ΆΝΤΕ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΕΝΔΙΆΜΕΣΗ, ΚΑΛΌ ΜΝΗΜΌΝΙΟ

Αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ρευστότητας, τονίζει με νόημα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην «Αυγή», «μπορεί να υποχρεωθούμε να πάρουμε από μόνοι μας μέτρα που τώρα προσπαθούμε να αποφύγουμε». Επισημαίνοντας, ταυτόχρονα, ότι «δεν εξυπηρετεί κανέναν η παράταση της αβεβαιότητας» και ότι πρέπει να εργαστούμε για συμφωνία «με βάση το πνεύμα της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου». Η φράση αυτή προδιαγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τα επόμενα επεισόδια στο σίριαλ των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Η τακτική “τρώω το χρόνο και περιμένω ένα θαύμα να με σώσει” έχει φάει τα ψωμιά της και η ώρα του μοιραίου έφτασε. Μαζί και το τέλος των αυταπατών για μια κοινά “αμοιβαία επωφελή λύση”.
Από δω και πέρα η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να διαχειριστεί επικοινωνιακά την υπογραφή μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, αν της κάνουν το χατήρι οι δανειστές και σε ένα μήνα και κάτι ένα τρίτο μνημόνιο με νέα σκληρά μέτρα για την εργατική τάξη και τους συνταξιούχους.
Η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων βδομάδων συμφώνησε να κρατήσει ιγκόγνιτο το περιεχόμενό τους. Αν κάτι έβγαινε στη φόρα ήταν από τις διαρροές που έδιναν οι εταίροι για να πιέσουν ακόμα περισσότερο, επιβεβαιώνοντας το ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στο Μαξίμου επέλεξαν μια άλλη τακτική αυτή του στρουθοκαμήλου. Να μας λένε ότι όλα πάνε περίφημα και ότι είναι αισιόδοξοι για τη συμφωνία με τους “εταίρους”. Και ως συνήθως, λίγες μέρες πριν το κρίσιμο ραντεβού στο Eurogroup στις 11 Μάη, μαθαίνουμε ότι η ρευστότητα τελειώνει και ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για μη συμφωνία ακόμα κι αν γι’ αυτό χρειαστεί να παρθούν μέτρα που “μέχρι τώρα προσπαθήσαμε να αποφύγουμε”. Ο Φίλης μιλάει ήδη για μια “ήπια λιτότητα” και ο Μάρδας για τα ρετιρέ των επικουρικών που θα περικοπούν. Και ο Πρωθυπουργός μας ενημερώνει στον eniko ότι οι ιδιωτικοποιήσεις προχωράνε κανονικά με τη διαφορά ότι δεν είναι ξεπούλημα και ότι οι δανειστές ζητάνε ανοιχτά να αποσυρθεί το ν/σ για τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, βασικός μισθός) και να απελευθερωθούν εντελώς οι απολύσεις. Από αλλού μαθαίνουμε ότι στο τραπέζι βρίσκονται και οι βασικές συντάξεις όπως επίσης και το μισθολόγιο του δημοσίου αν όχι τώρα σίγουρα για την κύρια συμφωνία του Ιούνη, ενώ ζητείται και η κατάργηση της κατώτερης σύνταξης και φυσικά περικοπές στο ΕΚΑΣ. Επίσης ο ΕΝΦΙΑ θα παραμείνει για μια χρονιά ως έχει ενώ μάλλον και το αφορολόγητο των 12000 ευρώ αναβάλλεται επ’ αόριστο. Δια στόματος επίσης του Πρωθυπουργού η κυβέρνηση αναζητά ισοδύναμα μέτρα για κάθε τι που διαφοροποιείται από τις απαιτήσεις ενώ και η άνοδος των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνηθεί. Επί της ουσίας λοιπόν το μνημόνιο συνεχίζεται και η κυβέρνηση εγκαταλείπει τις προεκλογικές δεσμεύσεις καθώς και τις κυβερνητικές εξαγγελίες της.
Την ίδια στιγμή σε απανωτά γκάλοπ πληροφορούμαστε ότι το 70 με 80% επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ, το ΝΑΤΟ (;) και την ΕΕ, ενώ επίσης η συντριπτική πλειοψηφία δεν επιθυμεί καμία ρήξη ακόμα και αν οι πιστωτές απορρίπτουν εντελώς τις ελληνικές θέσεις και μόνο μια μειοψηφία θα συμφωνούσε αντί για συμβιβασμό προσφυγή στις κάλπες και ακόμα λιγότερο μια ρήξη. Η αντίδραση του Μαξίμου σε αυτά τα γκάλοπ είναι από χαλαρή έως ανύπαρκτη για να μην πούμε ότι έχει βάλει το χέρι του, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα η κοινή γνώμη και να περιθωριοποιηθούν οι αντιδράσεις όταν θα πέφτουν οι υπογραφές.

Οι λαγοί

Ο Στάθης σε άρθρο του τη Δευτέρα που αναδημοσιεύτηκε και στη Ισκρα  (τυχαίο;) παίζοντας με τις λέξεις θέτει τα δικά του διλήμματα έστω και αν τα φορτώνει στην άλλη πλευρά. “Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το δίλημμα που βρέθηκε να είναι σε θέση να μας θέτει η άλλη πλευρά είναι: ξαφνικός θάνατος (ρήξη) ή αργός θάνατος (υποταγή)”. Ο ίδιος αποφεύγει να απαντήσει αλλά η απάντηση προκύπτει από τη φύση του ερωτήματος. Τουλάχιστον με την υποταγή κερδίζει κανείς λίγο χρόνο ακόμα. Η μόνιμη επωδός όσων απεχθάνονται τη σύγκρουση και την αναβάλουν μέχρι να αλλάξει δήθεν ο συσχετισμός. Σε μια άλλη δημοσίευση επίσης
στην Ισκρα (καθόλου τυχαίο επίσης) ο δημοσιογράφος Απόστολος Αποστολόπουλος αφού μας ενημερώνει ότι “Στο εσωτερικό η αντιπαράθεση, αυτή τη στιγμή, δεν χωρίζει, όπως επιμένουν μερικοί, αστούς και προλετάριους. Αν στόχος (και αντικείμενο της διαπραγμάτευσης) είναι η εθνική ανεξαρτησία, η απαίτηση να διεκδικούμε και να ασκούμε τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους Εταίρους, τότε αντίπαλος είναι όποιος αντιστρατεύεται στη θεωρία και στην πράξη αυτή την πολιτική, της εθνικής ενότητας” και αφού βάλει κατά του “διεθνισμού” (;) που μας έφερε μέχρι εδώ καταλήγει στο εξής: “Αυτή η διαπραγμάτευση όποτε και αν λήξει, τον Ιούνιο ή αργότερα, είναι μόνο η πρώτη πράξη. Νέοι παίκτες πιθανόν να αλλάξουν τους συσχετισμούς και ίσως τους περιπλέξουν. Η μάχη θα είναι μακρά”. Μάλιστα καταλάβαμε. Αυτό που θα ακούμε όλο και πιο συχνά από τους επικοινωνιολόγους του Σύριζα και της κυβέρνησης. Ε δεν χάθηκε και τίποτα. Μην κάνετε έτσι. Εδώ που φτάσαμε δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Τουλάχιστον ας κερδίσουμε λίγο χρόνο μέχρι να αλλάξουν οι συσχετισμοί, κάποιοι νέοι παίκτες (οι ποδέμος;) ίσως μια δευτέρα παρουσία, κάτι που να περιπλέξει τα πράγματα. Και το παντός καιρού “η μάχη θα είναι μακρά”. Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει αυτό, για να δικαιολογηθούν οι κάθε είδους υποχωρήσεις, συμβιβασμοί ή προδοσίες. Όπως το πάρει κανείς. Και όλα στο όνομα των αντικειμενικών συνθηκών. Δεν βλέπετε και τα γκάλοπ; Ο κόσμος δεν έχει όρεξη για περιπέτειες, ούτε ψήφισε να γίνει καμία επανάσταση.

Και το ερώτημα του δημοψηφίσματος;

Το μήνυμα της κάλπης λέει ο Τσίπρας συνεπικουρούμενος από τον Χατζηνικολάου δεν ήταν η ρήξη αλλά μια επωφελής συμφωνία μέσα στο ευρώ. Αν δεν υπάρξει συμφωνία τότε “θα αποφασίσει ο λαός” με δημοψήφισμα. Ακόμα κι αυτό όμως είναι μια ακόμα σκηνοθετημένη απειλή. Ο Τσίπρας αδυνατεί να προσδιορίζει το ερώτημα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος, πολύ δε περισσότερο να δώσει και την απάντηση για να συμπληρώσει ότι δεν πρόκειται να φτάσουμε εκεί γιατί είναι πεπεισμένος ότι θα επέλθει συμφωνία. Προφανώς για να το λέει κάτι θα ξέρει. Τα ήξεις αφίξεις όχι μόνο από τον πρωθυπουργό αλλά και από τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης είναι χαρακτηριστικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και στο παρά ένα το κυβερνητικό επιτελείο επιμένει να σπέρνει σύγχυση στα πάντα, αφήνοντας το γήπεδο ολόκληρο στον αντίπαλο, αν δεχτούμε φυσικά ότι υπάρχει αντίπαλος και δεν είναι απλά μια σκηνοθεσία προκειμένου να δοθεί η εντύπωση μιας πραγματικής μάχης και όχι ενός σικέ παιχνιδιού.
Αν πραγματικά η κυβέρνηση και ο Σύριζα ήθελαν να δώσουν τη μάχη για αυτά που οι ίδιοι είχαν υποσχεθεί δεν θα συμφωνούσαν καταρχήν στη μυστικότητα των διαπραγματεύσεων, ούτε φυσικά θα είχαν προηγουμένως αποδεχτεί με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη τις δεσμεύσεις των προηγούμενων μνημονίων. Τώρα δηλώνουν ότι τους ξεγέλασαν ενώ ο Τσακαλώτος λέει ανοιχτά ότι ήταν λάθος που δεν διασφάλισαν τη χρηματοδότηση με τη συμφωνία 4μηνης παράτασης της δανειακής σύμβασης. Δύο πράγματα συμβαίνουν εδώ. Είτε μας δουλεύουν, είτε δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα. Η τρόικα το ξεκαθάριζε από την πρώτη στιγμή ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα πάρει ευρώ αν δεν ολοκληρωθεί το τρέχων πρόγραμμα και αν δεν συμφωνηθεί ένα λεπτομερές πρόγραμμα συγκεκριμένων μέτρων επ’ αυτού. Το να παριστάνει τώρα η κυβέρνηση την απατημένη εκτός από αναξιόπιστη την καθιστά και γελοία. Οι αγαπημένοι της εταίροι από την πρώτη στιγμή έδειξαν την απέχθειά τους απέναντι σε μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με κεντρικό σύνθημα την κατάργηση των μνημονίων και ένα κάρο κραυγές εναντίον της τρόικα. Το αν το επιτελείο του Συριζα φαντασιωνόταν κοινές αμοιβαίες λύσεις γι’ αυτό δεν ευθύνεται ο Ντάισελμπλουμ, ούτε ο Σόιμπλε. Οι φαντασιώσεις δεν σχηματίζουν την πραγματικότητα. Αν όμως οι πιστωτές σας κορόιδεψαν και διαρκώς ζητάνε όλο και περισσότερα, τα οποία εσείς επιμελώς μας κρύβετε (γιατί άραγε;) τότε πώς μιλάτε ακόμα για συμφωνία και έντιμο συμβιβασμό; Πως ακριβώς προετοιμάζεται ο κόσμος για μια οποιαδήποτε άλλη εκδοχή;
Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει στο μυαλό της κυβέρνησης κανένα άλλο σχέδιο. Οι προθέσεις και οι καλές διαθέσεις εδώ δεν έχουν κανένα νόημα. Η απειλή του δημοψηφίσματος δεν στοχεύει στην τρόικα εξωτερικού ούτε στην εδώ “πέμπτη φάλαγγα”, αλλά στην αριστερή και κινηματική αντίδραση στον συμβιβασμό με την τρόικα. Ποιό ερώτημα θα θέσει ο Συριζα και η κυβέρνηση σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα; Μήπως ότι εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αποδεχτούμε την “ήπια λιτότητα” (το μέτρο της ηπιότητας θα το κρίνουμε εκείνη την ώρα) και τα “μέτρα που θέλαμε να αποφύγουμε”; και όλα αυτά για την ενδιάμεση συμφωνία δηλαδή για 3 εως το πολύ 7 δις. Ας φανταστούμε τι θα έρθει στο τραπέζι σε ένα μήνα όταν θα πρέπει να υπογραφεί επειγόντως το τρίτο μνημόνιο. Με τα κατά παραγγελία γκάλοπ διαμόρφωσης της κοινής γνώμης από τα κυρίαρχα ΜΜΕ των γνωστών εργολάβων και εφοπλιστών με την ανοχή και το σιγοντάρισμα της κυβέρνησης, ότι οποιαδήποτε ρήξη με τους δανειστές θα σήμαινε “ξαφνικός θάνατος” και με μια κυβέρνηση να ξύνει τον πάτο του βαρελιού για να πληρώσει μισθούς αφού πρώτα πληρώνει κανονικά τους δανειστές, διαψεύδοντας κάθε προσδοκία ότι μπορούν να είναι κάτι άλλο από τους προηγούμενους, το αποτέλεσμα του οποιουδήποτε δημοψηφίσματος είναι προδιαγεγραμμένο.

Αυταπάτες τέλος

Ο Σύριζα ήρθε στην κυβέρνηση πατώντας πάνω στην κοινωνική κατάρρευση της τελευταίας 5ετίας, πάνω στο ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, στη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, στα 1,5 εκ. άνεργους και πάνω απ’ όλα στο κύμα ριζοσπαστικοποίησης που εκφράστηκε στους σκληρούς αγώνες της περιόδου 2010-2012 και που χωρίς αυτούς κανένας Σύριζα δεν θα είχε βρεθεί από το 5% στο 37%. Βεβαίως καμία ριζοσπαστικοποίηση δεν κρατάει αιώνια. Η κούραση που έρχεται είτε γιατί οι αγώνες δεν έχουν άμεσα αποτελέσματα, είτε γιατί οι πολιτικές επιλογές φέρνουν εκ νέου απογοητεύσεις και ματαιώσεις, εξαντλούν το κεφάλαιο της ριζοσπαστικοποίησης και επαναφέρουν τα πράγματα εκεί που τα θέλει η άρχουσα τάξη και η αυλή της. Όσο απότομα η κοινωνία βρέθηκε στο δρόμο και κινήθηκε αριστερά άλλο τόσο γρήγορα μπορεί να επιστρέψει στα σίγουρα μέσα επιβίωσης χωνεύοντας μια και καλή ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν αλλιώς. Ο “συμβιβασμός” είναι μια κάποια λύση αν αποδεχτεί κανείς ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αλλά αν είναι να συμβιβαστεί κανείς γιατί να ασχολείται και με την αριστερά. Ο συμβιβασμός σημαίνει και πολιτική επιστροφή. Ο “λαός” θα προτιμήσει να τα έχει καλά με τα αφεντικά του, ντόπια και ξένα μήπως και τον λυπηθούν. Γιατί να εκπροσωπείται από “περιθωριακούς” οικονομολόγους και περίεργους εξαρχειώτες και διάφορους άλλους που μες τη φτώχεια μας θα μας κουβαλήσουν και όλη την εξαθλίωση της μέσης ανατολής και της Αφρικής μπροστά στις πόρτες μας; Καλύτερα δεν ήταν με τους Σαμαροβενιζέλους και τα άλλα λαμόγια που τουλάχιστον ως κολλητοί της Μερκελ και του Ολάντ ξέρουν τα κατατόπια;
Η αριστερά της αναβολής και της αναμονής κάποιων καλύτερων συσχετισμών κάπου στο απροσδιόριστο μέλλον για ακόμα μια φορά κλωτσάει την ευκαιρία, αν είναι μόνο αυτό. Γιατί δεν μπορεί να είναι μόνο ζήτημα ανικανότητας. Πάνω όλα είναι ζήτημα επιλογής. Είναι η εμμονή στο ρεφορμισμό των αναίμακτων, των αμοιβαίων κοινά αποδεκτών λύσεων τω “έντιμων” συμβιβασμών. Της γελοίας αφήγησης που ακόμα και τώρα επιμένουν σύσσωμα τα στελέχη του Σύριζα, ότι δεν πρόκειται για μια ταξική σύγκρουση αλλά για μια εθνική μάχη. Παραμύθια της χαλιμάς που στρώνουν το δρόμο στην αντίδραση. Και τότε ποια είναι η πέμπτη φάλαγγα κυριοι εραστές των έντιμων συμβιβασμών; Γιατί κανείς δεν σας καταλαβαίνει στας εξωτερικάς; Όλη η Ευρώπη τρελάθηκε και θέλει να αυτοκτονήσει; Γιατί οι “εταίροι” σας λένε γελοίους και απλά θέλουν να σας ισοπεδώσουν ή έστω να σας εξευτελίσουν και να γίνετε φερέφωνα της πολιτικής τους;
Ο πολύς κόσμος ψήφισε τον Σύριζα μήπως και κάτι αλλάξει, μπας και σταματήσει η λαίλαπα των μνημονίων, μήπως τουλάχιστον δεν συνεχιστεί ο οδοστρωτήρας των νέων μέτρων. Κάποιοι θα πουν αυταπάτες. Καμία αντίρρηση, μόνο που οι αυταπάτες δεν πρόκειται να ξεπεραστούν αν δεν δοκιμαστούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα κινηθεί όλος ο κόσμος που ψήφισε Σύριζα ή που τον υποστηρίζει ακόμα στα γκάλοπ πιο αριστερά. Πολλοί από αυτούς μπορεί να να ηρεμήσουν που η ρήξη ήταν απλά μια μπλόφα. Άλλα οι διαθέσεις δεν είναι μια σταθερή κατάσταση. Οι άνθρωποι αλλάζουν γνώμη και διαθέσεις, ανάλογα τις προοπτικές που βλέπουν μπροστά τους. Το ότι η πλειοψηφία του κόσμου κινήθηκε στα αριστερά οφείλεται και στην δράση μιας κοινωνικής μειοψηφίας που βρέθηκε στις γενικές απεργίες, στα οδοφράγματα, στις διαδηλώσεις, που συγκρούστηκε με το κράτος έκτακτης ανάγκης γέρνοντας το συσχετισμό προς τα αριστερά. Δεν είναι οι ποσότητες αλλά οι ποιότητες που διαμορφώνουν τον πραγματικό συσχετισμό δύναμης και που μερικές φορές -σπάνια- τον διαμορφώνουν και στις κάλπες. Αυτή η ποιότητα πρέπει να μιλήσει και τώρα. Η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να έχει πλέον καμία ανοχή από τον συνειδητό κόσμο της αριστεράς, από το κόσμο που πάλεψε για να μην συνθλιβεί από τις ερπύστριες της αστικής αντεπανάστασης. Η ανοχή που δείχνει μέχρι στιγμής στην κυβέρνηση βάζοντας πλάτη έστω και σιωπηλά, δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η κυβέρνηση κάνει τις επιλογές της. Το να λένε τα στελέχη της ότι τουλάχιστον αποσόβησαν το email Χαρδούβελη ή ένα ακόμα πιο σκληρό μνημόνιο δεν έχει πλέον κανένα νόημα. Ούτε έχει πλέον καμία σημασία η επίκληση των κακών αντικειμενικών συνθηκών ή κάποιου αρνητικού συσχετισμού δύναμης. Όλα αυτά είναι φτηνές δικαιολογίες. Αν δε μπορείτε να κυβερνήσετε όπως θέλετε καλύτερα να φύγετε. Όσο κάθεστε αναλαμβάνετε και την ευθύνη. Και αν τώρα συνειδητοποιήσατε ότι παίρνοντας την κυβέρνηση δεν έχετε και την εξουσία, βγάλτε και τα συμπεράσματά σας. Επιτέλους καταλάβατε ότι χωρίς να τσακιστεί ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αλλά τι συζητάμε τώρα. Εσείς εδώ και καιρό δεν λέγατε ότι θα τους ταράξετε στη νομιμότητα και ότι το κράτος έχει συνέχεια; Ο Σύριζα περιφέρεται ως ένα αριστερό κόμμα με ένα πρόγραμμα που υποτίθεται έχει ορίζοντα το σοσιαλισμό. Φτάνοντας όμως στην κυβέρνηση τα στελέχη του δεν κυβερνάνε σαν αριστεροί αλλά σαν εκπρόσωποι όλου του έθνους. Ξεχνάνε τα προγράμματά τους εν μια νυκτί και γίνονται διαχειριστές της αστικής νομιμότητας. Το πρόγραμμά τους προφανώς δεν έχει καμιά τρέχουσα αξία. Είναι μια έκθεση ιδεών που δεν σημαίνει τίποτα για την πραγματικότητα. Με το πρόγραμμα δεν λύνεις προβλήματα, απλά το χεις για εικόνισμα, για ίματζ, για ταυτότητα σε διάφορους κύκλους, για να λέμε ότι είμαστε αριστεροί. Και τι μας λέει τώρα ο Σύριζα ότι στην πραγματικότητα το αριστερό πρόγραμμα δεν μπορεί να εφαρμοστεί γιατί κάποιες αντικειμενικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Μα αυτό το λένε και οι δεξιοί. Ότι οι αριστερές ιδέες είναι ουτοπικές, ανεφάρμοστες και προκαλούν τσάμπα αναταραχή. Έτσι και τώρα. Το ίδιο λένε. Μας πρήξατε 3 μήνες με τις μλκιες σας και τώρα αφού γίναμε περίγελος θα τα υπογράψετε όλα και τρις χειρότερα.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε. Η αριστερά είναι αριστερά γιατί οι ιδέες της δίνουν λύση στα σημερινά προβλήματα και πολύ περισσότερο τώρα που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του. Ο Σύριζα μας λέει ότι το αρχικό του πρόγραμμα θα μπορεί να εφαρμοστεί, όταν ο καπιταλισμός θα λειτουργήσει ρολόι. Σε έκτακτες συνθήκες προφανώς μόνο ένα πρόγραμμα κοινώς αποδεκτό από τον Ντάισελμπλουμ μπορεί να είναι εφικτό και αναγκαίο. Θα συμφωνήσουμε ότι οι συνθήκες είναι έκτακτες και ακριβώς εδώ είναι που χρειάζεται ένα επαναστατικό πρόγραμμα. Η τακτική συμμαχιών, οι ελιγμοί γύρω από τον αντίπαλο, δεν γίνονται για να ακυρωθεί ένα πρόγραμμα αλλά για να εφαρμοστεί το γρηγορότερο. Το αριστερό πρόγραμμα δεν θα προκύψει ως συνέχεια ενός επιτυχούς τρίτου μνημονίου. Το τρίτο μνημόνιο που ετοιμάζεται να υπογράψει το Μαξίμου θα είναι η συνέχεια της αστικής αντεπανάστασης. Καμία δικαιολογία δεν θα υπάρχει για όσους επιμείνουν να στηρίζουν μια τέτοια κυβέρνησή και ένα τέτοιο κόμμα. Μπορεί καλοκαιριάτικα να συνεχίσουν το δούλεμα, αλλά ας μάθουν ότι δεν τρώνε όλοι κουτόχορτο. Ο χρόνος τελειώνει, όχι μόνο της διαπραγμάτευσης, αλλά και για τα κάθε είδους ρεφορμιστικά καραγκιοζιλίκια.

ΥΣ. Πέμπτη απόγευμα και πληροφορούμαστε από τα τηλεοπτικά μίντια ότι οι δανειστές σκορπούν κλίμα απαισιοδοξίας για τις συζητήσεις στο Brussels Group. Περσινά ξινά σταφύλια. Ακόμα μια άσκηση πανικού από τους εταίρους του Τσίπρα. Μόνο που πλέον έχουμε βαρεθεί ξανά και ξανά τα ίδια παιχνιδάκια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση ψάχνει εναγωνίως πώς θα βάλει την υπογραφή της όσο το δυνατόν γρηγορότερα μήπως της πετάξουν 3-4 δις για να βγάλει το Μάη, αφού πρώτα υποστεί ένα ακόμα εξευτελιστικό καψώνι. Από άνεση και εμφάνιση άλλο πράγμα, από ουσία τίποτα

Κ.Μαραγκός για το Avantgarde