Με την κατσίκα …ή χωρίς.

Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένας δούλος σε ένα μεγάλο αρχοντόσπιτο ενός πλούσιου. Ο δούλος αυτός παιδευόταν πάρα πολύ να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού από νωρίς το πρωΐ, μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Όταν δε, σταμάταγε για να φάει ένα ξεροκόματο που του έδιναν τα αφεντικά του, μόνο και μόνο για να μη πεθάνει από την πείνα, καθόταν και χάζευε τους ανθρώπους που βολτάριζαν ελεύθεροι έξω από το αρχοντικό και έσκαγε από την επιθυμία να ζήσει και αυτός ελεύθερος όπως εκείνοι.

Μία ημέρα λοιπόν που τον είχαν δείρει και αφήσει νηστικό επειδή δεν είχε προλάβει να ποτίσει τις κατσίκες, αποφάσισε να δραπετεύσει και να ζήσει ελεύθερος. Για κακή του τύχη όμως, όταν το επιχείρησε, οι στρατιώτες του άρχοντα τον έπιασαν και τον οδήγησαν αλυσοδεμένο μπροστά στον αφέντη του. Εκείνος, προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων δεν διέταξε ούτε να τον σκοτώσουν, ούτε να τον μαστιγώσουν , μα ούτε και να τον ρίξουν στα μπουντρούμια, παρά μόνο να του δέσουν με αλυσίδα … μία κατσίκα στο πόδι και να τον αφήσουν να συνεχίσει να κάνει τις δουλειές που έκανε και πριν. Μετά από λίγες ημέρες, όλοι κατάλαβαν, μα πιο πολύ από όλους ο άτυχος δούλος, ότι ο άρχοντας είχε διαλέξει την πιο σκληρή τιμωρία από όλες, γιατί η κατσίκα φυσικά, ταλαιπωρούσε αφάνταστα τον δούλο και στις δουλειές που έκανε κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και τη νύχτα στην ολιγόωρη αναπαυλά του.

Έτσι όταν ο πονηρός και σκληρός άρχοντας τον ρώτησε αν θα το ξαναέσκαγε για να τον έλυνε από την κατσίκα, ο δούλος του υποσχέθηκε ότι όχι μόνο δε θα το έσκαγε, αλλά θα γινόταν ο καλύτερος υπηρέτης όλου του σπιτιού, όπως και έγινε.

Τελικά, όπως μπορούμε να καταλάβουμε από αυτή τη μικρή αλλά πολύ διδακτική ιστορία, το διακύβευμα της εποχής θα έπρεπε να είναι η πλήρη ελευθερία μας από τους δυνάστες μας και όχι αν θα μας απαλλάξουν ή όχι από την κατσίκα, όπου κατσίκα που προσπαθούν να μας φορτώσουν εδω και μήνες μέσω της διαπραγμάτευσης είναι επιπλέον αντιλαικά μέτρα, με τους δανειστές μας να ζητάνε ανοιχτά να αποσυρθεί το ν/σ για τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, βασικός μισθός) και να απελευθερωθούν εντελώς οι απολύσεις, να μειωθούν οι βασικές συντάξεις όπως επίσης και το μισθολόγιο του δημοσίου, ενώ ζητείται και η κατάργηση της κατώτερης σύνταξης και φυσικά περικοπές στο ΕΚΑΣ. Επίσης ο ΕΝΦΙΑ να παραμείνει για μια χρονιά ως έχει ενώ μάλλον και το αφορολόγητο των 12000 ευρώ να αναβάλλεται επ’ αόριστο. Δια στόματος επίσης του Πρωθυπουργού η κυβέρνηση θα αναζητά ισοδύναμα μέτρα για κάθε τι που διαφοροποιείται από τις απαιτήσεις ενώ και η άνοδος των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνηθεί.

Επί της ουσίας όμως με ή χωρίς τα παραπάνω, το μνημόνιο συνεχίζεται.

Η περιβόητη λοιπόν κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι, όχι μόνο η μη αποδοχή νέων αντιλαικών μέτρων αλλά συνολικά η κατάργηση των μνημονίων και των 420 εφαρμοστικών νόμων, με την κατάργηση της λιτότητας που έχει πνίξει στα χρέη τα ελληνικά νοικοκυριά και παραπέρα η ρήξη με την Ε.Ε και η διαγραφή του χρέους που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να επανακεφαλοποιηθούν οι ελληνικές τράπεζες, που μόνο ελληνικές δεν είναι, αφού κύριοι μέτοχοι σε αυτές είναι γαλλικές και γερμανικές.

Κάπου εδώ λοιπόν θέλουν να κολλήσουν και ένα δημοψήφισμα του στυλ με κατσίκα ή χωρίς κατσίκα, ενώ το ερώτημα είναι λιτότητα ή όχι και σε αυτό φυσικά έχουμε απαντήσει ποικιλοτρόπως.

Πετρολέκας Σπύρος

πηγή