22 Μαΐ 2015

ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ Η ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ



ΜΕΤΡΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Των ΤΑΚΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ & ΘΑΝΑΣΗ ΣΚΑΜΝΑΚΗ

Μέσω της Διατλαντικής Συμφωνίας (TTIP) επιχειρείται η άλωση κυριολεκτικά κάθε προστατευτικού μέτρου και κανόνα που υπήρχε σε όφελος των λαών και της φύσης. Τα γιγαντιαία μονοπώλια προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, με την ελπίδα εντέλει να διαμορφώσουν το νέο μοντέλο ανθρώπου.

Πολλά φαντάσματα πλανώνται πάνω από τη γηραιά Ευρώπη, πλην όμως κανένα από αυτά δεν είναι δυστυχώς εκείνο του κομμουνισμού, το οποίο κρύβεται ακόμη στους σωρούς των ερειπίων του παρελθόντος αναμένοντας την αφύπνιση των γενεών. Οπότε, όσο το φάντασμα του κομμουνισμού παραμένει στα ερείπια και το εργατικό κίνημα αναζητεί ακόμα τον τρόπο να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, οι εξουσίες, μεγάλα υπερεθνικά μονοπώλια, κλάστερ, χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια και μεγαθήριες κυβερνήσεις τους, ανακαλύπτουν στην εξαύλωση των εργαζομένων τον τρόπο αντμετώπισης της κρίσης.

Φυσικά, κάθε παρόμοια λύση διαρκεί λίγο καιρό, καθώς μια επόμενη κρίση καιροφυλακτεί, και όχι σε μεγάλη χρονική απόσταση. Προς το παρόν όμως, όσο εμείς ασχολούμαστε με τα δανεικά και το αν η Ε.Ε. και το ευρώ είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους που δεν μπορούμε να θίξουμε, και αναζητώντας ουσιαστικά τον τρόπο που θα γίνει πράξη ένας «έντιμος συμβιβασμός» με τους βιαστές, όπως κάνει η κυβέρνηση, στα μεγαλα σαλόνια εκπονούνται τα μεγάλα σχέδια.
Σε τι συνίστανται αυτά τα μεγάλα σχέδια;

Μια Διατλαντική Συμφωνία (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, (Transatlantic Trade and Investment Partneship- TTIP) και με ανάλογη των χωρών του Ειρηνικού (Trans-Pasific Parnteship -TPP). Η πρώτη είναι ανάμεσα στις ΗΠΑ-Καναδά και Ε.Ε., η δεύτερη περιλαμβάνει ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Χιλή, Περού, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Μπρουνέι και Βιετνάμ. Οι δυο συμφωνίες καλύπτουν το 72,5% του παγκόσμιου εμπορίου και των παγκόσμιων επενδύσεων και έχουν στόχο την άρση κάθε υφιστάμενης ρύθμισης που περιορίζει τα δυνητικά κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Προσβλέπει στη δημιουργία νέων αγορών με το άνοιγμα του δημοσίου και των δημόσιων υπηρεσιών στον ιδιωτικό ανταγωνισμό και είναι ένας τρόπος να παρακαμφθούν τα προβλήματα που προκύπτουν στον Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου απομονώνοντας την Κίνα, Ρωσία, Ινδία και λοιπές χώρες.

Φυσικά καμιά συμφωνία δεν θα παρακάμψει και πολύ περισσότερο δεν θα σβήσει τις αντιθέσεις του πολυπολικού κόσμου μας, οι οποίες μαίνονται ούτως ή άλλως, αλλά και καμία αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει για το εργατικό κίνημα, πως αυτές οι αντιθέσεις μπορεί να αποβούν προς όφελος του λαού. Οπότε τα μνημόνια που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι απλά επεισόδια μπρος στο μεγάλο κατακτητικό πόλεμο που κάνουν οι πολυεθνικές και οι κυβερνητικές πλανητικές εξουσίες.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα περί τίνος πρόκειται:

1. Ανατρέπεται το ευρωπαϊκό μοντέλο για το κράτος και το δημόσιο και επιβάλλεται ολοκληρωτική απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών. Η εύηχη λέξη «απελευθέρωση» είναι ο γνωστός ευφημισμός και σημαίνει το ακριβώς αντίθετο, ότι ανοίγει ο δρόμος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα δημοσίων υπηρεσιών επιθυμούν, όπως η υγεία, η παιδεία, το νερό κ.λ.π. χωρίς κανέναν ουσιαστικό περιορισμό. Επειδή το θέμα εγείρει πολλές αντιδράσεις υπήρξαν πληροφορίες ότι ενδέχεται να εξαιρεθούν κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ωστόσο, τελικά, μάλλον δεν θα εξαιρεθούν και θα αντικατασταθούν από εξαιρέσεις που σχετίζονται με υπηρεσίες ασφαλείας, όπως είναι η δικαιοσύνη, η φύλαξη συνόρων και ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας.

Η TTIP καθιστά επιπλέον ουσιαστικά αδύνατη την ανατροπή οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης δημόσιας υπηρεσίας και την επαναφορά της στον έλεγχο του δημοσίου. Και τούτο γιατί οι ξένοι επενδυτές θα έχουν δυνατότητα προσφυγής (όπως θα δούμε παρακάτω) κατά των χωρών υποδοχής για απώλεια κερδών. Από αυτό τον κανόνα ουσιαστικά δεν εξαιρούνται και οι ντόπιες επιχειρήσεις δεδομένου ότι θα μπορούν να προσφύγουν για ανάλογες περιπτώσεις μέσω θυγατρικών τους που διατηρούν στο εξωτερικό.

Η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της υγείας κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει αντιδράσεις, καθώς το σύστημα λειτουργεί μόνο για όσους έχουν χρήματα, επιδρά, προς το παρόν, ανασταλτικά.

Μαζί με την απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών ανοίγουν μέσω της συμφωνίας και

Με την κατσίκα …ή χωρίς.



Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένας δούλος σε ένα μεγάλο αρχοντόσπιτο ενός πλούσιου. Ο δούλος αυτός παιδευόταν πάρα πολύ να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού από νωρίς το πρωΐ, μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Όταν δε, σταμάταγε για να φάει ένα ξεροκόματο που του έδιναν τα αφεντικά του, μόνο και μόνο για να μη πεθάνει από την πείνα, καθόταν και χάζευε τους ανθρώπους που βολτάριζαν ελεύθεροι έξω από το αρχοντικό και έσκαγε από την επιθυμία να ζήσει και αυτός ελεύθερος όπως εκείνοι.

Μία ημέρα λοιπόν που τον είχαν δείρει και αφήσει νηστικό επειδή δεν είχε προλάβει να ποτίσει τις κατσίκες, αποφάσισε να δραπετεύσει και να ζήσει ελεύθερος. Για κακή του τύχη όμως, όταν το επιχείρησε, οι στρατιώτες του άρχοντα τον έπιασαν και τον οδήγησαν αλυσοδεμένο μπροστά στον αφέντη του. Εκείνος, προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων δεν διέταξε ούτε να τον σκοτώσουν, ούτε να τον μαστιγώσουν , μα ούτε και να τον ρίξουν στα μπουντρούμια, παρά μόνο να του δέσουν με αλυσίδα … μία κατσίκα στο πόδι και να τον αφήσουν να συνεχίσει να κάνει τις δουλειές που έκανε και πριν. Μετά από λίγες ημέρες, όλοι κατάλαβαν, μα πιο πολύ από όλους ο άτυχος δούλος, ότι ο άρχοντας είχε διαλέξει την πιο σκληρή τιμωρία από όλες, γιατί η κατσίκα φυσικά, ταλαιπωρούσε αφάνταστα τον δούλο και στις δουλειές που έκανε κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και τη νύχτα στην ολιγόωρη αναπαυλά του.

Έτσι όταν ο πονηρός και σκληρός άρχοντας τον ρώτησε αν θα το ξαναέσκαγε για να τον έλυνε από την κατσίκα, ο δούλος του υποσχέθηκε ότι όχι μόνο δε θα το έσκαγε, αλλά θα γινόταν ο καλύτερος υπηρέτης όλου του σπιτιού, όπως και έγινε.

Τελικά, όπως μπορούμε να καταλάβουμε από αυτή τη μικρή αλλά πολύ διδακτική ιστορία, το διακύβευμα της εποχής θα έπρεπε να είναι η πλήρη ελευθερία μας από τους δυνάστες μας και όχι αν θα μας απαλλάξουν ή όχι από την κατσίκα, όπου κατσίκα που προσπαθούν να μας φορτώσουν εδω και μήνες μέσω της διαπραγμάτευσης είναι επιπλέον αντιλαικά μέτρα, με τους δανειστές μας να ζητάνε ανοιχτά να αποσυρθεί το ν/σ για τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, βασικός μισθός) και να απελευθερωθούν εντελώς οι απολύσεις, να μειωθούν οι βασικές συντάξεις όπως επίσης και το μισθολόγιο του δημοσίου, ενώ ζητείται και η κατάργηση της κατώτερης σύνταξης και φυσικά περικοπές στο ΕΚΑΣ. Επίσης ο ΕΝΦΙΑ να παραμείνει για μια χρονιά ως έχει ενώ μάλλον και το αφορολόγητο των 12000 ευρώ να αναβάλλεται επ’ αόριστο. Δια στόματος επίσης του Πρωθυπουργού η κυβέρνηση θα αναζητά ισοδύναμα μέτρα για κάθε τι που διαφοροποιείται από τις απαιτήσεις ενώ και η άνοδος των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνηθεί.

Επί της ουσίας όμως με ή χωρίς τα παραπάνω, το μνημόνιο συνεχίζεται.

Η περιβόητη λοιπόν κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι, όχι μόνο η μη αποδοχή νέων αντιλαικών μέτρων αλλά συνολικά η κατάργηση των μνημονίων και των 420 εφαρμοστικών νόμων, με την κατάργηση της λιτότητας που έχει πνίξει στα χρέη τα ελληνικά νοικοκυριά και παραπέρα η ρήξη με την Ε.Ε και η διαγραφή του χρέους που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να επανακεφαλοποιηθούν οι ελληνικές τράπεζες, που μόνο ελληνικές δεν είναι, αφού κύριοι μέτοχοι σε αυτές είναι γαλλικές και γερμανικές.

Κάπου εδώ λοιπόν θέλουν να κολλήσουν και ένα δημοψήφισμα του στυλ με κατσίκα ή χωρίς κατσίκα, ενώ το ερώτημα είναι λιτότητα ή όχι και σε αυτό φυσικά έχουμε απαντήσει ποικιλοτρόπως.

Πετρολέκας Σπύρος

πηγή


14 Μαΐ 2015

Παγιώνεται η μερική απασχόληση



Αύξηση των θέσεων μισθωτής απασχόλησης, κατά 19.623, τον Απρίλιο καταγράφει το σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ», σε σχέση με πέρσι.
Με αφορμή την δημοσίευση των στοιχείων, το Υπουργείο Εργασίας εξέδωσε ανακοίνωση που μεταξύ άλλων αναφέρει:
»Τα στοιχεία αποτυπώνουν και το πολύ θετικό κλίμα που δημιουργείται από την δράση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας σε μια νέα «βάση», η οποία υπηρετεί ένα διαφορετικό πολιτικό όραμα για την απασχόληση στην χώρα μας, που θα καταγραφεί με ιδιαίτερη ακρίβεια το επόμενο χρονικό διάστημα».
»Είναι μια πρώτη ″απάντηση″ -που με επιμονή και σχέδιο μπορεί να παγιωθεί- σε όσους αμφισβητούν τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, υπέρ του κόσμου της εργασίας. Πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι πλέον φανερό, αποκτούν τη δική τους θετική δυναμική».
Το Υπουργείο εργασίας μπορεί να πανηγυρίζει όσο θέλει, ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται θετικό ισοζύγιο προσλήψεων, με  αφορμή την έναρξη της τουριστικής περιόδου. Εξάλλου ο Γ. Βρούτσης, κατά καιρούς έκανε λόγο «για σταθεροποίηση της αγορά εργασίας και μείωση της ανεργίας».
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι λένε τα στοιχεία
Τον Απρίλη οι προσλήψεις (186.479) ήταν περισσότερες από τις προσλήψεις που έγιναν τον αντίστοιχο περσινό μήνα (145.812), ενώ δημιουργήθηκαν 19.623 περισσότερες θέσεις εργασίας σε σχέση με πέρσι.
Σε υψηλότερα επίπεδα κινήθηκαν ωστόσο και οι απολύσεις. Ας μην μας διαφεύγει ότι είναι συνήθης η τακτική των εργοδοτών να απολύουν «παλιούς» εργαζόμενους και να τους αντικαθιστούν με «νέους» με μικρότερο μισθό. Συγκεκριμένα τον φετινό Απρίλιο πραγματοποιήθηκαν 106.256 απολύσεις και «αποχωρήσεις», έναντι 85.212 που έγιναν τον ίδιο μήνα πέρσι, δηλαδή 21.044 περισσότερες.
Η μεγαλύτερη συμμετοχή στο θετικό ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων εντοπίζεται στον κλάδο του τουρισμού και της εστίασης. Καλύτερη επίδοση καταγράφεται στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με δεύτερη καλύτερη την Περιφέρεια Κρήτης και ακολουθούν άλλες τουριστικές περιοχές. Ωστόσο στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις καταγράφεται αρνητικό ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων.
Οι ειδικότητες που είχαν την μεγαλύτερη ζήτηση αυτό το μήνα είναι: Σερβιτόροι, Τραπεζοκόμοι και Μπάρμαν Μάγειροι ξενοδοχείων και εστιατορίων, καμαριέρες σε ξενοδοχεία Υπάλληλοι υποδοχής και ενημέρωσης πελατών, ρεσεψιονίστ και γκρουμ.
Στο επίπεδο των μορφών εργασίας τον Απρίλη το 56,78% των προσλήψεων (105.871) είναι πλήρους απασχόλησης, το 28,57% είναι μερικής απασχόλησης (53.281), ενώ το 14,61% είναι εκ περιτροπής απασχόλησης (27.327 θέσεις εργασίας).
Για την περίοδο 01.01.2014 – 30.04.2015, οι προσλήψεις που έγιναν ήταν κατά το 50,19% θέσεις πλήρους απασχόλησης, το 35,23% μερικής απασχόλησης και το 14,58 εκ περιτροπής εργασίας.
Από τα στοιχεία φαίνεται ότι το τελευταίο έτος αυξήθηκε η μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία. Συγκεκριμένα, από τον Μάρτιο του 2013 που ξεκινά η εφαρμογή του συστήματος Εργάνη, έως και τον Ιανουάριο του 2014, το 53,90% των προσλήψεων, αφορούσαν συμβάσεις πλήρους απασχόλησης το 36,89% μερικής απασχόλησης και το 9,21%, συμβάσεις εκ περιτροπής απασχόλησης.
Σημειώνεται ότι στις θέσεις πλήρους απασχόλησης συμπεριλαμβάνονται και οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που αποτελούν μια από τις διαδεδομένες μορφές ελαστικής εργασίας. Παράλληλα στις θέσεις πλήρους απασχόλησης συναντάμε μια σειρά από ευέλικτες μορφές εργασίας (πχ επινοικίαση εργαζομένων) που είναι όλο και πιο διαδεδομένες και συχνότατα εμφανιζόμενες. Μέσα στις νέες θέσεις εργασίας θα συναντήσουμε όλες τις μορφές ανακύκλωσης της ανεργίας (5μηνα, τα voucher κ.ά.).
Σοκαριστικά τα στοιχεία για την ανεργία, την απλήρωτη και μαύρη εργασία
Το πρόβλημα της τεράστιας ανεργίας έχει πλέον αποκτήσει δομικά χαρακτηριστικά στη φάση της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ σε 1.061.221 ανήλθαν συνολικά οι εγγεγραμμένοι άνεργοι, το Φλεβάρη 2015, ενώ το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων που αναζητούν εργασία για το μήνα Φλεβάρη ανέρχεται σε 864.512 άτομα. Από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων οι 424.045 (39,95%) είναι άντρες και οι 637.176 γυναίκες (60,05%). Ακόμα οι 429.748 (40,49%) άνεργοι είναι ηλικίας 30 έως 44 ετών. Το σύνολο των επιδοτούμενων ανέργων για το μήνα Φλεβάρη ανήλθε σε 153.602 άτομα (14,47%)!
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, περίπου ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση που φτάνει έως και τους 5 μήνες.
Ακόμα πολύ διαδεδομένο είναι το καθεστώς όπου ένα τμήμα του μισθού των εργαζόμενων δίνεται είτε «μαύρα» και αδήλωτα, είτε ως παροχή σε είδος (πχ κουπόνια), ώστε να απαλλάσσονται οι εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές για αυτό το τμήμα του μισθού.
1 στους 5 εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος, με αποτέλεσμα το σύνολο των εργαζομένων σε καθεστώς μαύρης εργασίας να προσεγγίζει τις 500.000.
300.000 είναι οι λεγόμενοι «ψευδοαπασχολούμενοι» οι οποίοι ενώ παρέχουν εξαρτημένη μισθωτή εργασία, παρουσιάζονται ως «ελεύθεροι επαγγελματίες» (μπλοκάκια).
Διεύρυνση των ελαστικών μορφών εργασίας
Από τα στοιχεία φαίνεται ότι έχει παγιωθεί μια κατάσταση όπου το 50% των προσλήψεων είναι μερικής απασχόλησης, συμπεριλαμβανομένης και της εκ περιτροπής απασχόλησης, ενώ στο 50% της  μόνιμης εργασίας περιλαμβάνονται μια σειρά από ελαστικές μορφές εργασίας.  Παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης, δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε η γιγάντωση της ευέλικτης εργασίας, ούτε ο εργασιακός μεσαίωνας που επικρατεί, ούτε τα τρομακτικά ποσοστά ανεργίας.
Η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να καταργήσει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Το Υπουργείο Εργασίας κάνει λόγο για προσπάθειες περιορισμού, αλλά δεν μιλά για την κατάργησή  τους, καθώς υπάρχουν οι μορφές ελαστικής εργασίας που κατοχυρώνονται από κοινοτικές αποφάσεις και οδηγίες της ΕΕ.
Εξάλλου, διακηρυγμένη πρόθεση της κυβέρνησης είναι οι πολιτικές «ενεργητικής απασχόλησης», δηλαδή η διεύρυνση και γενίκευση της ελαστικής εργασίας, με πόρους του ΕΣΠΑ (5μηνα, voucher κ.ά.) ως αντίδοτο για την ανεργία. Παράλληλα εξαγγέλλει «ενίσχυση της υγιούς επιχειρηματικότητας» και «κίνητρα» προς τους εργοδότες, όπως είναι η μετατροπή των επιδομάτων ανεργίας σε «επιδόματα απασχόλησης», η μείωση των εργοδοτικώνεισφορών ή ακόμα και η αμοιβή με κρατικό χρήμα.
Εφαρμόζει δηλαδή πιστά την καπιταλιστική στρατηγική για «ενεργητική» επιδότηση της ανεργίας, που όχι μόνο δεν δίνει απάντηση στο κορυφαίο ζήτημα της ανεργίας, αλλά αντίθετα ενισχύει τον φαύλο κύκλο ανεργίας – κατάρτισης – «δουλειάς» και αυξάνει τις ευέλικτες και προσωρινές μορφές σε βάρος της μόνιμης και σταθερής εργασίας.
Σ.Κ.

πηγή

12 Μαΐ 2015

ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΕΩΝ



Για την κατάρτιση του «Εθνικού Προγράμματος Μεταρρυθμίσεων του 2015», όπως αναφέρεται στο προοίμιό του, συνέβαλαν όλα τα συναρμόδια υπουργεία, σε βαθμό που κανείς από τους υπουργούς να μην μπορεί να δηλώσει αύριο δεν ήξερα, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα.
Στο σύνολό της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεσμεύεται από αυτό το πρόγραμμα, με το οποίο δηλώνεται σαφέστατα ότι από την εφαρμογή των μέχρι τώρα μνημονίων υπήρχε όφελος για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, υπήρχε, μάλιστα, αναφέρεται, πρόοδος ως αποτέλεσμα «των σημαντικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»! Αυτά, δηλαδή, που τσάκισαν τη ζωή του λαού χαρακτηρίζονται ήδη πρόοδος. Αναφέρει, για παράδειγμα, ότι τα μέτρα συνέβαλαν στη «συγκράτηση του κόστους της συνταξιοδοτικής ασφάλισης», στον «εξορθολογισμό του συστήματος Υγείας», στην «αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου της αγοράς εργασίας». Δηλαδή, σύμφωνα με την κυβέρνηση, τα μέχρι τώρα αντιασφαλιστικά μέτρα είχαν θετικό αντίκτυπο, το ίδιο οι περικοπές στην Υγεία, όπως επίσης και οι ανατροπές στα Εργασιακά. Αυτά ακριβώς θεωρεί ως «βάσεις για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας από την παρατεταμένη ύφεση στη διατηρήσιμη ανάπτυξη».
 Δεν αρκείται, όμως, μόνο σε αυτό η κυβέρνηση αφού δηλώνει ότι «είναι σημαντικό να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα δράσης για την ανάπτυξη και τις διαρθρωτικές αλλαγές, σε συνδυασμό με τους βασικούς στόχους της Ευρώπης 2020». Πρόκειται για την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, που καθορίζει το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων στο όνομα της υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ σε σχέση με ΗΠΑ, Κίνα κι άλλους ανταγωνιστές της. Το κυβερνητικό σχέδιο περιέχει και μερικές γενικότητες για «κοινωνικό δίχτυ» προστασίας από την ακραία φτώχεια, για ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης κι άλλα πολλά με τα οποία και προηγούμενες κυβερνήσεις έντυναν την αντιλαϊκή τους πολιτική. Βεβαίως, από το εν λόγω πρόγραμμα λείπει οποιαδήποτε δέσμευση για επαναφορά όσων έχασαν οι εργαζόμενοι ή για εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα.
Ολα αυτά αποκαλύπτουν ότι είναι ψέμα πως τα αντιλαϊκά μέτρα θα περάσουν αναγκαστικά εξαιτίας της διαπραγμάτευσης και ότι αυτά βρίσκονται και στον πυρήνα της πολιτικής που η ίδια σχεδιάζει να υλοποιήσει μετά τον Ιούνη πολύ απλά γιατί πρόκειται για απαιτήσεις του κεφαλαίου, συστατικά της περιβόητης ανάκαμψης.

8 Μαΐ 2015

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΘΙΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ



Θα ξεκινήσω από  το κρίσιμο ζήτημα της πολιτικής  και πληροφοριακής σύγχυσης. Αυτό που βιώνουν οι πολίτες της Ελλάδας από τις αρχές Φεβρουαρίου και μετά, οπότε και επήλθε η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό που οι ψυχίατροι και ιδιαίτερα το ρεύμα της Αντιψυχιατρικής έχουν προσδιορίσει ως «σύνδρομο του διπλού δεσμού» («double bind»). Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μέσα σε μια οικογένεια λαμβάνει απολύτως αντιφατικά μηνύματα από τους γονείς του, πραγματικά ή συναισθηματικά, τα οποία καταλήγουν σε απολύτως αντίθετα συναισθηματικά ή και λογικά συμπεράσματα. Το παιδί εισπράττει ταυτόχρονα αγάπη και εχθρότητα, τρυφερότητα και απομόνωση. Όπως επισημαίνουν οι φορείς του ρεύματος της Αντιψυχιατρικής, αυτή η κατάσταση, εφόσον παρατείνεται, μπορεί να οδηγήσει στο αποτέλεσμα της βαριάς ψυχικής νόσου του παιδιού στην επόμενη ζωή του και ειδικότερα στη σχιζοφρένεια, τη βασίλισσα των ψυχικών παθήσεων (dementia).

Όπως γράφω αυτές τις γραμμές, αισθάνομαι έκπληκτος που η ελληνική κοινωνία δεν έχει παραφρονήσει ήδη εντελώς. Γιατί, θα με ρωτήσετε: μα είναι απλό. Τη μια μέρα πάμε σε κάθετη ρήξη. Οι σημαίες υψωμένες.  Οι κόκκινες γραμμές σε διάταξη. Η Διεθνής να απαγγέλλεται από το «Κόκκινο». Την επόμενη μέρα, ο σ. Πρόεδρος ή κάποιο άλλο κυβερνητικό στέλεχος ανοίγει μυστηριωδώς το δρόμο για την επίτευξη μιας «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας», ίσως μάλιστα και «έντιμης». Χαρά στο Πανελλήνιο. Την τρίτη μέρα, η συμφωνία σκαλώνει και έχουμε ανάγκη ξανά από το ζωογόνο αεράκι της «ρήξης». Η κυρίαρχη τάση ξαναμιλά για τη «ρήξη» και η κομματική αντιπολίτευση πλειοδοτεί. Το εσωκομματικό μέτωπο φαίνεται να κλείνει. Την επόμενη μέρα, νέες προοπτικές για συμφωνία κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.



Και ο πιο ενεργός και ενημερωμένος πολίτης άγεται στην αμηχανία και στη μη κατανόηση της κατάστασης. Πόσο μάλλον που η κομματική λειτουργία, για όσους/ες συμμετέχουν σε αυτήν, είναι χαλαρωμένη, ανεσταλμένη, ουσιαστικά ανύπαρκτη, και δεν διαφωτίζει, όταν συμβαίνει, ούτε διαυγάζει το τι πραγματικά γίνεται, το τι πραγματικά διακυβεύεται ούτε και καλεί σε κάποια συγκεκριμένη δράση. Άρα, το να ζητάς ενεργοποίηση και κινητοποίηση από μια κοινωνία την οποία άγεις στη σύγχυση, και μάλιστα να εξανίστασαι για την «κοινωνική παθητικότητα» ή ακόμη και την «κοινωνική αφασία», είναι ηθικά ένα ψέμα. Εδώ δεν καταφέρνεις να ενεργοποιήσεις ως ηγεσία το κόμμα σου, είναι δυνατόν να καταφέρεις, μέσα σε αυτήν την παραλυτική σύνθεση αντιφατικών πληροφοριών, να ενεργοποιήσεις την πολύπαθη (αλλά όχι αθώα) κοινωνία και την εργατική τάξη; Στην πορεία αυτού του κειμένου, θα ανακαλύψουμε μαζί και άλλα «ψέματα» ή έστω ανακρίβειες και παρασιωπήσεις.
Βεβαίως, η ίδια η διαπραγμάτευση είναι αντικειμενικά μια δύσκολη, αντιφατική και -κάπως- συγκρουσιακή διαδικασία. Θα ήταν άδικο να επιρρίψει κανείς στην κυβέρνηση και τους διαπραγματευτές της όλα τα άδικα, τα λάθη και τις ευθύνες. Υπάρχει μια αιμοβόρα και κανιβαλική ηγεσία της Ευρωζώνης και των δανειστών που δεν ορρωδεί προ ουδενός. «Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά». Δεν ζητεί μόνο το πάγωμα του προγράμματός μας αλλά και την εισαγωγή νέων μνημονιακών μέτρων όπως οι ομαδικές απολύσεις, το κούρεμα κι άλλο των συντάξεων και επιδομάτων, την παράταση όλων των ιδιωτικοποιήσεων, την κατάλυση της ελληνικής αστικής δημοκρατίας με λίγα λόγια. Πιστεύω ότι καταρχήν η κυβέρνηση διστάζει έντονα να αποδεχθεί αυτά τα νέα μνημονιακά μέτρα, γνωρίζοντας ότι αυτό μπορεί να επιφέρει το τέλος της με την ισχύουσα μορφή της. Άρα, υπάρχει -ακόμη- ένα ιδιότυπο αλλά πραγματικό πεδίο συγκρούσεων. Άρα, υπάρχουν και πραγματικές στιγμές όπου η κυβέρνηση όντως τα «στυλώνει» και άλλες στιγμές όπου η κυβέρνηση υποχωρεί.

Όμως, η αντιφατικότητα των μηνυμάτων που αποστέλλονται στην ελληνική κοινωνία και τους εργαζόμενους δεν απορρέει μόνο και αποκλειστικά από το πραγματικό πεδίο σύγκρουσης. Συνδέεται και με το φαινόμενο που επιτυχημένα έχει προσδιορισθεί ως «κοινωνία του θεάματος». Αποκρύπτεται δηλαδή ουσιαστικά ότι, πέρα από τις αντιθέσεις, υπάρχει δυστυχώς και ένα ευρύ πεδίο αντικειμενικής σύγκλισης μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών.

Ας απαριθμήσω ορισμένα πιθανότατα σημεία επαφής κυβέρνησης-δανειστών, που αναφέρονται και στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη αλλά και στις λίστες μεταρρυθμίσεων Βαρουφάκη:

α) τη συνέχιση όλων των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν τουλάχιστον ξεκινήσει (ο ΟΛΠ και τα περιφερειακά αεροδρόμια, η μη κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ είναι σημαντικά τέτοια παραδείγματα)

β) την ανάγκη δήθεν παρέμβασης στο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο περιέχει «υπερβάσεις» και πρέπει να γίνει δημοσιονομικά βιώσιμο (;;;)

γ) την ταλάντευση για τις σ.σ.ε. στο πλαίσιο των Βέλτιστων Ευρωπαϊκών Προτύπων και του ΟΟΣΑ και την αποδοχή παγώματος σημαντικών ρυθμίσεων για τα εργασιακά-ασφαλιστικά  (751, αφορολόγητο, 13η σύνταξη κ.ά. )

δ) την αναδιάταξη του φορολογικού συστήματος, η οποία δεν είναι αποκλειστικά αντιπλουτοκρατική ή ορθολογική και μπορεί να σημάνει μια φοροεπιδρομή κατά της μεσαίας τάξης ή πάντως τη μη άρση άδικων μέτρων που στρέφονται κυρίως κατά των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων (π.χ. ΕΝΦΙΑ )

ε) τη συνέχιση του καπιταλιστικού/ιμπεριαλιστικού ελέγχου πάνω στις τράπεζες.

Το συνεχές πέρασμα από το «ψυχρό» στο «θερμό» αποσιωπά ότι αυτό το πεδίο συμφωνίας πιθανότατα είναι υπαρκτό και πάγιο και η διαφωνία επεκτείνεται στο «πέραν αυτού», στην πραγματικότητα στο πιο μαύρο από το μαύρο.

Όμως, θα πει κανείς, ρήξεις και «ατυχήματα» μπορεί όντως να συμβούν όσο οι τοκογλύφοι γίνονται πιο ανελέητοι και άπληστοι και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην ελληνική κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, δυστυχώς, αρχίζει να αναπτύσσεται ένας δεύτερος «μύθος». Δεν θέλουμε, λέει η αφήγηση αυτή, τη σύγκρουση, αλλά αυτή θα επισυμβεί αντικειμενικά και αυτό θα είναι από μόνο του θετικό - «πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες». Η λογική της «αντικειμενικής ρήξης διά του ατυχήματος» έχει πολλά και σημαντικά αδύναμα σημεία.

Το πρώτο ζήτημα είναι το πώς θα εξηγήσεις στην κοινωνία και στο λαό ότι

3 Μαΐ 2015

ΆΝΤΕ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΕΝΔΙΆΜΕΣΗ, ΚΑΛΌ ΜΝΗΜΌΝΙΟ



Αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ρευστότητας, τονίζει με νόημα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην «Αυγή», «μπορεί να υποχρεωθούμε να πάρουμε από μόνοι μας μέτρα που τώρα προσπαθούμε να αποφύγουμε». Επισημαίνοντας, ταυτόχρονα, ότι «δεν εξυπηρετεί κανέναν η παράταση της αβεβαιότητας» και ότι πρέπει να εργαστούμε για συμφωνία «με βάση το πνεύμα της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου». Η φράση αυτή προδιαγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τα επόμενα επεισόδια στο σίριαλ των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Η τακτική “τρώω το χρόνο και περιμένω ένα θαύμα να με σώσει” έχει φάει τα ψωμιά της και η ώρα του μοιραίου έφτασε. Μαζί και το τέλος των αυταπατών για μια κοινά “αμοιβαία επωφελή λύση”.
Από δω και πέρα η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να διαχειριστεί επικοινωνιακά την υπογραφή μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, αν της κάνουν το χατήρι οι δανειστές και σε ένα μήνα και κάτι ένα τρίτο μνημόνιο με νέα σκληρά μέτρα για την εργατική τάξη και τους συνταξιούχους.
Η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων βδομάδων συμφώνησε να κρατήσει ιγκόγνιτο το περιεχόμενό τους. Αν κάτι έβγαινε στη φόρα ήταν από τις διαρροές που έδιναν οι εταίροι για να πιέσουν ακόμα περισσότερο, επιβεβαιώνοντας το ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στο Μαξίμου επέλεξαν μια άλλη τακτική αυτή του στρουθοκαμήλου. Να μας λένε ότι όλα πάνε περίφημα και ότι είναι αισιόδοξοι για τη συμφωνία με τους “εταίρους”. Και ως συνήθως, λίγες μέρες πριν το κρίσιμο ραντεβού στο Eurogroup στις 11 Μάη, μαθαίνουμε ότι η ρευστότητα τελειώνει και ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για μη συμφωνία ακόμα κι αν γι’ αυτό χρειαστεί να παρθούν μέτρα που “μέχρι τώρα προσπαθήσαμε να αποφύγουμε”. Ο Φίλης μιλάει ήδη για μια “ήπια λιτότητα” και ο Μάρδας για τα ρετιρέ των επικουρικών που θα περικοπούν. Και ο Πρωθυπουργός μας ενημερώνει στον eniko ότι οι ιδιωτικοποιήσεις προχωράνε κανονικά με τη διαφορά ότι δεν είναι ξεπούλημα και ότι οι δανειστές ζητάνε ανοιχτά να αποσυρθεί το ν/σ για τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, βασικός μισθός) και να απελευθερωθούν εντελώς οι απολύσεις. Από αλλού μαθαίνουμε ότι στο τραπέζι βρίσκονται και οι βασικές συντάξεις όπως επίσης και το μισθολόγιο του δημοσίου αν όχι τώρα σίγουρα για την κύρια συμφωνία του Ιούνη, ενώ ζητείται και η κατάργηση της κατώτερης σύνταξης και φυσικά περικοπές στο ΕΚΑΣ. Επίσης ο ΕΝΦΙΑ θα παραμείνει για μια χρονιά ως έχει ενώ μάλλον και το αφορολόγητο των 12000 ευρώ αναβάλλεται επ’ αόριστο. Δια στόματος επίσης του Πρωθυπουργού η κυβέρνηση αναζητά ισοδύναμα μέτρα για κάθε τι που διαφοροποιείται από τις απαιτήσεις ενώ και η άνοδος των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνηθεί. Επί της ουσίας λοιπόν το μνημόνιο συνεχίζεται και η κυβέρνηση εγκαταλείπει τις προεκλογικές δεσμεύσεις καθώς και τις κυβερνητικές εξαγγελίες της.
Την ίδια στιγμή σε απανωτά γκάλοπ πληροφορούμαστε ότι το 70 με 80% επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ, το ΝΑΤΟ (;) και την ΕΕ, ενώ επίσης η συντριπτική πλειοψηφία δεν επιθυμεί καμία ρήξη ακόμα και αν οι πιστωτές απορρίπτουν εντελώς τις ελληνικές θέσεις και μόνο μια μειοψηφία θα συμφωνούσε αντί για συμβιβασμό προσφυγή στις κάλπες και ακόμα λιγότερο μια ρήξη. Η αντίδραση του Μαξίμου σε αυτά τα γκάλοπ είναι από χαλαρή έως ανύπαρκτη για να μην πούμε ότι έχει βάλει το χέρι του, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα η κοινή γνώμη και να περιθωριοποιηθούν οι αντιδράσεις όταν θα πέφτουν οι υπογραφές.

Οι λαγοί

Ο Στάθης σε άρθρο του τη Δευτέρα που αναδημοσιεύτηκε και στη Ισκρα  (τυχαίο;) παίζοντας με τις λέξεις θέτει τα δικά του διλήμματα έστω και αν τα φορτώνει στην άλλη πλευρά. “Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το δίλημμα που βρέθηκε να είναι σε θέση να μας θέτει η άλλη πλευρά είναι: ξαφνικός θάνατος (ρήξη) ή αργός θάνατος (υποταγή)”. Ο ίδιος αποφεύγει να απαντήσει αλλά η απάντηση προκύπτει από τη φύση του ερωτήματος. Τουλάχιστον με την υποταγή κερδίζει κανείς λίγο χρόνο ακόμα. Η μόνιμη επωδός όσων απεχθάνονται τη σύγκρουση και την αναβάλουν μέχρι να αλλάξει δήθεν ο συσχετισμός. Σε μια άλλη δημοσίευση επίσης