Κλωβός Ασφαλείας

του Πετρολέκα Σπύρου

Στο εργατικό κίνημα ανέκαθεν, όταν οι εργαζόμενοι ενός κλάδου πετύχαιναν βελτίωση των συνθηκών της εργασίας και της ζωής τους, λειτουργούσαν πιλοτικά για ανάλογες διεκδικήσεις και για τους άλλους εργαζόμενους, ένας από τους λόγους που η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων διαφορετικών κλάδων είναι δεδομένη. Αλληλεγγύη, που τα επιτελεία των εργοδοτών μας, μέσω ενός συγκεκριμένου μηχανισμού προπαγάνδας, προσπάθησαν να πλήξουν, ενεργοποιώντας τα «αντανακλαστικά της κοινωνίας» ενάντια σε ολόκληρους κλάδους – συντεχνίες κατ αυτούς – που κινητοποιούνταν, διαμαρτύρονταν, απεργούσαν.

Σε αυτό τον ίδιο μηχανισμό έχει ανατεθεί και η προπαγάνδιση στη κοινωνία και στους εργαζόμενους της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει να κάνει – όσο κοινότυπο κι αν ακούγετε – με τη μεταφορά της χασούρας των πολυεθνικών στις πλάτες των εργαζόμενων, του «μοιράσματος δηλαδή της φτώχειας» ή αλλιώς «η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», λες και θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι εδώ δεν πρόκειται για λιμό ή για πόλεμο, παρά μόνο για την επίθεση των παγκοσμιοποιημένων πια πολυεθνικών ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων και ενάντια στο κοινωνικό κράτος. Μυαλό πολύ σίγουρα δε θέλει, σίγουρα όμως χρειάζεται προσοχή, να μην πατάμε τις μπανανόφλουδες του στυλ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ κτλ. γιατί αν την πατήσουμε και αποδεχτούμε τέτοιες γελοιότητες, τότε τα ήδη λίγα δικαιώματα που έχουν εναπομείνει θα εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού, γιατί η Ε.Ε. των πολυεθνικών, έχει ήδη δημιουργήσει αλλά και δοκιμάσει σε άλλα κράτη και τα εργαλεία, και τους νόμους και τους τρόπους που απαιτούνται για την επιτυχία του στρατηγικού τους στόχου, να προστατέψουν δηλαδή και να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους.

Θα φανεί πάλι κοινότυπο, αλλά πρέπει να επισημάνουμε, ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδίου κρατάει εδώ και 20 χρόνια, αφού από το 1992 μέχρι το 2012, συμφωνήθηκαν από τις κυβερνήσεις των Ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και με την σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων που συμμετέχουν στα εθνικά κοινοβούλια – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, συνθήκες που καταργούσαν στη πράξη εργατικά κεκτημένα που με πολύ κόπο, αγώνα και αίμα είχαν επιβάλει οι εργαζόμενοι.

Η Ενιαία Ευρωπαϊκή πράξη, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Λευκή Βίβλος το 1993 όπου ήταν η υλοποίηση των στόχων των προηγούμενων δύο. Χαρακτηριστικά ανάμεσα
σε άλλα αναφερόταν, θα λέγαμε προφητικά : «τα άτομα τα οποία έχουν ήδη εργασία, πρέπει να πειστούν ότι … η αλληλεγγύη που θα δείξουν με την αποδοχή ορισμένων θυσιών, θα καταλήξει στη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης για εκείνους οι οποίοι είναι σήμερα άνεργοι. Θέση 16. Δηλαδή:

– Πάγωμα των πραγματικών μισθών – τότε μέχρι το 2000!

– Μοίρασμα της ανεργίας ανάμεσα σε εργαζόμενους και ανέργους!

– Με τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και τη μετατροπή όλων σε ημιαπασχολούμενους, ημιαμειβόμενους και ημιασφαλισμένους!

– Κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης – δηλαδή κατάρρευσή του!

– Κατάργηση κάθε ακαμψίας στο χρόνο και στους όρους απασχόλησης και πλήρη ελαστικοποίηση, ώστε ο εργοδότης να μπορεί να προσλαμβάνει όπως θέλει και για όσο θέλει, να απολύει όποτε θέλει και όσους θέλει.

Οι τρεις «μαγικές» λέξεις αυτής της αντεργατικής «Βίβλου» είναι το τρίπτυχο:

«Ανταγωνιστικότητα – Ανάπτυξη – Απασχόληση». Για τους αφελείς, το σχήμα λειτουργεί ως εξής: Η ανταγωνιστικότητα βελτιώνει τη λειτουργία των επιχειρήσεων, βελτιώνει τις αγορές και τα οικονομικά δεδομένα. Οδηγεί με τη σειρά της στην ανάπτυξη, η οποία θα οδηγήσει σε αύξηση της απασχόλησης και σε μείωση της ανεργίας.

Η «ανταγωνιστικότητα», όμως, έγινε μαστίγιο και καρότο για τον περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων. Η «ανάπτυξη» τίναξε στα ύψη τους δείκτες κερδών. Η «απασχόληση» δεν περιόρισε την ανεργία, όπου και όταν επιτεύχθηκε, αφού η μερική απασχόληση και η υποαπασχόληση ήρθαν να αντικαταστήσουν την έννοια της σταθερής απασχόλησης με πλήρη δικαιώματα και σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο. Η ανεργία αυξάνεται και η «απασχολησιμότητα», η «ευελιξία», και η «ελαστικότητα» υπονομεύουν την ίδια την έννοια της εργασίας.

Εν συνεχεία εξειδίκευσαν με τη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου το 1997 και στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Κολωνία το 1999, υιοθετήθηκε το λεγόμενο «Σύμφωνο Απασχόλησης», το οποίο αποτέλεσε τον εκσυγχρονισμό της «Λευκής Βίβλου», με την προσθήκη νέων μέτρων καθώς και την απόφαση ότι η διαδικασία εφαρμογής των μέτρων θα παρακολουθείται στενά από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η πολιτική της Ε.Ε. προχωράει συνεχώς και σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Έτσι, με το Συμβούλιο της Λισαβόνα το 2000, η επιθετικότητα του κεφαλαίου εκφράζεται με πιο αντεργατικούς στόχους.

Κατ” αρχήν μπαίνει ο βασικός στόχος:

«Να γίνει η οικονομία της ΕΕ ανταγωνιστικότερη των ΗΠΑ».

Εννοούν, να απολαμβάνουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια όρους, που θα τους επιτρέπουν να αυξάνουν τα κέρδη τους και να κινούνται από καλύτερες θέσεις στις εθνικές και διεθνείς αγορές.

Γι” αυτό οι αποφάσεις της Λισαβόνα προβλέπουν:

Σκληρή και παρατεταμένη λιτότητα.

Επέκταση της απασχολησιμότητας. Δηλαδή, σκληρό χτύπημα της σταθερής εργασίας και υποκατάστασή της από μορφές ελαστικής υποαπασχόλησης.

Μεγαλύτερη προτεραιότητα στη λεγόμενη «διά βίου μάθηση», στην οποία θα οδηγούνται άνεργοι και εργαζόμενοι, για να πάρουν, υποτίθεται, εφόδια.

Επί της ουσίας, πρόκειται για ευκαιριακές γνώσεις χωρίς αντίκρισμα.

Όλα αυτά συγκλίνουν σε ένα φαύλο κύκλο, που θα αρχίζει με την ανεργία, θα συνεχίζει με την ψευτοκατάρτιση και την υποαπασχόληση και θα κλείνει πάλι με την ανεργία, σε περιβάλλον συνεχούς υποβάθμισης των μισθών, των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων

Οι αποφάσεις της Λισαβόνα, όπως και των άλλων Συνόδων Κορυφής, δεν αφορούν μόνο στις εργασιακές σχέσεις και τους όρους αμοιβής. Αφορούν στην Κοινωνική Ασφάλιση, στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, στην Υγεία και την Πρόνοια. Οι αποφάσεις της Λισαβόνα είναι σαφέστατες.

Μιλούν για μέτρα διασφάλισης της βιωσιμότητας των ασφαλιστικών συστημάτων.

Η βιωσιμότητα είναι ο Δούρειος Ίππος για τις ανατροπές δικαιωμάτων και την οικοδόμηση ενός αντεργατικού συστήματος, το οποίο όχι μόνο δεν μπορεί να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, αλλά θα τους φορτώνει συνεχώς και νέα βάρη, θα χειροτερεύει την κατάστασή τους.

Οι αντεργατικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, που γίνονται στο έδαφος της επέκτασης της μερικής απασχόλησης, προωθούνται σε δύο κατευθύνσεις:

Από τη μία, έχουμε την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την καθήλωση των συντάξεων, την αύξηση των εισφορών των εργαζομένων, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και της κρατικής χρηματοδότησης.
Από την άλλη, έχουμε την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, την πλοκή της με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και το Χρηματιστήριο. Αιχμή αυτής της εξέλιξης αποτελούν τα λεγόμενα επαγγελματικά συνταξιοδοτικά ταμεία, που καθιερώθηκαν και στην Ελλάδα με το νόμο 3029/2002 της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έγινε σημαία από την κυβέρνηση της ΝΔ. (Αυτή άλλωστε την κατάληξη κάνουν προσπάθειες καιρό τώρα να έχει και το δικό μας ταμείο ξενοδοχοϋπαλλήλων).
Το μέλλον της Κοινωνικής Ασφάλισης, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της ΕΕ των πολυεθνικών, συνδέεται με τη δημιουργία τριών πυλώνων:

Ο πρώτος προβλέπει προνοιακές κύριες συντάξεις. Ο δεύτερος αφορά στα λεγόμενα επαγγελματικά ταμεία (τα οποία οδηγούν στην εκτόπιση της επικουρικής ασφάλισης) και προβλέπουν σύνταξη ανάλογα με την απόδοση που θα έχουν οι επενδύσεις τους στο Χρηματιστήριο. Ο τρίτος αφορά στην καθαρά ιδιωτική ασφάλιση από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, που θα αναπτύσσονται, τόσο στον τομέα των συντάξεων, όσο και στον τομέα της Υγείας.

Μετά τη Λισαβόνα ακολούθησαν οι Σύνοδοι Κορυφής στη Στοκχόλμη, στο Λάακεν, στη Βαρκελώνη κλπ. Σε κάθε Σύνοδο έγιναν προσαρμογές, συμπληρώσεις όλο και με μεγαλύτερη επιθετικότητα.

Η σύγχρονη αναμόρφωσή της Στρατηγικής της Λισαβόνα, έγινε το 2010, μεσούσης της κρίσης στην ΕΕ, όταν η Κομισιόν εγκαινίασε τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», η οποία τέθηκε σε εφαρμογή ως η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια «ανάπτυξη έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς».

Η στρατηγική της «Ευρώπης 2020» φιλοδοξεί να αποτελέσει μια απάντηση της ΕΕ στα διαρκώς μειούμενα επίπεδα κερδοφορίας, καθώς τα επιτελεία της παραδέχονται ότι υστερούν έναντι της παραγωγικότητας –όπως τη βαπτίζουν- άλλων ανεπτυγμένων χωρών. Όπως χαρακτηριστικά η ίδια η ΕΕ σημειώνει στο ιδρυτικό έγγραφο της «Ευρώπης 2020», «θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τις διαρθρωτικές της αδυναμίες» και «να κοιτάξει ήδη πέρα από τον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα». Μιλάμε δηλαδή για στρατηγικού χαρακτήρα τομές στην ΕΕ και από αυτή την άποψη οι αντιδραστικές αλλαγές που συντελούνται στο εργασιακό καθεστώς είναι ιστορικής σημασίας.

Κερασάκι στην τούρτα βάζει το Σύμφωνο για το Ευρώ, το οποίο, μεταξύ άλλων ξεκαθαρίζει ότι:

«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (…) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα».

Ουσιαστικά, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου επιδιώκουν οι μισθοί να καθορίζονται στο εξής σε συνάρτηση με το κόστος εργασίας που καταγράφεται στους κύριους εμπορικούς εταίρους της ΕΕ, δηλαδή στις αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας και άλλων χωρών του πλανήτη. Με άλλα λόγια, η ενίσχυση της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας περνάει μέσα από τη συνεχή μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Πρόσφατα η καγκελάριος της Γερμανίας, Α. Μέρκελ, τόνισε ότι η ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας πλήττεται από την Κίνα, τη Βραζιλία και την Ινδία, όπου στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι αμείβονται με μισθούς πείνας.

Στη χώρα λοιπόν ατμομηχανή των εξελίξεων, τη Γερμανία, πλέον κυρίαρχη δύναμη της ΕΕ με τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα των 260 δις. ευρώ το 2013, έχει πάνω από 5 εκατ. εργαζόμενους να ζουν με βασικό μισθό 400 ευρώ δουλεύοντας πλήρες 8ωρο! Μπορεί το θαύμα των λεγόμενων mini jobs να θριαμβεύει από όταν τις λάνσαρε ως απάντηση στην κρίση ο σοσιαλιστής Σρέντερ το 2003 –με σημαία την Ατζέντα 2010 και ιθύνοντα νου τον Πήτερ Χαρτς, υπεύθυνο ανθρώπινου δυναμικού της Φολκσβάγκεν- αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πλέον εκατομμύρια working poor’s (εργαζόμενοι φτωχοί), όπως χαρακτηρίζονται, που αμείβονται χωρίς κατώτερες συμβάσεις, ακόμα και με κάτω από 1 ευρώ/ώρα.

Οι γερμανικοί μισθοί βρίσκονται στο κατώτατο επίπεδο της 20ετίας! Το 30% των Γερμανών κατά τον ΟΟΑΣ αμείβονται με 8,5 ευρώ /ώρα, κάτω από το όριο της φτώχειας!

Ο τομέας των χαμηλά αμειβόμενων εργασιών τριπλασιάστηκε από το 2005 ως το 2010, ενώ η κομισιόν υπολογίζει τους χαμηλά αμειβόμενους εργάτες σε 7,5 εκατ. άτομα ή 22% του εργατικού δυναμικού σε όλη τη Γερμανία.

Φυσικά, με μια τέτοια πολιτική, όταν μία στις 5 δουλειές είναι πλέον Mini job των 400 ευρώ/μήνα, το ποσοστό ανεργίας είναι πολύ χαμηλό 6,9%, όταν στην εποχή της πτώσης του Τοίχους στην Α. Γερμανία είχε φτάσει το 20%.

Ωστόσο, το 2011 σημειώθηκε και ρεκόρ προσωρινά εργαζόμενων που ανήλθαν σε 910.000 άτομα.

Με βάση όλα αυτά, δικαίως ο Σρέντερ είχε δηλώσει το 2005 στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός πως «χτίσαμε έναν από τους καλύτερους τομείς φθηνής εργασίας στην Ευρώπη»! Πράγματι, με βάση στοιχεία του ΟΟΣΑ, οι χαμηλόμισθοι στη Γερμανία αποτελούν το 20% των πλήρως απασχολούμενων εργαζομένων στη χώρα, όταν στην Ελλάδα το μερίδιο αυτό την ίδια περίοδο ήταν 13,5% και στην Ιταλία 8%. Οι εργάτες χαμηλού κόστους στη Γερμανία είναι περισσότεροι από κάθε άλλη χώρα του ΟΟΣΑ πλην ΗΠΑ και Ν. Κορέας.

Να σημειωθεί επίσης ότι ως αποτέλεσμα της οδηγίας Μπολκενστάιν, στη Γερμανία έχουμε μεγάλους βιομηχανικούς κλάδους, που χρειάζονται εργατικό δυναμικό χωρίς υψηλή ειδίκευση, όπως στην αγροτική βιομηχανία και τη βιομηχανία τροφίμων, και αποτελούν πόλο έλξης για ξένους μετανάστες εργάτες από φτωχές χώρες μέλη της ΕΕ (Ρουμανία, Πολωνία, Βουλγαρία), οι οποίοι σπεύδουν μαζικά να εργαστούν ως φθηνό εργατικό δυναμικό.

Ένα πολύ σημαντικό λοιπόν συμπέρασμα είναι ότι η σημερινή πολιτική που βιώνει ο ελληνικός λαός δεν είναι αποκλειστικότητά του, ή τιμωρία του για το υψηλό χρέος ή τα εμπορικά ελλείμματα της χώρας του. Αντίστροφα, ακόμα και στην μεγάλη δύναμη που λέγεται Γερμανία, οι ντόπιοι εργάτες πλέον δεν απολαμβάνουν κανένα «όφελος» από το ξεζούμισμα των άλλων λαών, ούτε μερικά ψίχουλα από τα εμπορικά πλεονάσματα της γερμανικής υπεροπλίας στις λεγόμενες χρηματαγορές και τα βιομηχανικά προϊόντα.

Ας μη «μασήσουμε» λοιπόν σε ψευδεπίγραφα διλήμματα, στο αν είναι ή δεν είναι ανθέλληνας ο Σόιμπλε, αν όλοι μαζί στο ίδιο μαγαζί, πλούσιοι και φτωχοί, μπορεί να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την ανθρωπιστική κρίση και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Απέναντι στα σχέδια για την τελειωτική σύγκρουση των πολυεθνικών και των εντεταλμένων κυβερνήσεων τους με τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους θα πρέπει να φτιάξουμε ΚΛΩΒΟΥΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, όπου θα αποσβένουν τις δυνάμεις που θα αναπτύσσονται και θα αποσυντονίζουν την προπαγάνδα των ιθαγενών παπαγάλων και των άλλων ενδόδημων. Αυτοί οι κλωβοί δεν θα είναι τίποτα άλλο από τον συνδυασμό της γνώσης που θα πρέπει να έχουν όλοι οι εργαζόμενοι για το μέλλον που τους ετοιμάζουν και τα μέσα που θα χρησιμοποιήσουν οι αντίπαλοι και από την άλλη τα αιτήματα που έχουν, αιτήματα συγκεκριμένα, για τους ίδιους, για τους άνεργους, για τους συνταξιούχους, για τις οικογένειές τους κτλ. όπου τουλάχιστον όταν γίνουν δεκτά, ή καλύτερα όταν επιβληθούν, θα επαναφέρουν τα δικαιώματα και τους μισθούς τους στα επίπεδα του 2009.

Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό, όπως και να το ονομάσουν, μνημόνιο, έντιμο συμβιβασμό, αναβολή ή καθυστέρηση του προγράμματος ή ότι άλλο σκεφτούν για να περάσουν τα προαναφερόμενα συμφωνημένα μέτρα στην ΕΕ, εμείς τουλάχιστον θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρη άποψη για τι συμβαίνει και με ποιους έχουμε να κάνουμε.

Για επίλογο παραθέτουμε σχόλιο σε δημοσίευμα του tvxs που αφορούσε την πρόταση Βαρουφάκη για το «σχέδιο Μέρκελ» από τον κ. athanasio papadopoulo.

«Μετά από 5 χρόνια αιματηρής λιτότητας που οδήγησαν σε μείωση το ΑΕΠ κατά 25% – κάτι πρωτοφανές εν καιρώ ειρήνης, που ξεπερνά κατά πολύ και την Great Depression της περιόδου 1929-32, τι προτείνει ο – προφανώς ανανεωμένος από τη φωτογράφηση στο Paris Match – Υπουργός Οικονομικών; Ένα Merkel Plan για την Ευρώπη, την ίδια ώρα που η Γερμανία εμμένοντας σε μία φανατικά μονεταριστική πολιτική ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους πως δεν πρόκειται να παρεκκλίνουν ούτε στο ελάχιστο από τις καθιερωμένες πολιτικές ( πολιτικές κατοχυρωμένες από όλες τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες της περιόδου 1992- 2012, με τελευταία το δρακόντειο Σύμφωνο Σταθερότητας κι Ανάπτυξης). Δηλαδή ο Βαρουφάκης συνιστά υπομονή σε εξαθλιωμένους, άστεγους και άνεργους μέχρι να έλθει η θεία επιφοίτηση στη Γερμανική ελίτ και να αποδεχτεί τις Ευρωκεϋνσιανές του ονειρώξεις!

Στο μεταξύ το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπεται στις Ελληνικές καλένδες – πάντα για να κερδιθεί η εμπιστοσύνη των δήμιων- εταίρων - και η ρημαγμένη Ελληνική κοινωνία καρτερικά και νηφάλια θα περιμένει την «Τελική Λύση» – όπως οι Εβραίοι υπέμεναν καρτερικά και νηφάλια στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης την δική τους Endlösung, αρκούμενοι στις διαβεβαιώσεις των ηγετών τους πως όλα θα παν καλά και πως αναζητείται αμοιβαία επωφελής λύση μαζί με τους τότε εταίρους Ναζί!«

πηγή