Σε ολόκληρη τη μνημονιακή τετραετία το επίπεδο των συντάξεων των μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων επαγγελματιών, σε όλα χωρίς εξαίρεση τα ασφαλιστικά ταμεία όπου υπάγονταν, έχει υποστεί μειώσεις με τους αλλεπάλληλους εφαρμοστικούς νόμους της τάξης του 30%. Ακόμη περισσότερο βέβαια που και οι μισθοί της ενεργού εργατικής τάξηςαποψιλώθηκαν σχεδόν κατά 40%, καταργήθηκε η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων, και οι περισσότερες κατηγορίες των ενεργών εργαζομένων οδηγούνται στη σφαίρα του μειωμένου κυβερνητικά κατώτατου μισθού του ανειδίκευτου εργάτη των 580 ευρώ. Σαν να μην έφταναν αυτά, η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, με τις υποδείξεις και τα συμπεράσματα της οποίας συμβαδίζει η κυβερνητική πολιτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επιχειρεί να επιβάλλει νέα μείωση των συντάξεων και των μισθών, προκειμένου να τις οδηγήσει σε επίπεδα κυριολεκτικής εξαθλίωσης, υποπολλαπλάσια των νομίμων επιπέδων τους.
Η καινούρια μείωση των επικουρικών συντάξεων κατά 5% δεν αποτελεί παρά μια στοιχειακή εισαγωγή στην επιχείρηση κατεδάφισης των επικουρικών ταμείων, εφόσον θα εφαρμόζεται η λογική του «μηδενικού ελλείμματος» των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, με αποτέλεσμα την συνεχή μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών ανά εξάμηνο. Και το σπουδαιότερο όλων, με βάση τις αντισυνταγματικές διατάξεις του ήδη ψηφισμένου μνημονιακού νόμου 3863 / 2010, προγραμματίζεται η καταβαράθρωση του συνόλου των συντάξεων στα επίπεδα των 360 ευρώ που μπορεί να εγγυηθεί το κράτος, παρόλη την καταβολή εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ασφαλιστικών εισφορών που κατέβαλαν οι εργαζόμενοι τις προηγούμενες δεκαετίες.
Επιχειρείται έτσι να εμπεδωθεί η αρχή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού του σύγχρονου καπιταλισμού, της «κοινωνικής γενοκτονίας» των στρωμάτων του πληθυσμού (που σήμερα ξεπερνούν ήδη τον Οικονομικά Ενεργό Πληθυσμό), που η σύγχρονη καπιταλιστική παραγωγή δεν έχει ανάγκη, και έτσι μπορούν να οδηγηθούν εκ του ασφαλούς στον Καιάδα. Ο σπαρτιατικός αυτός όλεθρος που αφορούσε τα ανάπηρα ή καχεκτικά παιδιά, σήμερα επεκτείνεται και περιλαμβάνει τρεις τεράστιες κοινωνικές κατηγορίες : τους ανέργους, την επιστημονική νεολαία, τους συνταξιούχους, την πλειοψηφία σχεδόν του ελληνικού πληθυσμού. Και μάλιστα όταν καμιά από τις τρεις αυτές κατηγορίες δεν εμφανίζει χαρακτηριστικά αναπηρείας ή καχεξίας : Οι εργαζόμενοι που απωθούνται στο περιθώριο της μακρόχρονης ανεργίαςδιαθέτουν στο ακέραιο όλες τις παραγωγικές τους ικανότητες, η μορφωμένη νεολαία σφύζει από δυναμισμό ο οποίος οδηγείται στον μαρασμό της ανεργίας ή της ετεροαπασχόλησης, οι συνταξιούχοι έχουν καταναλώσει 30 και 40 χρόνια εργασίας στην διεκπεραίωση της κοινωνικής παραγωγής, του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Όλες αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες είναι πλέον «άχρηστες» για τις ανάγκες της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας και γι’ αυτό μπορούν να οδηγούνται στον κοινωνικό όλεθρο και την οικονομική καταστροφή. Οιάνεργοι με το να στερούνται του επιδόματος ανεργίας, το οποίο λαμβάνει μόνον μια μικρή μειοψηφία τους, σε επίπεδα μάλιστα του ενός – τρίτου των επιδομάτων ανεργίας των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών. Οι νέοι επιστήμονες με το να μην διαθέτουν ούτε το απειροελάχιστο εισόδημα και να στηρίζονται και μετά τα 30 τους χρόνια στην οικογενειακή υποστήριξη. Οι συνταξιούχοι με το να βλέπουν τις νόμιμες συνταξιοδοτικές τους παροχές να εξαερώνονται και να αδυνατούν να επιβιώσουν με τις προβλεπόμενες συντάξεις των 360 ευρώ.
