26 Μαΐ 2014

ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 2012-2014


Πίνακας: Συγκριτικά αποτελέσματα 2012-2014 (αριστερά, δεξιά, κέντρο)
sygkritika 2012 2014
*Το “Άκρα” στην ομαδοποίηση Αριστερά περιλαμβάνει κατά καιρούς τα Μ-Λ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, Σχέδιο Β’, ΑΣΚΕ, ΟΑΚΚΕ…
** Τα “λοιπά δεξιά” , Τζήμερο, δράση, το κόμμα της Μπακογιάννη (μάη 2012), την ΕΠΑΛ (Πολύδορας, Ζωης, Νικολοπουλος, Ψωμιάδης), Κοινωνία/καποδιστριας, καιδιαφορα ακροδεξια κομματίδια)
*** Στα “λοιπά” Κέντρο, τους Χατζημαρκάκη, Λεβέντη,  Κοινωνια αξιών. Τζουμάκα, Κατσανέβα (δραχμή)
**** Στα λοιπά “λοιπά” τα μειονοτικά, διάφορα οικολογικά, παναθηναϊκό κίνημα κοκ
diagrama


19 Μαΐ 2014

ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ


Οι “ανεξάρτητοι” του Πασοκ έχουν χρεωθεί στη γραμμή Ελιά, ποτάμια και τζήμεροι. Ο Καρυπίδης στην Δ.Μακεδονία, και Τζιτζικώστας στην Κ.Μακεδονία στους ΑΝΕΛ, ΕΠΑΛ, μαζί με λοιπή λαϊκή δεξιά κοκ


Ο άνεμος της αλλαγής που περίμενε η αριστερά του ώριμου φρούτου δεν ήλθε, παρά τα πρώτα exit pol που έδιναν μια τέτοια εντύπωση.
Αθροίζοντας τους ψήφους της 
αριστεράς με παρουσία σε όλες της περιφέρειες, προκύπτει ένα ποσοστό 29% στο οποίο αν προσθέσουμε και τους οικολόγους φτάνουμε στο 31,5%. Το ποσοστό αυτό είναι ακριβώς το ίδιο που εισέπραξε η αριστερά στο σύνολό της (συμπεριλαμβανομένου και άλλα μικρά ψηφοδέλτια (δεν πληρώνω, Μ-Λ κλπ) είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό του Μάη 2012 και 2 μονάδες μικρότερο από τον Ιούνη του ίδιου έτους που η αριστερά έφτασε το 33,5%. Η κατανομή ωστόσο θυμίζει περισσότερο τον Μάη παρά τον Ιούνη του 2012. Τότε ο Συριζα έφτασε το 17% όσο παίρνει και τώρα (17,9%). Το δε ΚΚΕ αποκαθιστά την επιρροή του φτάνοντας το 8,9% όσο περίπου το 8,5% του Μάη πριν δύο χρόνια. Η Ανταρσύασυγκεντρώνει 2,3% υπερβαίνοντας ακόμα και τα ποσοστά που είχε εισπράξει στις περιφερειακές του 2010 και αυξημένα σε σχέση με το 1,2% του Μάη 2012. Τα περιφερειακά των οικολόγων κινούνται πάνω από το 2,3% σε εθνικό επίπεδο, λίγο πιο κάτω από το 2,9% του προπέρσινου Μάη. Οι λεπτομέρειες από δω και πέρα δεν έχουν καμία ιδιαίτερη σημασία. Το γεγονός είναι ότι η αριστερά όπως και να την μετρήσει κανείς παγιώνεται πλέον κάπου γύρω στο 32%. Ο καθένας δικαιούται να πιστεύει σε θαύματα, όμως τι περισσότερο από αυτό θα μπορούσε να εισπράξει στις ευρωεκλογές; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ένα 2-3% θα μετακινηθεί από τα περιφερειακά της κεντροαριστερές αριστερότερα; Είναι λοιπόν προφανές ότι η μεγάλη ανατροπή στις κάλπες δεν ήρθε. Kαι αυτό θα πρέπει να προβληματίσει όσους επενδύουν σε αυτή την προοπτική κάνοντας λάθος λογαριασμούς.
Στην πραγματικότητα το 
εκλογικό σώμα μπορεί να εκφράζει την “αγανάκτησή” του για τα μνημόνια και το απότομο τέλος της Belle Époque της ολυμπιάδας, του χρηματιστηρίου, των ατελείωτων δανείων και το τέλος του κράτους πρόνοιας, αλλά δεν φαίνεται να ξεκόβει από τις ιδεολογικές του καταβολές. Η δεξιά στο συνολό της, ανεξάρτητα από το μνημονικό ή τον αντιμνημονιακό της μανδύα διατηρεί μια επιρροή 45% και αν σ’ αυτό προσθέσουμε τους διάφορους τζημερομάνους φτάνει το 47%. Παρενθετικά ο χώρος αυτός (τζήμεροι κοκ) σε δύο τουλάχιστον περιφέρειες (Κρήτη, Κεντ. Μακεδονία) επέλεξαν να καταγραφούν μαζί με τις ελιές και τα Ποτάμια. Χωρίς αυτούς λοιπόν και για λόγους στατιστικής συνέπειας αν τους κατατάξουμε στο χώρο του νεοφιλελεύθερου κέντρου (Ελιά, Ποτάμι, Δημαρ) η δεξιά μαζί με τους φασίστες συγκέντρωσε την Κυριακή 45%, όταν τον Μάη του ΄12 ήταν στο 43% και τον Ιούνη στο 46%. Η κατανομή επίσης δεν αλλάζει. Η ΧΑ παγιώνει την παρουσία της με τάση αύξησης σε σχέση με το 7%. Τώρα με 440000 φτάνει το 8,1%, παρά τα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους 8 μήνες. Το ποίμνιό της συνεχίζει να την υποστηρίζει, ακόμα και αν στον δρόμο έχει χάσει κάθε δυναμική, ηγεμονεύοντας πλέον στο χώρο της άκρας δεξιάς και επιπλέον δεν δείχνει καμία τάση να επαναπατριστεί στη μεγάλη δεξιά. Δεν είναι της ώρας να πούμε κάτι περισσότερο για τη φασιστική συμμορία, πέρα από το ότι οι ψηφοφόροι της έχουν πλήρη συνείδηση το τι ρίχνουν στην κάλπη και ως εκ τούτου δεν έχει καμία αξία η φλυαρία για παραστρατημένους αγανακτισμένους, άνεργους, πεινασμένους, εξαθλιωμένους, που ψηφίζουν για να τιμωρήσουν το σύστημα. Πρόκειται για οπαδούς του φασισμού και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν, κατά συνέπεια δεν αξίζει η παραμικρή προσπάθεια να αλλάξουν γνώμη.
Από κει και πέρα όσοι περιμένουν τη 
ΝΔ κάτω από το 22% σίγουρα θα απογοητευτούν. Τα ψηφοδέλτιά της με χρίσμα έλαβαν 26% όταν τα επίσης με χρίσμα ψηφοδέλτια του Συριζα έλαβαν 18%. Αυτό δεν μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, όσον αφορά τις βαθύτερες διαθέσεις του εκλογικού σώματος, στο οποίο κάποιοι έχουν επενδύσει όχι μόνο το τέλος των μνημονίων, αλλά επίσης και κάποιο ακατανόητο σχέδιο για το σοσιαλισμό. Συντροφικά να ενημερώσουμε άπαντες ότι το εκλογικό σώμα περιλαμβάνει στις γραμμές του, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικά ηλίθιους οι οποίοι ακόμα κι αν τους γκρεμίσεις το σπίτι θα νομίζουν ότι ήταν θέλημα της Παναγίας και άλλοι τόσοι που η μνήμη τους αν δεν είναι  επιπέδου ραδικιού, διαμορφώνεται καθ υπαγόρευση των δελτίων ειδήσεων των 8μμ., των πρωινάδικων και των μεταμεσονύκτιων εκπομπών του Ενικού και του Τράγκα, γεγονός που καθιστά αδύνατη κάθε επικοινωνία μαζί τους, ιδιαίτερα για πολιτικά σχέδια που απειλούν τη νιρβάνα τους.
Η 
κινηματική άμπωτις έτσι κι αλλιώς περιορίζει ακόμα περισσότερο τις ελπίδες για μια περαιτέρω στροφή στη συνείδηση του εκλογικού σώματος, από αυτή που ήδη είναι γνωστή από το Μάη του 2012. Επομένως η αριστερά δεν θα έχει στις ευρωεκλογές να μοιραστεί τίποτα περισσότερο από ένα 34% (μαζί με τους Οικολόγους και του πειρατές) που ήταν και το limit up του Ιούνη το 2012. Από κει και πέρα η δεξιά (μνημονιακής και αντιμνημονιακή) με τους φασίστες θα μοιράσουν πάνω κάτω το 44% και οι Ελιές, τα ποτάμια, ο κ.Φώτης, και οι τζήμερομάνοι το υπόλοιπο 20%.
Στα μεθεόρτια του 1ου γύρου ο αστικός πολιτικός κόσμος φαίνεται να διατηρεί ακμαία τη ψυχραιμία του, και μπορεί πλέον να σκέφτεται μόνο τις εσωτερικές κατανομές. Η ΝΔο πυλώνας του αστικού μπλοκ εξουσίας με 26% στις περιφερειακές σχεδόν παντού εκτός από την Αττική είναι πρώτη δύναμη (στην Κ. Μακεδονία πίσω από τον Τζιτζικώστα, μέλος της ίδιας πολυκατοικίας) και δεν έχει να φοβάται κάτι ιδιαίτερο για τις 25 Μάη. Γι’ αυτό και στις δηλώσεις του ο Σαμαράς καθώς και οι παρατρεχάμενοί του στα τηλεπαράθυρα είναι εντελώς επιθετικοί απειλώντας ακόμα και με εκλογές. Ξέροντας ότι ακόμα κι αν στις ευρωεκλογές πάρουν 22-23% έχουν το περιθώριο να ψωνίσουν από τη δεξαμενή του Πατρίς θρησκεία οικογένεια που ξεπερνάει το 45%, ενώ ο Σύριζα περιορίζεται σε μια δεξαμενή το πολύ 33-34%, από το οποίο πρέπει κάτι να λάβει το ΚΚΕ και οι υπόλοιπες αριστερές που εκτίθενται στις κάλπες.
Από κει και πέρα ο χώρος της νεοφιλελεύθερης κεντροαριστεράς φαίνεται να διατηρεί ένα 20%, τουλάχιστον αυτό έδειξαν οι κάλπες αυτή την Κυριακή, ακόμα και αν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, της Δημαρ και γενικά του χώρου αυτού υποκρίνονταν τους ανεξάρτητους μεμονωμένους. Όμως ας μην κοροϊδευόμαστε. Όλοι ξέρουν τι είναι ο Σγουρός, η Παυλίδου, ο Αρναουτάκης, ο Μαχαιρίδης, ο Γιακκαλής, ή ο Κατσιφάρας. Και ότι αυτοί που τους ψήφισαν μάλλον δεν ψάχνονται για τη μεγάλη ανατροπή αλλά για το που θα βολέψουν τον κ..ο τους. Το να είναι κανείς ρεαλιστής με το που πάει ο άνεμος δεν θα του βγει σε κακό. Από το να έχει αυταπάτες με τις μετακινήσεις (και τις πνευματικές αναζητήσεις) των φελλών σίγουρα είναι καλύτερο.
Στους δήμους, εκεί που στήνονται οι πελατειακές σχέσεις με αδιαμεσολάβητο πλέον τρόπο, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Το παράδειγμα του Μόραλη στον Πειραιά και του Μπέου στο Βόλο θα πρέπει να απασχολήσει επίσης αυτούς που περιμένουν τις κάλπες για να αλλάξει ο συσχετισμός. Οι κλάψες για το φαινόμενο του Μπερλουσκόνι είτε ακούγονται από τον Μιχαλολιάκο, είτε από τον Δρίτσα προκαλούν μόνο οίκτο. Τι έγινε κύριοι της αριστεράς; Γιατί στον προλεταριακό Πειραιά η εργατιά ψηφίζει κατευθείαν την εφοπλιστική μαφία; Και αν όχι αυτή την άλλη φράξια από τα μανιάτικα; Το 80% στον Πειραιά ψηφίζει μαύρη αντίδραση αυτό είναι το μοναδικό συμπέρασμα. Είναι προφανές ότι μια μεγάλη πλειοψηφία κολασμένων περιμένει τη σωτηρία από τους εφοπλιστές, ενώ στο Ελληνικό ψηφίζουν για να γίνει το παλιό αεροδρόμιο φέουδο του Λάτση μήπως και βρουν κάποια άκρη στο Las Vegas που υπόσχονται οι νέοι επίδοξοι καταπατητές του. Τι άλλο σημαίνει επίσης το 10% του Μιταφίδη στη Θεσσαλονίκη; Μήπως ότι η αριστερά έχει χτίσει γερές σχέσεις με αυτούς που την ψηφίζουν τα τελευταία δύο χρόνια;
Από όλα αυτά γίνεται προφανές ότι το 27% του Συριζα το 2012 δεν αποτελεί ένα σημείο εκκίνησης για την αριστερά, αλλά σε μεγάλο βαθμό μια 
δεξαμενή αγανάκτησης η οποία μάλλον έχει εξαντλήσει τη δυναμική που της έδωσε η διετία του αντιμνημονιακού αγώνα. Όσο περνάει ο καιρός αντί να επιβεβαιώνεται η στρατηγική του ώριμου φρούτου (παραλλαγή της ωρίμανσης των συνθηκών) το αστικό μπλοκ εξουσίας όχι μόνο δεν αποσυντίθεται αλλά απεναντίας επιβάλει την παρουσία του. Ο κόσμος με χαμηλές πλέον προσδοκίες, όχι μόνο από την αριστερά του 2012, αλλά κυρίως από την αποδοχή της -μετά το 2010- κατάστασης ως τετελεσμένης, είναι πλέον απασχολημένος με την επιβίωσή σε αυτές τις νέες συνθήκες. Όχι όμως διεκδικώντας το μέλλον μέσα από μια συλλογική κίνηση, αλλά μέσα από νέες ατομικές επιλογές. Παρόλο που στο φαντασιακό της αριστεράς των κινημάτων, του αυθόρμητου και του πάρε την υπόθεση στα χέρια σου λαέ”, “ο αγώνας συνεχίζεται” (;) και θα είναι “παρατεταμένος”, κλείνουμε ήδη 2 χρόνια κινηματικής υποχώρησης, γεγονός που αποδεικνύει αυτό που ήταν ήδη γνωστό, άσχετα αν η αριστερά μας αδυνατεί να αντιληφθεί: ότι μια περίοδος κοινωνικής αναταραχής και πολιτικού ριζοσπαστισμού δεν μπορεί να κρατάει περισσότερο από 2-3 το πολύ χρόνια, και ότι οι ευκαιρίες για την αναμέτρηση είναι μετρημένες στα δάκτυλα. Από κει και πέρα τα καύσιμα εξαντλούνται και αρχίζει μια αντίστροφη πορεία. Μετά το Μάη του 1968 το ονόμασαν “retour à la normalité”. Σε μια τέτοια επιστροφή οι σχεδιασμοί του 2012 για την κυβέρνηση της αριστεράς που στο μεταξύ έγινε κυβέρνηση κοινωνικής ενίοτε και εθνικής σωτηρίας, που θα προέκυπτε από σπόντα της κάλπης ή έστω από την πτώση του ωρίμου φρούτου, μάλλον δεν ανταποκρίνονται στην κατάσταση όπως διαμορφώνεται από το αστικό μπλοκ εξουσίας και όχι από την αριστερά του “εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι”.
Παρόλα αυτά εμείς παρόλο που δεν ελπίζουμε ούτε στα ώριμα φρούτα, ούτε στις ώριμες πτώσεις, αλλά ούτε καν στους αδυσώπητους ιστορικούς νόμους, αλλά κυρίως στον βολονταρισμό αυτών που συνειδητά παλεύουν για την κομμουνιστική προοπτική,
καλούμε και αυτή την Κυριακή να ψηφιστεί η αριστερά, όποια κι αν είναι αυτή, στο 2ο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών και όποια να ναι στις ευρωεκλογές. Έστω για να μην μας λέει ο κάθε Σαμαροβενιζέλος ότι απολαμβάνουμε τη νέα τους Ελλάδα. Από κει και πέρα, όσοι ελπίζουν σε κάποιο αντιμνημονιακό μέτωπο ας πάνε να πάρουν και την άδεια του Τζιτζικώστα ανιψιό του Ψωμιάδη στην Κεντρ. Μακεδονία και του τουρκοφάγου Τερενς στη Θράκη. Και αν δεν πιστεύουν στις προθέσεις της αντιμνημονιακής δεξιάς του Πολύδωρα ας ρωτήσουν τη λαϊκή της βάση με ποιον προτιμάει να κάνει κυβέρνηση, με το Συριζα ή με τη ΧΑ;
Και κάτι τελευταίο. Όποιος νομίζει ότι οι κάλπες θα τον πάνε μακριά ας κάνει μια ακόμα προσπάθεια να πείσει τους αγανακτισμένους ταξιτζήδες, λαϊκατζήδες, τη φτωχολογιά στην Αγ. Σοφία και τα Ταμπούρια, τους άνεργους της ζώνης, και τους χρεοκοπημένους κτηνοτρόφους και την αγροτιάς της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας. Και άμα θέλει να το σιγουρέψει ας πάει να πείσει και τον ευρύτερο πληθυσμό της περιφέρειας Πελοποννήσου, τους απόμαχους που δεν χάνουν εκλογική αναμέτρηση που να μην ψηφίσουν ότι τους λέει ο παππάς της ενορίας και ο εκπρόσωπός τους στις δοσοληψίες με το κράτος Γιώργος Αυτιάς ή έστω ο Τράγκας που και γνήσιος έλληνας είναι και μάγκας και αντιμνημονιακός. Και για να είναι τελείως σίγουρος ότι δεν θα του ξεφύγει κανένας καραγκιόζης ας πάει στο τέλος να αλλάξει και τα μυαλά του μισού εκατομμυρίου που εξακολουθεί να είναι παραπλανημένος και να μην ξέρει τι ακριβώς είναι η ΧΑ, ακόμα κι αν την έμαθαν και οι πέτρες στο φως της ημέρας.
Εμείς λέμε ότι ο κόσμος της αριστεράς, ο ανθός της κοινωνίας, το ενεργό τμήμα της που βρίσκεται στις μάχιμες ηλικίες και ταυτόχρονα μπορεί να προβεί σε λογικές σκέψεις, που αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές ευθύνες στην ολότητά τους, που σκέφτεται όχι πως θα βολέψει τον κώλο του, αλλά πως θα σταθεί αλληλέγγυο στα πιο αδύναμα κομμάτια και τους κατατρεγμένους, που όταν βλέπει μετανάστη δεν τον ρωτάει ποιος σε κουβάλησε εδώ, ούτε του λέει γιατί δεν πνίγηκες στο Αιγαίο, αυτοί όχι μόνο μπορούν, όχι μόνο δικαιούνται, αλλά οφείλουν να μπουν μπροστά, χωρίς να κοιτάνε αν θα σηκωθούν οι κοιμισμένοι από τους καναπέδες τους. Ας το πάρουμε επιτέλους είδηση. Οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, δεν ελπίζουν σε κοινωνικές διεργασίες, δεν τους απασχολεί τίποτα περισσότερο από αυτό που βρίσκεται 1 μετρό από τη μύτη τους. Αυτοί οι άνθρωποι σχετίζονται με την πολιτική μόνο σαν κλακαδόροι των αφεντικών τους, μόνο για να τους δώσουν μια ψήφο και να πάρουν πίσω ένα μικρό ρουσφέτι. Δεν μπορεί η αριστερά να εξαρτιέται από αυτό το πλήθος. Πουθενά δεν προχώρησε παίρνοντας την άδεια κάποιας πλειοψηφίας ιδιωτών. Η πλειοψηφία περιμένει τον νικητή, αλλά δεν έχει διάθεση να δώσει το παραμικρό για να αλλάξει η κατάσταση στην οποία έχει μάθει να ζει. Γι’ αυτό και ο συσχετισμός δεν διαμορφώνεται στις κάλπες ούτε στις δημοσκοπήσεις, αλλά στο δρόμο με τη δύναμη της θέλησης. Ο αγώνας για τον κομμουνισμό δεν είναι αγώνας για να πειστεί η πλειοψηφία, αλλά αγώνας για να τσακιστεί ο μηχανισμός βίας του κράτους προστάτη των καπιταλιστικών συμφερόντων. Και αυτός είναι ο δρόμος για να περάσουν τα μέσα παραγωγής από τα χέρια των λίγων στα χέρια της εργαζόμενης κοινωνίας. Για όλα αυτά πουθενά δεν αποφάσισε η κάλπη, αλλά όπως φαίνεται αυτή η κάλπη δεν μπορεί να αποφασίσει ούτε καν να απαλλαγούμε από τα μνημόνια.



12 Μαΐ 2014

Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩ- ΚΟΝΤΣΙΤΑ (ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΙ ΤΗΣ)

Είναι γεγονός και είναι συγκλονιστικό: Σχεδόν 80 χρόνια από την μεγαλύτερη τραγωδία που βίωσε η ανθρωπότητα, ο ναζισμός επιστρέφει στο ευρωπαϊκό έδαφος με τη μορφή της επίσημης κρατικής πολιτικής! Ο ναζισμός, χύνει ξανά το αίμα ανθρώπων στην Ευρώπη, ως επίσημη κρατική πολιτική!


Το νέο στοιχείο, το «ποιοτικά αναβαθμισμένο» στοιχείο της ναζιστικής κτηνωδίας, που έρχεται από την Ουκρανία, είναι ακριβώς αυτό: Ότι τα εγκλήματά τους οι ναζί δεν τα διαπράττουν, πλέον, μόνο ως μαχαιροβγάλτες, σε σκοτεινούς δρόμους και σοκάκια. Ο ναζισμός, πλέον, δεν περιορίζεται να δρα ως τσιράκι του επίσημου καθεστώτος της βίας και της καταστολής. Οι ναζί, πλέον, δεν δολοφονούν μόνο ως παραστρατιωτικές και παρακρατικές μαριονέτες κρυμμένοι στα σκοτάδια του εκάστοτε καθεστώτος που προστρέχει στις υπηρεσίες τους. Οι θηριωδίες των ναζί δεν περιορίζονται μόνο στις νυκτερινές πρακτικές του υποκόσμου. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη, μετά από 80 χρόνια φρίκης και ολοκαυτώματος, το ναζιστικό έγκλημα αποτελεί πλέον επίσημη κρατική πολιτική, είναι επίσημη κρατική πρακτική άσκησης εξουσίας!
Αυτό ακριβώς συντελείται στην Ουκρανία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει: Οι ναζί έχουν βγει στους δρόμους καικαίνε ανθρώπους. Ζωντανούς! Το διέπραξαν στην Οδησσό και το διέπραξαν ως συγκυβερνήτες της λεγόμενης «μεταβατικής κυβέρνησης».
Οι ναζί, ως κομμάτι της εκεί «τρόικας» που συνθέτει την λεγόμενη «μεταβατική κυβέρνηση», έχουν βγει στους δρόμους και εκτελούν ανθρώπους. Μέρα – μεσημέρι! Και το κάνουν χωρίς να φορούν «στολές παραλλαγής». Φορούν την επίσημη στολή του στρατού της Ουκρανίας! Το διέπραξαν στην Μαριανούπολη και στο Ντονιέτσκ.
Οι ναζί έχουν βγει στους δρόμους και δίπλα στα αποβράσματα των χουλιγκάνων που συνθέτουν τα «Τάγματα Εφόδου» διαθέτουν, ταυτόχρονα, και ελεύθερους σκοπευτές. Που προωθούν τις πολιτικές εξελίξεις στήνοντας προβοκάτσιες και σκορπίζοντας τον θάνατο. Το διέπραξαν στο Κίεβο.
Όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ουκρανία, α) η αρχική αναγόρευση του ναζισμού σε πολιτικό μέγεθος, β)η κατοπινή ενθρόνισή του σε κυβερνητικές καρέκλες, γ) η τρέχουσα αναγνώρισή του από τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους ως η επίσημη κρατική πολιτική της Ουκρανίας, γίνονται με την έγκριση της ΕΕ!Όλα αυτά γίνονται με την σφραγίδα των Βρυξελλών!

Όλα αυτά γίνονται με την συνηγορία του – βραβευμένου με Νόμπελ Ειρήνης – Ομπάμα. Η υφυπουργός Εξωτερικών του τελευταίου (η περιβόητη κυρία Νιούλαντ) αποδείχτηκε

Μέσα σε 6 ημέρες σχεδόν 100.000 υπογραφές ενάντια στο ξεπούλημα των παραλιών! Εσείς υπογράψατε;

Όπως αναφέρεται στο ψήφισμα, το οποίο απευθύνεται στον Υπουργό Οικονομικών, Γ. Στουρνάρα, “ως πολίτες, δηλώνουμε εξοργισμένοι με το σχέδιό σας να ξεπουλήσετε τις παραλίες της χώρας μας σε ιδιώτες. Σας ζητάμε να αποσύρετε αμέσως το σχέδιο νόμου για τον αιγιαλό και την παραλία που νομιμοποιεί αυθαίρετες επιχειρήσεις και επιτρέπει την πλήρη εκμετάλλευση, το χτίσιμο και το μπάζωμα των παραλιών μας από εταιρίες. Έχετε υποχρέωση να σεβαστείτε το Σύνταγμα της χώρας μας το οποίο προστατεύει το δικαίωμα των πολιτών για ελεύθερη πρόσβαση στην ακτή, να προστατεύσετε τον φυσικό πλούτο της Ελλάδας και να τον διατηρήσετε για τις επόμενες γενιές και για το μέλλον του τουρισμού”.
Όπως αναφέρεται στο ψήφισμα, το οποίο απευθύνεται στον Υπουργό Οικονομικών, Γ. Στουρνάρα:
“Ως πολίτες, δηλώνουμε εξοργισμένοι με το σχέδιό σας να ξεπουλήσετε τις παραλίες της χώρας μας σε ιδιώτες. Σας ζητάμε να αποσύρετε αμέσως το σχέδιο νόμου για τον αιγιαλό και την παραλία που νομιμοποιεί αυθαίρετες επιχειρήσεις και επιτρέπει την πλήρη εκμετάλλευση, το χτίσιμο και το μπάζωμα των παραλιών μας από εταιρίες. Έχετε υποχρέωση να σεβαστείτε το Σύνταγμα της χώρας μας το οποίο προστατεύει το δικαίωμα των πολιτών για ελεύθερη πρόσβαση στην ακτή, να προστατεύσετε τον φυσικό πλούτο της Ελλάδας και να τον διατηρήσετε για τις επόμενες γενιές και για το μέλλον του τουρισμού”.

Μπορείτε να υπογράψετε ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των αιγιαλών εδώ:


10 Μαΐ 2014

Κρίση, Επισιτισμός και οι Αόρατοι Εργαζόμενοι

Ο χώρος του επισιτισμού, των επιχειρήσεων εστίασης δηλαδή, ταχυφαγείων, καφέ μπαρ και ξενοδοχείων, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά την ταχύτατη ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας ήδη από τη δεκαετία του 60’. Καταλαμβάνει έτσι, πολύ σημαντική θέση στον καθορισμό όλων των βασικών δεικτών της Ελληνικής οικονομίας και κυρίαρχα του ίδιου του ΑΕΠ. Ως αποτέλεσμα η ίδια η εργατική δύναμη που τροφοδοτεί αυτόν τον κύκλο εργασιών είναι η πολυπληθέστερη στη χώρα μας. Από πρόσφατη μελέτη του ΙΟΒΕ υπολογίζεται σε 740.000 εργαζόμενους - άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας. Από αυτή τη σκοπιά η συνδικαλιστική παρέμβαση στον χώρο αυτό αποκτά βαρύνουσα σημασία. Στην προσπάθεια αυτή έχει ωστόσο αξία να μπορέσουμε να εξετάσουμε την ίδια τη διάρθρωση των επιχειρήσεων αυτών, της φυσιογνωμίας τους, του ρόλου τους στην παραγωγή και κυρίως τους όρους κάτω από τους οποίους αναπαράγεται στο εσωτερικό τους η εργατική δύναμη.
Με αυτή την έννοια κάτω από την ομπρέλα επισιτισμός συνυπάρχουν διαφορετικού τύπου επιχειρήσεις εστίασης:

Ε.Ε.: Εκπαίδευση-εργασία (και στον τουρισμό), στρατηγικές με κριτήριο την αγορά και το κέρδος



                                                           ......

- Πρότυπες ΣΕΚ με την αιγίδα του Ελληνογερμανικού Επιμελητήριου
Τι προηγήθηκε της ίδρυσης τους ή πως προετοιμάζεται το τοπίο:
Με εντολή Σαμαρά, ο ΟΤΕΚ καταργήθηκε και οι σχολές του πέρασαν αυτόματα στη δικαιοδοσία απ’ ευθείας του Υπ. Τουρισμού . Καταργήθηκαν οι ειδικότητες από ΤΕΣ του δημοσίου που άφηνε τα ιδιωτικά ΙΕΚ και τους αντίστοιχους επιχειρηματίες να αλωνίζουν. Από το 2010 υπήρχαν προβλήματα στις σχολές του τότε ΟΤΕΚ. καθυστερήσεις κονδυλίων, υποχρηματοδότηση κ.ά. Ωστόσο, κυλούσε οριακά η πρακτική λειτουργία. Με την πιο πάνω ρύθμιση/κατάργηση του ΟΤΕΚ ουσιαστικά πάγωσαν και τα κονδύλια για τις σχολές. Λειτουργούν με το φιλότιμο και τη συνεισφορά μαθητών, καθηγητών. Με τη νέα ΣΣΕ, η κυβέρνηση προχώρησε σε μειώσεις μισθών 15%, και δυνατότητα απασχόλησης έως και 10 ώρες ημερησίως
Την ίδια περίοδο οι μεγαλοξενοδόχοι αυξάνουν τις εισπράξεις
από 10,44 δισ. ευρώ το 2012 σε περίπου 13 δισ. ευρώ το 2013 (25% περίπου). Το 2012 (Γενάρης – Οκτώβρης) ήρθαν στην Ελλάδα 14,794 εκατ. τουρίστες και το ίδιο διάστημα του 2013 17,082 εκατ. τουρίστες (αύξηση 15,5%).
Οι εργοδότες χρησιμοποιούν ασκούμενους τους οποίους υπερ-απασχολούν και υπο-αμείβουν ενώ οι εργασιακές σχέσεις γαλέρας (μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτη εργασία, καθυστερήσεις δεδουλευμένων, υποχρεωτικές υπερωρίες, εξαφανίσεις ρεπό) επεκτείνονται και στους κανονικούς εργαζόμενους. Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται η κυβέρνηση και με βάση το μνημόνιο συνεργασίας για τη μαθητεία με τη Γερμανία και τον πρόσφατο νόμο (4186/2013), φτιάχνει τις Σχολής Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΣΕΚ). Εξασφαλίζει τζάμπα εργασία σε μεγάλες επιχειρήσεις του τουριστικού κλάδου, όπως οι «Airotel», «Aldemar Hotels», «Grecotel SA», «Kipriotis», «Robinson Hellas» αλλά και συμφέροντα γερμανικών ομίλων όπως η TUI και η DEKRA.
Οι πειραματικές αυτές σχολές απευθύνονται σε νέους από 18 έως 20 ετών, που είναι τουλάχιστον απόφοιτοι γυμνασίου. Στο πλαίσιό τους λειτουργούν τρεις ειδικότητες: Μαγειρικής Τέχνης, Τουριστικών Μονάδων και Επιχειρήσεων Φιλοξενίας (Ξενοδοχοϋπάλληλοι) και Εστιατορίου – Επισιτισμού.
Η διάρκεια της φοίτησης είναι τριετής και το κάθε έτος διαιρείται σε δύο μέρη: Σε 4 μήνες ενδοσχολικής εκπαίδευσης και 8 μήνες μαθητείας στα ξενοδοχεία. Το κριτήριο της διαίρεσης αυτής σχετίζεται με την τουριστική κίνηση. Η ενδοσχολική εκπαίδευση γίνεται κατά τη διάρκεια της χαμηλής τουριστικής περιόδου, ενώ με την έναρξη της τουριστικής σεζόν ξεκινά η μαθητεία, δηλαδή η εργασία σπουδαστών και σπουδαστριών στις επιχειρήσεις. Οι μαθητευόμενοι θα εργάζονται με 8ωρη βάρδια για 5 μέρες τη βδομάδα. Το ημερομίσθιο της μαθητείας περιορίζεται στο ύψος του 75% του κατώτερου, δηλαδή 16,76 ευρώ με τα σημερινά δεδομένα.

2 ώρες γλώσσα και 2 ώρες μαθηματικά, είναι τα μαθήματα γενικής παιδείας που διδάσκονται οι μαθητές, όταν δεν έχει δουλειά. «Πρόγραμμα εκπαίδευσης στο χώρο εργασίας, Μαθητεία σε εργασιακό χώρο», βαφτίζεται η σύγχρονη δουλεία, ώστε οι εργοδότες να μην υπόκεινται στον κανόνα de minimis .......



















....... Το Υπουργείο Παιδείας, μέσω ΕΣΠΑ (δηλαδή χρημάτων των φορολογούμενων), εξασφαλίζει τζάμπα εργασία 6.690 μηνών σε επιχειρήσεις.
Θα πληρώσει μέσω ΕΣΠΑ μια γελοία αμοιβή για τους "ωφελούμενους" του προγράμματος με 2.007.000 ευρώ συνολικά (δηλαδή με -μόλις- το 12,09% του προϋπολογισμού της δράσης αυτής).
Οι επιχειρήσεις είναι απαλλαγμένες όχι μόνο από τη μισθοδοσία αλλά και από το κόστος διαχείρισης, του εργατικού αυτού δυναμικού. Αφού δε θα ψάξουν να τους βρουν, δε θα τους εντάξουν σε καμιά μισθοδοσία, δε θα πληρώσουν γι αυτούς καμιά ασφάλιση. Για την επιχείρηση αυτό το εργατικό δυναμικό, δεν θα εμφανίζεται ως τέτοιο αλλά ως "μαθητευόμενο".
Οι σχολικές μονάδες, αναλαμβάνουν ρόλο γραφείων ενοικίασης εργαζομένων. Αφού διαχειρίζονται το δυναμικό που οι επιχειρήσεις έχουν επιλέξει, από τον κατάλογο των αιτήσεων, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και με επιτόπιες επισκέψεις.
Ο αξιολογικός - ελεγκτικός ρόλος σε εκπαιδευτικούς, μέσω πληρωμής, στις σημερινές ιδίως επικρατούσες συνθήκες, όπου πάνω από 1εκατ. μισθωτοί - όσοι φαίνονται να δουλεύουν στα λογιστικά βιβλία και δεν είναι "μαύροι"- είναι απλήρωτοι, μόνο σαν κακόγουστο αστείο μπορεί να ειδωθεί.
Το κυριότερο: οι σχολικές μονάδες εμπλέκονται σε ένα πρόγραμμα με τον τίτλο "μαθητεία", υπονοώντας κάποια μορφής εκπαίδευση, αφού δεν θα μπορούσε αλλιώς να ενταχθούν, που όμως τελικά δεν υφίσταται διόλου και είναι διαχείριση εργατικού δυναμικού....
όλο το άρθρο:

9 Μαΐ 2014

Η ακαταμάχητη γοητεία του λαϊκισμού. Δοκίμιο για τη χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.


 Του Μάκη Καραγιάννη
Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία,  τα ΜΜΕ. Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την  χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.
 Τα ΜΜΕ δεν αναγνώρισαν τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων 40 χρόνων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν την αντιλήφθηκε η Αριστερά. Η αριστερά που είναι μέρος αλλά και η αιτία του προβλήματος. Ακόμη και στην ύστερη φάση, όταν βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας πρότεινε 100.000 διορισμούς στο δημόσιο. Τη «γη της επαγγελίας» για τον έλληνα της μεταπολίτευσης. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική ερήμην των αριθμών.  Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα, όπως έλεγε κι ο Βλαδίμηρος. Κι έτσι η πρώτη ανάγκη που προβάλλει δραματικά για τους αριστερούς είναι να κατανοήσουν. Να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στο νέο πλαίσιο.  Εν τέλει, η ανάγκη για ένα «Νέο Διαφωτισμό» που θα μας απαλλάξει όχι από τα χρέη αλλά τον τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε.
Νομίζω ότι η ρίζα του προβλήματος είναι  η κυρίαρχη ιδεολογία την οποία αναπνέει σύμπασα η ελληνική κοινωνία: ο ανδρεοπαπανδρεϊκός  λαϊκισμός της μεταπολίτευσης με τον οποίο συμβιβάστηκε και υιοθέτησε η αριστερά. Το ιδεολόγημα των μη προνομιούχων. Ένα διαταξικό συνονθύλευμα  που περιλαμβάνει όλους τους έλληνες απέναντι σε ένα κράτος που θεραπεύει αδιακρίτως πάσαν νόσον, ικανοποιεί όλα τα αντιφατικά αιτήματα, μοιράζει προνόμια και επιδόματα.  Είναι η ιδεολογία, με την αλτουσεριανή έννοια, που έβαλε τη σφραγίδα της στη μεταπολίτευση. Της σχέσης μας δηλαδή με την πραγματικότητα. Τον τρόπο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.
Ένας λαϊκισμός που  ακυρώνει την ευθύνη του πολίτη και τη θέση της πολιτικής παίρνουν εκείνα τα προεκλογικά πάρτυ στις πλατείες με τους χιλιάδες συνενόχους, που κραδαίνουν τις πλαστικές σημαίες του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Ναι.  Είναι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που δεν έκαναν ποτέ την αυτοκριτική τους και τώρα παριστάνουν τις «μωρές παρθένες».  Που κίνητρό τους ήταν ο πιο χυδαίος ατομισμός  για να νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο εις βάρος του περιβάλλοντος, το καλό  επίδομα εις βάρος των αδύνατων, τον διορισμό εις βάρος εκείνου που δεν έγλειφε. Η πολιτική ήταν ένα γιουρούσι για την κατάληψη του κρατικού ταμείου που ικανοποιούσε όλα τα βίτσια και τις ανάγκες με τα δανεικά των ευρωπαίων.  Πού ήταν αλήθεια οι συνειδήσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Ποιος εξέλεξε, όχι μία αλλά  δεκάδες φορές,  όλους αυτούς μας χρεοκοπούσαν;  Φτάσαμε έτσι, όπως λέει ο Γιάννης Βούλγαρης, από την αριστερά της θυσίας, στην αριστερά των επιδομάτων.

Όμως, ένα αριστερό κόμμα δεν είναι συνδικαλιστική κίνηση για να  υιοθετεί άκριτα όλα τα αιτήματα, αλλά τα ιεραρχεί σε ένα πρόγραμμα. Σε να συλλογικό σχέδιο για την αλλαγή της κοινωνίας. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι, διακρίνει και υπερασπίζεται τον άνεργο ή τη γενιά των 700 ευρώ που πλήττεται από τον νεοφιλελευθερισμό, από τον  μηχανικό της ΔΕΗ που έχει περικοπές λόγω του μνημονίου 50.000 ευρώ. Μιλάει χωρίς να μασάει τα λόγια του για όλες τις συντεχνίες που φοροδιαφεύγουν σε μια κοινωνία που μόνον 4 στους 10 πληρώνουν φόρους και δεν δημαγωγεί ασύστολα για τα δήθεν «φορομπηχτικά μέτρα» της κυβέρνησης. Επισημαίνει την ανάγκη της υγιούς επιχειρηματικότητας απέναντι σε όλους τους κρατικοδίαιτους αεριτζήδες που λυμαίνονται το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα. Γιατί,  όσοι δοκίμασαν την ανεργία και την ξύλινη «αντιμονοπωλιακή» ρητορεία της αριστεράς, ξέρουν ότι  η εργασία είναι αξιοπρέπεια. Ονομάζει και αποδοκιμάζει τον νεποτισμό που κυριαρχεί στα πανεπιστήμια, την καταστροφή του δημόσιου χώρου, τη ρητορεία των δικαιωμάτων αλλά όχι της ευθύνης, τους αγώνες εις βάρος των άλλων, τη χρήση της βίας που φθάνει μέχρι τη στέρηση της  ελευθερίας του λόγου.  Αυτήν που η νεωτερικότητα κατέκτησε με αγώνες 300 χρόνων.
Υπάρχουν δυο  μαγικές λέξεις που λείπουν από την λεξικό της μεταπολίτευσης. Ατομική ευθύνη. Οι περισσότεροι κυκλοφορούν με τον μανδύα του θύματος. Η θυματοποίηση είναι η προσφιλής τέχνη του λαϊκισμού. Τα δεινά έρχονται σαν φυσικές καταστροφές. Μνημόνια, χούντες, εμφύλιοι. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η πορεία από το ατομικό στο συλλογικό θα είναι σκληρή. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν μόνον ατομικότητες ενδεδυμένες το συλλογικό ή το λαϊκό.  Βουνά εγωισμού.  Πολιτικοί και συνδικαλιστές με γεμάτες γαστέρες και απαστράπτοντα αυτοκίνητα που ρητορεύουν «υπέρ του λαού» στα δελτία των οκτώ και είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τον συνομιλητή τους. "Η υπευθυνότητα είναι ένα αβάσταχτο φορτίο· μας αλυσοδένει με τις συνέπειες των πράξεών μας" γράφει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ στον «Πειρασμό της αθωότητας».
Αν θέλει  να προσφέρει κάτι η αριστερά πρέπει να θυμηθεί πάλι την ιδεολογική ηγεμονία του Γκράμσι και τη σημασία της ιδεολογίας. Που σημαίνει να αναδείξει το ψέμα στο οποίο ζούσαμε. Να καταγγείλει την υποκρισία που ενδημεί και στην ίδια την αριστερά. Να  κάνει δηλαδή την αυτοκριτική της. Να ξαναδώσει πάλι στις λέξεις την αλήθεια τους. Να αναδείξει τις αξίες που έσβησαν. Την αλληλεγγύη. Την εργασία. Την αξιοκρατία. Την ηθική. Την υπεράσπιση των αδύνατων.
Έχουμε ανάγκη από αλήθεια. Όμως είναι οδυνηρή και κοστίζει. Ο λαϊκισμός είναι πάντα γοητευτικός και χαϊδεύει τα αυτιά. Γι’ αυτό και θα   έχει πολύ μέλλον.

O Μάκης Καραγιάννης είναι πεζογράφος και κριτικός

8 Μαΐ 2014

Συμβαίνει ήδη: Ο καπιταλισμός καταστρέφει το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό και περνάει στο επόμενο στάδιο




















Η πραγματική διάσταση της ανεργίας
Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 102(!) εκατομμύρια Αμερικανών, σε ηλικία εργασίας, που δεν έχουν δουλειά και το 20% των οικογενειών στις ΗΠΑ δεν έχουν ούτε ένα μέλος που να εργάζεται(!) Η κυβέρνηση παρόλα αυτά ανακοινώνει ότι η ανεργία έπεσε στο 6.3%. Πώς είναι δυνατόν; Η απάντηση βρίσκεται στα "μαγικά" που κάνουν οι κυβερνήσεις και την αναθεώρηση του ορισμού της ανεργίας. Για παράδειγμα, μόνο τον τελευταίο μήνα, η Αμερικανική κυβέρνηση "θεώρησε" απλά, ότι άλλοι 988.000 Αμερικανοί δεν ανήκουν στην εργατική δύναμη.
Φαίνεται υπερβολικός ο αριθμός των πραγματικά άνεργων Αμερικανών σύμφωνα με το PressTV; Ίσως όχι, αν διαβάσει κανείς την ιστορία που ακολουθεί, με μάρτυρα τον Γιάννη Βαρουφάκη.
Τι πραγματικά συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας;
Ο Γιάννης Βαρουφάκης σε άρθρο του με τίτλο “Κι αν το κεφάλαιο του μέλλοντος δεν μας έχει ανάγκη;”, περιγράφει τι είδε στο Όστιν του Τέξας και τι σημαίνει αυτό που είδε:
Αγναντεύοντας από το παράθυρό μου, στο Όστιν του Τέξας, παρατήρησα ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης στο βάθος του ορίζοντα. Προχθές που πέρναγα από εκεί ξαφνιάστηκα με τη θέα του τεράστιου εργοτάξιου όπου οι μπουλντόζες και τα μηχανήματα δούλευαν ασταμάτητα, παράγοντας τη σκόνη που τράβηξε την προσοχή μου. Από την όψη του υπό οικοδόμηση κτιρίου φαινόταν ότι (ευτυχώς) δεν έχτιζαν ούτε νέο εμπορικό κέντρο ούτε και σύμπλεγμα κατοικιών. Όχι, επρόκειτο για μεγάλο βιομηχανικό κέντρο.”
Αν και στην αρχή δεν το πρόσεξα, μετά από λίγα λεπτά συνειδητοποίησα ότι κάτι έλειπε από αυτό το εργοτάξιο: οι άνθρωποι! Για την ακρίβεια,

Ε.Ε.: Το τοπίο της σύγχρονης εργασιακής βαρβαρότητας

Δημήτρης Σταμούλης
Καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις που αφορούν το νέο μεσαιωνικό τοπίο των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων διαδραματίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία εδώ και δεκαετίες χτίζει μεθοδικά ένα πραγματικό τείχος απέναντι στα εργατικά δικαιώματα, με πλήθος συμφωνιών αρχηγών κρατών, eurogroup, συνθηκών, ντιρεκτίβων κ.λπ. επιδιώκοντας να καταργήσει όλο το ιστορικό πλαίσιο εργατικών κατακτήσεων του περασμένου αιώνα και να διαμορφώσει ένα ριζικά διαφορετικό καθεστώς απασχόλησης. Απώτερος στόχος τους είναι η καπιταλιστική ΕΕ –και τα ηγεμονικά κεφάλαια εντός της- να καταστεί κορυφαία ανταγωνιστική δύναμη στον πλανήτη, καλύπτοντας το χαμένο έδαφος απέναντι στα άλλα μεγάλα καπιταλιστικά κέντρα, και να αντιρροπίσει με όσο το δυνατόν πιο σταθερούς όρους την τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Σημαντικοί σταθμοί στην πορεία υλοποίησης αυτού του σκοπού ήταν η Λευκή Βίβλος το 1993, η στρατηγική της Λισαβόνας το 2000 –που υλοποιήθηκε με την εμβληματική Ατζέντα 2010 στη Γερμανία, την οδηγία Μπολκενστάιν, τα αντιασφαλιστικά πακέτα και άλλα μέτρα- και η σύγχρονη αναμόρφωσή της, στις αρχές του 2010, μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης στην ΕΕ, όταν η Κομισιόν εγκαινίασε τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», η οποία τέθηκε σε εφαρμογή ως η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια «ανάπτυξη έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς», προφανώς για το κεφάλαιο.
Η στρατηγική της «Ευρώπης 2020» φιλοδοξεί να αποτελέσει μια απάντηση της ΕΕ στα διαρκώς μειούμενα επίπεδα κερδοφορίας, καθώς τα επιτελεία της παραδέχονται ότι υστερούν έναντι της παραγωγικότητας –όπως τη βαπτίζουν- άλλων ανεπτυγμένων χωρών. Όπως χαρακτηριστικά η ίδια η ΕΕ σημειώνει στο ιδρυτικό έγγραφο της «Ευρώπης 2020», «θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τις διαρθρωτικές της αδυναμίες» και «να κοιτάξει ήδη πέρα από τον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα». Μιλάμε δηλαδή για στρατηγικού χαρακτήρα τομές στην καπιταλιστική ΕΕ και από αυτή την άποψη οι αντιδραστικής αλλαγές που συντελούνται στο εργασιακό καθεστώς είναι ιστορικής σημασίας.












Γιατί το ευρωπαϊκό κεφάλαιο όμως στρέφεται με τόση προσήλωση στο πεδίο της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων –δηλαδή των σχέσεων και των όρων εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και των ικανοτήτων της- σε όλο το μήκος και το πλάτος της, από τον σκληρό πυρήνα του κέντρου της έως την περιφέρεια των νότου της άγριας λιτότητας και των μνημονίων; Με εκτιμήσεις της ίδιας της ΕΕ, το 2009, η ευρωπαϊκή οικονομία είδε το ΑΕΠ της να συρρικνώνεται κατά 4,5%. Η προσωρινή επιβράδυνση της ύφεσης που παρατηρήθηκε το 2010 είχε σύντομη διάρκεια και οι αρνητικές τάσεις συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια του 2011 και του 2012. Τα ελλείμματα της γενικής κυβέρνησης στην ΕΕ έφθασαν στο 6,5% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο το 2010 και αναμένεται να μειωθούν σε 2,7% το 2015. Ωστόσο, λόγω της συσσώρευσης ελλειμμάτων και της επιβράδυνσης της ανάπτυξης, οι δείκτες του δημόσιου χρέους αυξήθηκαν σημαντικά, από 60% του ΑΕΠ κατά μέσο όρο πριν από την κρίση, σε 80% το 2010, ενώ το 2015 αναμένεται να φθάσουν σε 89,5% 13 . Δηλαδή η ΕΕ πλέον –και όχι η άτακτη Ελλάδα- θα έχει χρέος σχεδόν όσο το ΑΕΠ της, που σε συνθήκες ύφεσης θα έχει την τάση να διογκώνεται. Η κρίση οδήγησε σε ραγδαία αύξηση της ανεργίας στην Ευρώπη, η οποία από 7,1% το 2008 κλιμακώθηκε σε 10,9% το 2013, ενώ οι ίδιοι εκτιμούν ότι το ποσοστό ανεργίας αναμένεται να μειώνεται με αργό ρυθμό στο άμεσο μέλλον (10,4% το 2015). Τα ποσοστά ανεργίας των νέων 15-24 ετών φθάνουν στο 23,3% κατά μέσο όρο στην ΕΕ το 2013, και μέχρι 59,2% στην Ελλάδα και 55,7% στην Ισπανία. Το αυξανόμενο ποσοστό των νέων που βρίσκονται εκτός απασχόλησης, εκπαίδευσης ή κατάρτισης, το οποίο έφθασε στο 13,2% το 2012, αποτελεί μια άλλη σημαντική πηγή ανησυχίας.
Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο με την «Ευρώπη 2020» -και συνολικά με τη στρατηγική του- προτάσσει ορισμένες στοχευμένες προτεραιότητες που εστιάζουν στην αξιοποίηση της «γνώσης και της καινοτομίας», στην «πιο αποδοτική χρήση των πόρων» και στην «οικονομία με υψηλή απασχόληση». Όχι τυχαία, η ηγεμονική μερίδα του κεφαλαίου στην ΕΕ ιεραρχεί ψηλά στην ατζέντα της το στόχο το75% του πληθυσμού μεταξύ 20-64 ετών να έχει απασχόληση (όχι πλήρη και σταθερή εργασία, ψευτοαπασχόληση, με ρευστά ωράρια και εναλλαγές ανεργίας-εργασίας), αλλά και το ποσοστό των ατόμων που εγκαταλείπουν πρόωρα την σχολική εκπαίδευση να είναι μικρότερο από 10% και τουλάχιστον 40% των νέων πρέπει να έχουν πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.Θέλουν αφενός να ιδιοποιηθούν όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον πλούτο που μπορεί να τους προσφέρει ο κόσμος της εργασίας, και αφετέρου να λειάνουν τις τρομακτικές αντιθέσεις, να μοιράσουν τη φτώχεια και την ανεργία, να χαλιναγωγήσουν τις επικίνδυνες εν δυνάμει τάσεις χειραφέτησης.
Για να επιτύχουν αυτούς τους στόχους

6 Μαΐ 2014

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ. Ιδιωτικοποιώντας τον έλεγχο της μετανάστευσης ή Business… as usual

«[…] έχοντας υπόψη […] την έκτακτη περίπτωση εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης για τη δημιουργία και άμεση λειτουργία εγκαταστάσεων κράτησης παρανόμως διαμενόντων στη χώρας μας αλλοδαπών που έχουν κατακλύσει το Κέντρο της πρωτεύουσας και άλλες μεγάλες πόλεις δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα στην ασφάλεια, την κοινωνική συνοχή, τη δημόσια υγεία και την οικονομία της χώρας μας».



















Το απόσπασμα δεν προέρχεται από κάποιο ακροδεξιό έντυπο. Είναι τμήμα της εισαγωγικής παραγράφου της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ 190, 8.10.2012), η οποία τροποποιεί τρία άρθρα που αφορούσαν τη «Ρύθμιση θεμάτων συμβάσεων που αφορούν Κέντρα Πρώτης Υποδοχής και Εγκαταστάσεων Κράτησης παράνομα διαμενόντων στη χώρα αλλοδαπών και τρόπο φύλαξης αυτών».
Ο λόγος που χρησιμοποιείται πλέον σε επίσημα κρατικά έγγραφα, για να περιγράψει ένα κοινωνικό φαινόμενο όπως η μετανάστευση, είναι εφάμιλλος ακροδεξιών οργανώσεων, κατασκευάζοντας εικόνες τόσο για τη μετανάστευση όσο και για την πόλη που οδηγούν στο ρατσιστικό μίσος, τον φόβο και την ανασφάλεια. Στο άρθρο αυτό όμως