ΠΡΟΣ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ
Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια ο νέοςΠρόεδρος της Ομοσπονδίας έχει «πολιτικό ήθος»και πρακτικές που θα ζήλευε και ο ίδιος ο Γκαίμπελς.
Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κάποιος έναν πρόεδρο δευτεροβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης που αποκαλεί τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους «παρέα», «οπαδούς Σταλινικής βίας και τυφλού μίσους», ή καταλογίζει στον αγώνα που δίνουν κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες «σκόπιμη δολιότητα»;
Καμία, βέβαια, έκπληξη για όσους γνωρίζουν. Η ανάδειξή του στην παράταξή της ΠΑΣΚΕ έχει να κάνει με την ίδια την πορεία του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, που δεν έχει καμιά επαφή με το ίδιο το εργατικό κίνημα και έχει μεταλλαχθεί σε εχθρός των εργαζομένων.
Οι επαφές του περιορίζονταν στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, κυβερνητικός και εργοδοτικός ο ίδιος μέχρι το μεδούλι, άλλοτε ως Γραμματέας της ΠΑΣΚΕ και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, κυρίως όμως ως στήριγμα της μεγαλοεργοδοσίας.
Το όνομά του, όπως και της παράταξής του συνολικά, έχει συνδεθεί με την κατάργηση του ΤΑΞΥ, την επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας και της μαθητείας, της μη υπογραφής ΣΣΕ στον Επισιτισμό, με την πρωτοφανή ιστορικά υπογραφή ΣΣΕ στα Ξενοδοχεία και στα Ζαχαρώδη με μειώσεις μισθών 15%.
Και δεν είναι τόσο για το αποτέλεσμα, όσο για τη στάση που κράτησε και τις μεθοδεύσεις του σε κάθε ένα από αυτά. Για να μάθουν οι νεώτεροι και να θυμηθούν οι παλιότεροι:
- Για το ΤΑΞΥ αυτός και η παράταξή του (από κοντά και η ΔΑΚΕ) ακολούθησαν την τακτική του διαλόγου με την τότε κυβέρνηση, στη λογική του «λιγότερου κακού». Καθησύχαζαν τους εργαζόμενους ότι ο «αγώνας» στους διαδρόμους των Υπουργείων θα έχει αποτέλεσμα και υπονόμευαν όποιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργάνωναν τα σωματεία και οι εργαζόμενοι. Μετά τα έριχναν στους ίδιους τους εργαζόμενους που «δεν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις». Τελικά το ΤΑΞΥ χάθηκε.
- Για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αυτός -και η παράταξή του- τις θεωρούσε ανάγκη του συστήματος, αρκεί να «διέπονταν από κανόνες». Δεν έβγαλαν για παράδειγμα μιλιά για ταδουλεμπορικά, δεν γράφουν ούτε και σήμερα τους εργάτες από αυτά στα σωματεία που ελέγχουν, νομιμοποίησαν αυτές τις μορφές απασχόλησης και μέσα από επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις. Σήμερα η σταθερή και μόνιμη δουλειά αποτελεί την εξαίρεση, όλες οι άλλες μορφές εργασίας τον κανόνα.
- Για τη μαθητεία, όχι μόνο δεν είχαν ποτέ ως αίτημα να πληρώνεται με την κλαδική συλλογική σύμβαση, αλλά συμφώνησαν να προσλαμβάνουν οι εργοδότες μαθητές σε ποσοστό 17% επί των εργαζομένων συνολικά, λες και δεν ήξεραν ότι αυτό καθιερώνει τη μαθητεία ως μορφή τζάμπα εργασίας, στυγνής εκμετάλλευσης των παιδιών μας.
- Για τη ΣΣΕ στα Ξενοδοχεία πέρσι, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αξίζει να σταθεί κανείς μόνο στη μεθόδευση που επιλέξανε. Φώναξαν τα κλαδικά σωματεία από όλη τη χώρα, αξιοποίησαν τις απειλές της εργοδοσίας (ότι δηλαδή θα μέναμε χωρίς ΣΣΕ αν δεν υπογράφαμε μειώσεις) και απλά υπονόμευσαν τις απεργίες που η ίδιοι είχανε κηρύξει. Αμέσως μετά, αφού ισχυρίστηκαν ότι έσωσαν τον κλάδο, εξαφανίστηκαν από τους χώρους δουλειάς. Άφησαν όσους σήμερα βρίζουν να αντιμετωπίσουν την απληρωσιά, την ανασφάλιστη δουλειά, τις απολύσεις, τη μη εφαρμογή κι αυτής ακόμα της ΣΣΕ.
- Για τη ΣΣΕ στα Ζαχαρώδη όχι μόνο υπογράψανε μείωση 15% αλλά πάγωσαν και την ωρίμανση.
- Τον Επισιτισμό που «δεν φέρνει ψήφους» τον τιμωρήσανε αφήνοντάς τον στο έλεος των εργοδοτών. Αρνήθηκαν να συγκαλέσουν ολομέλεια της Ομοσπονδίας (με πρόσχημα τα οικονομικά) και δεν συμμετείχαν στη σύσκεψη –αντίθετα υπονόμευσαν- των σωματείων του κλάδου που έγινε τον Ιούλη με πρωτοβουλία του Συνδικάτου της Αθήνας.
Σήμερα, με αφορμή την ψήφιση της τροπολογίας των κυβερνητικών βουλευτών για το επίδομα ανεργίας, μετά τις αντιδράσεις ακόμη και σωματείων-συνδικαλιστών από όλη τη χώρα (φιλικά προσκείμενων στην ηγεσία της Ομοσπονδίας) έχασε την ψυχραιμία του.
Αφού δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τους βουλευτές (που ψήφισαν τα μνημόνια και όλους τους αντεργατικούς νόμους) για την τροπολογία-κοροϊδία, θύμωσε που οι εργάτες δεν αντιλαμβάνονται ότι το δίκιο τους είναι να συναινούν στο πετσόκομμα των δικαιωμάτων τους.
Και μετά την απαραίτητη επανάληψη των κυβερνητικών θεωριών για την αιτία της κρίσης, όπως ότι«φταίει το πελατειακό κράτος» (πελάτης του οποίου ήταν αυτός κι η παράταξή του για δεκαετίες) μας ανακοίνωσε ότι πλέον δεν έχει «καμιά κομματική ένταξη».
Είναι όμως αργά για γέλια και για …δάκρυα! Κανέναν δεν ξεγελά ούτε ο Πρόεδρος, ούτε ο Γραμματέας (που περιφέρεται «αντ’ αυτού» σε επιλεγμένα μόνο ξενοδοχεία). Τα ίδια ψηφοδέλτια (ΠΑΣΚΕ) διατηρούν και στη ΓΣΕΕ και στην Ομοσπονδία και στο ΕΚΑ, μέχρι να τους βγει ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός που ετοιμάζουν.
Τέλος το εργοδοτικό σκουλήκι που τολμά και μιλά για «αργομισθίες, μισθοδοσίες, διπλοθεσίες» να κάτσει καλά, γιατί έχει ξεπεράσει ακόμη και τα αφεντικά του. Αυτά που απολύουν για τη δράση τους πρωτοπόρους, καταξιωμένους στους χώρους δουλειάς, εργαζόμενους και συνδικαλιστές. Αυτά που προσλαμβάνουν απεργοσπάστες από το σινάφι του για κάνουν τη βρωμοδουλιά τους.
Αν παρ’ όλα αυτά επιμένει να «σκούζει», να έρθει να μας τα πει μέσα στα ξενοδοχεία και στα επισιτιστικά μαγαζιά που έχει βάλει το χεράκι του να γίνουν σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, ή στις μαζικές Γενικές Συνελεύσεις των ταξικών Συνδικάτων.
Εκεί θα πάρει τις απαντήσεις που του αρμόζουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Αν κ