Μια κοινωνία που αντί να αναπτύξει παραγωγικά την πλειονότητα του πληθυσμού της, αντί να προστατεύσει τις συντάξεις που είναι προϊόν δεκαετιών ασφαλιστικών εισφορών, αντί να παράγει για να καλύπτει τις λαϊκές της ανάγκες, κατατρώει τις ίδιες της τις σάρκες, προκειμένου να ορθοποδήσει το επιχειρηματικό κεφάλαιο και να αποκαταστήσει την κλονισμένη από την κρίση κερδοφορία του. Μιας κοινωνίας υπό την νεοφιλελεύθερη κυριαρχία που θέτει την επιδίωξη του καπιταλιστικού κέρδους πάνω από τις ανάγκες και την πραγμάτωση των ανθρώπινων ζωών στον κόσμο. Όπως η κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου εκκαθαρίζει μαζικά επιχειρήσεις (από τη Χαλυβουργία μέχρι την Κόκα Κόλα και από την Αλλατίνη μέχρι την Τσιμεντοβιομηχανία ο κατάλογος είναι ατελείωτος), κατά τον ίδιο τρόπο, με τη συνέργεια της μνημονιακής πολιτικής, εκκαθαρίζει και την ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η κοινωνική και πολιτική απονομιμοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας των μνημονίων είναι περισσότερο από εμφανής, και μόνον η κρατική καταστολή και οι πρακτικές εκτροπής κατορθώνουν οριακά να παρατείνουν το βίο της. Η πανελλαδική κινητοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων των συνταξιούχων που διοργανώνεται την Πέμπτη – 19 – Ιουνίου στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας αντιπροσωπεύει την έκφραση μιας κοινωνικής κίνησης, παρόλα τα προβλήματα και τις δυσχέρειες (κατακερματισμός και πολυδιάσπαση), παράλληλα με όλες τις άλλες που πραγματοποιούνται ή μέλλεται να αναδειχθούν στο προσκήνιο (καθαρίστριες, διαθεσιμότητες και απολύσεις στο δημόσιο τομέα κλπ.), που μπορεί και αυτή να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός κοινωνικού μετώπου προάσπισης της απασχόλησης, των μισθών των συντάξεων, των δημόσιων αγαθών. Η παλλαϊκή διεύρυνση αυτού του κοινωνικού αγωνιστικού μετώπου, και μάλιστα με τον «αέρα» που δίνει σήμερα η εκλογική πρωτοκαθεδρία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, με το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται και που αποτελούν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, είναι σε θέση να συντομεύσει τα μέγιστα τη ζωή της συγκυβέρνησης των μνημονίων, να επιφέρει την απομάκρυνση της κυβερνητικής μειοψηφίας, και να ανοίξει το δρόμο για την δημοκρατική και προοδευτική κατίσχυση των λαϊκών ταξικών συμφερόντων.
Του ΑΝ. ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ
Συγκεντρώσεις συνταξιουχικών σωματείων την
Πέμπτη-19-Ιουνίου : Αθήνα 6.00 το απόγευμα
στα Προπύλαια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου