεξαιρέτως κοινωνικής τάξης και μόρφωσης οι προηγούμενες γενιές;

* Ποια αρχιτεκτονική κληρονομιά θα παραδώσουμε στις επόμενες;

* Πώς θα αποτρέψουμε τα σχέδια εκποίησης της Κρητικής αλλά και γενικότερα της Ελληνικής γης, από συμφέροντα επιθετικά και ως προς την κοινωνία και ως προς το περιβάλλον; Αναφέρομαι σε ολόκληρες περιοχές που πωλούνται σε όλη την Ελλάδα και σε συγκροτήματα που χτίζονται με ραγδαίους ρυθμούς, όπως και σε φαραωνικά έργα που σχετίζονται με την ενέργεια.

* Πώς θα προστατέψουμε την κοινωνία και το περιβάλλον, θέτοντας ως απαράβατη προϋπόθεση σε οποιοδήποτε αναπτυξιακό σχέδιο τη «φέρουσα ικανότητα» κάθε περιοχής;

* Πώς θα καταφέρουμε να κάνουμε αληθινές περιβαλλοντικές μελέτες και όχι κατά παραγγελία, προσαρμοσμένες στα εκάστοτε συμφέροντα;

* Πότε θα αποκτήσουμε ένα σωστό χωροταξικό;

* Πότε θα αποκτήσουμε ένα σωστό θεσμικό πλαίσιο για τον τουρισμό υπαίθρου και αγροτουρισμό;

*Πότε θα τολμήσουμε να σχεδιάσουμε και να δημιουργήσουμε ένα σημαντικό αναπτυξιακό έργο, όπως ένα τρένο που θα διασχίζει όλη την Κρήτη και θα τη συνδέει με την Ευρώπη;

Δεν έχουμε καμιά δικαιολογία πια, να μιλάμε για ανάπτυξη χωρίς να προσδιορίσουμε τη μορφή και το περιεχόμενό της.
Στο υπάρχον μοντέλο του τουρισμού ανήκουν και αυτοί που δεν γνωρίζουν καν ποια χώρα έχουν επισκεφθεί. «Σε ποια χώρα ανήκει η Κρήτη; Στην Ελλάδα ή στην Τουρκία ;».

Σας ρωτάω λοιπόν.

Αυτούς τους ανθρώπους θέλουμε να προσελκύσουμε;

Μήπως