ΚΡΙΣΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΛΙΤΟΤΗΤΑ

Eίναι παντελώς ασήμαντο το αν αυξάνεται το ΑΕΠ. 



Το μόνο που μετρά είναιτο πώς αυξάνεται αυτό. Μόνο αυτό έχει σημασία για τις κοινωνίες και τουςεργαζόμενους. Κατά την τελευταία τριακονταετία η αύξηση του ΑΕΠ τωναναπτυγμένων χωρών δεν σχετίζεται με την παραγωγή ή με την ανάπτυξη τωνκοινωνικά αναγκαίων υπηρεσιών. Συσχετίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την ανάπτυξηχρηματοπιστωτικών εργασιών, τη μεταφορά, και μέσω αυτών, πλούτου από τιςαναπτυσσόμενες στις αναπτυγμένες χώρες, με τις μεταβιβάσεις ακινήτων και κινητών αξιών και σε σημαντικό βαθμό με το δανεισμό.

Η μέχρι τώρα διαδικασία μεγέθυνσης και επέκτασης του καπιταλισμού στηριζόταν στη δημιουργία όλο και νεώτερων παραγωγικών κλάδων. Οι παλιότεροι παραγωγικοί κλάδοι μετανάστευαν μερικώς σε άλλες, λιγότερο αναπτυγμένες, χώρες ενώ οι νέοικαι δυναμικότεροι κλάδοι αναπτύσσονταν στις αναπτυγμένες χώρες. Από τη δεκαετίατου 1980 και μετά νέοι κλάδοι που να μπορούν να δημιουργήσουν ισχυρή οικονομικήδυναμική δεν αναπτύχθηκαν και δεν αναπτύσσονται. Η όποιες ένσταση κάποιων γιατην πληροφορική, τις τηλεπικοινωνίες και τη βιομηχανία ημιαγωγών προσκρούουντόσο στη μικρή δυναμική, ποσοτική και χρονική, των παραπάνω κλάδων όσο και τηνεύκολη και γρήγορη μεταφορά τους στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Η διαδικασία της συσσώρευσης γινόταν δυνατή, με διαλλείματα, μέσω διαφόρωνπολιτικών. Μία από αυτές ήταν και η χωρική επέκταση, δηλαδή και η ένταξη νέωνπαραγωγικών δυνάμεων στη διαδικασία της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Οιδυνάμεις αυτές ήσαν αρχικά στις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας και κατόπιν στηνΚίνα. Μέσω όμως αυτής της μετανάστευσης της παραγωγικής διαδικασίας και τηναδυναμία δημιουργίας νέων κλάδων στις αναπτυγμένες χώρες αποκόπηκε οομφάλιος λώρος μεταξύ καπιταλισμού και πραγματικής ανάπτυξης. Η απάντηση τουκεφαλαίου στη νέα κατάσταση ήταν το μόνο που του απέμενε. Το χρήμα.....

Η διαδικασία αυτή είχε σαν βασικό μηχανισμό του την δημιουργία χρήματος πουδεν συνδεόταν ούτε με την παραγωγή ούτε και με το εμπόριο. Ακόμη και με τοεμπόριο που ένα σημαντικότατο ποσοστό του, περίπου το μισό, δεν ήταν τίποταάλλο παρά ενδοεταιρικές εμπορικές πράξεις. Η διαδικασίας μέσω της οποίας έγινε δυνατή η νέα φάση του καπιταλισμού ήταν αυτή της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων και κεφαλαίων. Κατά τη δεκαετία του 1990 η νέα αυτή πολιτική έγινε γνωστή και ως παγκοσμιοποίηση.

Αλλά η συγκεκριμένη διαδικασία είχε ημερομηνία λήξης. Και αυτή ήταν εκείνη κατάτην οποία ο δανεισμός του χρήματος, που ερχόταν να καλύψει την μείωση τωνεισοδημάτων των μισθωτών αλλά και του κράτους, οδήγησε στο σκάσιμο τηςφούσκας του δανεισμού. Ήταν εκείνη η ημερομηνία κατά την οποία το διογκούμενο χρήμα δε μπορούσε πλέον να καλύψει τη γύμνια του και να αγοράζει τα προϊόνταπου παράγονταν αλλού.

Παράλληλα είχε αρχίσει και η διαδικασία μείωσης των πραγματικών μισθών σε όλεςτις αναπτυγμένες χώρες που από τη μια αύξανε την κερδοφορία του κεφαλαίου αλλάαπό την άλλη προσπαθούσε να απαντήσει και σε ένα άλλο πρόβλημα. Το έλλειμμαστο εμπορικό ισοζύγιο. Καθώς περνούσαν οι δεκαετίες......

.....Στόχος του κεφαλαίου είναι να διαφυλάξει πρωτίστως τις στρατηγικές επιλογές του και να αυξήσει την κερδοφορία του καθώς και τα στοιχεία ενεργητικού που κατέχει.Το τελευταίο το επιτυγχάνει ιδιοποιούμενο τη δημόσια περιουσία και τις υποδομές καθώς επίσης και τις ιδιωτικές περιουσίες τόσο των εργαζόμενων όσο και των πιοαδύναμων τμημάτων του κεφαλαίου.
Την κερδοφορία του την εξασφαλίζει με τημείωση των μισθών στις αναπτυγμένες χώρες, με τη μείωση της φορολογίας του και με την ένταξη στη διαδικασία της καπιταλιστικής συσσώρευσης του εργατικού δυναμικού όλης της γης. Για να συμβούν όμως αυτά πρέπει να μην υπάρχουνεμπόδια στις στρατηγικές επιλογές του. Στην ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων καικεφαλαίων.Με τις παραπάνω πολιτικές πρακτικές το κεφάλαιο προσπαθεί ταυτόχρονα ναεπιλύσει και μια παλιά αντίφασή του που όμως εντάθηκε σημαντικά κατά τιςτελευταίες δεκαετίες. Αυτή μεταξύ του πλήρως διεθνοποιημένου κεφαλαίου και τηςανεξέλεγκτης δράσης του σε όλο τον πλανήτη και του έθνους κράτους με τα σταθεράόρια και τη συγκεκριμένη σταθερή επικράτεια. Το κεφάλαιο δεν υπάρχει χωρίς τοαστικό κράτος. Αυτό ουσιαστικά ασκεί την κυριαρχία για λογαριασμό του. Μεταξύ τουκράτους και του κεφαλαίου υπάρχει σχεδόν ταύτιση.
 Όλο όμως το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στο «σχεδόν». Τα κράτη, σανπολύπλοκοι γραφειοκρατικοί οργανισμοί, έχουν μια σχετική αυτονομία από τοκοινωνικοοικονομικό σύστημα το οποίο υπηρετούν από τη μια και από την άλληπαρεμβαίνουν στις ταξικές συγκρούσεις με στόχο τη μακροπρόθεσμη διασφάλισητων συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης. Ταυτόχρονα, τόσο στο επίπεδο των θεσμώνκαι των κανόνων όσο και στο επίπεδο της ιδεολογίας συμπυκνώνουν όλη τηνιστορική διαδρομή των εθνών και επομένως και το συσχετισμό των ταξικώνσυμφερόντων και δυνάμεων.Το ζήτημα των οικονομικών του κράτους καθίσταται έτσι ζήτημα σημαντικό για τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου και τη μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια το πρόβλημα του εμπορικού ισοζυγίου και τουισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών έχει βαρύνουσα σημασία.
Η αποκατάσταση τηςδιαταραγμένης ισορροπίας του εμπορικού ισοζυγίου πρέπει να συνδυαστεί με απόλυτο σεβασμό των στρατηγικών συμφερόντων του κεφαλαίου. Με τη διαφύλαξη δηλαδή των ελεύθερων ροών εμπορευμάτων και κεφαλαίων. Η λύση επομένως θα δοθεί θυσιάζοντας τα συμφέροντα των εργαζόμενων και των πιο χαμηλώνεισοδηματικών στρωμάτων. Αυτών δηλαδή που είναι και ο στόχος τωνακολουθούμενων πολιτικών λιτότητα.
Περισσότερα:
http://eparistera.blogspot.gr/2013/04/blog-post_28.html