27 Οκτ 2014

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 26 Οκτώβρη η σύσκεψη που διοργάνωσε το Συνδικάτο με θέμα τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Στην αίθουσα του Σωματείου Εργαζομένων στο Ξενοδοχείο Royal Olympic που πήρε  την πρωτοβουλία όχι μόνο να γίνει αλλά και να φιλοξενήσει τη σύσκεψη, ήρθαν δεκάδες άνεργοι κι εργαζόμενοι που δουλεύουν  λίγες ώρες τη βδομάδα, συνάδελφοι από δουλεμπορικά συνεργεία, μαθητές σχολών του κλάδου που κάνουν πρακτική, καθώς και νέοι από προγράμματα ΟΑΕΔ.
Στην εισήγησή του ο πρόεδρος του Συνδικάτου αναφέρθηκε στις ελαστικές μορφές εργασίας, που στις αρχές της δεκαετίας αποτελούσαν τη μειοψηφία, ενώ σήμερα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κύρια μορφή απασχόλησης.
Τα παραδείγματα των
  • καμαριέρων στα περισσότερα μεγάλα κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας, που δουλεύουν ανασφάλιστες κι αμείβονται σαν ανειδίκευτες εργάτριες μέσα από δουλεμπορικά συνεργεία που δεν εφαρμόζουν τη νομοθεσία και τη συλλογική σύμβαση, ενώ όταν αρρωστήσουν δεν λαμβάνουν επίδομα ασθένειας, κι όταν μείνουν έγκυες χάνουν τη δουλειά τους 
  • σερβιτόρων, των μαγείρων, των εργαζομένων στη λάντζα που εργάζονται σαν εξτρά προσωπικό, ο καθένας σε διάφορα ξενοδοχεία, εστιατόρια και catering, περιμένοντας καθημερινά πάνω από ένα τηλέφωνο να τους καλέσουν για δουλειά. Πολλές φορές περιμένουν για βδομάδες ένα μεροκάματο, που και σε αυτούς δεν εφαρμόζεται καμιά συλλογική σύμβαση, δουλεύουν χωρίς ωράριο, χωρίς διάλειμμα, χωρίς ασφάλιση, δεν έχουν «δικαίωμα» να αρρωστήσουν ούτε μέρα.
  • νέων εργαζόμενων, που εργάζονται χωρίς καμιά ουσιαστική εκπαίδευση σαν καταρτιζόμενοι ή πρακτικάριοι στις επιχειρήσεις του κλάδου, για ένα κομμάτι ψωμί, με λιγότερα κι από 400 ευρώ, που αν και δεν είναι εργαζόμενοι με δικαιώματα, δεν θεωρούνται άνεργοι και δεν παίρνουν ούτε επίδομα ανεργίας.
  • χιλιάδων εργαζόμενων εποχικών, που δουλεύουν για 4 με 5 μήνες το χρόνο, χωρίς ρεπό, κάθε μέρα, όλη μέρα, προσπαθώντας να επιβιώσουν στην καλύτερη περίπτωση με 5.000 ευρώ το χρόνο και επίδομα ανεργίας -κι όχι για όλους- 3 μήνες το χρόνο,
είναι χαρακτηριστικά της εικόνας του κλάδου του τουρισμού, που παρουσιάζει αυξημένα κέρδη για τα μονοπώλια και επιπλέον βάσανα για τους εργαζόμενους.
Κύριο σημείο της εισήγησης αποτέλεσαν οι αιτίες ύπαρξης και εφαρμογής αυτών των  μορφών εργασίας που  στερούν τη δυνατότητα για μια αξιοπρεπή ζωή; Αιτίες που βρίσκονται στην ΕΕ που θεσμοθετεί εδώ και πολλά χρόνια, υλοποιώντας όλες τις συνθήκες που έχουν στόχο να φτηνύνει η εργατική δύναμη, να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία των χωρών μελών σε σχέση με άλλες οικονομίες, όπου οι μισθοί και τα μεροκάματα είναι πολύ μικρότερα. Στους εργοδότες που τις επιλέγουν για να μην έχουν εργαζόμενους με δικαιώματα,  για να διατηρούν ένα καθεστώς ομηρίας, για να πιέζουν προς τα κάτω μισθούς και δικαιώματα σε όσους έχουν απομείνει με σταθερή δουλειά. Στους συνδικαλιστές τόσο στην Ομοσπονδία Επισιτισμού Τουρισμού, όσο και σε μια σειρά σωματεία, που τις θεωρούν απαραίτητες για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των επιχειρήσεων. Και βέβαια οι κυβερνήσεις που τις νομοθετούν κατά παραγγελία των μεγαλοεργοδοτών, για μια άμεση προσαρμογή όσων συναποφάσισαν στα όργανα της ΕΕ.
Άρα το τί φταίει πρέπει να είναι για  τους εργαζόμενους καθαρό, αλλιώς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα αυτό, στο βαθμό που χρειάζεται για να αλλάξουν τα πράγματα.
Η γνώμη του Συνδικάτου είναι ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά. Το έχουμε άλλωστε σε κάποιο βαθμό αντιμετωπίσει με επιτυχία το προηγούμενο διάστημα, σε χώρους δουλειάς όπου συνολικά οι εργαζόμενοι, με όποια μορφή εργασίας κι αν δουλεύουν, κατάφεραν να επιβάλλουν δουλειά με δικαιώματα για όλους. (Πάρνηθα, Μετροπόλιταν κ.ά.)
Η εισήγηση κατέληξε ότι αυτό που χρειάζεται είναι:
  • ενημέρωση καλή, για το τί είναι αυτές οι μορφές, ποιον εξυπηρετούν, τί επιπτώσεις έχουν για όλους. Πρέπει να κατανοηθεί καλύτερα ότι η επίθεση που δεχόμαστε όλοι οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, παλιοί και νέοι, μόνιμοι και έκτακτοι, Έλληνες και μετανάστες, είναι τέτοια σε ένταση και μέγεθος που δεν μένει κανένας ανεπηρέαστος. Δεν μπορεί να είναι ασφαλής και σίγουρος, ούτε ακόμη κι αυτός που σήμερα έχει μια πιο «σταθερή» δουλειά.
  •  δυνατά, ισχυρά ταξικά σωματεία που θα αναλάβουν αυτή τη δουλειά.
  • να διώξουμε από τα σωματεία όσους συνδικαλιστές έχουν όχι μόνο συμβιβαστεί με αυτή την πραγματικότητα, αλλά παίζουν το ρόλο του ντίλερ για λογαριασμό της εργοδοσίας, προωθώντας αυτές τις μορφές εργασίας.
  • να οργανωθούν όλοι οι εργαζόμενοι από δουλεμπορικά, οι εξτρά, οι καταρτιζόμενοι από προγράμματα, οι εποχικοί στο κλαδικό Συνδικάτο και στα σωματεία που υπάρχουν σε χώρους δουλειάς.
  • και τέλος, να συμπληρωθεί το πλαίσιο πάλης που έχουμε με επιμέρους αιτήματα για όλους αυτούς τους εργαζόμενους.
Το κορυφαίο αίτημα του Συνδικάτου είναι σταθερή, μόνιμη δουλειά με δικαιώματα για όλους. Πίσω όμως από αυτό υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε άμεσα και γι’ αυτό απευθυνόμαστε σε κάθε εργατική οικογένεια αφού αυτή η μισοαπασχόληση δεν είναι παρά ανεργία ίσως στη χειρότερή της μορφή και βρίσκεται σε κάθε σπίτι. Δεν μπορεί να κλείνουμε τα μάτια στην σημερινή πραγματικότητα που θέλει χιλιάδες συναδέλφους να μην έχουν δικαίωμα στον αγώνα, στη διαμαρτυρία, στην απεργία. Να  πληρώνονται ακανόνιστα και καθυστερημένα, χωρίς άδεια, δώρα, χωρίς συντάξιμα ένσημα, με άθλιες και ανθυγιεινές συνθήκες.
Άρα πρώτα από όλα πρέπει να απαιτήσουμε:
  1. ΜΟΝΙΜΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ
  2. Καμία απόλυση συμβασιούχων.
  3. Προσλήψεις σε όλους τους χώρους δουλειάς για την κάλυψη των μεγάλων κενών που υπάρχουν, σε θέσεις εργασίας μόνιμης, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.
  4. Κατάργηση των δουλεμπορικών γραφείων, των ΚΕΚ και των ΜΚΟ, ΚΟΙΝΣΕΠ
  5. Ολα τα χρήματα, ανεξάρτητα από την πηγή προέλευσής τους που εισρέουν στον ΟΑΕΔ για την επιχορήγηση των επιχειρήσεων, να διατεθούν για την κάλυψη των αναγκών των ανέργων.
  6. Καταργηση όλων των διακρατικών συμφωνιών και των συνθηκών της ΕΕ που επιτρέπουν τη «διακίνηση» εργαζομένων με μισθούς από τις χώρες προέλευσης
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ και μέχρι να καταφέρουμε με τον αγώνα μας να τα καταργήσουμε:
  1. Κανενας εργαζόμενος να μην πληρώνεται κάτω από 751 ευρώ. Ο μισθός να δίνεται κάθε μήνα, από τον πρώτο μήνα.
  2. Πληρωμή όλων των επιδομάτων, υπερωριών, της νυχτερινής εργασίας.
  3. Καταβολή επιδόματος ανεργίας μετά το τέλος των προγραμμάτων.
  4. Δωρεάν μεταφορά με δωρεάν κάρτα για τις συγκοινωνίες προς και από τη δουλειά τους.
  5. Αδεια 2 μέρες το μήνα.
  6. Άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας για όλους τους εργαζόμενους που δουλεύουν μέσω προγραμμάτων σε βαριές ανθυγιεινές εργασίες
  7. Αναγνωρίση συνδικαλιστικών και δημοκρατικών ελευθεριών σε όλους τους εργαζόμενους των προγραμμάτων
  8. Κανένα πρόγραμμα ανεργίας, πρακτική άσκηση ή πρόγραμμα μαθητείας χωρίς συντάξιμα ένσημα.

Για τους εργαζόμενους που κάνουν πρακτική εξάσκηση:
  1. Εποπτεία ειδικών εκπαιδευτών με ευθύνη της κάθε σχολής στις επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν σπουδαστές, ώστε να σταματήσει η χρησιμοποίηση των νέων σαν τζάμπα προσωπικό και να εκπαιδεύονται πάνω στο αντικείμενό τους.
  2. Αμοιβή της πρακτικής άσκησης σύμφωνα με τη συλλογική σύμβαση
  3. Δωρεάν μεταφορά ή διαμονή σε οικοτροφεία της κάθε σχολής
  4. Να παίρνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ
  1. Eπίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις για όλη την περίοδο της ανεργίας.
  2. Επίδομα ανεργίας στα 600 ευρώ.
  3. Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος χωρίς επιβάρυνση των ανέργων. Να βαρύνονται το κράτος και οι εργοδότες.
  4. Οσο διαρκεί η ανεργία, οι άνεργοι και τα μέλη της οικογένειάς τους να έχουν πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
  5. Απλοποίηση των προϋποθέσεων για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας και άλλων επιδομάτων (επισχεση κλπ), επέκτασή του σε όσους έκλεισαν τα μαγαζιά τους ή εργάζονται περιστασιακά.

Να επιμείνουμε σε αιτήματα που έχουν να κάνουν με τις οικογένειες των ανέργων ή των μισοαπασχολούμενων, όπως
  1. Κανέναν πλειστηριασμό σε σπίτι ανέργου.
  2. Μείωση 30% των τιμολογίων ΔΕΚΟ με παράλληλη απαγόρευση της διακοπής παροχής νερού, ρεύματος και σταθερού τηλεφώνου.
  3. Μετακίνηση στις αστικές συγκοινωνίες με την κάρτα ανεργίας.
  4. Διαγραφή χρεών από τόκους και πάγωμα αποπληρωμής δανείων για όσο καιρό κάποιος είναι άνεργος, ή μισοαπασχολούμενος
  5. Επιδότηση ενοικίου στο 100% της αξίας του από το κράτος.
  6. Δωρεάν παροχή πακέτου απαραίτητων σχολικών ειδών για τα παιδιά των ανέργων.
  7. Πλήρη κάλυψη του κόστους των σπουδών για φοιτητές που οι γονείς τους είναι άνεργοι.
  8. Να αρθεί ο περιορισμός για τα παιδιά των ανέργων που δε γίνονται δεκτά σήμερα στους Παιδικούς Σταθμούς.

Να μην συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα για’ αυτό και καλούμε όλους να απορρίψουμε τον βάρβαρο καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που φέρνει μόνο φτώχεια, ανεργία, πολέμους και δυστυχία.
Να μη δεχτούμε να ζούμε σαν σύγχρονοι σκλάβοι. Γιατί υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να ζήσουμε μια ζωή με δικαιώματα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας, μιας και ο πλούτος που παράγουμε είναι τέτοιος που μπορεί να εξασφαλίσει σταθερή και μόνιμη δουλειά με δικαιώματα για όλους. Με μισθούς που θα καλύπτουν κάθε πλευρά της ζωής των οικογενειών μας., χωρίς διακρίσεις σε νέους και παλιούς, χωρίς διαχωρισμούς σε μόνιμους και έκτακτους.
Ο άνεργος δεν είναι παράσιτο ούτε φταίει για την ανεργία του. Παρασιτα είναι αυτοί που μας πετούν στην ανεργία. Και μόνο το γεγονός ότι φέτος ήρθαν τουρίστες διπλάσιοι από τον πληθυσμό της χώρας δείχνει ότι μπορούσαμε όλοι στον κλάδο να είχαμε μόνιμη δουλειά.
Η σταθερή δουλειά δεν είναι πολυτέλεια. Ούτε η λύση βρίσκεται στα απλήρωτα προγράμματα χωρίς τέλος.
Εμείς λέμε να δυναμώσει η αλληλεγγύη για να σπάσουμε τα δεσμά της σύγχρονης σκλαβιάς. Δεν είναι υπόθεση όσων σήμερα βρίσκονται σε δεινή θέση. Όποιος σήμερα γυρίζει την πλάτη του σε αυτό το πρόβλημα θα είναι αύριο αυτός αντιμέτωπος με αυτό. Κι αν δεν είναι ο ίδιος θα είναι το παιδί του.
Άρα απέναντι στην πολιτική που εκβιάζει να διαλέξουμε ανάμεσα στη δουλειά χωρίς δικαιώματα και στον εφιάλτη της ανεργίας.
Προτείνουμε:
  1. να πάρουμε το δρόμο της οργάνωσης στα σωματεία και στις επιτροπές ανέργων, το δρόμο του αγώνα για σταθερή δουλειά με δικαιώματα, της πάλης για μια κοινωνία χωρίς ανεργία και εκμετάλλευση. Από αύριο να ξεκινήσουμε εκστρατεία καταγραφής και εγγραφής στο Συνδικάτο όλων των εργαζομένων με ελαστικές μορφές εργασίας, από όλους τους χώρους δουλειάς.
  2. Την Τετάρτη 29/10 στη Συνένετυξη Τύπου που θα δώσουμε στα γραφεία του ΠΑΜΕ στις 11 το πρωί, να αναδείξουμε το ζήτημα που σήμερα συζητάμε και τα αιτήματα που θα βάλλουμε.
  3. Να ακουστεί πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά η φωνή μας την 1η Νοέμβρη, στις 12μμ στο Σύνταγμα στο Πανελλαδικό Συλαλητήριο του ΠΑΜΕ, στην 24ωρη Απεργία του κλάδου, ιδιαίτερα μαζί με όλους όσους είναι άνεργοι, μισοαπασχολούμενοι.
  4. Να πάμε πριν από την Πανελλαδική Απεργία που κήρυξε η ΓΣΕΕ στις 27 Νοεμβρη, σε παρέμβαση στο Υπουργείο Εργασίας, με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων από δουλεμπορικά συνεργεία, των εξτρά, των καταρτιζόμενων και των εποχικών, καταθέτοντας τα αιτήματα που σήμερα θα καταλήξουμε.
  5. Μέσα στο Δεκέμβρη το Συνδικάτο και τα επιχειρησιακά Σωματεία να πραγματοποιήσουν εκδήλωση για όλα τα παιδιά των ανέργων και των εργαζομένων με ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Ακολουθεί σε μορφή pdf η τοποθέτηση του προέδρου του επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων στο ξενοδοχείο Royal Olympic Σπύρου Πετρολέκα Τοποθέτηση-Προέδρου-Σωματείου-Royal-Olympic-.pdf

22 Οκτ 2014

Προνόμια με το τσουβάλι στις επιχειρήσεις του Τουρισμού

Στο συνέδριο του ΣΕΤΕ μίλησε χτες ο Αντ. Σαμαράς, ενώ νωρίτερα συναντήθηκε με εκπρόσωπο της TUI
Από παλιότερη κινητοποίηση των ξενοδοχοϋπάλληλων της Αττικής
Διαβεβαιώσεις στα μονοπώλια του τουριστικού κλάδου ότι η κυβέρνηση θα κάνει το παν για να τους ανοίξει νέα πεδία κερδοφορίας έδωσε, χτες βράδυ, ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, κλείνοντας τις εργασίες συνεδρίου τουΣυνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ).
Απαρίθμησε συγκεκριμένους υποτομείς όπου τα αστικά επιτελεία αναπτύσσουν σχέδια περαιτέρω ανάπτυξης, όπως ο ιατρικός και θρησκευτικός τουρισμός, η παραθεριστική κατοικία,η ανάπτυξη υποδομών στα νησιά, ώστε να φιλοξενούνται κάθε χρόνο χιλιάδες σκάφη αναψυχής.
Με αποφθέγματα του τύπου «ο Τουρισμός μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή ώστε να βγούμε από την κρίση και να μπούμε στην ανάπτυξη», επιχείρησε να κοροϊδέψει τα πλατιά λαϊκά στρώματα ότι από τα κέρδη που αναμένει το μεγάλο κεφάλαιο, θα ωφεληθούν επίσης οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες και εργαζόμενοι.
Υποστήριξε χαρακτηριστικά ότι με την ανάπτυξη του τουρισμού που οραματίζεται, θα ευνοηθούν η αγροτική παραγωγή και η μεταποίηση, ακόμα και ο τομέας κατασκευής γιοτ, την ώρα που στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου συρρικνώνεται η ναυπηγοεπισκευαστική βάση της χώρας και οι φτωχομεσαίοι αγρότες αφανίζονται μαζικά.
Επιπλέον, ο πρωθυπουργός αποσιώπησε το γεγονός ότι όλη αυτή η τουριστική ανάπτυξη χτίζεται πάνω σε συνθήκες γαλέρας για τους εργαζόμενους του κλάδου, με δουλειά ήλιο με ήλιο, μισθούς εξευτελιστικούς και ανύπαρκτα δικαιώματα. Οπως επίσης δεν είπε κουβέντα για το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει πλέον δεκάρα έστω και για λίγες μέρες διακοπών.
Η κυβέρνηση εστιάζει σε επιπλέον «ζεστό» χρήμα, νέες φοροαπαλλαγές, «κοινωνική γαλήνη», συνέχιση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων του Τουρισμού. Αλλωστε, ο Τουρισμός συγκαταλέγεται στους προς ενίσχυση επιχειρηματικούς κλάδους, σύμφωνα με το λεγόμενο «Νέο Εθνικό Αναπτυξιακό Πρότυπο». Σε αυτό το πλαίσιο και για τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους προβλέπονται νέες κρατικές ενισχύσεις μέσω του «Συμφώνου Εταιρικής Σχέσης» (όπως ονομάζεται το νέο ΕΣΠΑ) για την περίοδο 2014 - 2020.
Ενδεικτικά ως προς αυτά είναι τα όσα είπε προχτές στο συνέδριο του ΣΕΤΕ ο υπουργός Ανάπτυξης, Ν. Δένδιας. Επέμεινε ότι «το τουριστικό προϊόν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως το πλέον εξαγώγιμο εθνικό προϊόν και ως τέτοιο να προστατεύεται. Εχουμε δεσμευθεί, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, για ενιαίο φορολογικό συντελεστή 15% στις επιχειρήσεις, δέσμευση που θα τηρηθεί».
Χαρακτηριστική ήταν και η τοποθέτηση της υπουργού Τουρισμού, Ολγας Κεφαλογιάννη, ότι «απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των στόχων» της κυβέρνησης για αύξηση του τουρισμού και νέες επενδύσεις είναι «η πολιτική σταθερότητα, η κοινωνική γαλήνη, η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων».
Πανηγυρίζει και η TUI
Αυτά λίγο - πολύ συζητήθηκαν και νωρίτερα χτες το πρωί, στη συνάντηση του Αντ. Σαμαρά στο Μέγαρο Μαξίμου με τον διευθύνοντα σύμβουλο της ταξιδιωτικής εταιρείας «TUI Travel PLC», Peter Long, και την Ολγα Κεφαλογιάννη, όπου σχεδόν πανηγύριζαν για την κατακόρυφη αύξηση του κύκλου εργασιών των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον τουριστικό τομέα.
Στις δηλώσεις τους μετά τη συνάντηση, ο Long έσπευσε να συγχαρεί την κυβέρνηση γιατί «έχει καταφέρει πολλά στο επίπεδο της πολιτικής σταθερότητας, κάτι που είναι πολύ σημαντικό». «Η οικονομία της χώρας βρίσκεται πλέον σε μία δυνατή και θετική τροχιά ανάπτυξης και πιστεύω ότι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον τουρισμό», πρόσθεσε, αναγνωρίζοντας τα οφέλη για τους μεγαλοκαρχαρίες του κλάδου.
Ο ίδιος επιβεβαίωσε ότι «στην TUI πετύχαμε φέτος δυνατά αποτελέσματα και ο αριθμός των πελατών μας που επισκέφθηκαν φέτος την Ελλάδα αυξήθηκε κατά 10%. Διατηρούμε πολύ στενές σχέσεις συνεργασίας με την υπουργό και βλέπουμε ευκαιρίες για περαιτέρω ανάπτυξη. Ελπίζουμε πραγματικά ότι θα είμαστε σε θέση να αυξήσουμε και πάλι τον αριθμό των επισκεπτών το 2015 σε αντίστοιχο επίπεδο της τάξης του 10%, ποσοστό το οποίο πετύχαμε και φέτος».
Από την πλευρά της, η Ολγα Κεφαλογιάννη υποστήριξε ότι «η μεγάλη επιτυχία του ελληνικού τουρισμού έχει βασιστεί πάνω σε εξαιρετικές συνεργασίες που έχουμε με τους μεγάλους τουριστικούς πράκτορες του εξωτερικού (...) Οι προσπάθειές μας επικεντρώνονται πρώτα απ' όλα στο να επεκτείνουμε την τουριστική περίοδο. Να δώσουμε δυνατότητες και σε άλλες Περιφέρειες της χώρας "να μπουν στο παιχνίδι" του τουρισμού».

πηγη

1 ΝΟΕΜΒΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟ-ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ – ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ


  • Πάνω από 650 σωματεία και φορείς σε όλη τη χώρα
  • 14 επιχειρησιακά Σωματεία Ξενοδοχείων και Επισιτισμού στην Αττική
  • 15 κλαδικά Συνδικάτα Ξενοδοχείων και Επισιτισμού από όλη την Ελλάδα
καλούν με αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων και Γενικών Συνελεύσεων
σε συμμετοχή στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη.
ΚΑΝΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ να μη

21 Οκτ 2014

θεατρικό παιχνίδι για παιδιά



Μετά από την καλοκαιρινή ανάπαυλα το θεατρικό παιχνίδι για τα παιδιά των συναδέλφων – εργαζόμενων και άνεργων – ξεκίνησε.

Κάθε Κυριακή στις 5 το απόγευμα στον χώρο του Σωματείου Εργαζομένων Royal Olympic (Καλλιρόης 4 και Λεμπέση, στάση Μετρό Ακρόπολη).

Σας περιμένουμε όλους εκεί!

Σύσκεψη του Συνδικάτου για τις ελαστικές μορφές απασχόλησης

Συναδέλφισσα, Συνάδελφεπου εργάζεσαι στα ξενοδοχεία και στα επισιτιστικά καταστήματα της Αττικής:
  • με συμβάσεις μιας ημέρας (εξτρά), ως και λίγων ωρών τη βδομάδα
  • μέσα από δουλεμπορικά συνεργεία, ή Κοιν.Σ.Επ.
  • με προγράμματα του ΟΑΕΔ, ή ως πρακτικάριος, πρακτικάρια από σχολές του κλάδου
  • ως εποχική-εποχικός σε ξενοδοχεία και εστιατόρια
σε καλούμε να έρθεις στη σύσκεψη που οργανώνει το Συνδικάτο για την αντικατάσταση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς από τις ελαστικές μορφές εργασίας.
την Κυριακή 26 Οκτώβρη και ώρα 5.00μμ στο χώρο του Σωματείου εργαζομένων του ξενοδοχείου Royal Olympic (Καλλιρρόης 4 και Λεμπέση, στάση μετρό Ακρόπολη, στάση τραμ Καλλιρρόη, τρόλεϊ 2,4, ή 11)
Το Συνδικάτο το χρειάζεσαι και σε χρειάζεται κι αυτό!
Δίχως εσένα κανένας αγώνας του κλάδου δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα, γιατί με αυτές τις εργασιακές σχέσεις δουλεύει -σε πολλές περιπτώσεις- η πλειοψηφία των εργαζομένων σε μια επιχείρηση.
  • Οι καμαριέρες στα περισσότερα μεγάλα κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας, εργάζονται με ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Αμείβονται στις περισσότερες περιπτώσεις σαν ανειδίκευτες εργάτριες, με δουλειά από μια μέρα τη βδομάδα ως και 30 μέρες το μήνα, αλλά και με εξαντλητικά ωράρια, μέσα από δουλεμπορικά συνεργεία που δεν εφαρμόζουν τη νομοθεσία και τη συλλογική σύμβαση, ή ακόμη και σαν έκτακτες (εξτρά). Πολλές φορές είναι ανασφάλιστες και απλήρωτες για μήνες, ενώ δεν τους χορηγούν άδειες κι επιδόματα. Όταν αρρωστήσουν δεν λαμβάνουν επίδομα ασθένειας, όταν μείνουν έγκυες χάνουν τη δουλειά τους.
  • Η πλειοψηφία των σερβιτόρων, των μαγείρων, των εργαζομένων στη λάντζα εργάζονται σαν εξτρά προσωπικό, ο καθένας σε διάφορα ξενοδοχεία, εστιατόρια και catering, περιμένοντας καθημερινά πάνω από ένα τηλέφωνο να τους καλέσουν για δουλειά. Πολλές φορές περιμένουν για βδομάδες ένα μεροκάματο. Και σε αυτούς δεν εφαρμόζεται καμιά συλλογική σύμβαση, δουλεύουν χωρίς ωράριο, χωρίς διάλειμμα. Είναι οι περισσότεροι χωρίς ασφάλιση, δεν έχουν «δικαίωμα» να αρρωστήσουν ούτε μέρα.
  • Οι νέοι εργαζόμενοι, είναι ακόμη χειρότερα εκμεταλλευόμενοι. Εργάζονται χωρίς καμιά ουσιαστική εκπαίδευση σαν καταρτιζόμενοι ή πρακτικάριοι στις επιχειρήσεις του κλάδου, για ένα κομμάτι ψωμί, με λιγότερα κι από 400 ευρώ, για όσο διαρκεί η πρακτική άσκηση ή το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ. Είναι όλοι ανασφάλιστοι και τα ψίχουλα που δικαιούνται τα παίρνουν πολλές φορές αρκετούς μήνες μετά τη λήξη της απασχόλησής τους. Ενώ δεν είναι εργαζόμενοι με δικαιώματα, δεν θεωρούνται άνεργοι και δεν παίρνουν ούτε επίδομα ανεργίας.
  • Χιλιάδες εργαζόμενοι είναι εποχικοί. Δουλεύουν σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και εστιατόρια για 4 με 5 μήνες το χρόνο, χωρίς ρεπό, κάθε μέρα, όλη μέρα. Προσπαθούν να επιβιώσουν στην καλύτερη περίπτωση με 5.000 ευρώ το χρόνο και επίδομα ανεργίας -κι όχι για όλους- 3 μήνες το χρόνο. Το σύνολο των δικαιωμάτων που απέμεινε καταστρατηγείται στους εποχικούς και οι επιπτώσεις στην υγεία τους δεν αποκαθίστανται.
Ποιος μπορεί να κλείσει τα μάτια μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα;
Σκέψου ότι

Πρόσκληση σε Συνέντευξη Τύπου του Συνδικάτου

Συνέντευξη Τύπου με θέμα:
ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ 2014
(ή πώς οι «ΝΑΥΑΡΧΙΔΕΣ» των κερδών, γίνονται οι «ΓΑΛΕΡΕΣ» των εργατών) 
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στον τουρισμό, την εξέλιξη στους μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις στα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Αττικής, καθώς και τα σοβαρά ζητήματα που έχουν σχέση με τις παρεχόμενες υπηρεσίες σε τουρισμό-επισιτισμό, το Συνδικάτο έχει την υποχρέωση να ενημερώσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον κλάδο, παίρνοντας ταυτόχρονα τα μέτρα που απαιτούνται για να οργανωθεί καλύτερα ο αγώνας μας μπροστά και στην 24ωρη Απεργία του κλάδου της 1ης Νοέμβρη, ημέρα Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου των ταξικών Σωματείων από όλη τη χώρα, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ.
Για το σκοπό αυτό αποφασίσαμε να δώσουμε ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ με τη συμμετοχή των επιχειρησιακών σωματείων των ξενοδοχείων στην Αττική, την Τετάρτη 29 Οκτώβρη 2014 και ώρα 11 πμ στα γραφεία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (Αγίας Φιλοθέης 5β, Αθήνα).
Σας καλούμε να παρευρεθείτε γιατί μέχρι σήμερα η ενημέρωση γίνεται μονόπλευρα από τις εργοδοτικές οργανώσεις, την κυβέρνηση κι όσους προσπαθούν να αποκρύψουν ότι η τουριστική ανάπτυξη, που πράγματι συντελείται στη χώρα, δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και των εργαζόμενων στον τουρισμό. Η αλήθεια, που τόσο καλά κρύβεται από την πλειοψηφία των πανελλαδικής κυκλοφορίας και εμβέλειας ηλεκτρονικών και έντυπων μέσων, αποκαλύπτεται καθημερινά στα μεγάλα ξενοδοχεία και στις επισιτιστικές αλυσίδες, τόσο από τους πελάτες, όσο κυρίως από τους μόνους συντελεστές της «ανάπτυξης», δηλαδή τους ίδιους τους εργαζόμενους. Ζητήματα που έχουν να κάνουν με την υγιεινή και ασφάλεια, ως αποτέλεσμα των εργασιακών σχέσεων, της σημερινής σύνθεσης προσωπικού και της πολυαπασχόλησης, αλλά και όλη η συζήτηση για τις αφίξεις, τις πληρότητες, τις τιμές, τα κέρδη, γίνονται με κριτήριο να παρουσιαστεί η αλήθεια «με το κεφάλι κάτω».
Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που έχουν και στο πρόσφατο παρελθόν πληρώσει την «ανάπτυξη», όλοι όσοι είναι μόνιμα αποκλεισμένοι από τον τουρισμό, την ξεκούραση, την αναψυχή, έχουν δικαίωμα όχι μόνο να ακούσουν την αλήθεια, αλλά και να μπορούν να την λένε μέσα από τον τύπο.

ΟΤΑΝ ΟΙ «ΝΑΥΑΡΧΙΔΕΣ» ΤΟΥΣ «ΒΡΟΝΤΑΝΕ»…

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις σε δυο από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Αττικής:
Στο Athens Ledra η εργοδοσία «ανταπέδωσε» την ανοχή και την υπομονή που επέδειξαν όλοι οι εργαζόμενοι το προηγούμενο διάστημα, όταν κινδύνευσαν οι ασφαλιστικές τους εισφορές πολλών μηνών, με θρασύτατη επίθεση στα εναπομείναντα εργασιακά τους δικαιώματα. Απαίτησε από τους σερβιτόρους να εκτελέσουν καθήκοντα διαφορετικά από αυτά που προβλέπονται από την ειδικότητά τους, δικαιολογώντας τα ως «διευθυντικό δικαίωμα». Όταν μάλιστα όλοι οι σερβιτόροι αντέδρασαν, αρνούμενοι να συναινέσουν σε αυτό, τους αποκάλεσε «στασιαστές» που χαλάνε το κλίμα «συστράτευσης» που επικράτησε όταν η διαχειρίστρια Marriott, εγκατέλειψε το ξενοδοχείο. Θυμίζουμε ότι για αυτή τη «συστράτευση» η πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου έδωσε «ρέστα» προκειμένου να επιτευχθεί, μεταξύ άλλων και με  «εθελούσιες» απολύσεις, προκειμένου να μειωθούν οι εργαζόμενοι και να επιβληθεί εντατικοποίηση και πολυαπασχόληση. Το παράδειγμα εξ’ άλλου το είχε δώσει η ίδια παραταξιακή πλειοψηφία στον Αστέρα Βουλιαγμένης το 2007, όταν και ξεμπέρδεψε η εργοδοσία με 300 εργαζόμενους, αλλά και το 2013 με περισσότερους από 100, χωρίς καμιά αντίδραση.
Στο Hilton Αθήνας η εργοδοσία που έχει επιβάλει εδώ και μια δεκαετία -με την ανοχή του επιχειρησιακού σωματείου- δουλεμπορικά συνεργεία στο τμήμα των ορόφων, αποφάσισε να κάνει το ίδιο και στο τμήμα της συντήρησης, βάζοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια εργαζομένων και πελατών, προκειμένου να απαλλαγεί από τους συναδέλφους με μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Στην παρέμβαση του Συνδικάτου, του Σωματείου των Ηλεκτροτεχνιτών και του ίδιου του επιχειρησιακού σωματείου που -μεταξύ άλλων- απέδειξαν με ατράνταχτα επιχειρήματα ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν πολύ επικίνδυνη για τη λειτουργία της επιχείρησης, η εργοδοσία απάντησε …σιωπώντας.
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι οι ξενοδόχοι δεν έχουν όρια στις απαιτήσεις τους, όταν την ίδια στιγμή καλούν εμάς τους εργαζόμενους να είμαστε «ρεαλιστές» και να χαμηλώσουμε τον πήχη των αιτημάτων, μαθαίνοντας να ζούμε με λιγότερα ή και με «καθόλου». Όταν στην κρίση μας ζητούσαν να μειώσουμε δραστικά τους μισθούς μας για να σωθούν οι επιχειρήσεις, αυτοί και τα στελέχη τους δεν μείωσαν στο ελάχιστο τα προνόμια τους και δεν έπαψαν να ζούνε στη χλιδή και στα πλούτη που βγήκαν από τη δική μας δουλειά. Τώρα στην ανάπτυξη όχι μόνο δεν δίνουν πίσω όσα μας στέρησαν, αλλά η επίθεσή τους γίνεται εντονότερη, αξιώνοντας να δώσουμε ακόμη περισσότερα για να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Να γιατί είναι τώρα η ώρα να ακουστεί η δική μας φωνή.
Να γυρίσουμε την πλάτη στους κολαούζους της εργοδοσίας και να βγούμε μπροστά, ο καθένας με ευθύνη ατομική, ώστε να αντιμετωπίσουμε συλλογικά και οργανωμένα αυτό που σχεδιάζουν.
Να δώσουμε απάντηση με τη συμμετοχή μας στην 24ωρη απεργία της 1ης Νοεμβρη και στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο των πάνω από 700 Συνδικάτων και φορέων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ.

20 Οκτ 2014

ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ Η «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ» ΣΗΜΕΡΑ ;

... η σύναψη της οποιασδήποτε «κοινωνικής συμφωνίας» με τις αστικές δυνάμεις, μέσα στο πεδίο του σύγχρονου κοινωνικού ολοκαυτώματος, μόνον ως τραγέλαφος μπορεί να εκληφθεί στο βαθμό που : Οι εργατικοί μισθοί καισυντάξεις έχουν κατακρεουργηθεί προς όφελος της επιχειρηματικής εργοδοσίας κατά 40% περίπου στην τελευταία πενταετία. – Τα εργατικά συνδικαλιστικά δικαιώματα έχουν υποστεί συντριπτικά πλήγματα στο επίπεδο του συλλογικού αλλά και του ατομικού εργατικού δικαίου. – Η ανεργία που έχει προκαλέσει ακριβώς η ίδια η κρίση υπερσυσσώρευσης του ελληνικού καπιταλισμού αγκαλιάζει το ένα τρίτο πλέον του συνολικού εργατικού δυναμικού. – Τα συστήματα προσφοράς κοινωνικών υπηρεσιών (ασφάλισης, υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης) έχουν τεθεί σε τροχιά ολοσχερούς παραφθοράς κλπ. Μ’ αυτά τα κοινωνικά δεδομένα της απροσμέτρητης καταστροφής τι είδους «κοινωνικό συμβόλαιο» μπορεί να συναφθεί μεταξύ μισθωτής εργασίας και επιχειρηματικού κεφαλαίου, μεταξύ δηλαδή του θύτη και του θύματος ;
Μ’ αυτά τα δεδομένα το εγχείρημα νεκρανάστασης της χρεοκοπημένης ιστορικά σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής της «κοινωνικής συμφωνίας», και μάλιστα στον πυθμένα κυριολεκτικά μιας καπιταλιστικής κρίσης που ανακυκλώνεται ασταμάτητα, είναι ανέφικτο και αναποτελεσματικό, και σε κάθε περίπτωση χωρίς κοινωνικό όφελος για τον μισθωτό εργαζόμενο κόσμο. Συνεπώς η μοναδική πολιτική που μπορεί να διασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη παράλληλα οπωσδήποτε με την κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να επιτευχθεί με τέτοιου είδους κοινωνικές εταιρικές διαδικασίες, που θέτουν στο απυρόβλητο τα ταξικά συμφέροντα της «επιχειρηματικότητας» και φέρνουν στο προσκήνιο τα αριστερά ορόσημα: Του εργατικού ελέγχου στις επιχειρήσεις, της κοινωνικοποίησης σε στρατηγικούς οικονομικούς κλάδους (από τα τρόφιμα μέχρι τη χαλυβουργεία, από τα ναυπηγεία μέχρι τα τσιμέντα), της δραστικής φορολόγησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας (τουλάχιστον στο 50%), της συνεταιριστικής παραγωγικής οργάνωσης, της εθνικής δημοκρατικής ρύθμισης της οικονομικής δραστηριότητας, του κοινωφελούς χαρακτήρα λειτουργίας των δημόσιων επιχειρήσεων κλπ...

Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ
Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες τις πρώτες μεταπολεμικέςδεκαετίες και τουλάχιστον μέχρι την απαρχή εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης μεταστροφής, εφαρμόστηκε η πολιτική του «κοινωνικού συμβολαίου», δηλαδή ενός συμβιβασμού ανάμεσα σταταξικά συμφέροντα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας και στις οικονομικές και κοινωνικές επιδιώξεις των αστικών τάξεων. Οι λόγοι που έκαναν εφικτή τη λειτουργία αυτών των «κοινωνικών συμφωνιών» είναι μεταξύ των άλλων : Η επίτευξη ισχυρών ρυθμών ανάπτυξης των καπιταλιστικών οικονομιών, η σχετική έντονη παρουσία του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και των αριστερών πολιτικών σχηματισμών, καθώς και η σχεδόν πλήρης απασχόληση του εργατικού δυναμικού, και έτσι η ανάγκη σύναψης ενός «κοινωνικού συμβολαίου» που να διασφαλίζει την μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής έναντι μιας σχετικής αναδιανεμητικής εισοδηματικής πολιτικής προς όφελος της μισθωτής εργασίας και της εξασφάλισης της λειτουργίας των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών του κράτους πρόνοιας.
Στο πολιτικό επίπεδο αυτή η πολιτική κοινωνικής συναίνεσης εκφράστηκε κυρίως από ταευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, για τα οποία αποτέλεσε το κύριο χαρακτηριστικό. Αυτό συνέβη και στην ελληνική πραγματικότητα με το «συμβόλαιο της αλλαγής» του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησής του (1981 – 89), όπου διασφαλίζονταν οι όροι της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, παράλληλα με μια ορισμένη βελτίωση των όρων αναπαραγωγής της εργατικής τάξης (εισοδηματική βελτίωση, δημοκρατικό θεσμικό συνδικαλιστικό πλαίσιο, εθνικό σύστημα υγείας κλπ.). Εντούτοις η παρατεταμένη κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου που ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1970, ξεπεράστηκε ενδιάμεσα από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 για να επανακάμψει κατά πολύ δριμύτερη από το τέλος της δεκαετίας του 2000, επέβαλε τη γενικευμένη υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών, προκειμένου να αντιστραφεί η πτωτική πορεία του ποσοστού κέρδους των καπιταλιστικών επιχειρήσεων.
Κατ’ αυτό τον τρόπο η κλασική ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και μαζί η ελληνική εκδοχή της, άρχισαν να μετατοπίζονται προς τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, από τον ήπιο μονεταρισμό στονεοφιλελευθερισμό με ανθρώπινο πρόσωπο και τελικά προς τον απροσχημάτιστο ακραίο νεοφιλελευθερισμό που μετάλλαξε το ΠΑΣΟΚ σε ακραιφνώς κόμμα του «σοσιαλφιλελευθερισμού», οδηγώντας στην ολοσχερή του απονομιμοποίηση στο επίπεδο των πολιτικών εργατικών εκπροσωπήσεων (από το 44% του 2009 στο αμφίβολο σημερινό 5%). Αποδείχθηκε δηλαδή

15 Οκτ 2014

Η Βιόσφαιρα είναι στην ουσία της αντικαπιταλιστική!

Από την οπτική και των δύο μορφών πολιτικής παρέμβασης ( ... από τα κόμματα της αριστεράς και της οικολογίας) σήμερα λείπει η οπτική που θα μπορούσε να τις ενώσει και να τις ομογενοποιήσει: η αντιμετώπιση της βιόσφαιρας-της οποίας μέρος είναι οι ανθρώπινες κοινότητες-σαν μιας σφαίρας, στην ουσία της αντικαπιταλιστική.


Η πραχτική και οι πολιτικές παρεμβάσεις των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς-συμπεριλαμβανομένου και του ελευθεριακού και αντιεξουσιαστικού χώρου- μέχρι τώρα , είχαν σαν βασικό αντικείμενο τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανθρώπινη φτώχεια και τις ανισότητες, τις ταξικές κοινωνικές-οικονομικές σχέσεις και τις σχέσεις εξουσίας στα πλαίσια των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών. Τα περιβαλλοντικά πράσινα κόμματα αντίστοιχα, εκτός από τα παραπάνω που τα έβαζαν σε δεύτερη μοίρα, στόχευσαν κυρίως στα δικαιώματα της φύσης και των άλλων μορφών ζωής, κριτικάροντας το γεγονός ότι το ανθρώπινο παραγωγικό και καταναλωτικό σύστημα βάζει σε κίνδυνο τις συνθήκες ύπαρξης της ίδιας της ζωής-άρα και της ανθρώπινης- με τη ρύπανση-μόλυνση του περιβάλλοντος από τα απόβλητά του και την επερχόμενη κλιματική αλλαγή. Από την οπτική των πρώτων ξεφεύγει σε μεγάλο βαθμό η επίλυση των παγκόσμιων και τοπικών οικολογικών προβλημάτων, από την οπτική των δεύτερων ότι η επίλυση των οικολογικών προβλημάτων συνδέεται άμεσα με την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων και το ζήτημα της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στα πλαίσια των κοινωνιών και όχι στα πλαίσια των αγορών(αν π.χ. επιβληθεί το «πράσινο» κεφάλαιο).                                                                                 Από την οπτική και των δύο μορφών πολιτικής παρέμβασης σήμερα λείπει η οπτική που θα μπορούσε να τις ενώσει και να τις ομογενοποιήσει: η αντιμετώπιση της βιόσφαιρας-της οποίας μέρος είναι οι ανθρώπινες κοινότητες-σαν μιας σφαίρας, στην ουσία της αντικαπιταλιστική. Πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, εδώ και κάποια δις χρόνια, υπάρχει από τη βιόσφαιρα μια επιτυχής διαχείριση των φυσικών πλανητικών πόρων που διαθέτει ο «οίκος» γη-ενέργεια, υλικά, όντα, σχέσεις και νοήματα όλων αυτών . Αν το γήινο αυτόνοικοκυριό της βιόσφαιρας, στο οποίο μετέχουν σαν «νοικοκύρηδες» όλα τα είδη των ζωντανών οργανισμών, το ονομάσουμε εμείς οι άνθρωποι οικο-λογία (τι δηλαδή σκεφτόμαστε εμείς οι άνθρωποι, σαν ένας από τους νοικοκύρηδες του κοινού με τα άλλα είδη οίκου μας), τότε αυτό που ονομάσαμε εμείς πάλιοικονομία, δηλαδή το ανθρώπινο νοικοκυριό, εμπεριέχεται στο νοικοκυριό της βιόσφαιρας. Αυτό είναι που στην ουσία μας εξασφαλίζει την ύπαρξη και του δικού μας επί μέρους νοικοκυριού. Φως, οξυγόνο, νερό, κλίμα, έδαφος, πρώτες ύλες, ενέργεια κ.λπ., που χρειάζονται για το ανθρώπινο νοικοκυριό, είναι προϊόντα του βιοσφαιρικού νοικοκυριού.                                                                                                            Το πώς λειτουργεί επιτυχώς η  φύση και η βιόσφαιρα εδώ και εκατομμύρια χρόνια, σαν δηλαδή μια οικονομία των «κοινών» πόρων, θα πρέπει να είναι και το κατεξοχήν παράδειγμα για το πώς θα πρέπει να λειτουργεί και η ανθρώπινη οικονομία. Για πολύ καιρό στην ανθρώπινη ιστορία λειτούργησαν με αυτόν τον τρόπο και οι ανθρώπινες κοινότητες, στηριζόμενες ακριβώς στην οικονομία των «κοινών» συλλογικών αγαθών. Από κάποια στιγμή όμως και μετά αυτό άλλαξε. Άλλαξε από τότε που ο άνθρωπος εφεύρε τη γεωργία , εξημέρωσε τα ζώα και θεσμοθέτησε την ατομική ιδιοκτησία, μια διαδικασία που άρχισε πριν από περίπου 12 χιλ. χρόνια.                                                                                                                                             Στη συνέχεια

13 Οκτ 2014

ΔΗΜΟΣΙΑ , ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Του ΑΝ. ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ
Είναι γενικά αποδεκτό ότι μια διαδικασία δημοκρατικής, προοδευτικής, αντισυστημικής μετάβασης που καλείται να προωθήσει μια αριστερή κυβέρνηση, περιλαμβάνει αρχικά την ταυτόχρονη λειτουργία τριών τομέων της κοινωνικής παραγωγής : τον ιδιωτικό των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, τον κρατικό τομέα της κοινής ωφέλειας και τον κοινωνικό των παραγωγικών δραστηριοτήτων που βρίσκονται υπό την άμεση λαϊκή δικαιοδοσία. Πρόκειται για μια συνολική οικονομική λειτουργία όπου καταγράφεται εκ των πραγμάτων ένας ανταγωνισμός των τριών αυτών τομέων, με κριτήρια την αποτελεσματικότητα και την κοινωνική ωφελιμότητα. Μ’ αυτή την έννοια μια τέτοια πολιτική έρχεται σε αντίθεση με τον σύγχρονο νεοφιλελευθερισμό ο οποίος βασίζεται αποκλειστικά στην κυριαρχία τουιδιωτικού κεφαλαίου και στις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων. Και από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να υποστηριχθεί βάσιμα ότι οποιαδήποτε διαδικασία μεταβατικού χαρακτήρα πρέπει να περιλαμβάνει τη γενικευμένη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, πράγμα ευθύς εξαρχής ανέφικτο για αντικειμενικούς αλλά και για υποκειμενικούς λόγους.
α) Στη βάση αυτών των παραδοχών πώς στοιχειοθετείται μια αριστερή ριζοσπαστική πολιτική στο επίπεδο της διακυβέρνησης απέναντι στους τρεις αυτούς τομείς ; Και πρώτα απ’ όλα πώς διαμορφώνονται τα πράγματα στο δημόσιο τομέα της οικονομίας, με δεδομένο το γεγονός ότι οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχουν προωθήσει σταδιακά αλλά επίμονα την αποκρατικοποίηση σημαντικών κοινωφελών επιχειρήσεων την τελευταία εικοσαετία, στη λογική άλλωστε της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών που έχει θεσπιστεί στο ευρωπαϊκό κοινοτικό επίπεδο ; Σήμερα ο κρατικός τομέας της οικονομίας εμφανίζεται πλήρως αποψιλωμένος μετά από τόσες ιδιωτικοποιήσεις, τουλάχιστον κατά τα δύο τρίτα του οικονομικού του δυναμικού. Σ’ όλες τις περιπτώσεις αυτές των προηγούμενων χρόνων (από τον ΟΤΕ μέχρι την Αγροτική Τράπεζα και από τον ΟΛΠ μέχρι την μικρή ΔΕΗ) το ελληνικό αριστερό κίνημα ανέδειξε την αντίθεσή του, επιχειρώντας να τις αποκρούσει, χωρίς την σχετική ωστόσο αποτελεσματικότητα.
Στη σημερινή συγκυρία της προοπτικής σχηματισμού μιας αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, επόμενο είναι να τίθεται το ζήτημα της λειτουργίας ενός δημόσιου ισχυρού τομέα της οικονομίας, πράγμα που σημαίνει αφενός την ματαίωση κάθε άλλης σχεδιαζόμενης αποκρατικοποίησης κοινωφελούς επιχείρησης (ΟΛΘ, ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ, Εγνατίας κλπ.), και αφετέρου την επαναφορά σε δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο όλων των ζωτικής σημασίας επιχειρήσεων που έχουν παραχωρηθεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να γίνεται λόγος για δημόσιο πυλώνα της οικονομίας, ενώ απεναντίας η συγκέντρωση του συνόλου αυτών των κοινωφελών επιχειρήσεων και η λειτουργία τους με κοινωνικά οικονομικά κριτήρια, με διευρυμένο εργατικό έλεγχο και αντικατάσταση της γραφειοκρατικής τους δομής, είναι σε θέση να συμβάλει καθοριστικά στην οικονομική ανάταξη της χώρας, να διασφαλίσει χαμηλά τιμολόγια παροχής υπηρεσιών, να εξασφαλίσει δημοκρατικά διαφανείς αξιοκρατικές προσλήψεις, να διευρύνει την απασχόληση με την πρόσληψη ανέργων και να περιορίσει την ισχύ του ιδιωτικού καπιταλιστικού τομέα της οικονομίας.
β) Από την άλλη πλευρά πώς τίθεται το ζήτημα της ριζοσπαστικής μετάβασης στο σώμα των επιχειρήσεων του εταιρικού τομέα της οικονομίας (22.500 επιχειρήσεις που συντάσσουν ετήσιους ισολογισμούς οι οποίοι συγκεντρώνονται στην ICAP), που αντιπροσωπεύουν προφανώς και το κατά πολύ πλειοψηφικό τμήμα της οικονομικής δραστηριότητας (βιομηχανία, εμπόριο, υπηρεσίες κ.ά.). Ένα πρώτο μέτρο κοινωνικού ελέγχου είναι η εισαγωγή και απρόσκοπτη λειτουργία διευρυμένων θεσμών λαϊκού ελέγχου αυτών των επιχειρήσεων στο επίπεδο της απασχόλησης, των οικονομικών μεγεθών λειτουργίας, της επιχειρηματικής κερδοφορίας, που εκ των πραγμάτων περιορίζουν το διευθυντικό δικαίωμα του κεφαλαίου και τον δεσποτισμό της εργοδοσίας. Ένα δεύτερο μέτρο αντιπροσωπεύει η δραστική φορολόγηση των κερδών τουλάχιστον των μονάδων που εμφανίζουν κερδοφορία, με επαναφορά του δείκτη φορολογικού συντελεστή στο 45% από το μισό που είναι σήμερα, και με τάση ακόμη παραπέρα αύξησής του για την κάλυψη των δημοσιονομικών και κοινωνικών αναγκών. Τέλος μια τρίτη παρέμβαση αφορά στον αυστηρό έλεγχο της διαμόρφωσης των τιμών προϊόντων και υπηρεσιών, με στόχο την αποφυγή της εμπορικής κερδοσκοπίας και την αντιστοίχησή τους στο εισοδηματικό επίπεδο των λαϊκών τάξεων. Κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να προαχθεί μια ορισμένη διαδικασία κοινωνικής εποπτείας και παρέμβασης στη λειτουργία του ακραιφνώς ιδιωτικού τομέα της οικονομίας με μέτρα ριζοσπαστικού μεταβατικού χαρακτήρα.
γ) Τέλος, τίθεται το ερώτημα πώς συγκροτείται ο κοινωνικός τομέας της οικονομίας, αυτός που βρίσκεται κάτω από την πλήρη λαϊκή ιδιοκτησία και λειτουργία. Προφανώς πρόκειται για ένα σύνολο οικονομικών δραστηριοτήτων που εντάσσονται εκτός του πλαισίου του ανταγωνισμού της «ελεύθερης αγοράς», και αφορούν ευθέως την διάθεση προϊόντων και υπηρεσιών μέσα από κοινωνικά εμπορικά δίκτυα, με άμεσο στόχο την ικανοποίηση ζωτικών κοινωνικών αναγκών. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται για περιθωριακές μορφές παραγωγικής δραστηριότητας, αλλά για κύριες εκφράσεις της κοινωνικής παραγωγής. Εφόσον είναι η κρίση υπερσυσσώρευσης που έχει καταστρέψει ένα ευρύ φάσμα παραγωγικών δραστηριοτήτων, λόγω της ισχυρής πτώσης του ποσοστού κέρδους (εργοστασίων και μικροαστικών δραστηριοτήτων), τότε η κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων που έχουν κλείσει, ωστόσο όμως διατηρούν την παραγωγική χρησιμότητά τους (τσιμέντα, τρόφιμα, χαλυβουργεία κλπ.), είναι μονόδρομος για την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού.
Μ’ άλλες λέξεις η κήρυξη αυτών των παραγωγικών μονάδων που έχουν εκκαθαριστεί σε δημόσια κυριότητα, η επαναλειτουργία τους με εργατικό έλεγχο και δημόσια τραπεζική χρηματοδότηση, η διάθεση των προϊόντων τους σε κοινωνικά δίκτυα διανομής, είναι ο μοναδικός τρόπος να εξασφαλιστεί η απασχόληση των ανέργων και η κάλυψη των ζωτικών λαϊκών αναγκών. Και παράλληλα η προώθηση δημοκρατικών συνεταιριστικών εγχειρημάτων στο πεδίο των αυτοαπασχολουμένων που έχουν καταστραφεί από τις μνημονιακές πολιτικές (μικρεμπόρων, τεχνιτών, βιοτεχνών κ.ά.), εφόσον αυτή η κοινωνική οργάνωση παρέχει άλλωστε σημαντικά πλεονεκτήματα (μείωση των γενικών εξόδων λειτουργίας, διαμοιρασμός του επιχειρηματικού ρίσκου, αποτελεσματικότητα στις δανειοδοτήσεις, ισχυρότερος ανταγωνισμός προς τις αλυσίδες εμπορίου και προσφοράς υπηρεσιών).  

7 Οκτ 2014

Έκτακτη Γενική Συνέλευση 15 Οκτώβρη 2014

Η Κεντρική Διοίκηση του Συνδικάτου αποφάσισε στη συνεδρίασή της 11ης Σεπτέμβρη 2014 να πραγματοποιήσει  Έκτακτη Γενική Συνέλευση την Τετάρτη 15 Οκτώβρη και ώρα 5μμ σε αίθουσα του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων, στην οδό Αγίας Φιλοθέης 5Β, πίσω από τη Μητρόπολη.

Οτι να ναιΤα θέματα της Γενικής Συνέλευσης είναι:
  1. Έγκριση της απόφασης της Κεντρικής Διοίκησης για πραγματοποίηση 24ωρης Απεργίας την 1η Νοέμβρη 2014 με το πλαίσιο που εγκρίθηκε από την συνεδρίασης της 11ης Σεπτέμβρη 2014
  2. Απόφαση για συμμετοχή στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την 1η Νοέμβρη που θα γίνει στο Σύνταγμα στις 12μμ
  3. Επικαιροποίηση των σχεδίων Τοπικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας για τα ξενοδοχεία, τα επισιτιστικά καταστήματα και τα ζαχαρώδη και επανακατάθεσή τους στις εργοδοτικές οργανώσεις
  4. Ενημέρωση και προγραμματισμός δράσης για Κλαδικά ζητήματα

5 Οκτ 2014

"Ανάπτυξη".....γαλέρας!

....Όπως υπάρχουν και κάποιοι από εμάς που νομίζουν ότι η... «ανάπτυξη» που σχεδιάζεται από αυτούς θα βελτιώσει το δικό μας βιοτικό επίπεδο. Κάνουν μεγάλο λάθος. Θα πρόκειται για ανάπτυξη γαλέρας! Όλοι αυτοί που σήμερα κυβερνούν, ερήμην μας, τα έχουν παραδώσει όλα. Σε εμάς η ανάπτυξή τους θα... «εξασφαλίσει» το πολύ ένα κομμάτι ψωμί, για να ζούμε –όπως αυτοί το φαντάζονται και προσπαθούν- σε καθεστώς δουλοκτητικού τύπου. Εκεί θα έχουν περίσσεια προσφοράς εργασίας –νύχτα με νύχτα- για να εξασφαλίζουν τα αμύθητα κέρδη, για τον επίγειο... ευρωπαϊκό τους παράδεισό, μέσα στη δική μας κόλαση!

Βλέποντας ένα απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου, ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - Εξάντας, για τη Γουατεμάλα, μπορεί να δει κανείς τους στόχους τους σε όλη τους την έκταση και να καταλάβει το ποια ανάπτυξη μας... περιμένει!...
Του Δημήτρη Τσιμούρα
 
 Αφού οι κυβερνήσεις τους φρόντισαν να μας καταχρεώσουν, παίρνοντας δάνεια που δεν μας αφορούσαν,
αφού έφτιαξαν υποδομές που δεν μας αφορούν, αφού μας πούλησαν μπόλικο πατριωτισμό και περηφάνια με τους Ολυμπιακούς και όχι μόνο, αφού τα έφαγαν «νόμιμα» και παράνομα -συνήθως κάποια από τα παράνομα τα παραδέχονται, ενώ τα «νόμιμα» που είναι και τα ιλιγγιώδη δεν τα συζητούν- μας εμφάνισαν έναν υπέρογκο λογαριασμό χρέους 350 δις ευρώ, που δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς προέκυψε.
Έναν λογαριασμό που σημαίνει, με απλή αριθμητική, ένα κατά κεφαλήν χρέος γύρω στα 35 χιλ. ευρώ ή 140 χιλ. ευρώ ανά τετραμελή οικογένεια. Και όλα αυτά τη στιγμή που ένας στους πέντε Έλληνες τότε ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας και αυτοί απτόητοι συνέχιζαν να δανείζονται και να μας υπόσχονται... «λαγούς με πετραχήλια για το μέλλον μας στον... παράδεισο της ΟΝΕ»!

Ακριβώς σ' αυτό το σημείο, ενώ ο λαός ήταν αγανακτισμένος με την κυβέρνηση της ΝΔ, ήρθε το ΠΑΣΟΚ, δια του αρχηγού του, να υποσχεθεί ότι υπάρχουν λεφτά και, συνεπικουρούμενο από όλους τους μηχανισμούς της εξουσίας, κατάφερε να υφαρπάξει την ψήφο μας. Το σενάριο από εκεί και πέρα είναι γνωστό. Παίχτηκε πολύ θέατρο με πρωταγωνιστή αρχικά τον Παπανδρέου. Μας δένουν στο άρμα της Τρόικας. Παίρνουν δάνεια τάχα για μισθούς και συντάξεις, για να τα επιστρέψουν πάλι στους δανειστές και να ενισχύσουν τράπεζες και άλλους επιχειρηματικούς ομίλους! Μνημόνια, συγκυβερνήσεις, μεσοπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα, εφαρμοστικοί νόμοι κλπ. Μέσα απ' αυτές τις «συμφωνίες» -για τις οποίες φέρουν σοβαρότατες ευθύνες και όσοι βουλευτές τις ψήφισαν και μια μέρα θα λογοδοτήσουν κι αυτοί- οδηγούν στην εξαθλίωση το 90% του Ελληνικού Λαού, υποθηκεύουν το μέλλον πολλών επόμενων γενεών, ξεπουλούν-χαρίζουν τη δημόσια περιουσία, παραδίνουν στους δανειστές ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, την ίδια την εθνική μας κυριαρχία!

«Η ανάπτυξη θα φέρει τη λύση». Αυτή καθημερινά εξακολουθεί να είναι και τώρα η επωδός των κυβερνώντων. Και φυσικά, για να έχουμε ανάπτυξη, μας λένε, πρέπει να είμαστε ανταγωνιστικοί. Για να είμαστε ανταγωνιστικοί, πάλι μας λένε, πρέπει να σας μειώσουμε τους μισθούς. Δεν μας λένε όμως μέχρι ποιο βαθμό. Αυτό το αφήνουν να εννοηθεί. Όπως αφήνουν να εννοηθεί και το σε σχέση με ποιους θα είμαστε ανταγωνιστικοί. Δηλαδή με τους βόρειους γείτονές μας, με τους Ινδούς, Πακιστανούς, Κινέζους και άλλους τριτοκοσμικούς, όπου γης!
Από την παραπάνω συνεπαγωγή προκύπτει άμεσα ότι