Του Steven Ward *
Πηγή: “The Chronicle of Higher Education”
Όσοι θέλουν να γίνουν αρεστοί σε έναν Ηγέτη διαλέγουν να του κάνουν δώρο ό,τι είναι σίγουροι πως θα τον ευχαριστήσει ιδιαιτέρως, όπως άλογα, όπλα, βαρύτιμα ωραία υφάσματα, κοσμήματα με πολύτιμους λίθους και πάντα, φυσικά, κάτι αντάξιο της μεγαλοπρέπειάς του ως Ηγέτη. Επιθυμώντας κι εγώ να λάβω την ευχαρίστηση να σας παρουσιάσω ένα ελάχιστο δείγμα της εκτίμησής μου, σκέφτηκα να σας προσφέρω κάτι. Όμως ανάμεσα στα υπάρχοντά μου δε βρήκα κάτι πολυτιμότερο, αλλά και ικανότερο να εκφράσει την αγάπη μου σε σας, από την εμπειρία μου για το πώς κινούνται και λειτουργούν οι ηγέτες, εμπειρία που απέκτησα όχι μόνο ζώντας για πολλά χρόνια δίπλα τους, αλλά και μελετώντας προσεχτικά ιστορία και αρχαία κείμενα.
Νικολό Μακιαβέλι – Ο Ηγεμόνας
Προκειμένου να καταστρέψετε τα δημόσια πανεπιστήμια είναι σημαντικά τα εξής:
1.Υποβαθμίστε τη δημόσια εκπαίδευση και τους δημόσιους θεσμούς γενικά, παρουσιάζοντάς τους σαν
αφαιμάξεις του ιδιωτικού πλούτου και σαν υπηρεσίες που “δημιουργούν αχρείαστη εργασία”, σε σημείο που κανένας να μην τολμά να ζητήσει αύξηση της οικονομικής στήριξής τους. Αυτό σίγουρα θα οδηγήσει στο να χαρακτηριστούν τα δημόσια πανεπιστήμια ιδρύματα δεύτερης κατηγορίας με ελλιπείς εγκαταστάσεις και με μερικής απασχόλησης διδακτικό προσωπικό, έτσι που θα έχουν για πάντα το στίγμα του υποδεέστερου σε σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
2.Αξιοποιήστε τις οικονομικές υφέσεις για να προκαλέσετε την “οργή του φορολογούμενου”, προκειμένου να μη χρηματοδοτείτε τα δημόσια πανεπιστήμια, για να αναγκαστούν είτε να αυξήσουν τα δίδακτρα ή να μειώσουν τα διδακτικά προγράμματά τους. Στη συνέχεια, καταδικάστε εκείνα τα ιδρύματα που παίρνουν δίδακτρα για να πληρώνουν τεμπέληδες, σοσιαλιστές καθηγητές που διδάσκουν άσχετα θέματα όπως ανθρωπολογία και φιλοσοφία.
3.Καθώς υποχωρεί η κρατική οικονομική υποστήριξη, ενθαρρύνετε ένα σύστημα δανειοδότησης των φοιτητών που θα δημιουργήσει μια “αγορά για την ανώτατη εκπαίδευση”. Φορτώνοντας τους φοιτητές με χρέη θα τους κάνετε δραστήριους και ορθολογικούς καταναλωτές του εμπορεύματος “εκπαίδευση” και θα τους ενθαρρύνετε να περιφρουρούν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Να αναφέρεστε σ΄ αυτές τις αλλαγές ως μεταρρυθμίσεις που “ενισχύουν τους φοιτητές”.
4.Εφαρμόστε νέες τακτικές δημόσιας διεύθυνσης δανεισμένες από τη θεωρία του δημόσιου συμφέροντος για να αφαιρέσετε τον έλεγχο από τις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Ωστόσο, για να αντιμετωπίσετε την ευρεία δυσαρέσκεια, διατηρήστε τις συγκλήτους των πανεπιστημίων σαν γιγαντιαία “κουτιά εισηγήσεων” χωρίς κανένα αντίκρισμα. Καθώς εφαρμόζετε αυτές τις τακτικές, να μιλάτε συνεχώς πολύ για τη σημασία της συμμετοχικής διακυβέρνησης. Χαρακτηρίστε τον κυνισμό ορισμένων σχολών, που αναμφίβολα θα εμφανιστεί, ως “συναίνεση”.
5.Εισάγετε πολλά και διάφορα “εργαλεία εποπτείας”, όπως αξιολογήσεις ποιότητας, “μήτρες αποτελέσματος” ή μηχανισμούς λογιστικού ελέγχου για να διασφαλίσετε τη “διαφάνεια” και τη “λογοδοσία” προς τους “μετόχους”. Θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε τις αξιολογήσεις της έρευνας όπως γίνεται στη Βρετανία ή την Αυστραλία ή πιο φθηνά και χοντροειδή μέτρα όπως στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, δημοσιεύοντας απλώς μια ανάλυση κόστους/οφέλους για τους διδάσκοντες. Αν οι ιδέες σας εξαντληθούν, ελάτε σ΄ επαφή με το Ίδρυμα Δημόσιας Πολιτικής του Τέξας.
6.Αυξήστε τους διδάσκοντες μερικής απασχόλησης και τους συμβασιούχους ενός έτους έτσι ώστε να διδάσκουν στα περισσότερα προγράμματα καθηγητές με αυτές τις σχέσεις εργασίας. Αυτοί οι καθηγητές είναι πιο ευάλωτοι και επιδεκτικοί στον διοικητικό έλεγχο (θα έπρεπε επίσης να αυξήσετε τον αριθμό των γραφειοκρατών για να χειρίζονται αυτούς τους αδύναμους επαγγελματίες). Στη συνέχεια, επικρίνετε το επίπεδο των κολεγιακών αποφοίτων. Αυτό θα δώσει τη δυνατότητα ακόμη μεγαλύτερης εποπτείας και έντασης της αξιολόγησης από τους μάνατζερ.
7.Κραυγάζετε για το υψηλό κόστος της ανώτατης εκπαίδευσης και τις αυξήσεις των διδάκτρων. Κατηγορήστε γι΄ αυτές τις αυξήσεις τους άπληστους, υψηλά αμειβόμενους καθηγητές ώστε να συγκαλύψετε τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα πανεπιστήμια, το κόστος που επιφέρει η μανία για τα τεχνολογικά μαραφέτια που προωθούν οι εταιρείες λογισμικού ή η υπερδιόγκωση των διοικητικών υπηρεσιών που προκαλείται από την αύξηση των λογιστικών ελέγχων και των αξιολογήσεων.
8.Προωθήστε τη στενή εξειδίκευση και τους τομείς των “σκληρών” θετικών επιστημών και της υψηλής τεχνολογίας για να δείξετε ότι συμβαδίζετε με τις απαιτήσεις της νέας “οικονομίας της γνώσης” και ότι δεν θα ανεχθείτε πλέον ξιπασμένα και άχρηστα αντικείμενα, όπως η ιστορία και η λογοτεχνία. Εάν οι φοιτητές ενδιαφέρονται γι΄ αυτά, μπορούν να κάνουν αναβιώσεις του Εμφυλίου Πολέμου ή να μπουν σε μια λέσχη βιβλίου. Τέτοια αντικείμενα είναι περιττά στη νέα, πραγματιστική εποχή του οικονομικού ντετερμινισμού και του παγκόσμιου ανταγωνισμού.
9.Περιορίστε τα δικαιώματα των διδασκόντων που απορρέουν από τις συλλογικές συμβάσεις. Είναι ακόμη “προσκολλημένοι στο συλλογικό” και πρέπει να αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν την αυγή της νέας εποχής. Στο τέλος, θα σας πουν κι ευχαριστώ για την ελευθερία και τις ευκαιρίες που τους δώσατε.
10.Φέρτε μέσα στα πανεπιστήμια εξωτερικούς συμβούλους, όπως οι εταιρείες Bain & Company ή McKinsey & Company, για να πείσουν τα διοικητικά συμβούλια και τους διοικητές για την επείγουσα ανάγκη της “ξαφνικής καινοτομίας” ή άλλων παρόμοιων ιδεών στην προβολή των οποίων πρωτοστατούν οι γκουρού της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ. Μπορεί να είναι ανούσια συνθήματα, αλλά κανείς δεν θα δώσει πολλή σημασία, ιδίως αν οι σύμβουλοι κάνουν μια παρουσίαση με έγχρωμες εικόνες.
11.Εφαρμόστε ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που “βασίζεται στην ικανότητα”, το οποίο επιτρέπει στους φοιτητές να παρακάμπτουν πολλές από τις παραδοσιακές απαιτήσεις του πανεπιστημίου. Οι παλιές απαιτήσεις διδαχής των ελευθέριων τεχνών εμποδίζουν τον “πολυάσχολο” σημερινό φοιτητή που έχει κρεμασμένα στ΄ αφτιά του κινητά τηλέφωνα. Εάν διαμαρτυρηθούν οι καθηγητές, δηλώστε απλώς ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στην ικανότητα εκτός από τους ανίκανους.
12.Τέλος, χρησιμοποιείστε τις δημόσιες σχέσεις και τη διαφήμιση για να εκτρέψετε την προσοχή από τις επικίνδυνες συνέπειες όλων αυτών των “μεταρρυθμίσεων”. Ένας ιστότοπος που να δείχνει χαρούμενους ανθρώπους να κάνουν σπουδαία πράγματα μπορεί να προσφέρει πολλά. Αυτή είναι στο κάτω κάτω μια μεταμοντέρνα εποχή. Το θέαμα και τα ομοιώματα σκεπάζουν την ουσία.
Και αν καμιά φορά η Εκλαμπρότητά σας από το υψηλό βάθρο στρέψει το βλέμμα της και κατά τα μέρη μας, θα μάθει πόσο αναξιοπαθώς υπομένω τις μεγάλες και συνεχείς κακοτυχίες μου.
Νικολό Μακιαβέλι -- Ο Ηγεμόνας
*Ο Steven Ward είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο δημόσιο Πανεπιστήμιο του Δυτικού Κονέκτικατ. Έχει γράψει το Neoliberalism and the Global Restructuring of Knowledge and Education (Routledge, 2012).
Τα αποσπάσματα από τον Ηγεμόνα είναι σε μετάφραση Δ. Βίτσου, Εκδόσεις Περίπλους.
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου