21 Ιουν 2015

ΛΟΓΩ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ», ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΡΗΞΗΣ!



Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ*

Η διακοπή των διαπραγματεύσεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και δανειστών είναι μια κρίσιμη στιγμή, που μπορεί να προετοιμάσει τις πιο διαφορετικές προοπτικές: είτε μια συμφωνία στον ενδιάμεσο τόπο μεταξύ της πρότασης της ελληνικής κυβέρνησης (κείμενο των 47 σελίδων plus) και του τελεσιγράφου των δανειστών αλλά μετατοπισμένη «λίγο ακόμη» προς την κατεύθυνση του δεύτερου, είτε μια σύντομη περίοδο «χωρίς συμφωνία» αλλά με εντεινόμενα στοιχεία οικονομικής και κοινωνικο-πολιτικής αστάθειας που θα λειτουργήσει σαν ευκαιρία για τον αντίπαλο, είτε το σταμάτημα του καθοδικού σπιράλ στο οποίο έχουμε εγκλωβιστεί και την υλοποίηση ενός συνειδητού σχεδίου ρήξης με το σύστημα.

Αριστερή πολιτική στη συγκεκριμένη στιγμή είναι να ενισχύσουμε όλους τους δυνατούς παράγοντες που θα κλείνουν το δρόμο στην πρώτη εκδοχή και θα προσπαθούν να αξιοποιήσουν το (προσωρινό;) ναυάγιο των συνομιλιών ενάντια στη δεύτερη εκδοχή και υπέρ της τρίτης!

2+1 ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ

Για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τις πολύ σκληρές απαιτήσεις του που οδήγησαν στο ναυάγιο των συνομιλιών, το ΔΝΤ προέβη στη γνωστή δήλωση ότι είναι «τεχνικός και όχι πολιτικός οργανισμός». Ωστόσο, η παράλληλη δήλωση ότι θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί τη (χρεοκοπημένη) Ουκρανία ακόμη και αν αυτή δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη της διαψεύδει πανηγυρικά την προηγούμενη δήλωση, αποδεικνύοντας ότι το ΔΝΤ λειτουργεί «τεχνικά» για την Ελλάδα και πολιτικά για την Ουκρανία για τους ίδιους λόγους, που είναι και στις δύο περιπτώσεις καθαρά πολιτικοί.



Η στάση των Ευρωπαίων (Γερμανία, Κομισιόν, Ντράγκι κ.λπ.) διέπεται επίσης από κατεξοχήν πολιτικά κριτήρια. Δεν θέλουν να υπάρξει «ευδιάκριτη» ρωγμή στο οικοδόμημα της πανευρωπαϊκής λιτότητας διότι το μήνυμα ότι η Αριστερά μπορεί να αμφισβητήσει τη λιτότητα θα είναι καταλυτικά διαβρωτικό γι’ αυτό το οικοδόμημα.

Τώρα, ήρθε η ώρα να εξαχθούν, με τη σκληρή επικύρωση μιας οδυνηρής τετράμηνης εμπειρίας, δύο συν ένα θεμελιώδη συμπεράσματα για τα οποία κάποιοι προειδοποιούσαμε εδώ και καιρό:

1. Η λεγόμενη «διαπραγμάτευση» είναι

Μια αποκαλυπτική μαρτυρία για τις συνθήκες δουλειάς στα ξενοδοχεία



Ο Πάνος (τα πλήρη στοιχεία του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) δουλεύει τα τελευταία εφτά χρόνια ως εποχιακός στον τομέα του Επισιτισμού - Τουρισμού σε μεγάλα νησιά. Προηγούμενα, δούλευε στην Αθήνα, σε εστιατόρια με πλήρη απασχόληση. Μίλησε στον «Ριζοσπάστη» και καταθέτει όχι μόνο τη δική του εμπειρία, αλλά και άλλων συναδέλφων του, για τις συνθήκες δουλειάς στον κλάδο.
Οπως μας είπε χαρακτηριστικά, «όσο περισσότερα αστέρια έχει ένα ξενοδοχείο, τόσο λιγότερους "κανονικούς" εργαζόμενους απασχολεί. Τι εννοώ; Είτε για να το βάλεις στο βιογραφικό σου, είτε για να κάνεις πρακτική, εκτός από κάποιους μόνιμους, το ξενοδοχείο απασς από το εξωτερικό, με ό,τι σημαίνει αυτό για το μισθό και το ωράριο...
Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιούν και το πρόσχημα της ξένης γλώσσας και παίρνουν κυριολεκτικά τσάμπα προσωπικό από το εξωτερικό, από τα λεγόμενα "γραφεία εργασίας". Αυτοί οι εργαζόμενοι, στην καλύτερη περίπτωση, παίρνουν το "υπέρογκο" ποσό των 550 ευρώ, στη χειρότερη των 350 ευρώ. Το καταπληκτικό είναι ότι πρέπει και αυτοί να δώσουν στα ιδιωτικά γραφεία, που υποτίθεται ότι τους βολεύουν, μέχρι και ένα μισθό...».
«Στο πόδι» για 14 συνεχόμενες ώρες
...δεν έχει καμιά σχέση με τις συνθήκες που απασχολούνται οι εργαζόμενοι στον τουρισμό

Ο Πάνος μας μιλάει για τις συνθήκες που δουλεύει ο ίδιος και οι συνάδελφοί του. «Αξίζει να σου πω για το ωράριο: Σηκώνεσαι το πρωί, με την ανατολή του ήλιου, πας στο μαγαζί και φεύγεις το βράδυ. Στην καλύτερη περίπτωση, δουλεύεις 12 ώρες. Ο μέσος όρος δουλειάς είναι 14 ώρες. Αυτά είναι τα ωράρια. Σου ζητάνε να δουλεύεις κάτω από πίεση, να στέκεσαι στα πόδια σου πολλές ώρες... Αν κοιτάξεις, μάλιστα, σε αγγελίες για εποχιακούς, αυτό είναι το πνεύμα, τα εξοντωτικά ωράρια!
Οσο για τα λεφτά που παίρνεις, είναι στην καλύτερη περίπτωση ο κόπος σου, χρήματα 4-5 μηνών, συν αν πάρεις από το ταμείο ανεργίας το χειμώνα τα 360 ευρώ περίπου. Για να καταλάβεις τις αναλογίες με τις αμοιβές, υπάρχουν πεντάστερα ξενοδοχεία που πληρώνεις 700 και 800 ευρώ τη βραδιά και άμα δεις τους μισθούς που δίνουν στους εργαζόμενους, είναι λιγότερα από ό,τι κοστίζει το βράδυ σε ένα δωμάτιο, το πιο απλό.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, φεύγεις από το νησί με

Από την ανάπτυξη του τουρισμού κερδίζουν μια χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι




Ο «Ριζοσπάστης» συζητάει με τον Νίκο Παπαγεωργίου, πρόεδρο του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής



- Τι τάσεις καταγράφονται σε ό,τι αφορά την τουριστική κίνηση τη σεζόν που «τρέχει» και ποια είναι τα μεγέθη για τον κλάδο του τουρισμού στη χώρα μας;
-- Οι εργοδοτικές οργανώσεις και η κυβέρνηση μιλάνε φέτος για πάνω από 810.000 διεθνείς αφίξεις μέχρι τέλος Μάρτη, γεγονός που συνεπάγεται αύξηση κατά περίπου 29% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2014. Αντίστοιχη αύξηση είχε και η Αθήνα, κατά 29,5%. Πρόκειται για νούμερα εντυπωσιακά αν σκεφτεί κανείς ότι έρχονται μετά από δυο συνεχόμενες χρονιές - ρεκόρ σε έσοδα και αφίξεις.
Το ζήτημα, όμως, είναι ότι τα μεγέθη αυτά δεν αποτυπώνουν το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τη «βιτρίνα». Η ανάπτυξη του τουρισμού που είχαμε καθ' όλη την περίοδο της κρίσης, συνοδεύτηκε από ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ακόμη χειρότερους όρους εργασίας και, βέβαια, ακόμα μεγαλύτερο αποκλεισμό των λαϊκών στρωμάτων από τις διακοπές και την αναψυχή.
Σε ό,τι αφορά τα μεγέθη, υπάρχουν σήμερα περίπου 10.000 ξενοδοχεία σε όλη τη χώρα, πάνω από 400 στην Αττική, τα οποία θα φιλοξενήσουν τα 25 και πλέον εκατομμύρια του εισερχόμενου τουρισμού, όπως είναι οι προσδοκίες για φέτος. Παρά την κρίση, την περίοδο 2009 - 2013 άνοιξαν 914 νέα ξενοδοχεία, 300 περισσότερα από όσα έκλεισαν, συνολικής δυναμικής 63.392 κλινών.
Ο Νίκος Παπαγεωργίου

Οι επενδύσεις αυτές χρηματοδοτήθηκαν από διεθνή και εγχώρια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, με κεφάλαια που προέκυψαν από την αφαίμαξη των λαών της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου, αφού στις τράπεζες καταλήγουν και μέσω των τραπεζών επανεπενδύονται. Στα παραπάνω πρέπει να συμπεριλάβει κανείς την παραχώρηση δημόσιων εκτάσεων - αιγιαλών, λιμανιών, μαρίνων, αεροδρομίων, δασών - σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, προκειμένου να «αξιοποιηθούν» για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας.
-- Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, ποια είναι η αντίστοιχη εικόνα;
-- Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, πάνω από 600.000 απασχολούνται άμεσα ή έμμεσα στον τουρισμό. Ανάμεσά τους βρίσκονται χιλιάδες νέοι από τις εγχώριες τουριστικές σχολές, αλλά κι από την Ανατολική Ευρώπη, που προωθούνται στα ξενοδοχεία με το καθεστώς της «μαθητείας».
Το «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον», που απαιτούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου, διασφαλίζεται πρώτα απ' όλα από τους μειωμένους κατά 15% μισθούς, από τον Ιούλη του 2012, για τους ελάχιστους που αμείβονται ακόμη με τη Συλλογική Σύμβαση. Η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδοχειακών μονάδων, σε όλη τη χώρα, εφαρμόζει τα 586 ευρώ μεικτά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πληρώνουν τελικά τα δεδουλευμένα, τα επιδόματα, τις άδειες και τα Δώρα Χριστουγέννων.
Πάνω από 160 είναι οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις που «υπογράφηκαν» από Ενώσεις Προσώπων - όργανα των ίδιων των ξενοδόχων - στις οποίες μάλιστα διευθετείται με διευθυντικό δικαίωμα ο χρόνος εργασίας. Αυτό σημαίνει ατελείωτα, απλήρωτα 12ωρα, ολόκληρη σεζόν δίχως μέρα ανάπαυσης.
Στα επισιτιστικά καταστήματα η κατάσταση είναι κυριολεκτικά χαώδης. Οι εστιάτορες και οι μεγάλες αλυσίδες γρήγορου φαγητού και καφέ πληρώνουν όποτε θέλουν, ό,τι θέλουν, όπως θέλουν και για ασφάλιση ...ούτε κουβέντα.
Αυτό το «επενδυτικό κλίμα» θέλουν όλοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι στον τουρισμό να διατηρήσουν και να επεκτείνουν. Γι' αυτό και είναι οι πρώτοι που πιέζουν να υπάρξει συμφωνία ανάμεσα στην κυβέρνηση και στους δανειστές, νέο δηλαδή μνημόνιο. Αυτό σημαίνει γι' αυτούς «σταθερότητα» και «ανταγωνιστικό περιβάλλον».
-- Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν διαφοροποιήσεις τόσο ανάμεσα σ' εκείνους που πουλάνε το λεγόμενο «τουριστικό προϊόν», αλλά και σ' εκείνους που το αγοράζουν. Ετσι δεν είναι;
-- Πράγματι, τα 25 εκατ. των τουριστών που αναμένονται φέτος, δεν είναι όλοι για τα «δόντια» των 5άστερων ξενοδοχειακών μονάδων.
Τον «αφρό», όσους δηλαδή μπορούν να πληρώσουν αδρά για

22 Μαΐ 2015

ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ Η ΔΙΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ



ΜΕΤΡΑ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Των ΤΑΚΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ & ΘΑΝΑΣΗ ΣΚΑΜΝΑΚΗ

Μέσω της Διατλαντικής Συμφωνίας (TTIP) επιχειρείται η άλωση κυριολεκτικά κάθε προστατευτικού μέτρου και κανόνα που υπήρχε σε όφελος των λαών και της φύσης. Τα γιγαντιαία μονοπώλια προωθούν μέσω της συμφωνίας την ολοκληρωτική ουσιαστικά αλλαγή του μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και αξιών που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε, με την ελπίδα εντέλει να διαμορφώσουν το νέο μοντέλο ανθρώπου.

Πολλά φαντάσματα πλανώνται πάνω από τη γηραιά Ευρώπη, πλην όμως κανένα από αυτά δεν είναι δυστυχώς εκείνο του κομμουνισμού, το οποίο κρύβεται ακόμη στους σωρούς των ερειπίων του παρελθόντος αναμένοντας την αφύπνιση των γενεών. Οπότε, όσο το φάντασμα του κομμουνισμού παραμένει στα ερείπια και το εργατικό κίνημα αναζητεί ακόμα τον τρόπο να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο, οι εξουσίες, μεγάλα υπερεθνικά μονοπώλια, κλάστερ, χρηματοπιστωτικά μεγαθήρια και μεγαθήριες κυβερνήσεις τους, ανακαλύπτουν στην εξαύλωση των εργαζομένων τον τρόπο αντμετώπισης της κρίσης.

Φυσικά, κάθε παρόμοια λύση διαρκεί λίγο καιρό, καθώς μια επόμενη κρίση καιροφυλακτεί, και όχι σε μεγάλη χρονική απόσταση. Προς το παρόν όμως, όσο εμείς ασχολούμαστε με τα δανεικά και το αν η Ε.Ε. και το ευρώ είναι η μεγάλη ιδέα του έθνους που δεν μπορούμε να θίξουμε, και αναζητώντας ουσιαστικά τον τρόπο που θα γίνει πράξη ένας «έντιμος συμβιβασμός» με τους βιαστές, όπως κάνει η κυβέρνηση, στα μεγαλα σαλόνια εκπονούνται τα μεγάλα σχέδια.
Σε τι συνίστανται αυτά τα μεγάλα σχέδια;

Μια Διατλαντική Συμφωνία (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, (Transatlantic Trade and Investment Partneship- TTIP) και με ανάλογη των χωρών του Ειρηνικού (Trans-Pasific Parnteship -TPP). Η πρώτη είναι ανάμεσα στις ΗΠΑ-Καναδά και Ε.Ε., η δεύτερη περιλαμβάνει ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Χιλή, Περού, Ιαπωνία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Μπρουνέι και Βιετνάμ. Οι δυο συμφωνίες καλύπτουν το 72,5% του παγκόσμιου εμπορίου και των παγκόσμιων επενδύσεων και έχουν στόχο την άρση κάθε υφιστάμενης ρύθμισης που περιορίζει τα δυνητικά κέρδη των πολυεθνικών εταιρειών των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Προσβλέπει στη δημιουργία νέων αγορών με το άνοιγμα του δημοσίου και των δημόσιων υπηρεσιών στον ιδιωτικό ανταγωνισμό και είναι ένας τρόπος να παρακαμφθούν τα προβλήματα που προκύπτουν στον Παγκόσμιο Οργανισμού Εμπορίου απομονώνοντας την Κίνα, Ρωσία, Ινδία και λοιπές χώρες.

Φυσικά καμιά συμφωνία δεν θα παρακάμψει και πολύ περισσότερο δεν θα σβήσει τις αντιθέσεις του πολυπολικού κόσμου μας, οι οποίες μαίνονται ούτως ή άλλως, αλλά και καμία αυταπάτη δεν μπορεί να υπάρχει για το εργατικό κίνημα, πως αυτές οι αντιθέσεις μπορεί να αποβούν προς όφελος του λαού. Οπότε τα μνημόνια που υπογράφουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι απλά επεισόδια μπρος στο μεγάλο κατακτητικό πόλεμο που κάνουν οι πολυεθνικές και οι κυβερνητικές πλανητικές εξουσίες.

Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα περί τίνος πρόκειται:

1. Ανατρέπεται το ευρωπαϊκό μοντέλο για το κράτος και το δημόσιο και επιβάλλεται ολοκληρωτική απελευθέρωση της αγοράς υπηρεσιών. Η εύηχη λέξη «απελευθέρωση» είναι ο γνωστός ευφημισμός και σημαίνει το ακριβώς αντίθετο, ότι ανοίγει ο δρόμος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα δημοσίων υπηρεσιών επιθυμούν, όπως η υγεία, η παιδεία, το νερό κ.λ.π. χωρίς κανέναν ουσιαστικό περιορισμό. Επειδή το θέμα εγείρει πολλές αντιδράσεις υπήρξαν πληροφορίες ότι ενδέχεται να εξαιρεθούν κάποιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Ωστόσο, τελικά, μάλλον δεν θα εξαιρεθούν και θα αντικατασταθούν από εξαιρέσεις που σχετίζονται με υπηρεσίες ασφαλείας, όπως είναι η δικαιοσύνη, η φύλαξη συνόρων και ο έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας.

Η TTIP καθιστά επιπλέον ουσιαστικά αδύνατη την ανατροπή οποιασδήποτε ιδιωτικοποίησης δημόσιας υπηρεσίας και την επαναφορά της στον έλεγχο του δημοσίου. Και τούτο γιατί οι ξένοι επενδυτές θα έχουν δυνατότητα προσφυγής (όπως θα δούμε παρακάτω) κατά των χωρών υποδοχής για απώλεια κερδών. Από αυτό τον κανόνα ουσιαστικά δεν εξαιρούνται και οι ντόπιες επιχειρήσεις δεδομένου ότι θα μπορούν να προσφύγουν για ανάλογες περιπτώσεις μέσω θυγατρικών τους που διατηρούν στο εξωτερικό.

Η ενδεχόμενη ιδιωτικοποίηση της υγείας κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει αντιδράσεις, καθώς το σύστημα λειτουργεί μόνο για όσους έχουν χρήματα, επιδρά, προς το παρόν, ανασταλτικά.

Μαζί με την απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών ανοίγουν μέσω της συμφωνίας και

Με την κατσίκα …ή χωρίς.



Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένας δούλος σε ένα μεγάλο αρχοντόσπιτο ενός πλούσιου. Ο δούλος αυτός παιδευόταν πάρα πολύ να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού από νωρίς το πρωΐ, μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Όταν δε, σταμάταγε για να φάει ένα ξεροκόματο που του έδιναν τα αφεντικά του, μόνο και μόνο για να μη πεθάνει από την πείνα, καθόταν και χάζευε τους ανθρώπους που βολτάριζαν ελεύθεροι έξω από το αρχοντικό και έσκαγε από την επιθυμία να ζήσει και αυτός ελεύθερος όπως εκείνοι.

Μία ημέρα λοιπόν που τον είχαν δείρει και αφήσει νηστικό επειδή δεν είχε προλάβει να ποτίσει τις κατσίκες, αποφάσισε να δραπετεύσει και να ζήσει ελεύθερος. Για κακή του τύχη όμως, όταν το επιχείρησε, οι στρατιώτες του άρχοντα τον έπιασαν και τον οδήγησαν αλυσοδεμένο μπροστά στον αφέντη του. Εκείνος, προς έκπληξη όλων των παρευρισκομένων δεν διέταξε ούτε να τον σκοτώσουν, ούτε να τον μαστιγώσουν , μα ούτε και να τον ρίξουν στα μπουντρούμια, παρά μόνο να του δέσουν με αλυσίδα … μία κατσίκα στο πόδι και να τον αφήσουν να συνεχίσει να κάνει τις δουλειές που έκανε και πριν. Μετά από λίγες ημέρες, όλοι κατάλαβαν, μα πιο πολύ από όλους ο άτυχος δούλος, ότι ο άρχοντας είχε διαλέξει την πιο σκληρή τιμωρία από όλες, γιατί η κατσίκα φυσικά, ταλαιπωρούσε αφάνταστα τον δούλο και στις δουλειές που έκανε κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και τη νύχτα στην ολιγόωρη αναπαυλά του.

Έτσι όταν ο πονηρός και σκληρός άρχοντας τον ρώτησε αν θα το ξαναέσκαγε για να τον έλυνε από την κατσίκα, ο δούλος του υποσχέθηκε ότι όχι μόνο δε θα το έσκαγε, αλλά θα γινόταν ο καλύτερος υπηρέτης όλου του σπιτιού, όπως και έγινε.

Τελικά, όπως μπορούμε να καταλάβουμε από αυτή τη μικρή αλλά πολύ διδακτική ιστορία, το διακύβευμα της εποχής θα έπρεπε να είναι η πλήρη ελευθερία μας από τους δυνάστες μας και όχι αν θα μας απαλλάξουν ή όχι από την κατσίκα, όπου κατσίκα που προσπαθούν να μας φορτώσουν εδω και μήνες μέσω της διαπραγμάτευσης είναι επιπλέον αντιλαικά μέτρα, με τους δανειστές μας να ζητάνε ανοιχτά να αποσυρθεί το ν/σ για τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, βασικός μισθός) και να απελευθερωθούν εντελώς οι απολύσεις, να μειωθούν οι βασικές συντάξεις όπως επίσης και το μισθολόγιο του δημοσίου, ενώ ζητείται και η κατάργηση της κατώτερης σύνταξης και φυσικά περικοπές στο ΕΚΑΣ. Επίσης ο ΕΝΦΙΑ να παραμείνει για μια χρονιά ως έχει ενώ μάλλον και το αφορολόγητο των 12000 ευρώ να αναβάλλεται επ’ αόριστο. Δια στόματος επίσης του Πρωθυπουργού η κυβέρνηση θα αναζητά ισοδύναμα μέτρα για κάθε τι που διαφοροποιείται από τις απαιτήσεις ενώ και η άνοδος των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνηθεί.

Επί της ουσίας όμως με ή χωρίς τα παραπάνω, το μνημόνιο συνεχίζεται.

Η περιβόητη λοιπόν κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι, όχι μόνο η μη αποδοχή νέων αντιλαικών μέτρων αλλά συνολικά η κατάργηση των μνημονίων και των 420 εφαρμοστικών νόμων, με την κατάργηση της λιτότητας που έχει πνίξει στα χρέη τα ελληνικά νοικοκυριά και παραπέρα η ρήξη με την Ε.Ε και η διαγραφή του χρέους που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να επανακεφαλοποιηθούν οι ελληνικές τράπεζες, που μόνο ελληνικές δεν είναι, αφού κύριοι μέτοχοι σε αυτές είναι γαλλικές και γερμανικές.

Κάπου εδώ λοιπόν θέλουν να κολλήσουν και ένα δημοψήφισμα του στυλ με κατσίκα ή χωρίς κατσίκα, ενώ το ερώτημα είναι λιτότητα ή όχι και σε αυτό φυσικά έχουμε απαντήσει ποικιλοτρόπως.

Πετρολέκας Σπύρος

πηγή


14 Μαΐ 2015

Παγιώνεται η μερική απασχόληση



Αύξηση των θέσεων μισθωτής απασχόλησης, κατά 19.623, τον Απρίλιο καταγράφει το σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ», σε σχέση με πέρσι.
Με αφορμή την δημοσίευση των στοιχείων, το Υπουργείο Εργασίας εξέδωσε ανακοίνωση που μεταξύ άλλων αναφέρει:
»Τα στοιχεία αποτυπώνουν και το πολύ θετικό κλίμα που δημιουργείται από την δράση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας σε μια νέα «βάση», η οποία υπηρετεί ένα διαφορετικό πολιτικό όραμα για την απασχόληση στην χώρα μας, που θα καταγραφεί με ιδιαίτερη ακρίβεια το επόμενο χρονικό διάστημα».
»Είναι μια πρώτη ″απάντηση″ -που με επιμονή και σχέδιο μπορεί να παγιωθεί- σε όσους αμφισβητούν τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, υπέρ του κόσμου της εργασίας. Πρωτοβουλίες, οι οποίες είναι πλέον φανερό, αποκτούν τη δική τους θετική δυναμική».
Το Υπουργείο εργασίας μπορεί να πανηγυρίζει όσο θέλει, ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται θετικό ισοζύγιο προσλήψεων, με  αφορμή την έναρξη της τουριστικής περιόδου. Εξάλλου ο Γ. Βρούτσης, κατά καιρούς έκανε λόγο «για σταθεροποίηση της αγορά εργασίας και μείωση της ανεργίας».
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα τι λένε τα στοιχεία
Τον Απρίλη οι προσλήψεις (186.479) ήταν περισσότερες από τις προσλήψεις που έγιναν τον αντίστοιχο περσινό μήνα (145.812), ενώ δημιουργήθηκαν 19.623 περισσότερες θέσεις εργασίας σε σχέση με πέρσι.
Σε υψηλότερα επίπεδα κινήθηκαν ωστόσο και οι απολύσεις. Ας μην μας διαφεύγει ότι είναι συνήθης η τακτική των εργοδοτών να απολύουν «παλιούς» εργαζόμενους και να τους αντικαθιστούν με «νέους» με μικρότερο μισθό. Συγκεκριμένα τον φετινό Απρίλιο πραγματοποιήθηκαν 106.256 απολύσεις και «αποχωρήσεις», έναντι 85.212 που έγιναν τον ίδιο μήνα πέρσι, δηλαδή 21.044 περισσότερες.
Η μεγαλύτερη συμμετοχή στο θετικό ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων εντοπίζεται στον κλάδο του τουρισμού και της εστίασης. Καλύτερη επίδοση καταγράφεται στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου με δεύτερη καλύτερη την Περιφέρεια Κρήτης και ακολουθούν άλλες τουριστικές περιοχές. Ωστόσο στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις καταγράφεται αρνητικό ισοζύγιο προσλήψεων – απολύσεων.
Οι ειδικότητες που είχαν την μεγαλύτερη ζήτηση αυτό το μήνα είναι: Σερβιτόροι, Τραπεζοκόμοι και Μπάρμαν Μάγειροι ξενοδοχείων και εστιατορίων, καμαριέρες σε ξενοδοχεία Υπάλληλοι υποδοχής και ενημέρωσης πελατών, ρεσεψιονίστ και γκρουμ.
Στο επίπεδο των μορφών εργασίας τον Απρίλη το 56,78% των προσλήψεων (105.871) είναι πλήρους απασχόλησης, το 28,57% είναι μερικής απασχόλησης (53.281), ενώ το 14,61% είναι εκ περιτροπής απασχόλησης (27.327 θέσεις εργασίας).
Για την περίοδο 01.01.2014 – 30.04.2015, οι προσλήψεις που έγιναν ήταν κατά το 50,19% θέσεις πλήρους απασχόλησης, το 35,23% μερικής απασχόλησης και το 14,58 εκ περιτροπής εργασίας.
Από τα στοιχεία φαίνεται ότι το τελευταίο έτος αυξήθηκε η μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία. Συγκεκριμένα, από τον Μάρτιο του 2013 που ξεκινά η εφαρμογή του συστήματος Εργάνη, έως και τον Ιανουάριο του 2014, το 53,90% των προσλήψεων, αφορούσαν συμβάσεις πλήρους απασχόλησης το 36,89% μερικής απασχόλησης και το 9,21%, συμβάσεις εκ περιτροπής απασχόλησης.
Σημειώνεται ότι στις θέσεις πλήρους απασχόλησης συμπεριλαμβάνονται και οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που αποτελούν μια από τις διαδεδομένες μορφές ελαστικής εργασίας. Παράλληλα στις θέσεις πλήρους απασχόλησης συναντάμε μια σειρά από ευέλικτες μορφές εργασίας (πχ επινοικίαση εργαζομένων) που είναι όλο και πιο διαδεδομένες και συχνότατα εμφανιζόμενες. Μέσα στις νέες θέσεις εργασίας θα συναντήσουμε όλες τις μορφές ανακύκλωσης της ανεργίας (5μηνα, τα voucher κ.ά.).
Σοκαριστικά τα στοιχεία για την ανεργία, την απλήρωτη και μαύρη εργασία
Το πρόβλημα της τεράστιας ανεργίας έχει πλέον αποκτήσει δομικά χαρακτηριστικά στη φάση της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ σε 1.061.221 ανήλθαν συνολικά οι εγγεγραμμένοι άνεργοι, το Φλεβάρη 2015, ενώ το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων που αναζητούν εργασία για το μήνα Φλεβάρη ανέρχεται σε 864.512 άτομα. Από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων οι 424.045 (39,95%) είναι άντρες και οι 637.176 γυναίκες (60,05%). Ακόμα οι 429.748 (40,49%) άνεργοι είναι ηλικίας 30 έως 44 ετών. Το σύνολο των επιδοτούμενων ανέργων για το μήνα Φλεβάρη ανήλθε σε 153.602 άτομα (14,47%)!
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, περίπου ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση που φτάνει έως και τους 5 μήνες.
Ακόμα πολύ διαδεδομένο είναι το καθεστώς όπου ένα τμήμα του μισθού των εργαζόμενων δίνεται είτε «μαύρα» και αδήλωτα, είτε ως παροχή σε είδος (πχ κουπόνια), ώστε να απαλλάσσονται οι εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές για αυτό το τμήμα του μισθού.
1 στους 5 εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος, με αποτέλεσμα το σύνολο των εργαζομένων σε καθεστώς μαύρης εργασίας να προσεγγίζει τις 500.000.
300.000 είναι οι λεγόμενοι «ψευδοαπασχολούμενοι» οι οποίοι ενώ παρέχουν εξαρτημένη μισθωτή εργασία, παρουσιάζονται ως «ελεύθεροι επαγγελματίες» (μπλοκάκια).
Διεύρυνση των ελαστικών μορφών εργασίας
Από τα στοιχεία φαίνεται ότι έχει παγιωθεί μια κατάσταση όπου το 50% των προσλήψεων είναι μερικής απασχόλησης, συμπεριλαμβανομένης και της εκ περιτροπής απασχόλησης, ενώ στο 50% της  μόνιμης εργασίας περιλαμβάνονται μια σειρά από ελαστικές μορφές εργασίας.  Παρά τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης, δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε η γιγάντωση της ευέλικτης εργασίας, ούτε ο εργασιακός μεσαίωνας που επικρατεί, ούτε τα τρομακτικά ποσοστά ανεργίας.
Η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να καταργήσει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Το Υπουργείο Εργασίας κάνει λόγο για προσπάθειες περιορισμού, αλλά δεν μιλά για την κατάργησή  τους, καθώς υπάρχουν οι μορφές ελαστικής εργασίας που κατοχυρώνονται από κοινοτικές αποφάσεις και οδηγίες της ΕΕ.
Εξάλλου, διακηρυγμένη πρόθεση της κυβέρνησης είναι οι πολιτικές «ενεργητικής απασχόλησης», δηλαδή η διεύρυνση και γενίκευση της ελαστικής εργασίας, με πόρους του ΕΣΠΑ (5μηνα, voucher κ.ά.) ως αντίδοτο για την ανεργία. Παράλληλα εξαγγέλλει «ενίσχυση της υγιούς επιχειρηματικότητας» και «κίνητρα» προς τους εργοδότες, όπως είναι η μετατροπή των επιδομάτων ανεργίας σε «επιδόματα απασχόλησης», η μείωση των εργοδοτικώνεισφορών ή ακόμα και η αμοιβή με κρατικό χρήμα.
Εφαρμόζει δηλαδή πιστά την καπιταλιστική στρατηγική για «ενεργητική» επιδότηση της ανεργίας, που όχι μόνο δεν δίνει απάντηση στο κορυφαίο ζήτημα της ανεργίας, αλλά αντίθετα ενισχύει τον φαύλο κύκλο ανεργίας – κατάρτισης – «δουλειάς» και αυξάνει τις ευέλικτες και προσωρινές μορφές σε βάρος της μόνιμης και σταθερής εργασίας.
Σ.Κ.

πηγή

12 Μαΐ 2015

ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΕΩΝ



Για την κατάρτιση του «Εθνικού Προγράμματος Μεταρρυθμίσεων του 2015», όπως αναφέρεται στο προοίμιό του, συνέβαλαν όλα τα συναρμόδια υπουργεία, σε βαθμό που κανείς από τους υπουργούς να μην μπορεί να δηλώσει αύριο δεν ήξερα, δεν είναι δική μου αρμοδιότητα.
Στο σύνολό της η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεσμεύεται από αυτό το πρόγραμμα, με το οποίο δηλώνεται σαφέστατα ότι από την εφαρμογή των μέχρι τώρα μνημονίων υπήρχε όφελος για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, υπήρχε, μάλιστα, αναφέρεται, πρόοδος ως αποτέλεσμα «των σημαντικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων»! Αυτά, δηλαδή, που τσάκισαν τη ζωή του λαού χαρακτηρίζονται ήδη πρόοδος. Αναφέρει, για παράδειγμα, ότι τα μέτρα συνέβαλαν στη «συγκράτηση του κόστους της συνταξιοδοτικής ασφάλισης», στον «εξορθολογισμό του συστήματος Υγείας», στην «αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου της αγοράς εργασίας». Δηλαδή, σύμφωνα με την κυβέρνηση, τα μέχρι τώρα αντιασφαλιστικά μέτρα είχαν θετικό αντίκτυπο, το ίδιο οι περικοπές στην Υγεία, όπως επίσης και οι ανατροπές στα Εργασιακά. Αυτά ακριβώς θεωρεί ως «βάσεις για την επιστροφή της ελληνικής οικονομίας από την παρατεταμένη ύφεση στη διατηρήσιμη ανάπτυξη».
 Δεν αρκείται, όμως, μόνο σε αυτό η κυβέρνηση αφού δηλώνει ότι «είναι σημαντικό να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα δράσης για την ανάπτυξη και τις διαρθρωτικές αλλαγές, σε συνδυασμό με τους βασικούς στόχους της Ευρώπης 2020». Πρόκειται για την αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ, που καθορίζει το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων στο όνομα της υπεράσπισης της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ σε σχέση με ΗΠΑ, Κίνα κι άλλους ανταγωνιστές της. Το κυβερνητικό σχέδιο περιέχει και μερικές γενικότητες για «κοινωνικό δίχτυ» προστασίας από την ακραία φτώχεια, για ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης κι άλλα πολλά με τα οποία και προηγούμενες κυβερνήσεις έντυναν την αντιλαϊκή τους πολιτική. Βεβαίως, από το εν λόγω πρόγραμμα λείπει οποιαδήποτε δέσμευση για επαναφορά όσων έχασαν οι εργαζόμενοι ή για εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα.
Ολα αυτά αποκαλύπτουν ότι είναι ψέμα πως τα αντιλαϊκά μέτρα θα περάσουν αναγκαστικά εξαιτίας της διαπραγμάτευσης και ότι αυτά βρίσκονται και στον πυρήνα της πολιτικής που η ίδια σχεδιάζει να υλοποιήσει μετά τον Ιούνη πολύ απλά γιατί πρόκειται για απαιτήσεις του κεφαλαίου, συστατικά της περιβόητης ανάκαμψης.

8 Μαΐ 2015

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΘΙΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ



Θα ξεκινήσω από  το κρίσιμο ζήτημα της πολιτικής  και πληροφοριακής σύγχυσης. Αυτό που βιώνουν οι πολίτες της Ελλάδας από τις αρχές Φεβρουαρίου και μετά, οπότε και επήλθε η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτό που οι ψυχίατροι και ιδιαίτερα το ρεύμα της Αντιψυχιατρικής έχουν προσδιορίσει ως «σύνδρομο του διπλού δεσμού» («double bind»). Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μέσα σε μια οικογένεια λαμβάνει απολύτως αντιφατικά μηνύματα από τους γονείς του, πραγματικά ή συναισθηματικά, τα οποία καταλήγουν σε απολύτως αντίθετα συναισθηματικά ή και λογικά συμπεράσματα. Το παιδί εισπράττει ταυτόχρονα αγάπη και εχθρότητα, τρυφερότητα και απομόνωση. Όπως επισημαίνουν οι φορείς του ρεύματος της Αντιψυχιατρικής, αυτή η κατάσταση, εφόσον παρατείνεται, μπορεί να οδηγήσει στο αποτέλεσμα της βαριάς ψυχικής νόσου του παιδιού στην επόμενη ζωή του και ειδικότερα στη σχιζοφρένεια, τη βασίλισσα των ψυχικών παθήσεων (dementia).

Όπως γράφω αυτές τις γραμμές, αισθάνομαι έκπληκτος που η ελληνική κοινωνία δεν έχει παραφρονήσει ήδη εντελώς. Γιατί, θα με ρωτήσετε: μα είναι απλό. Τη μια μέρα πάμε σε κάθετη ρήξη. Οι σημαίες υψωμένες.  Οι κόκκινες γραμμές σε διάταξη. Η Διεθνής να απαγγέλλεται από το «Κόκκινο». Την επόμενη μέρα, ο σ. Πρόεδρος ή κάποιο άλλο κυβερνητικό στέλεχος ανοίγει μυστηριωδώς το δρόμο για την επίτευξη μιας «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας», ίσως μάλιστα και «έντιμης». Χαρά στο Πανελλήνιο. Την τρίτη μέρα, η συμφωνία σκαλώνει και έχουμε ανάγκη ξανά από το ζωογόνο αεράκι της «ρήξης». Η κυρίαρχη τάση ξαναμιλά για τη «ρήξη» και η κομματική αντιπολίτευση πλειοδοτεί. Το εσωκομματικό μέτωπο φαίνεται να κλείνει. Την επόμενη μέρα, νέες προοπτικές για συμφωνία κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.



Και ο πιο ενεργός και ενημερωμένος πολίτης άγεται στην αμηχανία και στη μη κατανόηση της κατάστασης. Πόσο μάλλον που η κομματική λειτουργία, για όσους/ες συμμετέχουν σε αυτήν, είναι χαλαρωμένη, ανεσταλμένη, ουσιαστικά ανύπαρκτη, και δεν διαφωτίζει, όταν συμβαίνει, ούτε διαυγάζει το τι πραγματικά γίνεται, το τι πραγματικά διακυβεύεται ούτε και καλεί σε κάποια συγκεκριμένη δράση. Άρα, το να ζητάς ενεργοποίηση και κινητοποίηση από μια κοινωνία την οποία άγεις στη σύγχυση, και μάλιστα να εξανίστασαι για την «κοινωνική παθητικότητα» ή ακόμη και την «κοινωνική αφασία», είναι ηθικά ένα ψέμα. Εδώ δεν καταφέρνεις να ενεργοποιήσεις ως ηγεσία το κόμμα σου, είναι δυνατόν να καταφέρεις, μέσα σε αυτήν την παραλυτική σύνθεση αντιφατικών πληροφοριών, να ενεργοποιήσεις την πολύπαθη (αλλά όχι αθώα) κοινωνία και την εργατική τάξη; Στην πορεία αυτού του κειμένου, θα ανακαλύψουμε μαζί και άλλα «ψέματα» ή έστω ανακρίβειες και παρασιωπήσεις.
Βεβαίως, η ίδια η διαπραγμάτευση είναι αντικειμενικά μια δύσκολη, αντιφατική και -κάπως- συγκρουσιακή διαδικασία. Θα ήταν άδικο να επιρρίψει κανείς στην κυβέρνηση και τους διαπραγματευτές της όλα τα άδικα, τα λάθη και τις ευθύνες. Υπάρχει μια αιμοβόρα και κανιβαλική ηγεσία της Ευρωζώνης και των δανειστών που δεν ορρωδεί προ ουδενός. «Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά». Δεν ζητεί μόνο το πάγωμα του προγράμματός μας αλλά και την εισαγωγή νέων μνημονιακών μέτρων όπως οι ομαδικές απολύσεις, το κούρεμα κι άλλο των συντάξεων και επιδομάτων, την παράταση όλων των ιδιωτικοποιήσεων, την κατάλυση της ελληνικής αστικής δημοκρατίας με λίγα λόγια. Πιστεύω ότι καταρχήν η κυβέρνηση διστάζει έντονα να αποδεχθεί αυτά τα νέα μνημονιακά μέτρα, γνωρίζοντας ότι αυτό μπορεί να επιφέρει το τέλος της με την ισχύουσα μορφή της. Άρα, υπάρχει -ακόμη- ένα ιδιότυπο αλλά πραγματικό πεδίο συγκρούσεων. Άρα, υπάρχουν και πραγματικές στιγμές όπου η κυβέρνηση όντως τα «στυλώνει» και άλλες στιγμές όπου η κυβέρνηση υποχωρεί.

Όμως, η αντιφατικότητα των μηνυμάτων που αποστέλλονται στην ελληνική κοινωνία και τους εργαζόμενους δεν απορρέει μόνο και αποκλειστικά από το πραγματικό πεδίο σύγκρουσης. Συνδέεται και με το φαινόμενο που επιτυχημένα έχει προσδιορισθεί ως «κοινωνία του θεάματος». Αποκρύπτεται δηλαδή ουσιαστικά ότι, πέρα από τις αντιθέσεις, υπάρχει δυστυχώς και ένα ευρύ πεδίο αντικειμενικής σύγκλισης μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών.

Ας απαριθμήσω ορισμένα πιθανότατα σημεία επαφής κυβέρνησης-δανειστών, που αναφέρονται και στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη αλλά και στις λίστες μεταρρυθμίσεων Βαρουφάκη:

α) τη συνέχιση όλων των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν τουλάχιστον ξεκινήσει (ο ΟΛΠ και τα περιφερειακά αεροδρόμια, η μη κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ είναι σημαντικά τέτοια παραδείγματα)

β) την ανάγκη δήθεν παρέμβασης στο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο περιέχει «υπερβάσεις» και πρέπει να γίνει δημοσιονομικά βιώσιμο (;;;)

γ) την ταλάντευση για τις σ.σ.ε. στο πλαίσιο των Βέλτιστων Ευρωπαϊκών Προτύπων και του ΟΟΣΑ και την αποδοχή παγώματος σημαντικών ρυθμίσεων για τα εργασιακά-ασφαλιστικά  (751, αφορολόγητο, 13η σύνταξη κ.ά. )

δ) την αναδιάταξη του φορολογικού συστήματος, η οποία δεν είναι αποκλειστικά αντιπλουτοκρατική ή ορθολογική και μπορεί να σημάνει μια φοροεπιδρομή κατά της μεσαίας τάξης ή πάντως τη μη άρση άδικων μέτρων που στρέφονται κυρίως κατά των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων (π.χ. ΕΝΦΙΑ )

ε) τη συνέχιση του καπιταλιστικού/ιμπεριαλιστικού ελέγχου πάνω στις τράπεζες.

Το συνεχές πέρασμα από το «ψυχρό» στο «θερμό» αποσιωπά ότι αυτό το πεδίο συμφωνίας πιθανότατα είναι υπαρκτό και πάγιο και η διαφωνία επεκτείνεται στο «πέραν αυτού», στην πραγματικότητα στο πιο μαύρο από το μαύρο.

Όμως, θα πει κανείς, ρήξεις και «ατυχήματα» μπορεί όντως να συμβούν όσο οι τοκογλύφοι γίνονται πιο ανελέητοι και άπληστοι και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην ελληνική κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, δυστυχώς, αρχίζει να αναπτύσσεται ένας δεύτερος «μύθος». Δεν θέλουμε, λέει η αφήγηση αυτή, τη σύγκρουση, αλλά αυτή θα επισυμβεί αντικειμενικά και αυτό θα είναι από μόνο του θετικό - «πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες». Η λογική της «αντικειμενικής ρήξης διά του ατυχήματος» έχει πολλά και σημαντικά αδύναμα σημεία.

Το πρώτο ζήτημα είναι το πώς θα εξηγήσεις στην κοινωνία και στο λαό ότι

3 Μαΐ 2015

ΆΝΤΕ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΕΝΔΙΆΜΕΣΗ, ΚΑΛΌ ΜΝΗΜΌΝΙΟ



Αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ρευστότητας, τονίζει με νόημα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε συνέντευξή του στην «Αυγή», «μπορεί να υποχρεωθούμε να πάρουμε από μόνοι μας μέτρα που τώρα προσπαθούμε να αποφύγουμε». Επισημαίνοντας, ταυτόχρονα, ότι «δεν εξυπηρετεί κανέναν η παράταση της αβεβαιότητας» και ότι πρέπει να εργαστούμε για συμφωνία «με βάση το πνεύμα της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου». Η φράση αυτή προδιαγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τα επόμενα επεισόδια στο σίριαλ των διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Η τακτική “τρώω το χρόνο και περιμένω ένα θαύμα να με σώσει” έχει φάει τα ψωμιά της και η ώρα του μοιραίου έφτασε. Μαζί και το τέλος των αυταπατών για μια κοινά “αμοιβαία επωφελή λύση”.
Από δω και πέρα η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να διαχειριστεί επικοινωνιακά την υπογραφή μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, αν της κάνουν το χατήρι οι δανειστές και σε ένα μήνα και κάτι ένα τρίτο μνημόνιο με νέα σκληρά μέτρα για την εργατική τάξη και τους συνταξιούχους.
Η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις των τελευταίων βδομάδων συμφώνησε να κρατήσει ιγκόγνιτο το περιεχόμενό τους. Αν κάτι έβγαινε στη φόρα ήταν από τις διαρροές που έδιναν οι εταίροι για να πιέσουν ακόμα περισσότερο, επιβεβαιώνοντας το ποιος έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στο Μαξίμου επέλεξαν μια άλλη τακτική αυτή του στρουθοκαμήλου. Να μας λένε ότι όλα πάνε περίφημα και ότι είναι αισιόδοξοι για τη συμφωνία με τους “εταίρους”. Και ως συνήθως, λίγες μέρες πριν το κρίσιμο ραντεβού στο Eurogroup στις 11 Μάη, μαθαίνουμε ότι η ρευστότητα τελειώνει και ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για μη συμφωνία ακόμα κι αν γι’ αυτό χρειαστεί να παρθούν μέτρα που “μέχρι τώρα προσπαθήσαμε να αποφύγουμε”. Ο Φίλης μιλάει ήδη για μια “ήπια λιτότητα” και ο Μάρδας για τα ρετιρέ των επικουρικών που θα περικοπούν. Και ο Πρωθυπουργός μας ενημερώνει στον eniko ότι οι ιδιωτικοποιήσεις προχωράνε κανονικά με τη διαφορά ότι δεν είναι ξεπούλημα και ότι οι δανειστές ζητάνε ανοιχτά να αποσυρθεί το ν/σ για τα εργασιακά (συλλογικές συμβάσεις, βασικός μισθός) και να απελευθερωθούν εντελώς οι απολύσεις. Από αλλού μαθαίνουμε ότι στο τραπέζι βρίσκονται και οι βασικές συντάξεις όπως επίσης και το μισθολόγιο του δημοσίου αν όχι τώρα σίγουρα για την κύρια συμφωνία του Ιούνη, ενώ ζητείται και η κατάργηση της κατώτερης σύνταξης και φυσικά περικοπές στο ΕΚΑΣ. Επίσης ο ΕΝΦΙΑ θα παραμείνει για μια χρονιά ως έχει ενώ μάλλον και το αφορολόγητο των 12000 ευρώ αναβάλλεται επ’ αόριστο. Δια στόματος επίσης του Πρωθυπουργού η κυβέρνηση αναζητά ισοδύναμα μέτρα για κάθε τι που διαφοροποιείται από τις απαιτήσεις ενώ και η άνοδος των χαμηλών συντελεστών του ΦΠΑ φαίνεται ότι έχει ήδη συμφωνηθεί. Επί της ουσίας λοιπόν το μνημόνιο συνεχίζεται και η κυβέρνηση εγκαταλείπει τις προεκλογικές δεσμεύσεις καθώς και τις κυβερνητικές εξαγγελίες της.
Την ίδια στιγμή σε απανωτά γκάλοπ πληροφορούμαστε ότι το 70 με 80% επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ, το ΝΑΤΟ (;) και την ΕΕ, ενώ επίσης η συντριπτική πλειοψηφία δεν επιθυμεί καμία ρήξη ακόμα και αν οι πιστωτές απορρίπτουν εντελώς τις ελληνικές θέσεις και μόνο μια μειοψηφία θα συμφωνούσε αντί για συμβιβασμό προσφυγή στις κάλπες και ακόμα λιγότερο μια ρήξη. Η αντίδραση του Μαξίμου σε αυτά τα γκάλοπ είναι από χαλαρή έως ανύπαρκτη για να μην πούμε ότι έχει βάλει το χέρι του, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα η κοινή γνώμη και να περιθωριοποιηθούν οι αντιδράσεις όταν θα πέφτουν οι υπογραφές.

Οι λαγοί

Ο Στάθης σε άρθρο του τη Δευτέρα που αναδημοσιεύτηκε και στη Ισκρα  (τυχαίο;) παίζοντας με τις λέξεις θέτει τα δικά του διλήμματα έστω και αν τα φορτώνει στην άλλη πλευρά. “Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, το δίλημμα που βρέθηκε να είναι σε θέση να μας θέτει η άλλη πλευρά είναι: ξαφνικός θάνατος (ρήξη) ή αργός θάνατος (υποταγή)”. Ο ίδιος αποφεύγει να απαντήσει αλλά η απάντηση προκύπτει από τη φύση του ερωτήματος. Τουλάχιστον με την υποταγή κερδίζει κανείς λίγο χρόνο ακόμα. Η μόνιμη επωδός όσων απεχθάνονται τη σύγκρουση και την αναβάλουν μέχρι να αλλάξει δήθεν ο συσχετισμός. Σε μια άλλη δημοσίευση επίσης

28 Μαρ 2015

THE DAY AFTER




K.Μαραγκός για το Avantgarde

Ο Σύριζα κέρδισε τις εκλογές με την υπόσχεση να καταργήσει τα μνημόνια και να επαναδιαπραγματευτεί τη δανειακή σύμβαση, με τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους. Δύο μήνες μετά ο Τσίπρας δηλώνει στο πλάι της Μέρκελ από το Βερολίνο ότι «Είναι λάθος να λέμε ότι για όλα τα δεινά φταίνε οι ξένοι, φταίνε κάποιοι άλλοι, δε φταίμε εμείς καθόλου γι’ αυτό. Υπάρχουν… και ενδογενείς αιτίες που συνέβαλαν να μπει η Ελλάδα στην κρίση, τα πέντε χρόνια του προγράμματος δε βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε αυτές τις αιτίες… άρα το συμπέρασμα που πρέπει βγει είναι ότι δεν πρέπει να γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε, αλλά να αλλάξουμε μείγμα πολιτικής για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις παθογένειες και κοινός στόχος πρέπει να είναι η υλοποίηση μεγάλων κι αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα… κοινός στόχος είναι ότι αλλάζοντας τις προτεραιότητες της πολιτικής και έχοντας συναίνεση κοινωνική στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, μπορούμε να προχωρήσουμε και να ολοκληρώσουμε διαδικασία δημοσιονομικής προσαρμογής που θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση!». Είναι προφανές, όπως και να ερμηνεύσει κανείς αυτά τα λόγια, ότι όχι μόνο οι προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά ακόμα και οι εξαγγελίες των πρώτων ημερών έχουν πάει περίπατο. Εδώ δεν υπάρχει καμία πλέον αμφισβήτηση των μνημονιακών στόχων. Το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να ολοκληρωθεί και μαζί με αυτό να προχωρήσουν οι «αναγκαίες διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις».  Πάνω σε αυτή τη βάση μπορούν να συζητηθούν οι λεπτομέρειες, τα ισοδύναμα μέτρα του συντρόφου Κουβέλη, το διαφορετικό μείγμα πολιτικής του Σαμαρά και να μην τα γκρεμίσουμε όλα του Σταύρου Θεοδωράκη. Αλλά μετά από όλα αυτά θα μας πει κανείς, από οποιαδήποτε τάση του Σύριζα, τι ακριβώς έχει απομείνει από την «λαϊκή εντολή» της 25ης Γενάρη;

Κυβέρνηση σε επιστασία και υπό ασφυξία

Βεβαίως το πρόβλημα δεν ξεκινάει με τις δηλώσεις του Τσίπρα στο πλάι της μελιστάλακτης Μέρκελ. Η μεγάλη στροφή γίνεται στις 20 Φλεβάρη όταν η κυβέρνηση υπογράφει την συμφωνία του Eurogroup με την οποία παρατείνεται η δανειακή σύμβαση, αλλά και το μνημόνιο που προϋποθέτει την εκταμίευσή της, για ακόμα 4 μήνες. Μπορεί στην προπαγάνδα του, το Μαξίμου να σκαρφίστηκε ότι αυτό ήταν μια μεγάλη επιτυχία γιατί «η χώρα δεν έπεσε στα βράχια», όμως η ουσία είναι ότι αντί να σκίσει τα μνημόνια πλέον ζητούσε την παράταση και την εκταμίευση της τελευταίας δόσης, αφού πρώτα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση του τρέχωντος προγράμματος από τα κλιμάκια της τρόικα στην Αθήνα. Η κυβέρνηση επίσης παρουσίασε τη συμφωνία ως μια εκεχειρία. Πρόκειται για ακόμα ένα επικοινωνιακό τέχνασμα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μονομερή εκεχειρία, καθώς κάθε νομοθέτημα θα πρέπει να έχει την έγκριση των δανειστών, ενώ παραμένει η δέσμευση για ολοκλήρωση του τρέχωντος προγράμματος.

Η κυβέρνηση ακολουθώντας μια εντελώς αλλοπρόσαλλη τακτική καθυστερήσεων, χωρίς να περιμένει κάτι συγκεκριμένο στον ορίζοντα, πέρα από μια ακαθόριστη αλλαγή των συσχετισμών στην Ισπανία στο τέλος του χρόνου, συνεχίζει να πέφτει στις παγίδες που στήνουν κάθε τρεις και λίγο οι εταίροι της. Όταν τα κλιμάκια που έφτασαν στην Αθήνα μετά τη συμφωνία του Eurogroup δεν πήραν τις απαντήσεις που ήθελαν και η λίστα Βαρουφάκη συνέχισε να κινείται σε ένα ασαφές πεδίο, οι στρόφιγγες του Ντράγκι άρχισαν να κλείνουν ασφυκτικά. Η ρευστότητα προς τις ελληνικές τράπεζες από τον ELA, ρέει με το σταγονόμετρο ίσα για να μην προκληθεί έμφραγμα, αφήνοντας μια ελάχιστη χαραμάδα ανακύκλωσης του χρέους με την αγορά εντόκων γραμματίων προκειμένου να πληρωθούν οι δόσεις προς το ΔΝΤ μέσα στο Φλεβάρη. Πλέον ύστερα από την απόφαση της ΕΚΤ της 24ης Μαρτίου απαγορεύτηκε δια ροπάλου η αγορά εντόκων γραμματίων και ως εκ τούτου δεν υπάρχει πλέον καμία ανοιχτή πηγή αναχρηματοδότησης του χρέους. Η απόφαση αυτή έρχεται να πιστοποιήσει τα αποτελέσματα της 8μερούς συνάντησης στο περιθώριο της σύσκεψης κορυφής της ΕΕ στις 19 Μάρτη, αλλά και της επίσκεψης Τσίπρα στο Βερολίνο. Όσο κι αν η ελληνική πλευρά ζητάει μερικές ανάσες ακόμα (1,2 δις από τον EFSF και το 1,9 δις από την ΕΚΤ) η απάντηση των «θεσμών» συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν παρουσιάσει μια κοστολογημένη λίστα μεταρρυθμίσεων (σε επικαιροποίηση της «ασαφούς» λίστας Βαρουφάκη) δεν μπορεί να υπάρξει καμία εκταμίευση. Και όλα αυτά για να εκταμιευθούν το πολύ 2 δις, να μπαλωθούν οι ανάγκες του Απρίλη και η Αθήνα να μπορέσει μέχρι τότε να παρουσιάσει σύμφωνα με τον Μάρτιν Σούλτς «ένα αξιόπιστο, λεπτομερές και οριστικό σχέδιο».

Βήμα-βήμα η παράδοση

Η τακτική της ιεράς συμμαχίας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Eurogroup) δεν είναι να ρίξει με νοκ άουτ την κυβέρνηση Τσίπρα. Εξάλλου υπάρχει και κάτι καλύτερο από μια ηρωική πτώση της που ωστόσο θα κράταγε ζωντανό το πολιτικό της διακύβευμα: Ο πλήρης εξευτελισμός της. Η υποταγή της στο διευθυντήριο, η αποδοχή των μνημονίων, η υπογραφή της σε νέες δεσμεύσεις και η συνέχεια αυτής της πολιτικής. Αν κάποτε ο Αλιέντε πέθανε με το όπλο στο χέρι, αφήνοντας ανοιχτές τις εκκρεμότητες ενός τέτοιου σχεδίου, ο Τσίπρας πρέπει να εξοντωθεί πολιτικά με το μνημόνιο στο χέρι, για να το πούμε όσο πιο ευγενικά γίνεται. Η εντύπωση ότι ο στόχος δεν είναι η εδώ και τώρα ανατροπή του, μπορεί να καλλιεργεί την αυταπάτη ότι το παιχνίδι παραμένει ανοιχτό, ακόμα και για το πιο ψαγμένο στρατευμένο κοινό του Σύριζα, ότι έτσι «κερδίζουμε χρόνο για να επανέλθουμε δριμύτεροι όταν θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ισπανία» κα. Όμως κανένας συσχετισμός δεν θα αλλάξει αν η κυβέρνηση του Συριζα υπογράψει ένα νέο μνημόνιο, αφού πρώτα έχει αποδεχτεί ότι «θετικό έχει συμβεί μέχρι τώρα και την ανάγκη ολοκλήρωσης της δημοσιονομικής προσαρμογής». Όταν δηλαδή ο Σύριζα αποτελεί πλέον την μετεμψύχωση της ΔΗΜΑΡ των ισοδύναμων μέτρων και της επαναδιαπραγμάτευσης εντός ευρώ. (Και ως εκ θαύματος επανεφανίσθει ο μη ανιχνεύσιμος Κουβέλης για να μας πει ότι η λίστα είναι ήδη έτοιμη. Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή;) Με αυτό το σύστημα παιχνιδιού δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από συνεχείς υποχωρήσεις στις απατήσεις της τρόικα δηλαδή στις απαιτήσεις της αστικής αντεπανάστασης.

Η κυβέρνηση εμμένοντας

Η ΑΠΟΚΤΗΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ





ΜΟΝΤΕΛΟ ΠΡΟΣ ΕΞΑΓΩΓΗ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ «ΘΑΥΜΑ»

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΡΑΜΑΝΤΙΩΤΗ*

Πρέπει οπωσδήποτε να συνεχιστεί στην αγορά εργασίας η μεταρρυθμιστική πνοή που έχει καταλάβει τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε. Αυτό αποφάσισε το Συμβούλιο των Υπουργών Εργασίας στην τελευταία συνεδρίασή του, την προηγούμενη εβδομάδα. Για να διατηρηθεί η μεταρρυθμιστική πνοή, μάλιστα, επιστρατεύονται μια σειρά εκφράσεις που ηχούν «άκακες» στα αφτιά: Επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο μέσω της εκπαίδευσης και της κατάρτισης για την αύξηση της παραγωγικότητας. Επανένταξη των μακροχρόνια ανέργων στην αγορά εργασίας. Βελτίωση των φορολογικών συστημάτων για να υποστηρίξουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Εκσυγχρονισμός των συστημάτων κοινωνικής προστασίας για να παρέχουν αποτελεσματική προστασία για όλους.
Μέχρι εδώ, τίποτε καινούργιο. Οι ειδικοί του μάρκετινγκ έχουν ρίξει όλα τα όπλα τους στην προσπάθεια να βρουν τις όμορφες εκφράσεις που θα αποκρύπτουν την πραγματικότητα της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη. Μια ματιά στην Ελλάδα της εκτεταμένης ανεργίας και της διευρυμένης ημιανεργίας θα μπορούσε να είναι αποκαλυπτική για τις «κατευθυντήριες γραμμές στις πολιτικές απασχόλησης». Ούτε κι αυτό όμως είναι ολόκληρη η εικόνα.
Γιατί; Απλούστατα, διότι στην πρωτοπορία της εργασιακής απορρύθμισης, ακόμη πιο μπροστά κι από την Ελλάδα των μνημονίων, βρίσκεται εδώ και χρόνια η Γερμανία. Δεν είναι μόνο τα χαμηλά μεροκάματα και οι διαβόητες πλέον mini jobs. Είναι πολύ περισσότερο ένα ολόκληρο σύστημα πραγματικού καιάδα για εργαζόμενους και άνεργους, που δημιούργησε το «γερμανικό εργασιακό θαύμα» των αρχών του 21ου αιώνα. Ένα «θαύμα» προς εξαγωγή, βεβαίως.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΥΜΑ

Καλεσμένος του Ινστιτούτου Ρόζα Λούξεμπουργκ βρέθηκε στην Ελλάδα τις προηγούμενες μέρες ο καθηγητής Εργασιακών Σχέσεων του Πανεπιστημίου της Γένας, Κλάους Ντέρε. Σε συναντήσεις και ενημερώσεις που πραγματοποιήθηκαν τις προηγούμενες μέρες, ο Ντέρε είχε την ευκαιρία να αναλύσει το γερμανικό εργασιακό μοντέλο. Να αποδομήσει, για την ακρίβεια, το γερμανικό εργασιακό θαύμα που προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού στους κύκλους των νεοφιλελεύθερων διανοούμενων. Η γλώσσα των γερμανικών αριθμών δείχνει ότι το ποσοστό των ανέργων πέφτει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, η αμειβόμενη εργασία αγγίζει επίπεδα ρεκόρ, εμφανίζονται αξιοσημείωτες ελλείψεις ειδικευμένου προσωπικού σε κάποιους τομείς της αγοράς εργασίας.
«Όποιος πει κάτι αρνητικό για το γερμανικό εργασιακό μοντέλο, συναντά την έκπληξη των συνομιλητών του», λέει ο Ντέρε, που συνδέει το «εργασιακό θαύμα» της Γερμανίας με τις μεταρρυθμίσεις Χαρτς επί καγκελαρίας του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ. Πίσω από το θαύμα, λέει ο Ντέρε, «κρύβεται μια τρομακτική επιστροφή και επέκταση της αναξιοπρεπούς εργασίας. Μια κατάσταση όπου η διεύρυνση των συνθηκών ανασφαλούς εργασίας και διαβίωσης θα επιβάλλει την πειθαρχία ακόμη και σε εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται ακόμη σε σχετικά σταθερές συνθήκες».

ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑΣ

«Την ίδια στιγμή που παρατηρείται αριθμός-ρεκόρ απασχολούμενων και η επίσημη ανεργία παρουσιάζει πτωτική πορεία», λέει ο Ντέρε, «η πραγματικότητα άλλα δείχνει». Πράγματι, στη μελέτη του η οποία την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφόρησε μεταφρασμένη στα ελληνικά (Το γερμανικό εργασιακό θαύμα- Μοντέλο για την Ευρώπη; Έκδοση του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ), ο καθηγητής δείχνει με αριθμούς ότι «ο όγκος των ολοκληρωμένων και πληρωμένων ωρών εργασίας μεταξύ 1991 και 2012 έχει μειωθεί εμφανώς περισσότερο από 10%. Ακόμη και μετά την κρίση του 2008-2009 ο αριθμός των εργαζομένων αυξήθηκε αρχικά γρηγορότερα από ό,τι ο όγκος των ωρών εργασίας. [...] Η αύξηση της απασχόλησης διαπιστώνεται όχι αποκλειστικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό, στις επισφαλείς δουλειές».
Ο μειωμένος όγκος εργασίας συνοδεύεται από τη συνεχόμενη αύξηση της μη-τυπικής απασχόλησης: «Ήδη, πριν από την κρίση το ποσοστό της προσωρινής απασχόλησης, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, της μερικής απασχόλησης και της ελάχιστης εγγυημένης απασχόλησης ("μίνι" και "μίντι" δουλειές) αυξήθηκε κατά 46,2% μέσα σε δέκα χρόνια (1998-2008). Το 2008, 7,7 εκατομμύρια εργαζόμενοι κι εργαζόμενες δούλευαν με τις λεγόμενες "άτυπες" σχέσεις απασχόλησης (22,9 εκατομμύρια δούλευαν με κανονική απασχόληση). Σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν 2,1 εκατομμύρια αυτοαπασχολούμενοι και αυτοαπασχολούμενες. Η ανοδική τάση της μη τυπικής απασχόλησης συνεχίστηκε και μετά την κρίση».
Ταυτόχρονα, ένα αξιοσημείωτο 23% των εργαζομένων απασχολούνται στη Γερμανία στο χαμηλόμισθο τομέα, που σημαίνει ότι βγάζουν λιγότερα από τα δύο τρίτα του λεγόμενου μέσου μισθού (σταθμισμένος μέσος όρος μισθών). Σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι σε μη-τυπική απασχόληση, αλλά και το 10,6% των κατόχων θέσεων πλήρους απασχόλησης, εργάζονται σε χαμηλά αμειβόμενους τομείς. «Η Γερμανία με την εκτεταμένη χαμηλόμισθη απασχόλησή της βρίσκεται στη δεύτερη θέση στην Ευρώπη, πίσω από τη βαλτική Δημοκρατία της Λιθουανίας. Συνολικά, το 42,6% των χαμηλόμισθων εργάζονται με μια τυπική σχέση εργασίας (20 και περισσότερες ώρες την εβδομάδα). Τα υψηλότερα ποσοστά τα συναντάμε στις γυναίκες (30,5%) και στους εργαζομένους κι εργαζόμενες χαμηλής εξειδίκευσης (45,6%). Τα τρία τέταρτα περίπου του συνόλου των χαμηλόμισθων διαθέτουν ολοκληρωμένη επαγγελματική κατάρτιση ή είναι κάτοχοι ακόμη και πτυχίου πανεπιστημίου».
Σημειώνεται ότι όλα τα παραπάνω συμβαδίζουν με τη στρατηγική χρησιμοποίηση της ενοικιαζόμενης εργασίας και των συμβάσεων έργου. Ενώ αρχικά οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι χρησιμοποιήθηκαν για να απορροφήσουν τον αντίκτυπο από την απότομη άνοδο της παραγωγής και την έλλειψη προσωπικού, τώρα εμφανίζεται μια διαφορετική τάση. Σε πολλές περιοχές της χώρας υπάρχουν εταιρίες όπου οι ενοικιαζόμενοι αναλαμβάνουν βασικά καθήκοντα.

ΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΧΑΡΤΣ

Το σημείο τομής για τη Γερμανία, στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, ήταν οι μεταρρυθμίσεις Χαρτς, μία βασική πλευρά των οποίων ήταν

27 Μαρ 2015

Κλωβός Ασφαλείας


του Πετρολέκα Σπύρου

Στο εργατικό κίνημα ανέκαθεν, όταν οι εργαζόμενοι ενός κλάδου πετύχαιναν βελτίωση των συνθηκών της εργασίας και της ζωής τους, λειτουργούσαν πιλοτικά για ανάλογες διεκδικήσεις και για τους άλλους εργαζόμενους, ένας από τους λόγους που η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων διαφορετικών κλάδων είναι δεδομένη. Αλληλεγγύη, που τα επιτελεία των εργοδοτών μας, μέσω ενός συγκεκριμένου μηχανισμού προπαγάνδας, προσπάθησαν να πλήξουν, ενεργοποιώντας τα «αντανακλαστικά της κοινωνίας» ενάντια σε ολόκληρους κλάδους – συντεχνίες κατ αυτούς – που κινητοποιούνταν, διαμαρτύρονταν, απεργούσαν.

Σε αυτό τον ίδιο μηχανισμό έχει ανατεθεί και η προπαγάνδιση στη κοινωνία και στους εργαζόμενους της στρατηγικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχει να κάνει – όσο κοινότυπο κι αν ακούγετε – με τη μεταφορά της χασούρας των πολυεθνικών στις πλάτες των εργαζόμενων, του «μοιράσματος δηλαδή της φτώχειας» ή αλλιώς «η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», λες και θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι εδώ δεν πρόκειται για λιμό ή για πόλεμο, παρά μόνο για την επίθεση των παγκοσμιοποιημένων πια πολυεθνικών ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων και ενάντια στο κοινωνικό κράτος. Μυαλό πολύ σίγουρα δε θέλει, σίγουρα όμως χρειάζεται προσοχή, να μην πατάμε τις μπανανόφλουδες του στυλ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ κτλ. γιατί αν την πατήσουμε και αποδεχτούμε τέτοιες γελοιότητες, τότε τα ήδη λίγα δικαιώματα που έχουν εναπομείνει θα εξαφανιστούν εν ριπή οφθαλμού, γιατί η Ε.Ε. των πολυεθνικών, έχει ήδη δημιουργήσει αλλά και δοκιμάσει σε άλλα κράτη και τα εργαλεία, και τους νόμους και τους τρόπους που απαιτούνται για την επιτυχία του στρατηγικού τους στόχου, να προστατέψουν δηλαδή και να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους.

Θα φανεί πάλι κοινότυπο, αλλά πρέπει να επισημάνουμε, ότι η υλοποίηση αυτού του σχεδίου κρατάει εδώ και 20 χρόνια, αφού από το 1992 μέχρι το 2012, συμφωνήθηκαν από τις κυβερνήσεις των Ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και με την σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων που συμμετέχουν στα εθνικά κοινοβούλια – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, συνθήκες που καταργούσαν στη πράξη εργατικά κεκτημένα που με πολύ κόπο, αγώνα και αίμα είχαν επιβάλει οι εργαζόμενοι.

Η Ενιαία Ευρωπαϊκή πράξη, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η Λευκή Βίβλος το 1993 όπου ήταν η υλοποίηση των στόχων των προηγούμενων δύο. Χαρακτηριστικά ανάμεσα