ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΚΑΛΕΣΜΑ στη Γενική Συνέλευση του κλάδου

Τετάρτη 9 Οκτώβρη 2013

ώρα 5 μμ στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ

Με την ανακοίνωση αυτή θέλουμε να απευθυνθούμε στους εργαζόμενους του κλάδου, στα ξενοδοχεία και στον επισιτισμό, σε όλους αυτούς που δουλεύουν με δεκάδες διαφορετικές σχέσεις εργασίας.

• Στους ελάχιστους πλέον συναδέλφους που έχουν ακόμη μόνιμη και σταθερή δουλειά, κυρίως στα ξενοδοχεία και ζουν κάτω από το φόβο μιας απόλυσης, αλλά και σε όσους νομίζουν ότι ο,τιδήποτε συμβαίνει γύρω τους δεν τους αγγίζει.
• Στους νέους και νέες που βγήκαν τώρα στην παραγωγή και δουλεύουν ανασφάλιστοι, στην καλύτερη περίπτωση με 4ωρη απασχόληση, ή μέσα από προγράμματα μαθητείας.
• Στους εργαζόμενους που δουλεύουν με συμβάσεις μιας μέρας (εξτρά) για πολλά χρόνια, περιμένοντας πάνω από το τηλέφωνο μήπως τους πάρει κάποιος για άλλο ένα μεροκάματο.
• Στους εργαζόμενους που αποτελούν τον σύγχρονο δούλο, αφού τους νοικιάζουν δεκάδες γραφεία και συνεργεία σε μεγάλα ξενοδοχεία και catering, με μισθούς και συνθήκες δουλειάς που όχι μόνο δεν αντιστοιχούν σε αυτές των άλλων συναδέλφων, αλλά και χωρίς να εφαρμόζεται τίποτε από την εργατική νομοθεσία, αυτή που απέμεινε από την επίθεση κυβέρνησης, ΕΕ και μεγαλοεργοδοσίας τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια.
• Στους εποχικούς που πρέπει με ετήσιο εισόδημα 2.500-3.000 ευρώ να βγάλουν όλη τη χρονιά, από φέτος χωρίς το επίδομα ανεργίας των 360 ευρώ.
• Στους άνεργους που ξεζούμισαν οι εργοδότες στα πιο παραγωγικά τους χρόνια και τώρα τους έχουν πετάξει σαν «στυμμένες λεμονόκουπες» γιατί είναι λέει «αντιτουριστικοί».

Μέχρι τώρα, η πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου, αντιδρούσε ή όχι σε όλα τα παραπάνω, ανάλογα με την εργασιακή του σχέση, την οικονομική ή οικογενειακή του κατάσταση. Ο μόνιμος πάλευε να κρατήσει τη δουλειά και γι’ αυτό έκανε καθημερινές υποχωρήσεις, μην τυχόν και καταλήξει μισοαπασχολούμενος ή άνεργος. Ο 4ωρίτης με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα δουλέψει 8ωρο, έκανε απλήρωτες υπερωρίες. Ο εποχικός με την προσδοκία ότι θα τον καλέσουν και την επόμενη σεζόν δεν έβγαζε άχνα για το μαρτύριο της εντατικοποίησης, 5 μήνες χωρίς ρεπό. Ο εξτρά με την αγωνία να χτυπήσει το τηλέφωνο και να βρει μεροκάματο σε ένα από τα 10 ξενοδοχεία που παρακάλεσε για μιας μέρας δουλειά. Η συναδέλφισσα από το δουλεμπορικό με την ψευδαίσθηση πως θα γίνει μόνιμη, κάνει μέσα σε μια μέρα όσα θα έκανε σε τρεις.

Όμως οι οικογένειες όλων μας ζουν τις ίδιες ανησυχίες. Τα παιδιά μας βιώνουν τα ίδια αδιέξοδα. Τα περισσότερα έχουν παραπάνω από ένα πτυχία για τα οποία στερηθήκαμε σχεδόν τα πάντα. Έχουμε στην οικογένειά μας αδέρφια, γονείς, παιδιά, ανέργους, ή σε οποιαδήποτε από τις παραπάνω κατηγορίες.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ό,τι δεν ήξερε τι επικρατούσε χτες, ή ότι δεν ξέρει τι γίνεται σήμερα.

Και επιπλέον, παρά τα όσα προσπαθούν να πείσουν ότι μας χωρίζουν, μας ενώνει ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία, ηλικία, εργασιακή σχέση, χώρο δουλειάς, κλάδο η θέση μας στην παραγωγή:

πουλάμε την εργατική μας δύναμη, παράγοντας όλο τον πλούτο, από τον οποίο παίρνουμε μονάχα το μέρος εκείνο που είναι αναγκαίο για να επιβιώσουμε (και πλέον τώρα με την κρίση ούτε κι αυτό).

Για το Συνδικάτο, που είναι η οργάνωση των εργαζομένων του κλάδου με βάση τα ενιαία ταξικά μας συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες μας, κανείς από μας δεν αποτελεί περίπτωση ξεχωριστή. Αποτελούμε όλοι τη δύναμη εκείνη που μπορεί όχι μόνο να εξασφαλίσει καλύτερους όρους δουλειάς, αλλά να δημιουργήσει εξελίξεις που θα ανοίξουν την προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας. Ανάγκες που σήμερα δεν ικανοποιούνται. Αντίθετα, περιορίζονται, όλο προς τα κάτω, φτάνοντας μέχρι την απόλυτη εξαθλίωση. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που ο πλούτος που παράγεται αυξάνεται, ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία είναι σε ασύγκριτα επίπεδα σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες.

Η αντίφαση αυτή, που οι περισσότεροι την αντιμετωπίζουν με μοιρολατρία, δεν είναι φαινόμενο ελληνικό, ούτε και έχει αιτία του την κρίση.

Έχει να κάνει με την ανάπτυξη των μονοπωλιακών ομίλων, την κυριαρχία τους σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, αγκαλιάζει όλες τις χώρες. Έχει να κάνει με την «ανάπτυξη» που γεννά πολλές αντιθέσεις, συγκρούσεις και κάνει ακόμη πιο επιθετικά τα μονοπώλια για επέκτασή τους.

Όσο κι αν θέλουν να μας χωρίσουν, η στυγνή πραγματικότητα μας ενώνει έτσι κι αλλιώς. Μπορεί οι συνδικαλιστές της εργοδοσίας και της κυβέρνησης να επιμένουν να μην γράφουν όλους τους εργαζόμενους στα σωματεία, να αξιοποιούν το «διαίρει και βασίλευε» για να διατηρούν τους συσχετισμούς και μαζί με αυτούς το όλο και πιο βάρβαρα εξελισσόμενο σύστημα, αλλά το Συνδικάτο είναι εδώ, για να αποτελέσει εκείνη τη δύναμη που μαζί με όλα τα ταξικά Συνδικάτα παλεύει για την ανατροπή του.

Μπορεί κανείς να κάνει αγώνα αποτελεσματικό σήμερα για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων αν δε λάβει υπόψη του το σύνολο των εργαζομένων με τις δεκάδες μορφές απασχόλησης; Μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση στο ασφαλιστικό, τις συντάξεις πείνας, το εφάπαξ που θέλουν να μας κόψουν αν δεν οργανώσουμε τη νεώτερη γενιά, τους μαθητές, πρακτικάριους, τους νέους και νέες μέσα από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ που δίνουν τζάμπα τη δουλειά τους στους μεγαλοξενοδόχους;

Μπορούμε να σταματήσουμε τη φοροεπιδρομή, την ακρίβεια, την επίθεση που μας κάνουν στην υγεία, στην πρόνοια, στην παιδεία, αν όλοι οι κλάδοι δεν ανασυνταχτούμε σε γραμμή ρήξης με την άποψη ότι οι εργαζόμενοι φταίμε για την κρίση ή ότι αν ο εργοδότης κερδίζει θα κερδίσουμε κι εμείς;

Και τέλος, τί νόημα θα έχουν οι αγώνες μας αν δεν αμφισβητήσουμε συνολικά τις πολιτικές της ΕΕ, «κεντροδεξιές» ή «κεντροαριστερές», αφού και με τα δυο μείγματα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης η κατάσταση για την εργατική τάξη όλο και χειροτερεύει;

Από το να γινόμαστε χειροκροτητές της κάθε μελλοντικής κυβέρνησης με την ελπίδα να σταματήσει ο εφιάλτης μας έχουμε καθήκοντα και στόχους πολύ σοβαρούς σαν κίνημα.

Να προστατεύσουμε και να πάμε ένα βήμα παραπάνω την ταξική μας ενότητα.

Να δώσουμε τις μάχες που έρχονται χωρίς ανυπομονησίες, με σταθερότητα, καλή οργάνωση.

Να γινόμαστε καθημερινά καλύτεροι στο να αντιμετωπίζουμε «το καρότο και το μαστίγιο» της εργοδοσίας και των συνδικαλιστών που τη στηρίζουν.

Να αντιμετωπίζουμε το φόβο, την εργοδοτική, κρατική και παρακρατική τρομοκρατία με όπλο την ενότητά μας που δεν μπορεί να σπάσει ο εργοδότης, οι δυνάμεις καταστολής, η Χρυσή Αυγή και τα εγκληματικά ναζιστικά απολειφάδια της.

Να βασίσουμε την ενημέρωση και γνώση των εξελίξεων στη συλλογική μας σκέψη, που μπορεί να είναι αντικειμενική μόνο μέσα από την οργανωμένη ζωή και δράση στο Συνδικάτο και στα ταξικά σωματεία. Τα ΜΜΕ της μεγαλοεργοδοσίας μόνο δηλητήριο μπορεί να μας ποτίσουν.

Να είναι οι κινητοποιήσεις μας όχι μόνο μαζικές, τα μπλοκ να είναι οργανωμένα με τα πανό μας, τα αιτήματά μας και να περιέχουν εργαζόμενους με κάθε είδους εργασιακή σχέση, από όλους τους χώρους δουλειάς, από όλα τα τμήματα. Εκεί μέσα θα νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι.

Να αντιμετωπίσουμε όλα τα προβλήματα στο σπίτι και στη γειτονιά με τον ίδιο τρόπο. Η δράση του Συνδικάτου δεν σταματά την ώρα που χτυπάμε κάρτα και φεύγουμε. Ούτε μόνο στα στενά εργασιακά. Ο αντίπαλος δεν μας ξεχωρίζει σε εργαζόμενους και πολίτες. Η συμμετοχή μας στις λαϊκές επιτροπές, που τα Συνδικάτα είναι αναπόσπαστο κομμάτι τους, αποτελεί κυματοθραύστη για να μη μείνει κανείς μόνος απέναντι σε κατασχέσεις, κομμένο ρεύμα, ακόμα και για ένα πιάτο φαί.

Αυτά καλούμε τους εργαζόμενους να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε